Słaby to pisarz, który ma pod nosem dodatkowe bogactwo doświadczeń i nie potrafi z niego skorzystać. Często mówi się o niezwykłych wydarzeniach: "o, zupełnie jak w jakiejś książce!". Tymczasem każda książka ma swoje źródło gdzieś w rzeczywistości, nawet ta najbardziej fantastyczna. Dlatego uważam, że osobie posiadającej polot, fantazję i lekkie pióro, doświadczenie życiowe może tylko i wyłącznie pomóc. Sprawić, że powieść stanie się bardziej wiarygodna i głęboka. I nie chodzi tu o gotowy scenariusz, ale o wiedzę, dzięki której autor wie, gdzie zaczyna się i kończy granica rozsądku. Trzeba zaznaczyć, że nawet najlepsi pisarze bardzo często proszą o poradę różnych specjalistów znających się na jakiejś dziedzinie. Policjant piszący powieść kryminalną miałby znacznie ułatwione zadanie, gdyż zna nie tylko teorię, ale i praktykę wykonywania tego zawodu. Znając granice rzeczywistości wiedziałby, jak daleko popuścić wodze fantazji, żeby nie popaść w niezamierzony absurd. Natomiast tworząc portret psychologiczny swojego protagonisty mógłby korzystać ze swoich własnych uczuć. Dla przykładu, zawsze uważałam, że Stephen King świetnie przedstawia w swoich książkach mechanizmy myślenia alkoholików. Nic dziwnego, gdyż autor sam zmagał się niegdyś z tym problemem. Podsumowując, doświadczenie życiowe znakomicie wzbogaca warsztat dobrego pisarza i znacznie ułatwia mu pracę.

Słaby to pisarz, który ma pod nosem dodatkowe bogactwo doświadczeń i nie potrafi z niego skorzystać. Często mówi się o niezwykłych wydarzeniach: "o, zupełnie jak w jakiejś książce!". Tymczasem każda książka ma swoje źródło gdzieś w rzeczywistości, nawet ta najbardziej fantastyczna. Dlatego uważam, że osobie posiadającej polot, fantazję i lekkie pióro, doświadczenie życiowe...

Idea złotego środka obowiązuje w każdej dziedzinie życia. Nie chcemy czytać powieści napisanej przez laika, w której nawet osoby nie związane z kryminalistyką zauważają błędy i absurdy. Lecz nie chcemy też sięgać po książkę, w której co drugie słowo jest niezrozumiałe, a autor niepotrzebnie zagłębia się w szczegóły. Taka drobiazgowość może dotyczyć procedur laboratorium kryminalistycznego, procedur czy kruczków prawnych. Możliwości są nieograniczone. A jako czytelnik książki fabularnej nie czekam na szczegółowe i zgodne z prawdą opisy, a na wartką fabułę, wystrzałowe zwroty akcji i barwnych bohaterów. Nie koniecznie chcę wiedzieć jak przebiegła autopsja.

Idea złotego środka obowiązuje w każdej dziedzinie życia. Nie chcemy czytać powieści napisanej przez laika, w której nawet osoby nie związane z kryminalistyką zauważają błędy i absurdy. Lecz nie chcemy też sięgać po książkę, w której co drugie słowo jest niezrozumiałe, a autor niepotrzebnie zagłębia się w szczegóły. Taka drobiazgowość może dotyczyć procedur laboratorium...

