Mam wrażenie, że przeprowadzka do Jemenu wspaniale rozwinęła mój intelekt. Codziennie staje przed wyzwaniem jak kierować moim domem, rodziną by pozostawiać pozory poszanowania dla arabskiej obyczajowości. Tylko bystry obserwator zauważy, że w rzeczywistości jestem niezależną kobietą, która ma w gruncie rzeczy nie mniej do powiedzenia niż mąż.
Posłanie córki na studia spotkało się z oporem Ahmeda. Nie dawałam po sobie poznać jak bardzo mi na tym zależy. Czasem mimochodem rzucałam, że filologia angielska pozwoli jej czytać ukochanego Shakespeare w oryginale. Innym razem powiedziałam, że jej uroda może zachwycić profesorów i dać szansę na lepsze zamążpójście, niż sobie wymarzyliśmy. Kupił to. W rzeczywistości bardzo pragnę by Amira mogła czytać wiadomości ze Świata i podjęła pracę na równi z mężczyznami.
Często też korzystam z wprowadzania Ahmeda w błąd co do mojej znajomości arabskiego. Ostatnio, kiedy chciał abyśmy pojechali w piątek do nielubianej przeze mnie rodziny, umówiłam na ten termin wizytę u lekarza. Wytłumaczyłam, że zrozumiałam, że chodzi mu o sobotę.
Prawo jazdy też zrobiłam podstępem. Powiedziałam, że rzekomo matka Ahmeda może w każdej chwili potrzebować pomocy lekarza, a ktoś ją musi do niego zawieźć, gdyby on był w pracy. Wobec takiego argumentu zamilkł.
Pod czadorem mam zawsze seksowną koronkową bieliznę, a usta podkreślone czerwoną szminką. Daję mi to poczucie, że mimo wszystko jestem zmysłową kobietą.
Może i życie w Jemenie dla Europejki jest trudniejsze, ale uwierzcie, że czerpię satysfakcję za każdym razem, gdy postawię na swoim.

Mam wrażenie, że przeprowadzka do Jemenu wspaniale rozwinęła mój intelekt. Codziennie staje przed wyzwaniem jak kierować moim domem, rodziną by pozostawiać pozory poszanowania dla arabskiej obyczajowości. Tylko bystry obserwator zauważy, że w rzeczywistości jestem niezależną kobietą, która ma w gruncie rzeczy nie mniej do powiedzenia niż mąż.
Posłanie córki na studia...

Ulicą idą dwa głodne i opuszczone kociaki. Samiec i samica. Ludzie się zatrzymują. Samiec od razu dostaję mysz a samica musi się postarać, połasić i dopiero ludzie się litują i karmią kotkę.

Ulicą idą dwa głodne i opuszczone kociaki. Samiec i samica. Ludzie się zatrzymują. Samiec od razu dostaję mysz a samica musi się postarać, połasić i dopiero ludzie się litują i karmią kotkę.

Aplikowałam właśnie na stanowisko dyrektora do spraw marketingu. Tak, dyrektora, nie dyrektorki. Pani sekretarka posłała w moją stronę niezbyt miłe spojrzenie:
- Naprawdę chce pani ubiegać się o ta pracę? Może znajdę dla pani coś lepszego...
- Co na przykład? - spytałam.
- Może sekretarka, pan Jones właśnie kogoś szuka... Zapewniam panią, że nie miałaby pani zbyt wiele skomplikowanych obowiązków – uśmiechnęła się szeroko i puściła mi oczko.
- Nie! - wykrzyczałam zbulwersowana - chcę być w życiu KIMŚ, chcę się sama utrzymywać, mam dziecko, które muszę wychować, zapewnić mi przyszłość, a jestem samotna.
- Współczuję pani bardzo. Żaden pani nie chciał? Niech pani zrozumie, mężczyźni są stworzeni do osiągania sukcesów zawodowych, do wspinaczki po szczeblach kariery. NIE kobiety.
- Pani jest bezczelna!
Nie wytrzymałam, odwróciłam się na pięcie - a właściwie na moich wysokich, nowych szpilkach i skierowałam się prosto do wyjścia. Nie chcą kobiety? Trudno, nie wiedzą, co tracą. A ja i tak wiem, że jestem najlepszą osobą na to stanowisko, że dzięki mnie firma rozwinęłaby się.
Wyciągnęłam telefon, Jeremy wciąż nie dzwonił, może przeraziła go wiadomość o tym, że mam nastoletnią córkę? Ech, autobus znowu uciekł mi sprzed nosa. Musze wreszcie kupić sobie auto i zrobić prawo jazdy.
I właśnie pod koniec tego okropnego dnia, gdy poszłam do sklepu w wygodnych, ale średnio wyjściowych dresach, uśmiechnęło się do mnie szczęście. Dzwoniła Ann, moja przyjaciółka. Powiedziała, że w jej firmie zwolniło się stanowisko i od jutra mogę zacząć pracę na świetnym stanowisku! Nie mogłam uwierzyć w swoje szczęście.
Wieczorem, leżąc w łóżku, chciałam powiadomić mamę o tym fakcie. Sięgnęłam po telefon, zauważyłam, że mam wiadomość od Jeremiego: „Przepraszam, że się nie odezwałem, miałem problemy w pracy. Wszystko jest już pod kontrolą, tęsknię”. Uśmiechnęłam się pod nosem i zasnęłam. To był piękny dzień.

