Pola wiedziała, że mama będzie. Od dawna chciała wejść do jej laboratorium i poszukać czegoś ciekawego .Gdy weszła do środka ujrzała stoły i blaty, a na nich probówki i notesy oraz zapisane kartki. Wzrok Poli przykuła tabliczka z napisem „NIEBEZPIECZNE”, gdzie zaraz podeszła. Otwarła wielkie pudło stojące na blacie i ujrzała w nim kilkanaście czerwonych notesów i parę szczelnie zamkniętych fiolek. Nie ruszała fiolek, bo wiedziała, że są niebezpieczne i mogłoby się coś stać, ale ich zawartość strasznie ją fascynowała. Nie wiedziała co to za malutkie owady znajdują się wewnątrz. Otwarła notes i zaczęła czytać „Krew cieknąca z oczu. Skóra palców pokryta wysypką powodującą obumieranie tkanki, a później odpadanie paliczków.”Otwarła kolejny notes „Zarazić się można przez kontakt z nosicielem bądź dotyk papieru skażonego. Objawy w ciągu paru minut, szybki rozwój, nie ma jeszcze lekarstwa.”Pola usłyszała kroki i starała się wszystko wrzucić do pudła, ale zawartość wypadła ,a fiolki strzaskały się. Szybko pozbierała resztki z podłogi i pobiegła do biblioteki .Nie wiedziała, że zaraziła się wirusem roznoszonym przez mole książkowe, który doprowadzi do zniszczenia wszystkich ludzi na ziemi.

Pola wiedziała, że mama będzie. Od dawna chciała wejść do jej laboratorium i poszukać czegoś ciekawego .Gdy weszła do środka ujrzała stoły i blaty, a na nich probówki i notesy oraz zapisane kartki. Wzrok Poli przykuła tabliczka z napisem „NIEBEZPIECZNE”, gdzie zaraz podeszła. Otwarła wielkie pudło stojące na blacie i ujrzała w nim kilkanaście czerwonych notesów i parę...

Wszystko zaczęło się z pozoru niewinnie. Chłopak o imieniu Daniel poznał po latach swojego wujka, który za czasów II wojny światowej uciekł za granicę wraz z rodziną, aby ich uchronić od śmierci. Wujek zaproponował mu, aby chłopak został u niego na noc. Za zgodą mamy, chłopiec zgodził się. Chłopak przyuważył wujka, siedzącego w fotelu i czytającego książkę. Podszedł do niego i spytał: - ,,co czytasz, wujku?"
- ,,Książkę Stephena Kinga - ,,Lśnienie" - odparł wujek. ,,Ale, takie książki nie są dla Ciebie, masz dopiero 10 lat, chłopcze" - dodał wujek. Chłopca zaciekawiło ostatnie zdanie wujka, że tego typu książki nie są dla 10-o latka. Zapamiętał godność autora, o którym mówił wujek i poszedł do laptopa, aby sprawdzić w internecie informację, o tym autorze. Czytając, dowiedział się, że jest on uznany ojcem horroru i że jego konkurentem jest niejaki Dean Koontz. Zaciekawiony chłopak zaczekał, aż wujek położy się spać. Po chwili zaglądając do sypialni ujrzał śpiącego wujka, po czym podszedł do stolika, aby wziąć książkę Stephena Kinga. Chłopak czytał całą noc. Wciągnął się tak, że nawet nie spostrzegł, iż na placu już świta. Ba, nawet nie skapnął się, że stoi nad nim jego wujek! Zdziwiony, choć również lekko zaniepokojony wujek, przestraszył Daniela, pytając go, dlaczego nie śpi i dlaczego czyta książkę, którą on uznał, że nie należy do jego kategorii wiekowej?! Niepokój wujka był spowodowany tym, iż wiedział on, że jest zarażony wirusem, którym on sam został zarażony przez swojego ojca. Wiedział też, jak to jest z nim żyć. Całymi dniami nie umiał oderwać się od książki, gdyż czuł niepohamowane pragnienie czytania. Daniel, biorąc do ręki książkę, którą wcześniej trzymał jego wujek - został zarażony jego wirusem, który jest przenoszony przez nosiciela z książki na książkę. Chłopak. wróciwszy do domu, non stop czytał. Jego mama się niepokoiła z tego powodu, iż chłopak nawet nie chciał jeść, pić, kąpać się, ani chodzić do szkoły. Wiedziała, że taki tryb życia może doprowadzić do odwodnienia chłopaka, a w konsekwencji do jego zgonu. Wirus ten został oficjalnie uznanym, za ,,Śmiertelnego wirusa moli książkowych".

