Nie lubię dusz biało-czerwonych i flag łopoczących na wietrze w rytm „Mazurka Dąbrowskiego”. Rozczulam się co prawda kiedy pod łopoczącą flagą staje ktoś ze złotem na pierwszym stopniu – tuż pod samym niebem – i nuci ze łzami w oczach: „Jeszcze Polska nie zginęła …”, ale beczę też jak bóbr podczas scen miłosnych rodem z oper mydlanych.
Nie lubię szabelek wymachujących przed nosami wrogów, kiedy ci przyjeżdżają „podpalić dom – Polskę”. Taka szabelka może obciąć co najwyżej wąsy i przyczynić się do wyostrzenia zmysłu powonienia wroga, który uwolniony od szczeciny zaraz zaczyna wsadzać nos w nie swoje sprawy.
Nie wierzę marszom ku pamięci, apelom ku czci, świętej słusznej sprawie i granicom wytyczanym przez silniejszych.
Nie wierzę w patriotyzm z orderem przyklejonym do klapy modowo niezłej marynarki.
Gdyby Polska na chwilę stała się kobietą wątpię, żeby swój los złożyła w ręce tych którzy najgłośniej krzyczą, że oddaliby za nią życie. Popatrzyłaby raczej na ich codzienność i zobaczyła jakimi ludźmi są w pracy, w domu i w duszy – gdzie nikt nie widzi, a wszystko się zaczyna.
Gdybym była Polską – oddałaby swój los w ręce człowieka o czystej jak dziecko duszy; rekach ubrudzonych pielęgnowaniem korzeni; głowie realnie osadzonej w dziś, ale pełnej wiedzy (nie wyuczonej mądrości) o wczoraj i języku, który na imię „Polska” umiałby śmiać się i tańczyć, a nie zginać słusznie prawe kolano – to byłby mój patriota – mój Polak.

Nie lubię dusz biało-czerwonych i flag łopoczących na wietrze w rytm „Mazurka Dąbrowskiego”. Rozczulam się co prawda kiedy pod łopoczącą flagą staje ktoś ze złotem na pierwszym stopniu – tuż pod samym niebem – i nuci ze łzami w oczach: „Jeszcze Polska nie zginęła …”, ale beczę też jak bóbr podczas scen miłosnych rodem z oper mydlanych.
Nie lubię szabelek wymachujących...

Patriotyzm… Piękne słowo, ale kojarzy mi się głownie z akademiami w szkole z okazji świąt państwowych. Lata szkole już minęły. I patriotyzm ucichł w mojej głowie.
Temat zmusił mnie do zastanowienia się czym jest dla mnie patriotyzm. Po analizie, dogłębnym przemyśleniu i zastanowieniu się zderzyłam się ze smutnymi wnioskami. Mój patriotyzm nie jest patriotyzmem moich dziadków. Nie jest nawet patriotyzmem moich rodziców. Ale trzyma mnie w granicach kraju, który jednocześnie kocham i nienawidzę. Nie pozwala mi poszukać szczęścia w innym miejscu na ziemi. Zmusza mnie bym na ziemi ojców każdego dnia próbowała złożyć życie w całość.
Z poczucia obowiązku melduję się w lokalach wyborczych i stawiam krzyżyk przy nazwisku człowieka, któremu za grosz nie ufam, ale mam nadzieję, że będzie choć odrobinę lepszy od innych i zrobi coś dobrego. Taka naiwność, ale daje poczucie, że ten kraj jest moim krajem i nie mogę zostawić go samemu sobie.
Zastanawiam się czy byłabym w stanie chwycić za broń. Złożyć ofiarę na ołtarzu ojczyzny. Może pokonałby mnie strach. A może obudziłby się we mnie duch moich dziadków i wyprał ten krnąbrny patriotyzm z mojego serca. Tego przewidzieć nie mogę i nie chcę.
Jeśli patriotyzmem jest dopingowanie polskich sportowców na arenach między narodowych, segregacja śmieci czy bawienie się w biurokrację, którą stanowi prawo, to nie jest ze mną tak źle. Gdybym tylko mogła w pełni pokochać ten kraj. Może ta miłość z czasem przyjdzie.
A patriotyzm ucichł w mojej głowie.