Aplikowałam właśnie na stanowisko dyrektora do spraw marketingu. Tak, dyrektora, nie dyrektorki. Pani sekretarka posłała w moją stronę niezbyt miłe spojrzenie:
- Naprawdę chce pani ubiegać się o ta pracę? Może znajdę dla pani coś lepszego...
- Co na przykład? - spytałam.
- Może sekretarka, pan Jones właśnie kogoś szuka... Zapewniam panią, że nie miałaby pani zbyt wiele...

„Dziecko, ty nawet nie masz dokąd uciec…”
Bez żadnej przyczyny przypominają mi się ostatnie słowa babci. A może tą przyczyną jest strach? Mój prześladowca i przyjaciel.
Delektuję się każdym krokiem. Krótka droga do studni to jedyny moment, kiedy mogę rozluźnić ciało, uspokoić myśli. Dziś i tak nie jest źle; Pan wyjechał do miasta, dwa dni oddechu od jego pogardliwego wzroku.
Nikt nie musi mi mówić, że jestem w tym domu śmieciem. Mam szczęście, że w ogóle żyję. Choć jaką wartość ma takie życie?
Podczas nabierania wody nigdy nie patrzę w głąb studni. Własna fizyczność jest dla mnie obcym, przed którym uciekam. W domu tylko Pan na mnie patrzy; jego spojrzenie przepełnia pogarda, obrzydzenie i czysta nienawiść. Nie zaprzątam sobie głowy myślą czy jestem tak szkaradna czy przeszkadza mu fakt posiadania w domu kolejnej córki, którą najpierw musi wykarmić, a potem odpowiednio wydać za mąż. Musi o mnie dbać, jeśli mam stać się jego zyskiem. Tak jak dwie starsze, ze które pobiera sute opłaty.
Na studni przysiada maleńki ptaszek. Kiedyś zazdrościłam wolności. Chciałam tak jak on, sama o sobie decydować. Ale kto powiedział, że dałabym radę. Tylko raz byłam poza granicami naszego gospodarstwa. Świat poza nim jest przerażający, pełen brutalności i takiej samej pogardy jakiej doświadczam na co dzień. Boję się dnia, gdy Pan sprzeda mnie do innego domu. Stanę się narzędziem do powiększania rodu i majątku…
Tamtego dnia, gdy babcia odeszła spędziłam w jej pokoju tylko krótką chwilę. Odwiedziny były zabronione; babcia miała odejść zapomniana i samotna. Doskonale pamiętam jej znękane spojrzenie. Powiedziała, że nie boi się śmierci; czeka na nią jak na przyjście najlepszego przyjaciela. Boi się o mnie. O moje życie, którego życiem nazwać nie można.
- Do domu! Szybko!
Pan wrócił. Przedwcześnie. Obok niego inny mężczyzna. Zapewne mój przyszły mąż. Powinnam pójść, pokłonić się i okazać wszelkie posłuszeństwo. Tak też zrobię.
Bo nie znam innych zasad. Nie znam innych możliwości. I nie poznam.

„Dziecko, ty nawet nie masz dokąd uciec…”
Bez żadnej przyczyny przypominają mi się ostatnie słowa babci. A może tą przyczyną jest strach? Mój prześladowca i przyjaciel.
Delektuję się każdym krokiem. Krótka droga do studni to jedyny moment, kiedy mogę rozluźnić ciało, uspokoić myśli. Dziś i tak nie jest źle; Pan wyjechał do miasta, dwa dni oddechu od jego pogardliwego...