Wszystko zaczęło się z pozoru niewinnie. Chłopak o imieniu Daniel poznał po latach swojego wujka, który za czasów II wojny światowej uciekł za granicę wraz z rodziną, aby ich uchronić od śmierci. Wujek zaproponował mu, aby chłopak został u niego na noc. Za zgodą mamy, chłopiec zgodził się. Chłopak przyuważył wujka, siedzącego w fotelu i czytającego książkę. Podszedł do...

Wyłączył czytnik i spojrzał w dół. Malec na jego kolanach spał już dawno, nieświadomy, że dziadek właśnie skończył czytać bajkę. Stęknął ciężko, ale udało mu się podnieść czterolatka i włożyć go do jego łóżeczka. Dzięki temu piekielnemu wirusowi jego mięśnie powoli się rozpadały. Teraz wystarczy mu już sił tylko na to, żeby powoli i ostrożnie zejść do biblioteki. Ostatniej w Europie, którą z wielkim trudem udało mu się odratować. Przeszedł przez śluzę i wciągnął powietrze nasycone zapachem starych książek. Przeszedł powoli między regałami wodząc palcami po starych, często rozpadających się grzbietach. Przed oczami przemknął mu znienawidzony owad. Machnął wściekle ręką pocieszając się myślą, że te przeklęte owady umrą wraz z nim. I wtedy też najprawdopodobniej wirus zniknie z tej części świata, jako że te mole są już jego ostatnim rezerwuarem, zdolnym zarażać. Dotarł do małego łóżka wciśniętego w róg pomieszczenia zawalonego od góry do dołu książkami. Opadł na nie ciężko myśląc, że już nie da rady wstać. Po piętnastu latach inkubacji wirus w błyskawicznym tempie niszczył jego komórki, w parę godzin docierając do mięśni oddechowych. Antykwariusz zasnął w otoczeniu ukochanych książek.

Wyłączył czytnik i spojrzał w dół. Malec na jego kolanach spał już dawno, nieświadomy, że dziadek właśnie skończył czytać bajkę. Stęknął ciężko, ale udało mu się podnieść czterolatka i włożyć go do jego łóżeczka. Dzięki temu piekielnemu wirusowi jego mięśnie powoli się rozpadały. Teraz wystarczy mu już sił tylko na to, żeby powoli i ostrożnie zejść do biblioteki. Ostatniej...

Jak ogień wyczuwalna. Smakiem, węchem, wzrokiem. Śmierć.
Ludzie nie wiedzą, jak blisko niej stoją. Wdychają ją.
Jedno wiem. Książki zabijają. Właściwie stworzenia w nich żyjące. Wystarczy, że wciągnie cię książka, a one atakują, zarażając śmiertelnym wirusem. Mole książkowe, a ja jestem jednym z nich.
Stoję przy drzwiach biblioteki i myślę, jak mogę uratować tych niewinnych czytelników.
Zastanawiam się, czemu taka musiałam się urodzić. Nie chcąc być potworem.
Niespodziewanie wbiega we mnie okularnica. Wdycham jej woń. Ledwo się powstrzymując.
-Przepraszam. – Spuszcza wzrok i zbiera książki, które upuściła.
-Czytasz książki. – Stwierdzam pod nosem, ignorując ją. – Ryzykujesz całe życie.
-Nieprawda. – Patrzy przestraszona.
-Zaczynam cię lubić. Violet. – Podaję je rękę.
-Sara.
-Wiem jak ocalić ludzi. Chcesz mi pomóc?- Zobaczyłam iskierkę w jej oczach, nie była jednak taka niewinna.
-No jasne. Miałabym przepuścić taką okazję.
-Spójrz na to. – Wyjęłam zapałki z kieszeni. – Wystarczy tam wejść i je podpalić. Stoi? – Pokiwała. – Na trzy. Raz... Dwa.... Trzy!
Wbiegłyśmy do środka Sara wyprowadziła panią bibliotekarkę, a ja podpaliłam książki i nie miałam zamiaru wyjść. Umrę razem z przyjaciółmi.