- Jest pan detektywem i pisarzem. Czy pańskie doświadczenie w pracy zawodowej nie przeszkadza panu w tworzeniu kryminału?
- Przeszkadza? A dlaczego? Dzięki doświadczeniu zyskuję na realizmie i autentyczności. Nie zmieniam faktów, nie dopisuję niestworzonych głupot, nie przeoczam najdrobniejszych elementów budujących śledztwo. Wiem wszystko o „tych” rzeczach. Prowadziłem sprawy osobiście. Inni pisarze muszą się prosić o to, co wiem, od innych detektywów. A zaręczam panu, przesadna gadatliwość to rzadka cecha w tym zawodzie.
- A tło? Co z tłem? Przecież dobry kryminał to nie tylko morderstwo czy śledztwo. Obok tego znajdują się bohaterowie, miejsca. To wszystko należy czytelnikowi przedstawić. I co wtedy?
- Tu pojawia się kwestia talentu pisarskiego. Bo literatura to też polot, kreacja, wizerunek, emocja. Choćby nie wiem jak prawidłowe byłoby śledztwo, należy spuścić z detektywistycznego tonu i przybrać pozę pisarza. Pisarza bawiącego się słowem.
- A zatem, doświadczenie zawodowe pomaga panu w pisaniu kryminałów, czy nie?
- A czy wrodzona impertynencja pomaga panu w zawodzie dziennikarza? Na pewno nie przeszkadza. Podobnie jest ze mną. Doświadczenie buduje prawdę, żargon pozbawia kryminał fantastyki, daje realizm, sztywność, suchość, prostotę. Zupełnie jak w życiu. Z drugiej strony może przeszkadzać, jeśli nie ma człowiek umiaru. Książka to nie notatka ze śledztwa, wsadzona do akt. Tutaj liczy się współpraca doświadczenia z talentem, inaczej nic z tego nie wyjdzie.

- Jest pan detektywem i pisarzem. Czy pańskie doświadczenie w pracy zawodowej nie przeszkadza panu w tworzeniu kryminału?
- Przeszkadza? A dlaczego? Dzięki doświadczeniu zyskuję na realizmie i autentyczności. Nie zmieniam faktów, nie dopisuję niestworzonych głupot, nie przeoczam najdrobniejszych elementów budujących śledztwo. Wiem wszystko o „tych” rzeczach. Prowadziłem...

Właściwie ciężko jest udzielić jednoznacznej odpowiedzi na pytanie. Otóż osoba będąca tzw. ekspertem w dziecinie kryminalistyki, z pewnością pokaże czytelnikowi dane, książkowe zdarzenie od kuchni, będziemy mogli poczuć się niemal niczym uczestnicy seansu - z tym, że seansu książkowego - i to z pewnością będzie fajne. Jednakże im piszący więcej wie na dany temat, tym pisze szerzej i dogłębniej. Często niestety to wikłanie, dociekanie wydłuża powieść nawet dwukrotnie. Czytelnik napotyka na drodze co rusz nowy przypis (a czasami sam w swoim zakresie musi wyjaśnić trudniejsze słowa). Trudno czyta się powieści zawierające masę szczegółów, stają się one mniej poczytne, bo wymagają większej uwagi od czytającego. Zdarza się więc, iż fachowiec stosuje słownictwo obce laikowi a tym samym nie pomaga w odbiorze książki, która fascynująca może być dla znaczniej mniejszego grona, aniżeli można byłoby się spodziewać.

Właściwie ciężko jest udzielić jednoznacznej odpowiedzi na pytanie. Otóż osoba będąca tzw. ekspertem w dziecinie kryminalistyki, z pewnością pokaże czytelnikowi dane, książkowe zdarzenie od kuchni, będziemy mogli poczuć się niemal niczym uczestnicy seansu - z tym, że seansu książkowego - i to z pewnością będzie fajne. Jednakże im piszący więcej wie na dany temat, tym pisze...

Wybitnemu pisarzowi nadmiar wiedzy i doświadczenia w jakiejkolwiek dziedzinie nigdy nie zaszkodzi, a nietuzinkowy policjant w swojej pracy z pewnością przeżył wiele ciekawych przygód i nietypowych sytuacji, stąd reprezentując choćby średni poziom warsztatowy jest w stanie zainteresować czytelnika, otwierając przed nim wrota nieznanego, trochę niedostępnego, niekiedy bardzo tajemniczego świata, który stanowi przestrzeń nieustannej walki dobra ze złem. To trochę tak, jakby zapytać, czy dobremu kucharzowi doświadczenie w swoim zawodzie przeszkodziłoby w napisaniu książki kucharskiej, która nie może być przecież jedynie zbiorem wybranych przepisów... Tak jak powieść kryminalna jedynie kroniką policyjną... Potrzebny jest talent... Talent, który się zawsze się obroni... Błysk, chwyt, coś co zaciekawi odbiorców... Jest pewna zasada rządząca światem: coicidencia oppositorum - jedność przeciwieństw, która pozwala mi wierzyć, że z połączenia pierwiastków zawodowego doświadczenia (realizmu) i narracyjnej fikcji; rozumu (teoretycznej i praktycznej wiedzy) oraz imaginacji (pisarskiej wyobraźni)powstać może piękne dzieło literackie.

