Tak przydarzyło poznać mi ciekawą ,ale-skomplikowanej osoby. Wynikało to z poznania trudnej jej osobowości. Samo poznanie tej osoby było nie łatwe,ale ta osoba zmieniła swój sposób życia na styl wyrachowany, tajemniczy. Osoba ta jest skomplikowana w samym jej poznaniu, a toczona wojna z nią jest przegrana za za każdym razem. Ta osoba to jest mój ból. Mój ból uważam za niedokończony dramat. Jestem odważna i nie boję się,ale w środku mam tysiące myśli i nie wiem co mu mam powiedzieć. Możliwe ,że zwykłe do widzenia.

Tak przydarzyło poznać mi ciekawą ,ale-skomplikowanej osoby. Wynikało to z poznania trudnej jej osobowości. Samo poznanie tej osoby było nie łatwe,ale ta osoba zmieniła swój sposób życia na styl wyrachowany, tajemniczy. Osoba ta jest skomplikowana w samym jej poznaniu, a toczona wojna z nią jest przegrana za za każdym razem. Ta osoba to jest mój ból. Mój ból uważam za...

Ja miałem kiedyś taki przypadek, że zainstalowałem koledze program w komputerze i nie wiedziałem, że jest on nielegalny. W pewnym monecie w paradowała mu do domu policja zarekwirowali komputer i usunęli mu dane, a on powiedział, że ja mu zainstalowałem ten program. Któregoś pięknego dnia dostałem wezwanie na policję z paragrafu o złamanie praw autorskich. Byłem tak przerażony, gdyż nie wiedziałem, o co chodzi w końcu mi wyjaśnili, że zostałem wezwany, jako świadek w w/w sprawie. Strasznie mi ulżyło bo myślałem że mogę zapłacić jakąś karę.

Ja miałem kiedyś taki przypadek, że zainstalowałem koledze program w komputerze i nie wiedziałem, że jest on nielegalny. W pewnym monecie w paradowała mu do domu policja zarekwirowali komputer i usunęli mu dane, a on powiedział, że ja mu zainstalowałem ten program. Któregoś pięknego dnia dostałem wezwanie na policję z paragrafu o złamanie praw autorskich. Byłem tak...

Tysiące młodych duchem – i nierzadko też ciałem – ludzi przepływały przez bramki kontrolujące wejścia. Pierwsza fala wywołała szerokie uśmiech na twarzach drużyny ochraniające. Druga fala przyniosła euforyczny pisk tłumu. Trzecia fala... trzecia to już czyste szaleństwo! Uśmiechnięty szczeniak przebiegł obok wołając - sprawdź, sprawdź czy mam identyfikator! Złap mnie! - Jestem potrzebna, mam kontrolę, pilnuję bezpieczeństwa. Jestem bezradna, ludzi jest zbyt wielu. - Tak myślałam. Tłum porwał chłopca.

Było parno, duszno wewnątrz budynku. Było też zimno, oddech zamarzał na zewnątrz. Chichot podchmielonej młodzieży nie zamierał, mimo że ktoś upadł głucho na glebę. Nikt nie zwrócił uwagi na leżące ciało. Tupot stóp. Ktoś zawołał. Ktoś inny podniósł nieprzytomnego. Nadjechała karetka. Było blisko... Obojętność zabija najskuteczniej.

Przedzierałam się przez zasłonę deszczu. Pomruk burzy i brzęk ulewy zagłuszały myśli, błyski zacierały granice między rzeczywistością. Dziesięć metrów – tyle brakowało, żebym zastąpiła zwęglony dąb. Kocham spacery w kałużach, ulewę we włosach i elektryczność w powietrzu. Przypadkiem pojawiłam się na tym świecie i przypadkiem przeżyłam. A może tak właśnie miało być?

Jako dziecko, bawiłam się razem z bratem w miejscu wydobywania żwiru. Wdrapaliśmy się po stromej ścianie do wgłębienia przypominającego jaskinię. Chwytałam się ostrych traw – tnące liny – tak je określałam – zerwały się a ja zaczęłam się zsuwać wprost do bajora poniżej. Brat złapał mnie za rękę i zaczął wciągać, gdy sama rozpaczliwie drapałam piach.Nigdy nie zapomnę, jak tak zabawa zmroziła mi krew.

Bezradność. Obojętność. Przypadek. Nieuwaga. Życie nie jest bezpieczne. Dlatego jest takie ekscytujące...

