"I co ja robię tu...".

"I co ja robię tu...".

Budzę się w dziwnym miejscu...
Nie poznaję go zupełnie...
Ale to nic.
Nie odczuwam już strachu.
Bo nie jestem już człowiekiem.
Przynajmniej nie takim, jakim zawsze myślałem, że jestem.
Nie odczuwam już bólu, ciepła, zimna.
Nie przejmuję się tym, co mówią inni.
Bo co mnie to teraz obchodzi?
Mam inne pragnienia.
Chcę żyć.
A Wy, ludzie, chcecie mnie zabić.
Nie dam się Wam.
Będę walczył, gryzł i drapał.
Aż przetrwam.
A z Was nie zostanie już nikt.
Słyszę Was.
Doskonale słyszę, jak poruszacie się za ścianą.
Wasze rozmowy. Szepty.
Wiem, że nie macie pokojowych zamiarów.
I ja też nie mam ich w stosunku do Was.

Budzę się w dziwnym miejscu...
Nie poznaję go zupełnie...
Ale to nic.
Nie odczuwam już strachu.
Bo nie jestem już człowiekiem.
Przynajmniej nie takim, jakim zawsze myślałem, że jestem.
Nie odczuwam już bólu, ciepła, zimna.
Nie przejmuję się tym, co mówią inni.
Bo co mnie to teraz obchodzi?
Mam inne pragnienia.
Chcę żyć.
A Wy, ludzie, chcecie mnie zabić.
Nie dam się...

Otwieram jedno oko, potem drugie. Kolory są nieostre, przyćmione. Nie mogę zebrać myśli, w głowie dudni jedno pragnienie: "Jeść, jeść, jeść". Moje ciało wydaje się być trzy razy cięższe.
Gdzie ja jestem?
Nic nie pamiętam.
Próbuję postawić krok, ale moje nogi są zbyt ciężkie, więc powłóczę nimi po ziemi, aż docieram do drzwi. Gdy dotykam klamki zwracam uwagę na moją skórę. Jest szara i tłusta. Gdy splatam obie dłonie czuję, że są zimne.
Otwieram drzwi. Za nimi ktoś stoi...
Oczy podbiegają mi krwią. Z gardła wydobywa się desperacki ryk i najszybciej jak tylko pozwalają mi na to moje ciężkie kończyny sunę w kierunku człowieka. Przewracam wszystko co stoi mi na drodze. Przewracam się, ale po chwili idę dalej. W stronę celu. Nie jestem w stanie myśleć o niczym innym. Czuję tylko ogromną chęć skosztowania surowego mięsa...

Otwieram jedno oko, potem drugie. Kolory są nieostre, przyćmione. Nie mogę zebrać myśli, w głowie dudni jedno pragnienie: "Jeść, jeść, jeść". Moje ciało wydaje się być trzy razy cięższe.
Gdzie ja jestem?
Nic nie pamiętam.
Próbuję postawić krok, ale moje nogi są zbyt ciężkie, więc powłóczę nimi po ziemi, aż docieram do drzwi. Gdy dotykam klamki zwracam uwagę na moją...