Wybitnemu pisarzowi nadmiar wiedzy i doświadczenia w jakiejkolwiek dziedzinie nigdy nie zaszkodzi, a nietuzinkowy policjant w swojej pracy z pewnością przeżył wiele ciekawych przygód i nietypowych sytuacji, stąd reprezentując choćby średni poziom warsztatowy jest w stanie zainteresować czytelnika, otwierając przed nim wrota nieznanego, trochę niedostępnego, niekiedy bardzo...

Powieści kryminalne kojarzą się między innymi właśnie z udziałem policji czy detektywów. Różnorakie, nierzadko krwawe przestępstwa, ciekawa psychika sprawców oraz interesujące motywy ich działania, zawiłe i mozolne ścieżki prowadzące do odkrycia prawdy, mylne poszlaki to to, co w kryminałach najlepsze. Czemu więc kryminał nie miałby wyjść spod pióra człowieka, mającego doświadczenie w „branży” policyjnej lub detektywistycznej? Osoba, która na co dzień zajmuje się rozwiązywaniem wszelakich kryminalnych zagadek, wyjaśnianiem morderstw, napadów itd., może według mnie stworzyć wiele ciekawych historii. To, nad czym głowi się policjant czy detektyw w zawodowej pracy, z pewnością przynosi wiele zaskakujących efektów i wniosków, które w odpowiedni sposób spisane i przedstawione, mogą stworzyć naprawdę dobry kryminał. Ponadto, ludzie zawodowo powiązani z rzeczywistymi sprawami kryminalnymi, potrafią bez mrugnięcia okiem opowiedzieć dziesiątki takich historii. Gdyby, dla dodania dreszczyku, połączyć kilka takich historyjek w jedno, to efekt mógłby naprawdę mrozić krew w żyłach … Dodatkowo oczywiście można je ubarwić, dodając nieco literackiej fikcji. Uważam więc, że jeżeli tylko policjant lub detektyw ma żyłkę do pisania, albo chociaż do opowiadania, to na bazie swojej pracy może napisać bardzo ciekawe dzieło kryminalne, które zyska wielu sympatyków. A jeśli ma bogate doświadczenie i właściwe „gadane”, a raczej „pisane”, to może pokusi się o cykl kryminałów „z życia wziętych”?:)

Powieści kryminalne kojarzą się między innymi właśnie z udziałem policji czy detektywów. Różnorakie, nierzadko krwawe przestępstwa, ciekawa psychika sprawców oraz interesujące motywy ich działania, zawiłe i mozolne ścieżki prowadzące do odkrycia prawdy, mylne poszlaki to to, co w kryminałach najlepsze. Czemu więc kryminał nie miałby wyjść spod pióra człowieka, mającego...

Dobra powieść powstaje nie tylko z lekkości pisanego słowa, lecz również z bogatej wyobraźni oraz umiejętności budowania wartościowej fabuły przez pisarza. Podczas pisania powieści gatunkowej, czyli np. powieści kryminalnej ważna jest również wiedza z tematyki kryminalistycznej, detektywistycznej, medycyny sądowej, jak i również psychologii kryminalnej.

Wydaje mi się, że wszechstronna znajomość tego tematu, nie może przeszkadzać w stworzeniu dobrej powieści kryminalnej. Uważam, że wiedza ta raczej pomaga napisać dobrą a wręcz znakomitą powieść kryminalną - pełną szczegółowych opisów, których nie będzie w stanie użyć pisarz, który tej wiedzy nie posiada. Pisanie powieści kryminalnej przez detektywa czy policjanta staje się raczej bardziej „autentyczne”, bliższe rzeczywistości niż fikcji literackiej. Taki człowiek może wykorzystać swoją wiedzę praktyczną do uczynienia akcji książki, opisów przedmiotów, denatów, miejsc i zdarzeń bardziej wciągającymi, realnymi i rzetelnymi.