Jak ogień wyczuwalna. Smakiem, węchem, wzrokiem. Śmierć.
Ludzie nie wiedzą, jak blisko niej stoją. Wdychają ją.
Jedno wiem. Książki zabijają. Właściwie stworzenia w nich żyjące. Wystarczy, że wciągnie cię książka, a one atakują, zarażając śmiertelnym wirusem. Mole książkowe, a ja jestem jednym z nich.
Stoję przy drzwiach biblioteki i myślę, jak mogę uratować tych...

Palenie książek nie jest rozwiązaniem!

To nie książki są winne! To nie one nie przenoszą wirusa, tylko ludzie. To ludźmi trzeba się zająć. Uodparniać. Właśnie tak! Uodparniać! Ze statystyk jasno wynika, że chociaż to ludzie zwani potocznie „molami książkowymi” byli pierwszymi nosicielami wirusa, to jednak właśnie wśród nich odnotowano najmniejszą umieralność. Byli oni w jakiś sposób odporni. Lepiej radzili sobie z działaniem wirusa. Za to ci, którzy wcześniej nie czytali… Dla nich nie było nadziei. Wirus sprawiał, że zapominali o całym świecie. Liczyło się tylko kolejne zdanie. Kolejny rozdział. Nie spali, nie jedli. Umierali z wycieńczenia. Gorsze było jednak odstawienie. Ludzie byli niczym dzikie bestie, atakujące wszystko i wszystkich wokół. To samo dotyczyło analfabetów. Niemożność przeczytania czegokolwiek miała straszliwe skutki.

Nie palcie książek!

Opamiętajcie się. Oswajajcie lepiej z nimi ludzi. Gdyby epidemia miała się powtórzyć ludzkość będzie lepiej przygotowana.

JJR - „Jeszcze Jeden Rozdział” – pod taką nazwą będzie znany najgroźniejszy wirus naszych czasów. I pod taka nazwą prowadźmy kampanię, która uczyni nas odpornymi na jego działanie.

Palenie książek nie jest rozwiązaniem!

To nie książki są winne! To nie one nie przenoszą wirusa, tylko ludzie. To ludźmi trzeba się zająć. Uodparniać. Właśnie tak! Uodparniać! Ze statystyk jasno wynika, że chociaż to ludzie zwani potocznie „molami książkowymi” byli pierwszymi nosicielami wirusa, to jednak właśnie wśród nich odnotowano najmniejszą umieralność. Byli oni w...

