Momentem, który najbardziej zapadł mi w pamięć podczas nielicznych podróży, była zdecydowanie reakcja pewnej chorwackiej przekupki. Otóż w mniej więcej piętnastoosobowej, liczącej czterech potężnych chłopów grupie przystanęliśmy podczas spaceru przy stoisku z alkoholami. Były różne, jednak prym wśród szklanych fantazyjnych buteleczek wiodły najróżniejsze likiery. Wtedy to najstarsi zaczęli się głośno zastanawiać, co i ile kupić - taki dla Kasi, taki dla Waldka, taki dla nas - słowem, wielka narada.
Przekupka, która mimo wielu klientów od kilku minut rzucała w naszą stronę ciekawe spojrzenia, nagle zmarszczyła brwi. W jej brązowych oczach pojawił się błysk zrozumienia.
Szybko odsunęła się od największej (lecz mimo to wcale nie takiej ogromnej) półki z asortymentem, sięgnęła po komórkę i krzyknęła łamaną polszczyną:
- E, przywieź no więcej tego! Polacy przyjechali!

Momentem, który najbardziej zapadł mi w pamięć podczas nielicznych podróży, była zdecydowanie reakcja pewnej chorwackiej przekupki. Otóż w mniej więcej piętnastoosobowej, liczącej czterech potężnych chłopów grupie przystanęliśmy podczas spaceru przy stoisku z alkoholami. Były różne, jednak prym wśród szklanych fantazyjnych buteleczek wiodły najróżniejsze likiery. Wtedy to...

Drogę szła stara kobieta. Spojrzała na mnie,a ja na nią. Miała taczkę pełną rupieci. Nie odznaczała się niczym szczególnym, a mimo to, ona najbardziej zapadła mi w pamięć. Być może to sprawka atmosfery jaka wtedy panowała: ciemność, ćmy i sowy.

Drogę szła stara kobieta. Spojrzała na mnie,a ja na nią. Miała taczkę pełną rupieci. Nie odznaczała się niczym szczególnym, a mimo to, ona najbardziej zapadła mi w pamięć. Być może to sprawka atmosfery jaka wtedy panowała: ciemność, ćmy i sowy.

Pierwsze, co przyszło mi do głowy. Wniosek z tego, że to szczególnie dobrze zapamiętane, bo z jakiegoś powodu ważne.

Miałam wtedy może jakieś 12 lat. Byłam na obozie w Bieszczadach. Zabrano nas na wycieczkę na Słowację. Pierwszy raz przekroczyłam swoją stopą granicę. Mieliśmy chwilę na wejście do sklepu. Poprosiłam o gumę do żucia. Usłyszałam coś zupełnie wtedy dla mnie niezrozumiałego. Ponowiłam prośbę i znów to samo. "Żułaczka".

Gdybym dziś była 12-latką, pewnie nie byłabym zaskoczona, a może i porozumiałabym się w języku angielskim, na przykład. Ale wtedy było to dla mnie pierwsze spotkanie z odmiennością. Pierwsze doświadczenie z obcym językiem i niemożnością wyrażenia prostego komunikatu za pomocą słów. Niejednokrotnie wspominam tę historię, kiedy jestem w podróży.

Pierwsze, co przyszło mi do głowy. Wniosek z tego, że to szczególnie dobrze zapamiętane, bo z jakiegoś powodu ważne.

Miałam wtedy może jakieś 12 lat. Byłam na obozie w Bieszczadach. Zabrano nas na wycieczkę na Słowację. Pierwszy raz przekroczyłam swoją stopą granicę. Mieliśmy chwilę na wejście do sklepu. Poprosiłam o gumę do żucia. Usłyszałam coś zupełnie wtedy dla mnie...