Otwieram oczy i siadam.Owijam się szczelnie białą płachtą którą jestem przykryta.Jestem w kostnicy?Zabawne.Nagle do pokoju wchodzi mężczyzna.Zamyka drzwi i odwraca się do mnie przodem.Jego oczy otwierają się z przerażenia.
-Cześć-Zwracam się do niego.Uśmiecham się z zadowoleniem na widok jego miny.Zawsze uważałam się za bardzo ładną.
-Słuchaj-mówię-wyglądasz jak zombi.Idź może do domu,prześpij się.Sorry za moją bezpośredniość,ale strasznie cuchniesz.Lepiej się wymyj.Idź już,poradzę sobie.
Facet wychodzi otępiały.Może zbytnio go uraziłam?Nieważne.
Podchodzę do najbliższej szafki i wyciągam żółty skafander.Ubieram go po czym wychodzę z budynku bocznym wyjściem.No teraz muszę tylko pójść do domu.Marzę o ciepłym łóżku i gorącej herbacie.Hm...czy aby na pewno?Jestem jakaś pusta.Nie głodna,nie zestresowana,a przecież byłam w kostnicy?Wdeptuję w kałużę.Widzę swoje odbicie.Acha.To by było na tyle,jeśli chodzi o zadbaną skórę.Przypominam trochę chodzącą maseczkę z ogórków.ZOMBI.No nic.Właśnie dochodzę do domu.Pod wycieraczkom zawsze były klucze,lecz teraz ich nie znajduję.Siadam pod drzwiami.Skoro nie jest mi zimno to będę spała tutaj.Ciekawe czy kiedy obudzę się rano będę wampirem.Mogłabym wyglądać jak ta Bella ze ZMIERZCHU.Spotkam Edwarda?Zasypiam.

Otwieram oczy i siadam.Owijam się szczelnie białą płachtą którą jestem przykryta.Jestem w kostnicy?Zabawne.Nagle do pokoju wchodzi mężczyzna.Zamyka drzwi i odwraca się do mnie przodem.Jego oczy otwierają się z przerażenia.
-Cześć-Zwracam się do niego.Uśmiecham się z zadowoleniem na widok jego miny.Zawsze uważałam się za bardzo ładną.
-Słuchaj-mówię-wyglądasz jak zombi.Idź...

Kto by pomyślał, że znajdę się w takiej sytuacji...

Dzień rozpoczął się ze zgodnie ustaloną normą. Śniadanie, wiadomości i wkurzający sąsiad, który narzeka na „hałas” spowodowany odpalaniem mojego auta. Przeklęty dziad. Następnie praca, mnóstwo petentów, przerwa na lunch i znów horda klientów. Nareszcie koniec pracy. Spakowałem teczkę, zamknąłem swój gabinet i ruszyłem na firmowy parking. Uśmiechnąłem się na myśl o prysznicu i kolacji z moją dziewczyną. „A może i coś więcej? Kto to wie?” Z zamyślenia wyrwał mnie przeciągły szmer i... Pomruk? Spojrzałem w kierunku, z którego dochodziły dźwięki i, wtedy zobaczyłem jego... Miał siną skórę a wokół oczu wystąpiła mieszanina grubych i cienkich żył. Brakowało mu połowy twarzy. Skierowałem wzrok na jego nagi tors. Moją uwagę przyciągnęła zakrwawiona, pusta dziura w miejscu serca. Na prawym przedramieniu kość kontrastowała z ciemnym kolorem skóry. Zrobiłem krok w tył, co okazało się błędem. To coś zaczęło iść w moją stronę kulawym krokiem. Stałem na wpół sparaliżowany, na wpół zafascynowany tym „cudem” medycznym. Gdy się otrząsnąłem i otworzyłem drzwi, to Coś było już metr ode mnie. Szlag. Stwór dopadł do mnie i zatopił zęby w boku szyi. Bydlak. Krzyknąłem tak, że głos uwiązł mi w gardle. Pracownicy biura, zaalarmowani hałasem, wbiegli na parking. Ktoś złapał Coś za spodnie i odciągnęło go razem z kawałem mojego mięsa. Upadłem na kolana i przycisnąłem dłoń do rany, starając się zatamować krew. Przewróciłem się na bok. Zapadałem się w sobie, tracąc świadomość.

Teraz leżę na stole ze stali nierdzewnej w sterylnej sali. Nie czułem już uderzeń serca. Rozejrzałem się wokół. Było pusto. Powoli wstałem i ruszyłem do drzwi. Korytarz również był pusty. Ruszyłem w stronę, gdzie według mnie znajdowało się wyjście. Zacząłem iść chwiejnym krokiem, trzymając się ściany. Skręciłem za róg i wpadłem na postać w białym kitlu. W mojej głowie zapaliło się światełko. Kierowany instynktem rzuciłem się na koronera wgryzając się w jego szyję.