Tysiące młodych duchem – i nierzadko też ciałem – ludzi przepływały przez bramki kontrolujące wejścia. Pierwsza fala wywołała szerokie uśmiech na twarzach drużyny ochraniające. Druga fala przyniosła euforyczny pisk tłumu. Trzecia fala... trzecia to już czyste szaleństwo! Uśmiechnięty szczeniak przebiegł obok wołając - sprawdź, sprawdź czy mam identyfikator! Złap mnie! -...

Z początku do głowy przychodziły mi różne zaskakujące momenty, typu eksplozja mikrofalówki. Na końcu jednak przypomniałam sobie o jeszcze jednym wydarzeniu, najwcześniejszym, które pamiętam jak przez mgłę, ale w sumie najbardziej zaskakuje zwrotem akcji…
Z czym wam się kojarzą krzesełka do karmienia dzieci? Z grymaszeniem i bitwą, w której bronią jest niezidentyfikowana, zielona papka, czy może z przyjemnym, spokojnym czasem, wypełnionym radosnym gaworzeniem? Cóż… mojej mamie ów fotelik kojarzył się raczej z tym drugim. Z reguły byłam raczej spokojnym dzieckiem, ale sprytu miałam też niemało. Tata zawsze się śmiał, że byłam jak ninja. W jednej chwili leżałam sobie spokojnie w wózku i wydawać by się mogło, że śpię, w drugiej tata łapał mnie w pół drogi do ziemi, po tym jak wyskoczyłam niczym sprężyna. Jak to tata kiedyś określił: „ Wtedy tego nie rozumiałem i teraz tez nie pojmuję, jak taka mała gąsienica, mogła wykręcić taki numer?”
No ale nie zbaczajmy z tematu. Macie już o mnie pewne wyobrażenie, więc łatwiej będzie wam sobie wyobrazić , co się zdarzyło pewnego środowego popołudnia, gdy miałam 2 latka…
Lusia wróciła z pracy zmęczona. Musiała obsłużyć młodą parę, która zgłosiła się do kwiaciarni w sprawie strojenia, a wiadomo, że panny młode nie należą do łatwych klientek. W domu czekał na nią mąż z obiadem. Małą Adusię posadzili w stojaczku i zaczęli karmić. Za chwilę Lusia usłyszała w salonie swój ulubiony serial, więc razem ze stojaczkiem przeniosła się do salonu. Wróciła do kuchni po miseczkę z jedzonkiem dla córeczki, gdy rozległ się krzyk.
Adusia chcąc się ewakułować ze stojaczka, wysunęła się przez dziurę w oparciu, ale jej głowa utknęła. Wisiała tak jakieś pół metra nad ziemią i miała „lekkie” problemy ze złapaniem oddechu. W dodatku nie mogła się ruszyć ani w jedna ani w drugą stronę. Utknęła w pół drogi, jak bezradna gąsienica.
I teraz najlepsze: Ojciec pędem wyciągnął spod łóżka piłę (do tej pory nie mogę się dowiedzieć, co tam robiła) i przepiłował krzesełko, tym samym uwalniając siną córeczkę.
Tak oto zwyczajny dzień, ze zwyczajnym obiadem i słodkim gaworzeniem zmienił się w mrożącą krew w żyłach rodziców historię. A morał jest taki: Jeśli uważacie, że krzesełka do karmienia lub inne przedmioty, nawet te przeznaczone specjalnie dla dzieci, są bezpieczne, uwierzcie mi, możecie być w błędzie…

Z początku do głowy przychodziły mi różne zaskakujące momenty, typu eksplozja mikrofalówki. Na końcu jednak przypomniałam sobie o jeszcze jednym wydarzeniu, najwcześniejszym, które pamiętam jak przez mgłę, ale w sumie najbardziej zaskakuje zwrotem akcji…
Z czym wam się kojarzą krzesełka do karmienia dzieci? Z grymaszeniem i bitwą, w której bronią jest niezidentyfikowana,...