Most na rzece Ural kołysał się niespokojnie. Wiszący, utkany z lin i desek nie sprawiał szczególnie solidnego wrażenia. Ale od niego zaczynało się przechodzenie do Azji. Na środku mostu wisiała tablica, na której było napisane "Europa - Azja". To było takie proste - tylko przejść i już było się w Azji. Azja brzmiała jak baśń, jak opowieść z tak daleka, że aż niemożliwa. Azja po drugiej stronie rzeki to był step. Wielka przestrzeń wypełniona owadzią muzyką. Nocą nad stepem było tyle gwiazd, że nie nadążaliśmy liczyć tych spadających (był środek sierpnia). Most na Uralu zawieszony był pomiędzy niczym a niczym, najbliższe miasteczko (górnicze, nieciekawe) było dwadzieścia kilometrów na północ. Most, przejście z jednego świata w drugi. Przekraczanie symboliczne. Przekraczanie tylko umowne. A jednak.

Most na rzece Ural kołysał się niespokojnie. Wiszący, utkany z lin i desek nie sprawiał szczególnie solidnego wrażenia. Ale od niego zaczynało się przechodzenie do Azji. Na środku mostu wisiała tablica, na której było napisane "Europa - Azja". To było takie proste - tylko przejść i już było się w Azji. Azja brzmiała jak baśń, jak opowieść z tak daleka, że aż niemożliwa....

Podróży po Polsce odbyłam sporo, po Europie nieco mniej, z każdej staram się przywozić pocztówki jako pamiątki, ale nawet najpiękniejsze, nie są w stanie oddać niektórych miejsc i sytuacji:

- np. poczucia rozbawienia, które Cię ogarnia gdy postanawiasz uczcić fakt, że studenci wywalczyli powrót do 51% zniżki na kolej i wybrać się z Katowic do Bielska - Białej, a pociąg spóźnia się godzinę. W lato, żadnych burz, zerwanych trakcji, tak po prostu. Dłużej czekałam na pociąg niż trwała sama jazda, ale pojechałam i zobaczyłam.
- poczucia ulgi, gdy przemoczona do ostatniej nitki (dosłownie) ulewa, która zerwała się Babiej Górze, wpadasz do cieplutkiego i suchego schroniska na Markowych Szczawinach

- fioletowego zachodu słońca, nad Jeziorem Ohrydzkim, kiedy zobaczyłam je po raz pierwszy wyłaniające się zza zakrętu, oraz pomarańczowego wschodu słońca nad tym samym jeziorem, gdy nie umiałam spać, turkusowej wody i przyjemnego łaskotania żwirku w stopy...

- panoramicznego widoku z Donau Tower w Wiedniu oraz przemiłego spotkania z Austriaczką, która za punkt honoru wzięła sobie wytłumaczyć zagubionym Polakom jak do niej trafić oraz z niemniej miłym mieszkającym tam Polakiem, który opowiadał o sylwestrach po wiedeńsku i jak to później ,,zwłoki” bawiących się są odwożone autokarami po całej Europie.

- smaku (okropnego zresztą) i zapachu rakii, przez którą całą podróż stateczkiem z Dubrovnika na pobliską przeklętą wyspę musiałam spędzić z zamkniętym nosem (po prostu cuchnęła a raczyli się nią prawie wszyscy na pokładzie)

- wrażenia jakie robią podziemne korytarze w Górach Sowich (w Osówce), kiedy w jednym z pomieszczeń widzisz makietę w skali 1:1 ogromnego czołgu, czy też innego niszczyciela i uświadamiasz sobie, że zmieściłoby się ich tam kilka..

- rozczarowania, gdy po zwiedzaniu ślicznej starówki Nysy jedziesz nad Jezioro Nyskie, a te okazuje się brzydkie

i wielu innych.

Podróży po Polsce odbyłam sporo, po Europie nieco mniej, z każdej staram się przywozić pocztówki jako pamiątki, ale nawet najpiękniejsze, nie są w stanie oddać niektórych miejsc i sytuacji:

- np. poczucia rozbawienia, które Cię ogarnia gdy postanawiasz uczcić fakt, że studenci wywalczyli powrót do 51% zniżki na kolej i wybrać się z Katowic do Bielska - Białej, a pociąg...