Patriotyzm… Piękne słowo, ale kojarzy mi się głownie z akademiami w szkole z okazji świąt państwowych. Lata szkole już minęły. I patriotyzm ucichł w mojej głowie.
Temat zmusił mnie do zastanowienia się czym jest dla mnie patriotyzm. Po analizie, dogłębnym przemyśleniu i zastanowieniu się zderzyłam się ze smutnymi wnioskami. Mój patriotyzm nie jest patriotyzmem moich...

Patriotyzm to siła drzemiąca w obywatelach każdego kraju. To nie opuszczanie Ojczyzny w potrzebie, to radość z tego, co daje kraj. To gotowość stanięcia twarzą w twarz z wrogiem kraju.
Nie ważne, ze inni rozkradają wszystko dla siebie – nie wolno nam się poddawać. Musimy wierzyć w to, że każdemu pisana jest inna rola i każdy z nas jest cenny dla swej Matki a Ojczyzna jest Matką każdego z nas. Ojczyzna czyni nas Rodziną. Tak, jak kochamy rodziców, tak powinniśmy miłować ojczystą ziemię. Te wszystkie miasta, wsie, żółte od rzepaku pola i umajone łąki z pasącymi się nań krowami, to wszystko jest nasze. Nie sprzedawajmy ziemi naszych ojców, ale uczmy ją kochać swoje dzieci. Przybrudzone i rzadko marznące morze i piękne, skryte w chmurach górskie szczyty – to Ojczyzna i ją trzeba kochać. Patriotyzm to chęć śpiewania z drżącym sercem hymnu narodowego: na stojąco, z szacunkiem. Uczmy dzieci naszej kultury, zainteresujmy ich historią i wzniećmy w małych serduszkach miłość do naszej Pani, do Maryi. Patriotyzm to także wspieranie tego co polskie, naszej gospodarki i polskich produktów, maszyn.
Szkoda, że dla dzisiejszych Polaków, słowo patriotyzm ma tylko słownikowe znaczenie. Kto gotów jest walczyć za kraj? Kto będzie walczył o polskość, o nasze tereny, o język polski? Większe znaczenie ma dziś patriotyzm lokalny: walki o kaszubski, o śląski, o języki których nie ma i nie będzie.

Patriotyzm to siła drzemiąca w obywatelach każdego kraju. To nie opuszczanie Ojczyzny w potrzebie, to radość z tego, co daje kraj. To gotowość stanięcia twarzą w twarz z wrogiem kraju.
Nie ważne, ze inni rozkradają wszystko dla siebie – nie wolno nam się poddawać. Musimy wierzyć w to, że każdemu pisana jest inna rola i każdy z nas jest cenny dla swej Matki a Ojczyzna jest...

Patriotyzm jest dla mnie szacunkiem dla kraju i jego historii, darzeniem ojczyzny bezgraniczną miłością, mimo wielu minionych porażek. Patriotyzm może być każdą modlitwą odmówioną za pamięć ludzi zasłużonych w historii kraju, każdą chwilą zadumy wywołaną jednym krótkim spojrzeniem na grób poległego żołnierza, każdą myślą wypełnioną szacunkiem dla osób, dzięki którym nasze państwo i jego obywatele są wolni.
Każdy z nas powinien od czasu do czasu zastanowić się nad tym, jak wyglądałaby nasza ojczyzna, gdyby nikt nie postawił się wrogom, gdyby każdy przymykał oko na negatywne zmiany, jakie owy nieprzyjaciel wprowadzał. Każdy z nas powinien zadać sobie pytanie: Czy jestem w stanie zrobić wszystko dla dobra ojczyzny? Czy w razie wojny jestem w stanie walczyć o mój kraj?
Pamiętajmy o bohaterach, którzy byli w stanie to zrobić, bo niestety współcześni ludzie coraz częściej zapominają o dawnych patriotach i sami, gdyby sytuacja sprzed wieku powtórzyła się, uciekliby zapominając o Polsce. W dzisiejszych czasach brakuje patriotów, a jest nadmiar zachłannych, goniących za pieniądzem egoistów. Świat się zmienia, ludzie też, ale czy to niesie ze sobą jedynie pozytywne skutki? Jest to kwestia sporna.

Patriotyzm jest dla mnie szacunkiem dla kraju i jego historii, darzeniem ojczyzny bezgraniczną miłością, mimo wielu minionych porażek. Patriotyzm może być każdą modlitwą odmówioną za pamięć ludzi zasłużonych w historii kraju, każdą chwilą zadumy wywołaną jednym krótkim spojrzeniem na grób poległego żołnierza, każdą myślą wypełnioną szacunkiem dla osób, dzięki którym nasze...