- Co tam? Cykor? UUuuuu …zaraz przyjdą duchy! - Marek biegał po pokoju wywijając groźne rękoma. Jak zawsze był cwaniakiem, podpitym cwaniakiem. Z perspektywy tych kilku lat wciąż nie rozumiem naszej fascynacji. Jak można kogoś nie znosić i zazdrościć mu wszystkiego? Marzyć o jego pewności, o byciu samcem alfa wśród zbuntowanych nastoletnich hormonów. Mieliśmy po 16 lat, pierwsza fizyczność dyfundowała z alkoholem, wszystko było pierwsze i odurzające.
- To jak wywołujemy? – przecież nie mogliśmy mu odmówić. Posłusznie z Ulą zaczęliśmy zapalać świece. Była 2:43 pełna ciszy i ciemności. Marek otworzył starą pożółkną książkę: nawet nie śmiałem zajrzeć mu przez ramię. Czytał z Kasztelanem w ręku: na początku myślałem że się wygłupia. Skąd miał znać łacinę? Czytał coraz monotonniej, szybciej i szybciej: nie wiedziałem gdzie kończą się słowa i zdania. Mój pokój kurczył się, tak jak żołądek, a przecież nie wierzyłem. Pudel moich starych warczał, ujadał wściekle jakby walczył o życie: patrząc na pustą ścianę, Marek też przeszedł w warkot. Gdy skończył usłyszałem tylko skowyt psa: uciekł z pokoju. Świece zgasły by pożarła nas ciemność. Ula wybiegła z krzykiem, mi starczyło sił tylko na znak krzyża. Światło wróciło po kilku minutach: samo. Śmiałem się że elektrycy zrobili nam kawał. To był głupi żart. Pies już nigdy nie odwiedził mojego pokoju ani kolan.

Chciałem zapomnieć: znalazłem nowych znajomych i przeszedłem na wegetarianizm. Czasami słuchałem dubstepu.
Ula uciekła. Cała jej bladość i kruchość uciekła przez sine oczy, potem reszta Uli wypłynęła. Pozostawiony cień nie lubił jeść , całe dnie siedział w ciemnych kapliczkach licząc paciorki różańca. Podobno tylko tam nie słyszała szeptów.
Marek skulił się w swojej głowie. Wielu specjalistów w białych fartuchach próbowało ją otworzyć: nikomu się nie udało. W końcu sam się uwolnił: do wolności poleciał z 10 piętra wieżowca. Podobno umarł uśmiechnięty. Trochę mu zazdroszczę.
Do mnie też przyszedł chrobot. Nie ma go w szafie ani pod łóżkiem. Jest we mnie. Dotyka ostrym pazurem miękkiej tkanki mózgu, rozdrapuje jelita i rysuje na kościach przeklęte znaki. Czasami w nocy czuje gorący oddech na szyi, jeśli nie zamknę oczu wystarczająco szybko poczuję gorąca ślinę kapiąca z jego jęzora. Jest pełna strachu i smrodu. Śmierdzę przerażeniem i wiem że tak jak pozostali utopię się w tej ślinie.

- Co tam? Cykor? UUuuuu …zaraz przyjdą duchy! - Marek biegał po pokoju wywijając groźne rękoma. Jak zawsze był cwaniakiem, podpitym cwaniakiem. Z perspektywy tych kilku lat wciąż nie rozumiem naszej fascynacji. Jak można kogoś nie znosić i zazdrościć mu wszystkiego? Marzyć o jego pewności, o byciu samcem alfa wśród zbuntowanych nastoletnich hormonów. Mieliśmy po 16 lat,...

Mieliście kiedyś uczucie, że znacie kogoś od zawsze? Że wiecie o kimś dosłownie wszystko?

Wychowało ich to samo podwórko, poznali się na górze piachu przed obdrapanym domem z czerwonej cegły, i już wtedy poprzysięgli sobie przyjaźń do końca życia, jednak los zaplanował inaczej, wspóle przygody i sekrety spowodowały że zawiązało się między nimi uczucie dużo silniejsze niż przyjaźń.
Byli synonimem miłości, On i Ona, różni, a jednocześnie tacy sami, nie do rozdzielenia. Podróżowali autostopem po całym kontynencie i poznawali kultury, języki i tradycje. Zkochiwali się w każdym odwiedzonym miejscu i zostawiali tam cząstkę swojego serca. Ale co się stanie, gdy rozdasz całe swoje serce nie zostawiając nic dla siebie?
Jednego z tych słonecznych, baśniowych dni, gdy ptaki śpiewały tylko dla Nich, Ona upadła, nagle, bez ostrzeżenia. Powiedziałbyś że to spotyka innych, ale to mogłeś być właśnie Ty. Nowotwór w zaawansowanym stadium rozwoju, zmienił Ją, gdy leżała na szpitalnym łóżku patrzyła tępo w sufit, nagle straciła na wadze, oczy zgubiły dawny blask, a włosy były tylko wspomnieniem.
Co byś zrobił gdyby to tobie lekarze odliczali dni do końca?
On patrzył na Nią, na jego jedyną miłość, umierającą, konającą na jego oczach. Umierał razem z nią, codziennie po trochu a kiedy wydawała ostatnie tchnienie On nie uronił ani jednej łzy. Pojechał windą na dach szpitala, drzwi były otwarte i ze słowami "Razem do końca życia." skoczył. Rozłożył ręce i zamknął oczy prosząc Boga o przebaczenie.