Kilka lat temu pojechałam do Moskwy.Będąc na Placu Czerwonym postanowiłam zobaczyć Mauzoleum Lenina. Schodząc po schodach w dół grobowca spojrzałam na swój zegarek na ręku. Zauważył to żołnierz pełniący wartę przy szklanej trumnie Lenina. Oburzony zwrócił mi uwagę że powinnam okazać szacunek władzy a idąc ręce trzymać wzdłuż ciał.Jego zachowanie wydało mi się i dziwne i śmieszne zarazem.Przecież my Europejczycy urządzamy w kościołach pokazy mody a po grobowcach królów na Wawelu spacerujemy niczym po sopockim molo. Wyszłam stamtąd lekko zbulwersowana i wtedy w samym sercu Placu Czerwonego zobaczyłam bardzo starego człowieka, bez nogi, siedzącego na drewnianym stołku. Był ubrany w przepiękny mundur wojskowy. Na jego piersi połyskiwały w słońcu złote medale.Twarz była szara, pomarszczona, zmęczoną trudami życia.Włosy miał siwe jak gołębie piórka. W trzęsących się dłoniach trzymały dzwoneczek którym poruszał gdy ktoś wrzucił mu do kubka pieniądze. W młodości był zapewne niezwykle przystojnym mężczyzną za którym kobiety szalały.Dziś siedział na miejskim bruku i żebrał. Bez wątpienia był weteranem wojennym. Zastanawiało mnie że starzec w ogóle nie otwiera oczu.Dopiero gdy zobaczyłam jak dokładnie dotyka monet zorientowałam się że jest niewidomy. Wtedy też do mnie dotarło że może i dzwonek nie jest przypadkowy, być może jest też niemową a dzwonek pomaga powiedzieć „dziękuję” przechodniom wrzucającym jałmużnę. Był to widok ściskający za serce. Oto jak umiłowana ojczyzna odwdzięczyła się człowiekowi za jego służbę. Ale nie żalił się. Nie miał przed sobą kartki z ckliwą historyjką czy prośbą o pomoc. Po prostu siedział. Przypomniał mi się wtedy młody żołnierz z grobowca przed chwilą i zrozumiałam istotę kultury rosyjskiej.Zrozumiałam do jakiego kraju przyjechałam, co znaczy ruska dusza i jasne stały się dla mnie słowa Tiutciewa, który napisał:„Rosji nie można zrozumieć w Rosję można tylko wierzyć”. Oni w nią wierzą bez względu na wszystko, tak jak my katolicy wierzymy w Boga.

Kilka lat temu pojechałam do Moskwy.Będąc na Placu Czerwonym postanowiłam zobaczyć Mauzoleum Lenina. Schodząc po schodach w dół grobowca spojrzałam na swój zegarek na ręku. Zauważył to żołnierz pełniący wartę przy szklanej trumnie Lenina. Oburzony zwrócił mi uwagę że powinnam okazać szacunek władzy a idąc ręce trzymać wzdłuż ciał.Jego zachowanie wydało mi się i dziwne i...

To było dwa lata temu, nad morzem...
Przechodząc wczesnym sobotnim popołudniem między stoiskami ze wszystkimi możliwymi pamiątkami zauważyłam dorożkę, która wiozła państwa młodych do ślubu. Wzruszyłam się, bo był to naprawdę niesamowity widok, zwłaszcza, że tak bardzo kocham Bałtyk :)
Tego samego dnia, a właściwie nocy, tuż przed północą, poszłam wraz z moją mamą i kuzynką nad morze, chcieliśmy poobserwować spadające gwiazdy, które tej nocy miały spadać.
Wtem usłyszałyśmy gwar. Na plażę szło naprawdę mnóstwo osób, zdziwiło nas to, bo zaraz miała wybić północ. Ale nagle zobaczyłam w świetle latarki pannę młodą. Wprawdzie nie miała już welonu, a suknię zamieniła na lekką, białą sukienkę na ramiączkach do kostek. Zastanawiałam po co ich tylu idzie. Stanęli obok nas i zaraz zaczęli wyciągać lampiony. Powoli wznosiły się jedne za drugimi. W pewnym momencie podeszła do nas panna młoda, z uśmiechem wręczając nam jeden lampion i prosząc, byśmy zapalili go w intencji jej i jej męża. Zrobiło mi się bardzo miło, że obcy sobie ludzie potrafią okazać sobie taką serdeczność, więc mimo, że nigdy wcześniej tego nie robiłam, zapaliłam go razem z kuzynką.
A potem wszystkie trzy, zaraz obok tłumu gości weselnych stałyśmy podziwiając zaczerwienione od lampionów niebo, wsłuchując się w szum morza. I nie zobaczyłyśmy tego wieczoru ani jednej gwiazdy, ale to nie o tym myślałyśmy właśnie w tamtym momencie. :)