Kto by pomyślał, że znajdę się w takiej sytuacji...

Dzień rozpoczął się ze zgodnie ustaloną normą. Śniadanie, wiadomości i wkurzający sąsiad, który narzeka na „hałas” spowodowany odpalaniem mojego auta. Przeklęty dziad. Następnie praca, mnóstwo petentów, przerwa na lunch i znów horda klientów. Nareszcie koniec pracy. Spakowałem teczkę, zamknąłem swój gabinet i ruszyłem na...

Budzę się w jasno oświetlonym pomieszczeniu. Leżę na metalowym stole, przykryta białym prześcieradłem. Zeskakuję na podłogę, wprost na sztywne nogi. Staram się zrobić krok, ale moje zdrętwiałe stopy odmawiają mi posłuszeństwa. Drapię się po dłoni i dopiero teraz dostrzegam, że moja skóra jest dziwnie blada i cała pokryta bliznami.
„Co do cholery?” staram się wymówić, jednak z moich ust wydobywa się jedynie gardłowy pomruk. Chwytam leżące na stoliku lusterko i wtedy dostrzegam, co się ze mną stało. Mam sine usta, fioletową cerę całą w siniakach i nastroszone włosy. To nie może być prawda! Nie jestem żadnym pieprzonym zombie! Pocieram policzki z nadzieją, że to głupi żart. Zaraz zetrę z siebie tę farbę i okaże się, że ktoś mnie wkręca. Okazuje się jednak, że moje starania poszły na marne. W rezultacie moja twarz zapadła się jak u trupa. No tak, jestem trupem.
Staram się zakryć prześcieradłem i w rezultacie strącam łokciem lampę. Po sekundzie, drzwi do kostnicy otwierają się, a w nich pojawia się koroner.
-Grrr.- wydobywa się z mojego gardła.
-Co do...?!- krzyczy mężczyzna.
Nagle zdaję sobie sprawę, jak bardzo jestem głodna. Tłusty koroner pachnie tak apetycznie. Nabieram ochoty na... jego mózg. Kiedy w jego dłoni dostrzegam strzelbę, momentalnie się na niego rzucam. Wyostrzone zmysły zaślepiają mnie, a ja sama nie jestem w stanie nad sobą zapanować. Wszystko znów zaczyna do mnie docierać dopiero, gdy siedząc okrakiem na martwym koronerze, pałaszuję jego mózg. Wzdrygam się i zeskakuję na podłogę. Wycieram z ust krew. Boże, co ja właśnie zrobiłam? Najgorsze jest to, że mózg wydaje mi się naprawdę smaczny. Mimo tego tracę apetyt. Ściągam z trupa biały kitel, który wkładam na swoje nagie ciało. Kuśtykając, wychodzę na zewnątrz. Szalejąca śnieżyca uniemożliwia mi rozpoznanie miejsca, w którym się znajduję, lecz mimo tego ruszam przed siebie. Muszę znaleźć rodzinę. Pozostaje mi modlić się, że żyją i, że nadal są ludźmi. Idę, nawet nie czując mrozu.

Budzę się w jasno oświetlonym pomieszczeniu. Leżę na metalowym stole, przykryta białym prześcieradłem. Zeskakuję na podłogę, wprost na sztywne nogi. Staram się zrobić krok, ale moje zdrętwiałe stopy odmawiają mi posłuszeństwa. Drapię się po dłoni i dopiero teraz dostrzegam, że moja skóra jest dziwnie blada i cała pokryta bliznami.
„Co do cholery?” staram się wymówić,...

- Kurcze, co ja robiłam wczoraj wieczorem? - zastanawiałam się na głos - Czuję się jak gdyby ktoś mnie przeżuł, wypluł i dla zasady jeszcze zdeptał. - mówiłam dalej sama do siebie - I dlaczego do diabła czuję się tak, jakbym leżała nago na metalowym stole?! - powiedziałam otwierając oczy.
- O cholera! - krzyknęłam rozglądając się.