Dołączyła do nich miesiąc temu, siedziała przy stole wraz z czterdziestoma mężczyznami, wszyscy traktowali ją jak równego sobie. Być może przez jej krótko obcięte włosy, niepokaźny biust i chłopięcą budowę ciała wzięli ją za mężczyznę. Mieli właśnie omawiać kwestię karania swoich żon za nieposłuszeństwo. Zasiadająca między nimi kobieta starała się nieco załagodzić ich zaściankowy sposób myślenia, nie dając jednak poznać po sobie płci. Dzięki niej ustalono jedną z najłagodniejszych kar - pobicie. Gdy spotkanie dobiegło końca a wszyscy wstali, uwaga uczestników skupiła się na plamie krwi pozostawionej przez kobietę na krześle. Nastało milczenie. Kobieta zaczęła uciekać w stronę drzwi, znajdujących się na końcu ogromnego pokoju. Nie zdążyła. Dwóch najlepiej zbudowanych mężczyzn złapało ją za ramiona, rzucili ją na stół i rozebrali do naga przyglądając się każdej części jej ciała. Decyzja wszystkich zgromadzonych była jedna. Zarządzono usunięcie macicy bez znieczulenia, następnie ledwo żywą, zmęczoną bólem zakopano w centralnym punkcie miasta z tablicą - OBŁUDNIK W SKÓRZE NIEWIERNEJ.

Dołączyła do nich miesiąc temu, siedziała przy stole wraz z czterdziestoma mężczyznami, wszyscy traktowali ją jak równego sobie. Być może przez jej krótko obcięte włosy, niepokaźny biust i chłopięcą budowę ciała wzięli ją za mężczyznę. Mieli właśnie omawiać kwestię karania swoich żon za nieposłuszeństwo. Zasiadająca między nimi kobieta starała się nieco załagodzić ich...

Znów się na mnie patrzą, szowiniści... Przerażające jest to, że nie mogę się czuć tutaj w pełni swobodnie! Wszędzie te ciężkie spojrzenia, pogwizdy i bijące od mężczyzn napięcie... Byłam przekonana, że "w końcu się przyzwyczaję", ale nie jest łatwo... Ja - wysoka i szczupła blondynka bardzo wyróżniam się z tłumu. Często tylko cudem unikam porwania, a mój mąż już parę razy mógł mnie wymienić na wielbłądy. Rekord to aż 15, więc muszę być całkiem niezła! Początkowo było to nawet zabawne, ale teraz mam już lekko dość. Takie przedmiotowe traktowanie kobiety jest naprawdę męczące! Wyobrażacie sobie sytuację, w której ktoś się pyta waszego męża/narzeczonego, czy by cię nie sprzedał? Nie mogę nawet chodzić normalnie do sklepów, ostatnio nawet zaczęłam się bać! Ale czas się przystosować, tak już tu jest, że mężczyźni rządzą... Im bardziej mi się to nie podoba, tym jest gorzej i mniej bezpiecznie...

Znów się na mnie patrzą, szowiniści... Przerażające jest to, że nie mogę się czuć tutaj w pełni swobodnie! Wszędzie te ciężkie spojrzenia, pogwizdy i bijące od mężczyzn napięcie... Byłam przekonana, że "w końcu się przyzwyczaję", ale nie jest łatwo... Ja - wysoka i szczupła blondynka bardzo wyróżniam się z tłumu. Często tylko cudem unikam porwania, a mój mąż już parę razy...

Na głośny dźwięk budzika otwieram oczy.
Nie chcę, ale nie mam wyboru.
Zaczyna się kolejny dzień w piekle.
Zerkam na świat zza szczelnie zasłoniętych okien uważający by przypadkiem nie zauważył mnie żaden mężczyzna.
Po porannej toalecie zakładam burkę na głowę. Kobiety o rysach typowo arabskich mogą ubierać tylko hidżab, europejki ze względu na nietypową urodę wolą się nie narażać na oskarżenie o pożądliwe spojrzenia. Na nogi ubieram brzydkie skórzane trzewiki. Ah jak mi brakuje szpilek, co z tego, że niewygodne ale jakie seksowne. Teraz boję się założyć nawet sandały.
Szczelnie opatulona jestem gotowa wyjść z mieszkania. Wychodzę tylko na targ, bo i gdzie indziej miałabym się udać.
Kobiety nie mogą pracować, nie mogą jeździć samochodami, nie mogą się uczyć , nie mogą wyjechać za granicę, nic nie mogą, nie mają żadnych praw. Sam fakt, że nikt mnie na ulicy nie atakuje jest już sukcesem. Nie raz byłam świadkiem bicia kobiet przez przypadkowych przechodniów, gdy uznali oni jej zachowanie za niegodne. Strach towarzyszy mi na każdym kroku.
Kiedy kilka lat temu wróciłam z Kanadyjskich Stanów Stowarzyszonych na pogrzeb rodziców nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Nagła rewolucja i szybki przewrót w jej wyniku zaskoczył mnie całkowicie. Z dnia na dzień stałam towarem bez żadnych praw. Całe moje życie zostało po drugiej stronie oceanu, dobrze, że spotkałam Petera. Przepraszam od kiedy Europa zmieniła się w Eurabię to nie jest już Peter, teraz to Khalil. Jest gejem, ale dla własnego dobra stwarza ze mną pozory prawdziwej, bogobojnej rodziny. To on mnie utrzymuje i chroni, jedyny przychylny mi człowiek, którego tutaj spotkałam.
Boję się nawet pomyśleć co się z nami stało, gdyby tylko prawda o całej tej naszej maskaradzie wyszła na jaw.
Jak uciec z tego piekła?
Jak?