To było dwa lata temu, nad morzem...
Przechodząc wczesnym sobotnim popołudniem między stoiskami ze wszystkimi możliwymi pamiątkami zauważyłam dorożkę, która wiozła państwa młodych do ślubu. Wzruszyłam się, bo był to naprawdę niesamowity widok, zwłaszcza, że tak bardzo kocham Bałtyk :)
Tego samego dnia, a właściwie nocy, tuż przed północą, poszłam wraz z moją mamą i kuzynką...

W kwestii podróżowania napewno odcisnęła mi się w pamięci sytuacja która utwierdziła mnie w przekonaniu że nie posiadam jakiejkolwiek orientacji w terenie, czy umiejętności zapamiętywania miejsc w których kiedyś byłam, lub które po drodze mijałam;) na nieszczęście akurat do tego krótkiego acz znaczącego epizodu związanego z podróżowaniem zaangażowałam moją biedną siostrę:) pojechałyśmy razem do naszej starszej siostry do innego miasta, miałyśmy przyjść po nią na uczelnie, ona sama wcześniej wyjaśniła nam drogę: do którego autobusu wsiąść, gdzie wysiaść, gdzie skręcić itp. Cóż skończylo sie tak że wszystko pokręciłyśmy i w efekcie totalnie pomyliłysmy drogę, i choc towarzysząca mi siostra mówiła mi że to nie tu, żebyśmy nie szły dalej, bo to nawet nie ta droga, to ja jak zwykle uparta i pewna siebie twierdziłam ze wcale nie - że jesteśmy już blisko i za chwilę napewno gdzieś dojdziemy. Skończyło sie tak ze oprócz jazdy autobusem przeszlysmy jakieś 8 km w złym kierunku, skrecając nie tam gdzie trzeba i w efekcie wylądowałyśmy na jakiś nieznanych terenach, na drugim końcu miasta;) podczas gdy my blądziłyśmy nasza starsza siostra skończyła zajęcia i to ona musiała nas szukać i po nas przyjeżdżac a nie tak jak było w planie my po nią ;))

W kwestii podróżowania napewno odcisnęła mi się w pamięci sytuacja która utwierdziła mnie w przekonaniu że nie posiadam jakiejkolwiek orientacji w terenie, czy umiejętności zapamiętywania miejsc w których kiedyś byłam, lub które po drodze mijałam;) na nieszczęście akurat do tego krótkiego acz znaczącego epizodu związanego z podróżowaniem zaangażowałam moją biedną siostrę:)...

Najpiękniejsze co pamiętam z moich podróży to Nicea nocą... Kiedy siedzieliśmy ze znajomymi pod hotelem, a podnosząc głowę widziałam korony drzew palmowych i przelatujące nad nimi, baaardzo nisko samoloty (gdyż nieopodal było lotnisko). Wyglądało to bajecznie! Przede wszystkim dla tego widoku chciałabym jeszcze wrócić do Nicei.

Najpiękniejsze co pamiętam z moich podróży to Nicea nocą... Kiedy siedzieliśmy ze znajomymi pod hotelem, a podnosząc głowę widziałam korony drzew palmowych i przelatujące nad nimi, baaardzo nisko samoloty (gdyż nieopodal było lotnisko). Wyglądało to bajecznie! Przede wszystkim dla tego widoku chciałabym jeszcze wrócić do Nicei.