Jan Paweł II w siedzibie ONZ, powiedział znaczące słowa: „Patriotyzm oznacza umiłowanie tego, co ojczyste…”. Kochać historię, tradycję, język, krajobrazy. To wszystko, co nas otacza. Szanować każde dzieło sztuki, wszelki najmniejszy geniusz oraz każdego w miarę tego dobra. Bronić swojego kraju, mimo tego jak bardzo najdzie trudny czas. To kraj uczy nas bycia tolerancyjnym, wobec najmniejszej istoty, czy rzeczy, która sprawia, że nie chce się o tym mówić źle. Poza tym nasz rodak wyraził takie słowa: „Prawdziwy patriotyzm nigdy nie stara się dążyć do dobrobytu własnego narodu kosztem innych.”. Prawdziwy patriota, nigdy nie powie, że wychował się w beznadziejnym czasie, i miejscu, ponieważ wie, jak wiele ten kraj wycierpiał, aby być w tym miejscu, jakim jest. Położeniu do tej historii, jaką nasiąknięta jest ziemia, na której tylu bohaterów zginęło dla tego dobra. Ci bohaterowie nie musieli mieć munduru, mogli być zwykłymi, szarymi ludźmi, przez co czas mógł załamać się na chwilę. Zatrzymać oddech, sprawić zadumę, być zaskoczeniem. Dla tych którzy zwątpili w ten kraj. Mój pradziadek zginął pod Monte Cassino, ale do końca był patriotą, bo miał naszytą polską flagę do rękawa, co świadczy o jego oddaniu do naszego kraju. Był prawdziwym patriotą, jak ja. Jestem dumna, że mogę tutaj żyć, i tworzyć historię, gdyż kocham Polskę, za to jaka jest... Po prostu jest.

Jan Paweł II w siedzibie ONZ, powiedział znaczące słowa: „Patriotyzm oznacza umiłowanie tego, co ojczyste…”. Kochać historię, tradycję, język, krajobrazy. To wszystko, co nas otacza. Szanować każde dzieło sztuki, wszelki najmniejszy geniusz oraz każdego w miarę tego dobra. Bronić swojego kraju, mimo tego jak bardzo najdzie trudny czas. To kraj uczy nas bycia...

Patriotyzm dla mnie dzieli się na dwie grupy. Patriotyzm czasu pokoju i patriotyzm wojny. Patriotyzm czasu wojny to poświęcenie, niezłomność w działaniu i obrona nie tylko ojczyzny, ale i obywateli. To także umiejętność poświęcenia dla dobra kraju, nawet poświęcenia życia i niezłomne dążenie do niepodległości. Patriota to ktoś, kto jest w stanie zmieć największe cierpienia by bronić rodzinę, przyjaciół i kraj. To było podnoszenie na duchu zniewolonych obywateli i dawanie im nadziei na lepsze jutro. Patriotyzm czasu pokoju, czyli patriotyzm dzisiejszy według mnie powoli zanika. Dziś szacunek dla takich wartości jest nierzadko wyśmiewany i tłumiony. Nie chcemy wiedzieć co było kiedyś, ani słyszeć o bohaterstwie naszych rodaków. Patriota, to nie tylko ktoś, kto bohatersko walczy o wolność. Coraz częściej pojawia się przekonanie, że patriotyzm nas nie dotyczy, bo nie ma wojny; nie musimy być patriotami, nie mamy pola do popisu w danej dziedzinie. Ale to bzdura. Patriotyzm to również bycie dobrym obywatelem, szacunek dla innych, miłowanie ojczyzny i szacunek. Nasz patriotyzm to również pomoc, nie tylko ludziom. Nie bądźmy obojętni na cierpienie innych, róbmy co w naszej mocy, by nasz kraj był lepszy, angażujmy się w jego życie, nie wstydźmy się naszego kraju, nie bądźmy obojętni wobec historii naszego narodu; dowiedzmy się jaka jest nasza historia, bądźmy z niej dumni. Patriotyzm i wszystkie jego sfery idealnie mieszczą się w trzech słowach "Bóg, Honor, Ojczyzna".