Na głośny dźwięk budzika otwieram oczy.
Nie chcę, ale nie mam wyboru.
Zaczyna się kolejny dzień w piekle.
Zerkam na świat zza szczelnie zasłoniętych okien uważający by przypadkiem nie zauważył mnie żaden mężczyzna.
Po porannej toalecie zakładam burkę na głowę. Kobiety o rysach typowo arabskich mogą ubierać tylko hidżab, europejki ze względu na nietypową urodę wolą się nie...

Byłam jeszcze dzieckiem. Dumą ojca i matki. Śmiech był dla mnie czymś naturalnym. Pewnego dnia przyszedł ON. Nie wiedziałam czego chce od mojego ojca, zresztą nawet mnie to nie interesowało. Do czasu… Zobaczyłam jak mama wykrada się z pokoju ze łzami w oczach. Usłyszałam jak ojciec mnie woła.
-Abigail, ten mężczyzna zostanie twoim mężem.- do tej pory słyszę w głowie echo tych dźwięków przeszłości.
Spojrzałam ze strachem na niego. Był w wieku mojego ojca, może nawet trochę starszy. Miałam wtedy 12 lat. Nie wiedziałam, co naprawdę znaczy być żoną.
Cichy ślub, na którym byłam tylko ja, on i mój ojciec. Nawet w moim kraju takie małżeństwa są nielegalne.
Nigdy więcej nie widziałam rodziców. Mieszkaliśmy w innym mieście. Tego samego dnia poznałam co to małżeństwo. Zamiast kwiatów od męża dostawałam siniaki. Zamiast komplementów wyzwiska. To ja byłam od tego by dawać.
Gdy w 13 roku mego życia zaszłam w ciąże, z początku nie bił mnie. Długo jednak nie wytrzymał. Długo nie odzyskiwałam przytomności, więc zawiózł mnie na pogotowie. Od lekarza usłyszałam, że poroniłam. Straciłam jedyną rzecz, dla której wtedy chciałam żyć. Moją iskrę w ciemnościach. Mąż podawał się za mojego ojca, żeby zmylić lekarzy. Jednego dnia nie mógł siedzieć przy mnie.
Podszedł do mnie lekarz z innego kraju, pierwszy raz widziałam takie jasne oczy. Spytał się mnie, czyje to było dziecko. Powiedziałam prawdę. Nie chciałam już dłużej żyć. Wiedziałam, co mnie czeka po powrocie do domu.
Najgorszy dzień w moim życiu pomógł mi wyrwać się z tego świata. Nie umarłam, lecz nie mieszkam w tym kraju, z którego pochodzę.
Lekarz pomógł mi uciec. Teraz żyje w innym świecie. Tutaj dba się o dzieci. Tutaj kobieta jest człowiekiem, a mężczyzna zachowuje się jak człowiek. W nocy dalej płaczę, jednak nie z bólu. Tylko nocą myślę o osobach, które kochałam i które straciłam. O Matce, siostrach i o osobie, której poznać nie zdążyłam. Dopiero teraz doceniłam wartość mego życia. Już go tak łatwo nie oddam.

Byłam jeszcze dzieckiem. Dumą ojca i matki. Śmiech był dla mnie czymś naturalnym. Pewnego dnia przyszedł ON. Nie wiedziałam czego chce od mojego ojca, zresztą nawet mnie to nie interesowało. Do czasu… Zobaczyłam jak mama wykrada się z pokoju ze łzami w oczach. Usłyszałam jak ojciec mnie woła.
-Abigail, ten mężczyzna zostanie twoim mężem.- do tej pory słyszę w głowie echo...