Mieliście kiedyś uczucie, że znacie kogoś od zawsze? Że wiecie o kimś dosłownie wszystko?

Wychowało ich to samo podwórko, poznali się na górze piachu przed obdrapanym domem z czerwonej cegły, i już wtedy poprzysięgli sobie przyjaźń do końca życia, jednak los zaplanował inaczej, wspóle przygody i sekrety spowodowały że zawiązało się między nimi uczucie dużo silniejsze niż...

W młodym wieku ojciec nauczył Jeremiasza uprawiać ziemię, jednak niewiele dawało młodzieńcowi pocieszenia, że gdy dorośnie, przejmie chłopski fach i obowiązek płacenia daniny księciu, którego nigdy nie widział. Ale chłopak miał silne ręce. I marzenia.

Kiedy na gębie pojawił mu się pierwszy zarys brody, chciał w końcu dogonić pragnienie o zostaniu rycerzem. Obrabował podróżnego szlachcica, zabrał mu kilka eleganckich szat, tyle. Wszak rycerzowi nie wypada kraść więcej, niż potrzebuje.
Dotarł do miasta, gdzie go nie znano. Z uśmieszkiem jednego wieczoru roztrwonił cały majątek, stawiając wszystkim po kuflu pitnego miodu. Ciesząc się pysznym jadłem i zdobytą przyjaźnią zabawiał opowieściami o swych czynach.
- Dziwnie mówicie, panie rycerz… swojsko - zauważył ktoś.
- Nie czepiajta się zacnego pana, Gieniek! Widzisz przecie, że ubrany. A jakie dłonie mocne ma. Takie to tylko od dzierżenia miecza, Gieniek. Przecie nie od pługa. Azaliż!
Jeremiasz spojrzał z ukosa.
- Zapewniam pana, że gdy się śpi w puszczy, za towarzyszy mając w nocy jeno upiory, traci się zainteresowanie dwornymi manierami.
Gienek skłonił głowę.
- Wybaczcie, cny rycerz. Jestem prosty kowal.
- Takiego mi właśnie trzeba! Jestem pewien, że piękne wyrabiasz rynsztunki. Wszak moją zbroję rozpuścił jad, wyobraź sobie… - po namyśle, Jeremiasz dodał: - Azaliż.
Gieniek ucieszył się. Jeśli wykuje zbroję i miecz dla sławnego zabijaki, ot, to będzie reklama!
- Dla ciebie, panie, nawet i darmo – wyszczerzył wszystkie trzy zęby.
Jeremiasz przytaknął, łaskawie przyjmując podarek. Liczył na niego od początku.
- Opowiedz coś jeszcze, panie – prosił oberżysta.
- Wybaczcie, zmęczonym. Prześpię się.
Przecież rycerzowi nie przystoi kłamać za długo, pomyślał Jeremiasz.

Trzy tygodnie później młodzieniec cieszył się dużym uznaniem, jako-tako skleconą zbroją, przyjaźnią i pokaźną sakiewką. Nie mógł uwierzyć, że zyskał to wszystko w tak krótkim czasie, ani że kiedyś udawało mu się żyć bez tego. Musiał tylko straszyć pachołków, przechadzać się i zapewniać, że na poddaszu nic nie mieszka.

Aż pewnego dnia ogromny kształt przysłonił słońce.
- Gdzie sir Jeremiasz?!
- Wezwijcie wojownika!
Jeremiasz nie zdążył uciec na tyle szybko, na ile powinien rycerz. Stanął więc pośrodku placu, a wieśniaczki chowały się za jego plecami i piszczały. Trzymając w ręku wyszczerbiony miecz, stał naprzeciw ziejącego ogniem jaszczura. Spojrzał w oczy smoka i splunął na ziemię.
- A żeby to wałach. A mogłem kopać ziemniaki. Azaliż.

/Takie tam.

W młodym wieku ojciec nauczył Jeremiasza uprawiać ziemię, jednak niewiele dawało młodzieńcowi pocieszenia, że gdy dorośnie, przejmie chłopski fach i obowiązek płacenia daniny księciu, którego nigdy nie widział. Ale chłopak miał silne ręce. I marzenia.