Cóż... Przyznaję, moi znajomi zawsze mieli specyficzne poczucie humoru, ale żeby przemycać mnie do kostnicy?! Och, kiedy ich tylko spotkam to pożałują. Nawet rozebrali mnie do naga!

- Ok, trzeba się stąd wymknąć i w coś się ubrać. Nie chcę świecić innym po oczach nagim tyłkiem. - powiedziałam i wstałam z mojego "łóżka".

Stając na nogi, zauważyłam, że ciężko mi ustać, ale w końcu czym się tu dziwić. Byłam wcześniej widocznie tak pijana, że nie pamiętam jak mnie tutaj przenosili, albo miałam taki mocny sen. Ale mniejsza z tym. Trzeba iść już do domu. Wcześniej jednak potrzebne jest mi lustro. Czuję się jak trup...

Zaczęłam się rozglądać w poszukiwaniu czegoś, w czym mogłabym się przejrzeć, ale zanim coś znalazłam poczułam niesamowitą woń. Pachniało jak mieszanka moich ulubionych dań. Stałam tyłem do drzwi, więc się odwróciłam i ujrzałam mężczyznę. Stał tam jak sparaliżowany. Dlaczego? Ze strachu? Mniejsza z tym. Najważniejsze w tej chwili było to, że to od niego pochodził ten nieziemski zapach. Powoli do niego podeszłam. Będąc już przy nim... Ugryzłam. Smakował nawet lepiej niż pachniał...

- Niebo! To musi być niebo! Więcej! Chcę więcej! - mruczałam między kolejnymi kęsami.

Przy końcowych kęsach spojrzałam w bok, a tam...

- Boże, czy to ja?! - krzyknęłam, wypuszczając skrwawione ciało mężczyzny z rąk - Niemożliwe!

W odbiciu szyby ujrzałam coś, co było podobne do mnie, ale przecież nie mogło być mną. Prawda? To coś było sine i skrwawione. Oczy były martwe, wyrażały głód. Cała postawa tego stwora pokazywała, że w każdej chwili jest gotowy do rzucenia się na kogoś. Jednym słowem... Zombie... To był zombie... Ja byłam zombie...

- Kurcze, co ja robiłam wczoraj wieczorem? - zastanawiałam się na głos - Czuję się jak gdyby ktoś mnie przeżuł, wypluł i dla zasady jeszcze zdeptał. - mówiłam dalej sama do siebie - I dlaczego do diabła czuję się tak, jakbym leżała nago na metalowym stole?! - powiedziałam otwierając oczy.
- O cholera! - krzyknęłam rozglądając się.

Cóż... Przyznaję, moi znajomi zawsze mieli...

Nie czuję nic, ogarnia mnie totalna pustka.
Przed chwilą śniłam o mojej rodzinie - momentach, które przeminęły dawno temu.
Zawsze wydawało mi się, że tak będzie wyglądać moment śmierci - miraże przeszłości, niemoc i totalne znieczulenie.
Lecz nie tym razem...
Otworzyłam ciężkie powieki i moim oczom ukazał się szereg lamp, pomieszczenie zdawało się być zimnym, bardzo zimnym, ale ja nic nie czułam.
Obce dla mnie były wszelkie bodźce - w tym momencie próbowałam w sobie rozbudzić naturalny instynkt strachu, lecz ten również gdzieś zaginął.
Stałam się bezduszną formą mięsa, w której z minuty na minutę resztki człowieczeństwa wypierał dziwny instynkt, żądza pokarmu.
Wtedy jeszcze nie wiedziałam co będzie owym pokarmem, ale miałam złe przeczucia. Z każdą chwilą traciłam nad sobą kontrolę - nicość i nieokiełznana zwierzęcość
sukcesywnie pozbawiała mnie duszy, niczym silny wiatr drzewo liści w późny jesienny wieczór.
Nagle zrobiło się ciemno i nastała cisza, słyszałam tylko odgłos otwieranych drzwi, ludzkie głosy, później trzaski, krzyki rozpaczy i cierpienia spuentowane przeraźliwym mlaskaniem.
Byłam jak w zamkniętym pomieszczeniu bez okien i drzwi, więźniem własnego ciała.
Gdy po jakimś czasie udało mi się na krótką chwilę odzyskać kontrolę. Zobaczyłam coś przeraźliwego i obrzydliwego - tutaj nie trzeba było wielkiej dedukcji, by wiedzieć co się stało.
Przestałam walczyć, odpłynęłam w bezkres nicości. To nie byłam ja, to tylko moja skóra, mięso i kości.