Byłam siódmą jego żoną. Nie dzieliłam obowiązków ze "współżonami" mojego męża, nie gotowałam z nimi dlatego nie cierpiały mnie i stale obmawiały. Żyłam swoimi sprawami, własnym życiem. Żony mojego męża nie były częścią mojej egzystencji. On sam mnie wybrał, byłam jego faworytą. Pozostałe żony wybrała mu jego matka. Byłam najmłodszą i najładniejszą, dałam mu syna, miałam szczególny status i względy szczególnie nocą. Miałam najlepsze haftowane suknie i tuniki, kobiety plotkowały. Byłyśmy rywalkami. Każda spełniała swoją rolę w tym małżeństwie. Jedne sprzątały, prały, zbierały opał, chodziły po wodę. Ja decydowałam która z nich będzie gotować, to był mój przywilej. Nie byłam jednak szczęśliwa, znudziłam się mężowi gdy urodził się nasz syn, a moje ciało się zmieniło. Dość późno zrozumiałam swój błąd. Gdy zachorowałam na puchlinę , męża nie było przy mnie, miał swoje obowiązki na plantacji, całkowicie o mnie zapomniał. Należało od początku żyć w przyjaźni z kobietami mojego męża, dzielić z nimi obowiązki. Pomogła mi służąca Irma, do końca trwała przy mnie, ona jedna mi współczuła. Smutne, że rola moja i żon mojego męża sprowadzała się przede wszystkim do wydania potomstwa na świat. Gdy któraś z nas umierała należało jakoś pozbyć się dzieci z domu. Jeżeli to byli chłopcy starsi mogli iść na wojnę, gorzej z dziewczynkami, tu należało liczyć na pomoc krewnych ze strony żony..

Byłam siódmą jego żoną. Nie dzieliłam obowiązków ze "współżonami" mojego męża, nie gotowałam z nimi dlatego nie cierpiały mnie i stale obmawiały. Żyłam swoimi sprawami, własnym życiem. Żony mojego męża nie były częścią mojej egzystencji. On sam mnie wybrał, byłam jego faworytą. Pozostałe żony wybrała mu jego matka. Byłam najmłodszą i najładniejszą, dałam mu syna, miałam...

Przez okno wpadają pierwsze promienie wschodzącego słońca. Mrużę oczy, bo nierówno przycięta grzywka wciąż mi przeszkadza. Cały pokój zastawiony jest przeróżnymi przedmiotami, które będą dziś potrzebne, by przygotować mnie do tego podniosłego dnia.

Wokół mnie krząta się dziewięć kobiet i choć to ja powinnam być najbardziej podekscytowana dzisiejszą uroczystością, nie czuję nic. Jestem jedynie obserwatorką tego, co rozgrywa się na moich oczach: moja mama, ciotki, kuzynki i siostra chodzą po pokoju, przebierając w kolorowych tkaninach i drobnych paciorkach, sprzeczając się, co będzie najbardziej stosowne, oraz przykładając chusty do mojej twarzy, by sprawdzić, który odcień będzie najlepszy dla moich ciemnych oczu. Wszystkie są tak zaaferowane, jakby to któraś z nich, a nie ja, wychodziła dziś za Majida.

Mama jest najbardziej przejęta. Nie martwiła się aż tak przed ślubem mojej siostry. Ale od kilku dni co jakiś czas przychodzi do mnie i powtarza: „Wszystko będzie dobrze, Majid będzie o ciebie dbał”, tak, jakby chciała przekonać samą siebie, że moje małżeństwo z mężczyzną w jej wieku jest jak najbardziej słuszne. Ja jednak wciąż czuję się jak we śnie. Nie wzrusza mnie ani uroczysta atmosfera, ani bogactwo ozdób, które dziś założę, ani otwierające się przede mną nowe życie. Zawsze wyobrażałam sobie, jak wyjątkowy będzie ten dzień, ale dziś nie czuję nawet cienia ekscytacji. Patrzę obojętnie na wznoszące się za oknem ciężkie złote słońce i zastanawia mnie tylko, jak wygląda mój przyszły mąż.

Na imię mi Saabira. Mam jedenaście lat.

Przez okno wpadają pierwsze promienie wschodzącego słońca. Mrużę oczy, bo nierówno przycięta grzywka wciąż mi przeszkadza. Cały pokój zastawiony jest przeróżnymi przedmiotami, które będą dziś potrzebne, by przygotować mnie do tego podniosłego dnia.

Wokół mnie krząta się dziewięć kobiet i choć to ja powinnam być najbardziej podekscytowana dzisiejszą uroczystością, nie czuję...