Kiedy na gębie pojawił mu się pierwszy zarys brody, chciał w końcu dogonić pragnienie o zostaniu rycerzem. Obrabował...

-Sarah zaczekaj nie tak szybko!!
- Colin musimy sie pospieszyć, wtedy sie przekonasz, że mówie prawde.
-Chcę to zobaczyc na własne oczy bo inaczej nie uwierzę!
-Nie widzialeś jeszcze nigdy czegoś podobnego...

Jechaliśmy rowerami przez pustynne wyboje, Sarah chcąc zdradzic mi swój sekret, ja chcąc poznać ta tajemnice.
Czekałem na to wiele dni, łudząc się nadzieja, że moja przyjaciółka zabierze mnie do tego miejsca i zobacze wiedźmę, która ma magiczną moc.
Było to tak fascynujące, tak bardzo chciałem ja poznać i poddać sie jej czarom - poczuć tą siłę która z niej bije i zaznac szcześcia, które otacza wciąż Sarah.
Kiedy zajechaliśmy na miejsce było już szarawo i wiał wiatr - jakby zwiastując nasz przyjazd.
Zbliżalismy sie do szałasu, w którym przyjmowała Merida, biło z niego światło i czuc było woń kadzideł.Otaczajaca mnie aura była tak silna, że od razu wiedziałem że Sarah nie kłamie.Bałem sie ruszyc dalej, a jednocześnie chciałem juz byc w srodku - ta niepewnośc była spowodowana moją ekscytacją.
Siedzielismy w ukryciu za ogromną akacja, która w rytm wiatru tańczyła na nasz przyjazd.
Gdy ruszliśmy w stronę szałasu wydarzyło sie cos dziwnego...
Grupa ludzi wbiegła do szałasu i zrobił sie straszny hałas.
Zostalismy więc w ukryciu nie zdradzajac swojej obecności.
Usłyszałem krzyki kobiety, w końcu zobaczylismy czterech facetów w tym mojego ojca wynoszacych siła Meride.
Targali ją do sasiedniej "ziemianki", z której jak sie pozniej okazało już nie wyszła.Nagle wiatr ustał, wszystko ucichło również krzyki wiedźmy...Ta piekna chwila odeszła bezpowrotnie został smutek i żal.
Myśl ze przyczynił sie do tego mój ojciec i że dzieki niemu byłem świadkiem tak okropego wydarzenia nie daje mi spokoju.
Teraz to jest moja wielka tajemnica, której nikt nie może poznać

-Sarah zaczekaj nie tak szybko!!
- Colin musimy sie pospieszyć, wtedy sie przekonasz, że mówie prawde.
-Chcę to zobaczyc na własne oczy bo inaczej nie uwierzę!
-Nie widzialeś jeszcze nigdy czegoś podobnego...

Jechaliśmy rowerami przez pustynne wyboje, Sarah chcąc zdradzic mi swój sekret, ja chcąc poznać ta tajemnice.
Czekałem na to wiele dni, łudząc się nadzieja, że moja...