Nie czuję nic, ogarnia mnie totalna pustka.
Przed chwilą śniłam o mojej rodzinie - momentach, które przeminęły dawno temu.
Zawsze wydawało mi się, że tak będzie wyglądać moment śmierci - miraże przeszłości, niemoc i totalne znieczulenie.
Lecz nie tym razem...
Otworzyłam ciężkie powieki i moim oczom ukazał się szereg lamp, pomieszczenie zdawało się być zimnym, bardzo zimnym,...

Otoczyli mnie ze wszystkich stron. Oni, tak martwi, a jednak żywi. Nie było drogi ucieczki. Ich smród wzbudzał we mnie dreszcze. Jak mogłam być tak głupia i tak po prostu dać się złapać w pułapkę? Jedyną myślą, która mi towarzyszyła oprócz strachu była ciekawość czy mnie zjedzą czy tylko zabiją. Przeżegnałam się, choć miałam przeczucie, że w niczym to nie pomoże i cóż, nie myliłam się.

Po przebudzeniu nie czułam nic, żadnego bólu, temperatury, żadnego konkretnego uczucia. Wszystko było mi obojętne. Marzyłam tylko o tym by zaszyć się w ciemnym koncie, nie wychodzić z niego i zatracić się w tym stanie. Po chwili jednak coś się zmieniło. Brzęczenie. Miałam wrażenie, że moja głowa eksploduje. Nie, nie mogłam tu zostać, musiałam iść, ale gdzie? Moje nogi same mnie niosły, nie kontrolowałam ich, liczyło się tylko brzęczenie i to, że z każdym krokiem cichło. Rozejrzałam się dookoła, obok mnie pojawiały się postacie. Trochę podobne do mnie, zagubione, żałosne o przerażającym wyglądzie i chodzie. Wiedziałam, co czuły, bez patrzenia mogłam wskazać położenie każdego z nich. Ich też nękało to brzęczenie. To dziwne, powoli zbliżaliśmy się do grupki osób, jednak nie czułam ich obecności. Krzyczeli coś, błagali. Otoczyliśmy ich, nie mieli szans. Miałam cichą nadzieję, że zdążą uciec, schować się, jednak ich los był już przesądzony. Brzęczenie nasilało się, stawało się coraz mocniejsze. Musiałam coś zrobić, by wreszcie się skończyło! Moje szczęki zacisnęły się na twarzy jednej z kobiet. Czułam się paskudnie, jednak to spowodowało, że choć przez chwilę mogłam cieszyć się ciszą. Potem brzęczenie znów się pojawiło, jednak miało formę kojących fal, z której powoli zaczęły formować się słowa:

- Wkrótce moi mili dzięki wam zawładnę całym światem!

Otoczyli mnie ze wszystkich stron. Oni, tak martwi, a jednak żywi. Nie było drogi ucieczki. Ich smród wzbudzał we mnie dreszcze. Jak mogłam być tak głupia i tak po prostu dać się złapać w pułapkę? Jedyną myślą, która mi towarzyszyła oprócz strachu była ciekawość czy mnie zjedzą czy tylko zabiją. Przeżegnałam się, choć miałam przeczucie, że w niczym to nie pomoże i cóż, nie...