Największym marzeń Miśki było to, aby zakochać się tak, jak bohaterowie „Pamiętnika” Nicholasa Spraksa, czyli namiętnie i bezgranicznie. Dlatego, kiedy spotkała Aleksandra, wiedziała, że to on. Tajemnicze w nim było jedno, a mianowicie jego spojrzenie. Kiedy spotkali się wzrokiem po raz pierwszy, on się uśmiechnął, a jego wzrok… Po prostu Miśka poczuła się, jakby przeniknął w nią. Czuła się dokładnie zbadana. Jednak nie zniechęciło jej to.
Zaczęło się niewinnie:
- Cześć, jak masz na imię? – zagadnął.
-Miśka mi mówią.
-Cześć Miśka, jestem Aleksander.
-Cześć – nie mogła oderwać się od jego spojrzenia, które wręcz czuła w środku, jakby rozchodziło się po całym ciele i zahaczało o każdą komórkę.
Zaczęło się niewinnie.
Następnego dnia obudziła się i nie czuła się zbyt dobrze. Zakręciło się jej w głowie, a przez gardło nie chciało przelecieć ani jedno słowo. Wiedziała, że coś ją bierze, ale nic nie mogło powstrzymać Miśki przed dzisiejszym spotkaniem z Aleksandrem! Szybko dokończyła nową lekturę „Jesienną miłość” i była gotowa do wyjścia. W drodze rozmyślała nad losem bohaterów powieści. Jaka to była miłość, szkoda, że nie była w stanie wyleczyć dziewczyny.
Aleksander już czekał. Miśka jak go spostrzegła od razu pomyślała o jego świdrujących oczach. Podeszła do niego i przywitała się.
-Cześć Miśka – powiedział przystojniak.
-Heeeeej – nie mogła oderwać wzroku od jego spojrzenia.
Usiedli na ławce, rozmawiali, nie mogli nacieszyć się tym spotkaniem. Czas leciał nieubłaganie, aż w końcu zaczęło się ściemniać.
-Odprowadzę cię do domu, co ty na to? – spytał chłopak.
- Dobrze.
Szli spokojnie, Aleksander opowiadał o swojej rodzinie, a Miśka słuchała. Wiedziała, że to jest ten jedyny, nie wiedziała tylko, czy wypada mu o tym powiedzieć. Gdy doszli do domu Miśki, odparła:
- Muszę ci coś powiedzieć…
- Nie musisz mówić nic – odpowiedział i momentalnie pocałował dziewczynę.
Ale jak pocałował, nogi się pod nią ugięły, w głowie zahuczało, a w brzuchu szalał huragan. To było coś niesamowitego, czego nie da się zapomnieć. Miała już teraz swoją romantyczną historię, z chłopakiem, którego oczy mogły porwać każdą kobietę.
Następnego dnia Miśka nie mogła wstać z łóżka. I kolejnego dnia też nie. Działo się to już przez tydzień, a stan jej zdrowia pogarszał się. Lekarz przepisał antybiotyk, ale z dnia na dzień nic się nie poprawiało.
Aleksander milczał, nie odpisywał na SMSy, nie odbierał telefonu. Miśka była załamana. Czyżby jej romans życia skończył się po dwóch dniach?
W nocy dręczyły ją koszmary. Śniło jej się, że gonią ją ludzie, ludzie, którzy posiadają takie samo spojrzenie jakie miał Aleksander. Przenikało w głąb jej ciała, czuła go w każdym fragmencie , w każdym mięśniu i każdej komórce. Obudziła się i zapaliła lampkę.
Okazało się, że jej ciało pokrywa okropna wysypka, z której wydobywa się dziwna ciecz. Natychmiast zadzwoniła po pogotowie.
Pół godziny później była już w szpitalu. Niewiele rozumiała, bała się, a wysypka zaczęła się powiększać. Do tego nie widziała zbyt dobrze, w głowie jej huczało.
- Jakie objawy? – pytał się lekarz.
- B… b… - Miśka nie mogła nic powiedzieć.
- Takie same jak u innych. Weźcie ją do izolatki!
- To straszne, to już chyba dwudziesta dziewczyna w tym tygodniu. Wirus rozprzestrzenia się bardzo szybko. Co najdziwniejsze spotyka to tylko dziewczyny. Są w tym samym wieku, wyglądają podobne. Nie podoba mi się to.
- Panie doktorze, ta dziewczyna, która przyszła, nie żyje.
- No to mamy epidemię. Wirus zabija!
Miśka nie mogła przestać myśleć o wzroku Aleksandra. Nie wiedziała skąd, ale miała pewność, że to właśnie to jest powodem zachorowań. I wiedziała, że miłość z książek Sparksa to wielka ściema

Największym marzeń Miśki było to, aby zakochać się tak, jak bohaterowie „Pamiętnika” Nicholasa Spraksa, czyli namiętnie i bezgranicznie. Dlatego, kiedy spotkała Aleksandra, wiedziała, że to on. Tajemnicze w nim było jedno, a mianowicie jego spojrzenie. Kiedy spotkali się wzrokiem po raz pierwszy, on się uśmiechnął, a jego wzrok… Po prostu Miśka poczuła się, jakby przeniknął...

Beznamiętne oczy z girlandą sinych powiek wyglądały upiornie. Tłuste włosy ze świszczącym, agonalnym oddechem tworzyły trupią klamrę kompozycyjną: śmierdzącą potem i krwią. Pod paznokciami wisiały strąki skóry: ludzkiej i tej z okładek książek. Tak, od kiedy wirus opanował świat kto nie był zombie stawał się obiadem. Zaraza podobno zaczęła się od książek: czytałeś i bum: jesteś nieumarłym. A co robi zombie? Je. Żre wszystko: najchętniej książki, od biedy ludzi. Siedzę ukryty w bibliotece i nic nie mogę zrobić. Ot, zombie wieczorek literacki – połknęły już Mickiewicza ze Słowackim mlaskając przy Inwokacji. I serce mi się kroi bo połykają bezmyślnie kolejne tomiszcza, bez szacunku i zrozumienia, aż im Bułhakow trzeszczy między zębami. I rozumiem że „Nad Niemnem” troszkę ciężkostrawne: ale żeby tak bekać? Obłęd.
- Zjeeeemyy książżżkiiii .. ..– przewodnik stada zbliża się do działu z fantastyką. W myślach modlę się „wybierz ‘Zmierzch’ , błagam …. Tylko nie… nosz kurwa , tylko nie wiedźmin!”. Niby to tępe i nieżywe a wie co lepsze(lepszy papier). Bydle połyka 6 tomów o Geraldzie. Siódmy zostawia: no kto po 6 zostawia 7 ?! To koniec naszej cywilizacji.