Patriotyzm dla mnie dzieli się na dwie grupy. Patriotyzm czasu pokoju i patriotyzm wojny. Patriotyzm czasu wojny to poświęcenie, niezłomność w działaniu i obrona nie tylko ojczyzny, ale i obywateli. To także umiejętność poświęcenia dla dobra kraju, nawet poświęcenia życia i niezłomne dążenie do niepodległości. Patriota to ktoś, kto jest w stanie zmieć największe cierpienia...

"Patriotyzm" jak to dumnie brzmi... większość ludzi, przypisuje temu słowu bohaterską moc, słusznie, jednak mając na myśli patriotę powstają wizualizacje takie jak wojna, przelanie krwi, oddanie życia za swój kraj, zdeptanie i podpalenie flagi okupantów.
Patriotyzm to nie tylko walka z wrogiem.
Patriotyzm to rozdrapywanie ran, aby nie zabliźniły się błoną podłości. Prawdziwy patriota pamięta o wydarzeniach z przeszłości, w ciszy swojego serca obchodzi historyczne, pamiętne daty z kart wyblakniętego kalendarza. Z dumą zaprezentuje biało czerwone barwy,
patriota będzie wiedział, że słowa do hymnu napisał J.Wybicki, a nie Dąbrowski. Patriota pielęgnuje zwyczaje, jednym tchem wymieni poetów, pisarzy, autorów tworzących piękno kulturowe kraju. Kibic patriota zawsze będzie za reprezentacją swego kraju podczas wydarzeń sportowych, bez względu na osiągnięcia...
Patriotyzm, to nie tylko zemsta i wrogość. Patriotyzm, to wyrozumiałość, szacunek, miłość, to tworzenie wspólnoty i bycie sobą nawet w obliczu kpin.

"Patriotyzm" jak to dumnie brzmi... większość ludzi, przypisuje temu słowu bohaterską moc, słusznie, jednak mając na myśli patriotę powstają wizualizacje takie jak wojna, przelanie krwi, oddanie życia za swój kraj, zdeptanie i podpalenie flagi okupantów.
Patriotyzm to nie tylko walka z wrogiem.
Patriotyzm to rozdrapywanie ran, aby nie zabliźniły się błoną podłości....

Nie zastanawiałam się zbytnio, czym jest dla mnie patriotyzm.Urodziłam się w Polsce nie z własnej woli i tutaj toczę swoje życie, ale może gdzie indziej byłoby mi lepiej np. w jakimś ciepłym, bogatym kraju, gdzie miałabym większe możliwości, a promienie słońca cały rok ogrzewały mnie, ludzie byliby milsi i weselsi, a zamiast pomidorów hodowałabym w ogródku banany i ananasy. Jednak jestem Polką i muszę znosić mroźne zimy, brak pracy i pieniędzy. Myślę, że jesteśmy patriotami, jeśli żyjemy w swoim kraju i nie chcemy uciec za granicę, ale chcemy żeby nasz kraj się rozwijał i dobrze nam się w nim żyło, mimo przeciwności, nie przeklinamy go, ale sami staramy się dbać o swój los i robimy coś w celu poprawy swojego życia. Patrioci dbają też o wygląd swojej ojczyzny, nie zaśmiecają otoczenia, kultywują tradycje, dostrzegają piękne miejsca i zwiedzają je.

Nie zastanawiałam się zbytnio, czym jest dla mnie patriotyzm.Urodziłam się w Polsce nie z własnej woli i tutaj toczę swoje życie, ale może gdzie indziej byłoby mi lepiej np. w jakimś ciepłym, bogatym kraju, gdzie miałabym większe możliwości, a promienie słońca cały rok ogrzewały mnie, ludzie byliby milsi i weselsi, a zamiast pomidorów hodowałabym w ogródku banany i ananasy....

Patriotyzm to nie tylko „sucha” definicja encyklopedyczna, to przede wszystkim czynne działanie, szacunek, umiłowanie, a także oddanie i najwyższe poświęcenie danej jednostki ludzkiej w sprawie ojczyzny.
Szkoda tylko, że współcześnie mowa nie współgra z czynami…

Patriotyzm to nie tylko „sucha” definicja encyklopedyczna, to przede wszystkim czynne działanie, szacunek, umiłowanie, a także oddanie i najwyższe poświęcenie danej jednostki ludzkiej w sprawie ojczyzny.
Szkoda tylko, że współcześnie mowa nie współgra z czynami…