Moim zdaniem detektywowi czy policjantowi w stworzeniu dobrej powieści kryminalnej przeszkadzać może jedynie jego słaba umiejętność pisarstwa, kreowania i przeplatania wątków, nakreślania ciekawych postaci. Zawsze wtedy taka osoba może pokusić się o współpracę z kimś, kto lepiej zna się na tej dziedzinie twórczości. Detektyw czy policjant może być bowiem świetnym źródłem wiedzy dla każdego powieściopisarza.

Dobra powieść powstaje nie tylko z lekkości pisanego słowa, lecz również z bogatej wyobraźni oraz umiejętności budowania wartościowej fabuły przez pisarza. Podczas pisania powieści gatunkowej, czyli np. powieści kryminalnej ważna jest również wiedza z tematyki kryminalistycznej, detektywistycznej, medycyny sądowej, jak i również psychologii kryminalnej.

Wydaje mi się, że...

W napisaniu powieści po prostu "kryminalnej" może pomóc, a jakże, ale pytanie dotyczy "dobrej powieści kryminalnej' i tu już bym wolała się zatrzymać i zastanowić: "Czym właściwie jest dobry kryminał dla mnie?" Cóż, cenię w tego typu powieści nie tylko dokładny opis śledztwa, procedur i sposobów działania, ale także wątki będące tłem dla głównej fabuły, ponieważ one uzupełniają i dodają realizmu powieści. Pisarze to na ogół świetni obserwatorzy świata, więc z łatwością wykreują wątek miłosny, połączony z tragicznymi wydarzeniami i zaciętym śledztwem, mało tego, opiszą przy tym otoczenie, pogodę, emocje. Wydaje mi się, że policjantom i detektywom, z racji wykonywanego zawodu może brakować tej wrażliwości i szczegółowości w oddaniu wątków pobocznych w książce. W końcu pisarz to artysta, a policjant to osoba twardo stąpająca po ziemi. W rezultacie, kryminał może stać się monotematyczny i nieciekawy dla czytelników, którzy nie mają doświadczenia w pracy policjanta. A stanie się tak dlatego, że tekst będzie wtedy nasycony terminologią specjalistyczną, na pewno utrudniającą zrozumienie i pełne wyobrażenie opisanych zdarzeń.
Ponadto taki auto-policjant nie uniknie wzorowania się na prawdziwych wydarzeniach, a wtedy nie będziemy mieli do czynienia z kryminałem a czymś w rodzaju reportażu.

W napisaniu powieści po prostu "kryminalnej" może pomóc, a jakże, ale pytanie dotyczy "dobrej powieści kryminalnej' i tu już bym wolała się zatrzymać i zastanowić: "Czym właściwie jest dobry kryminał dla mnie?" Cóż, cenię w tego typu powieści nie tylko dokładny opis śledztwa, procedur i sposobów działania, ale także wątki będące tłem dla głównej fabuły, ponieważ one...

Oczywiście, że nie!
Doświadczenie jak najbardziej pomaga - nie utrudnia!- w pisaniu tego, co sami zaobserwowaliśmy.
Policjant poda więcej szczegółów, dokładniej wszystko opisze...nie będzie potrzebował pomocy fachowców. Poda czytelnikom to, co sam zaobserwował. Przesłuchania będą tak prawdziwe, że poczujemy emocje oskarżonego! Przeczytamy jak łga morderca, jak broni się niewinny.
Oczywiście bycie policjantem/detektywem, a pisarzem to dwie różne sprawy. Nie tylko doświadczenie się liczy, ale również wyobraźnia i lekkość pióra. Tylko wtedy kryminał do nas przemówi.
A czy dobra powieść kryminalna nie może być osadzona na kanwach prawdziwej historii? Policjanci i detektywi widzieli w swoim życiu nie mało. Może by tak autobiograficzny kryminał? Bądź biografia nierozwiązanej sprawy?

Oczywiście, że nie!
Doświadczenie jak najbardziej pomaga - nie utrudnia!- w pisaniu tego, co sami zaobserwowaliśmy.
Policjant poda więcej szczegółów, dokładniej wszystko opisze...nie będzie potrzebował pomocy fachowców. Poda czytelnikom to, co sam zaobserwował. Przesłuchania będą tak prawdziwe, że poczujemy emocje oskarżonego! Przeczytamy jak łga morderca, jak broni się...