Beznamiętne oczy z girlandą sinych powiek wyglądały upiornie. Tłuste włosy ze świszczącym, agonalnym oddechem tworzyły trupią klamrę kompozycyjną: śmierdzącą potem i krwią. Pod paznokciami wisiały strąki skóry: ludzkiej i tej z okładek książek. Tak, od kiedy wirus opanował świat kto nie był zombie stawał się obiadem. Zaraza podobno zaczęła się od książek: czytałeś i bum:...

Poniedziałek
-Mamo, mamo! Mamy nowego kolegę. Nazywa się Marcin. Jest bardzo fajny choć blady i ciągle czyta książki. Ale jest inteligentny. Wiesz, że wie wszystko o piłkarzach?

Wtorek
- Mamo, mamo! Marcin obiecał pożyczyć mi swoją książkę. Tą fajną, o piłkarzach. Mówi, że sam dostał ją od kolegi, który też dużo czytał. Ale muszę poczekać, bo dziś ma ją Kami.

Środa

-Marcina nie było dziś w szkole. Podobno zachorował. A Kamilowi na polskim, leciała krew z nosa. Ale książka jest bardzo ciekawa. Całą noc czytał.

Czwartek

-Mamo, patrz to ta książka. Idę czytać


Piątek

-Kochanie co się dzieje, jesteś taki dziwny.
-Nie wiem. Cały dzień kaszlę i tak mi duszno. Ale idę czytać zostało mi tylko dziesięć stron.

Sobota
-Mamo, nie dam rady wstać. A wiesz, że Kamil jest w szpitalu. Marcin się nie odzywał do mnie od czwartku.

Niedziela
-Marcin nie żyje.. Podobno zmarł z wycieńczenia.
-O, Boże to taka tragedia.

Poniedziałek
-Mamo.. Tak mi ciężko. Nie dam rady. Ale obiecałem pożyczyć książkę Piotrkowi, przekażesz mu jak przyjdzie.

Wtorek
-O, Boże. Mój syn.. On nie oddycha. Pomocy...

Poniedziałek
-Mamo, mamo! Mamy nowego kolegę. Nazywa się Marcin. Jest bardzo fajny choć blady i ciągle czyta książki. Ale jest inteligentny. Wiesz, że wie wszystko o piłkarzach?

Wtorek
- Mamo, mamo! Marcin obiecał pożyczyć mi swoją książkę. Tą fajną, o piłkarzach. Mówi, że sam dostał ją od kolegi, który też dużo czytał. Ale muszę poczekać, bo dziś ma ją Kami.

Środa

...

- Co się ze mną dzieje…
Ręce Mii były całe w krostkach, wyglądało to okropnie. Do tego strasznie swędziało.
„A jednak mnie też to dopadło.” pomyślała.
Nigdy nie lubiła czytać, po co zaczynała. Mia była bardzo na siebie zła, na swoją słabość do Nicka też. Złapała książkę i wyszła szybko z domu w kierunku biblioteki gdzie miała nadzieję znaleźć chłopaka. Oczywiście był tam gdzie zawsze, przy swoim ulubionym stoliku pochłonięty lekturą.
- Bardzo swędzi ? – spytał gdy do niego podeszła.
- Słucham ? – zaskoczył ją.
- Nie przejmuj się, to już nie potrwa długo. – uśmiechnął się. Mii coś nie podobało się w tym uśmiechu.
Nagle poczuła narastające swędzenie, tym razem na całym ciele. Jej skóra stawała się coraz bardziej szorstka.
Nick wstał powoli i pochylił się nad swoim nowym nabytkiem. Wyszczerzył zęby i schował książkę do torby.

- Co się ze mną dzieje…
Ręce Mii były całe w krostkach, wyglądało to okropnie. Do tego strasznie swędziało.
„A jednak mnie też to dopadło.” pomyślała.
Nigdy nie lubiła czytać, po co zaczynała. Mia była bardzo na siebie zła, na swoją słabość do Nicka też. Złapała książkę i wyszła szybko z domu w kierunku biblioteki gdzie miała nadzieję znaleźć chłopaka. Oczywiście był tam...