Był późny wieczór, gdy stanęłyśmy przed klubem. Na niebie świeciły gwiazdy. Miliony jasnych światełek w nieskończonej przestrzeni. Czułam się, jakby cały świat stanął za mną murem. Zapowiadała się niesamowita noc.
- Wchodzimy? - zapytałam.
Pokiwała głową uśmiechając się lekko. Była tak samo podekscytowana jak ja. Bardzo długo namawiałam ją na tą imprezę, ale w końcu zgodziła się.
Weszłyśmy do budynku. Głośna muzyka dudniła mi w uszach. W sali był niemały tłum. Ich ciała poruszały się w rytm muzyki, więc i ja się jej oddałam, zapominając o Ann. Teraz liczyła się tylko niesamowita muzyka i oszałamiająca atmosfera. Chciałam, by ta noc trwała wiecznie.
Ale w pewnej chwili poczułam wibrowanie telefonu. Nie przejęłam się tym zbytnio, ale ktoś usilnie próbował się do mnie dodzwonić. Przestałam tańczyć i spojrzałam na ekran telefonu. 18 nieodebranych połączeń. I wszystkie były od Ann. Przeraziłam się. Coś musiało się stać. Przepchnęłam się przez tłum do wyjścia. Chciałam jak najszybciej dotrzeć do Ann. Rozglądnęłam się w ciemności. Siedziała na krawężniku. Podbiegłam do niej i zapytałam:
- Co się stało?
Ann była przerażona. Całą się trzęsła. Jej zwykle ułożone włosy były całe rozczochrane, a makijaż rozmazany.
- Nie ma czasu na wyjaśnienia. On groził, że mnie zabije.
- Kto?! - otwarłam oczy szeroko ze zdumienia.
- Musimy stąd zniknąć, natychmiast! - odparła z przerażeniem w głosie.
- Nie ruszę się stąd, zanim mi wszystkiego nie wytłumaczysz.
- Cathy, proszę - powiedziała do mnie - Nie mogę tu dłużej zostać.
Westchnęłam i wyciągnęłam telefon, by zadzwonić po starszego brata. Ale za nim zdążyłam podnieść telefon do ucha, usłyszałam strzał. Odwróciłam się i spostrzegłam postać znikającą wśród budynków. Ann w tej samej chwili upadła na ziemię. Gdy pierwsza strużka krwi wypłynęła z jej ciała, dotarła do mnie wstrząsająca prawda.
Stałam jak sparaliżowana, nie będąc w stanie się poruszyć. Gdy otrząsnęłam się z chwilowego szoku, podbiegłam do Ann i uklękłam nad nią. Jej przerażone oczy były skierowane wprost na mnie. Spojrzałam na ranę w jej brzuchu. Już nic nie dało się zrobić. Żaden lekarz nie byłby w stanie jej pomóc. Jej klatka piersiowa nieznacznie się poruszała. A więc jeszcze żyła. Nagle usłyszałam cichy szept.
- Mówiłam, że chciał mnie zabić - wyszeptała Ann słabym głosem.
- Ann... - powiedziałam z trudem - Przepraszam... przepraszam, że ci nie uwierzyłam.
Z mojego policzka popłynęły gorzkie łzy. Uścisnęłam jej dłoń.
- Nie zapomnisz o mnie? - jej głos był ledwo słyszalny.
- Nigdy.
Na jej ustach pojawił się lekki uśmiech. A potem zgasnął wraz z iskierką życia, jaka się w niej jeszcze tliła. Jej oczy zastygły w bezruchu. Teraz była w nich tylko bezgraniczna pustka. I nic więcej.
- Nie umieraj, proszę... - zaszlochałam.
Ale było już za późno. Ann umarła. I zrobiłabym wszystko, by tylko przywrócić jej życie...



Historia jest (na szczęście) fikcyjna.

Był późny wieczór, gdy stanęłyśmy przed klubem. Na niebie świeciły gwiazdy. Miliony jasnych światełek w nieskończonej przestrzeni. Czułam się, jakby cały świat stanął za mną murem. Zapowiadała się niesamowita noc.
- Wchodzimy? - zapytałam.
Pokiwała głową uśmiechając się lekko. Była tak samo podekscytowana jak ja. Bardzo długo namawiałam ją na tą imprezę, ale w końcu...

Miała być cudowna randka. Tylko on i ja. Kolacja przy świecach, a ja w czerwonej szmince, czarnej sukience i wysokich szpilkach.
Przyjechał punktualnie, otworzyłam drzwi, dostałam cudownego całusa i komplement w stylu jesteś najpiękniejszą dziewczyną pod słońcem. Wiem, że nie kłamał, stroiłam się dla niego prawie dwie godziny!
Zjedliśmy kolację, usiedliśmy na kanapie i popijaliśmy czerwone wino. Było bardzo romantycznie...później przenieśliśmy się do innego pokoju.
...
Finał romantycznej kolacji był taki, że obudziłam się na ulicy zupełnie nie wiedząc co się stało. Dopiero później okazało się, że dom niemalże spłonął, a my usnęliśmy na nudnej komedii i zatruliśmy się dymem. Cudem przeżyliśmy!
Rodzice dowiedzieli się o mojej randce z Jackiem, mam szlaban że miałam wtedy szlaban na chłopaków, o zniszczonym domu nie wspomnę.
I do dziś nie wiem jak to się stało, że nie zgasiłam świec wychodząc z pokoju.

Miała być cudowna randka. Tylko on i ja. Kolacja przy świecach, a ja w czerwonej szmince, czarnej sukience i wysokich szpilkach.
Przyjechał punktualnie, otworzyłam drzwi, dostałam cudownego całusa i komplement w stylu jesteś najpiękniejszą dziewczyną pod słońcem. Wiem, że nie kłamał, stroiłam się dla niego prawie dwie godziny!
Zjedliśmy kolację, usiedliśmy na kanapie i...