Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Pinky
Persephone
Mirta

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Pinky
Persephone
Mirta

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

  Oskarżycielsko skierowałam palec w stronę stojącej przede mną postaci. 

 - To wszystko Twoja wina! Przez ciebie straciłam miłość swojego życia i pracę! Od lat sabotujesz każde moje działanie. Mam dosyć twoich cichych podszeptów. Sączysz mi jad do mózgu, wzbudzasz zazdrość i próbujesz podkopać moją pewność siebie. Karmisz mnie słodkimi kłamstwami, a w najważniejszych chwilach zawodzisz. Przez ciebie nie czuję się wartościową osobą i podejmuję pochopne decyzje, które twoim zdaniem miały być dobre.  Dlaczego mi to robisz i odmawiasz wsparcia? Nie jestem w stanie dłużej walczyć. Nienawidzę cię! Nienawidzę cię za to, że rujnujesz moje życie, nienawidzę cię za to, że pomogłaś mu odejść ode mnie, nienawidzę cię za to, że robisz wszystko, by mi tylko zaszkodzić.  Jak możesz? – aż się zapowietrzyłam.

W jej oczach zaszkliły się łzy,  a ramiona zadrżały.

- Nie mogę na ciebie patrzeć! – moja pięść z całej siły  poleciała w stronę postaci, po ciosie odwróciłam się do niej plecami.

- Jednak nie mogę też tak dłużej żyć – powoli wypuściłam powietrze. – Wybaczam ci. Wybaczam ci, bo wiem, że jeśli tego nie zrobię nigdy nie pójdę na przód.  Zostanę na tym etapie, na którym jestem, a ty wraz ze mną.  Dlatego proponuję o tym zapomnieć i skupić się na przyszłości, ona jest najważniejsza. Może jeszcze uda się to naprawić - westchnęłam i spojrzałam na swoją rękę. Kawałki szkła rozcięły mi skórę. Muszę kupić nowe lustro.
  

  Oskarżycielsko skierowałam palec w stronę stojącej przede mną postaci. 

 - To wszystko Twoja wina! Przez ciebie straciłam miłość swojego życia i pracę! Od lat sabotujesz każde moje działanie. Mam dosyć twoich cichych podszeptów. Sączysz mi jad do mózgu, wzbudzasz zazdrość i próbujesz podkopać moją pewność siebie. Karmisz mnie słodkimi kłamstwami, a w najważniejszych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja babcia, kobieta temperamentna i bezkompromisowa, wytłumaczyła mi kiedyś, że żyje w niej jakiś chochlik. Chochlik, który co prawda - pozwala jej zapomnieć po co przyszła do pokoju, ale na pewno przypomni jej krzywdy, które ktoś kiedyś jej wyrządził. Zawsze się z tego śmiałam, bo choć babcia faktycznie potrafi czasem dopiec aż do krwi, gdy wypomina po raz kolejny dawne rany, to jednak jest na tyle ekscentyrczną osobowością, że od razu jej się to wybacza.
Inna sprawa, że zauważyłam, że gniazdo takich chochlików ostatnio zalęgło się u mnie. I muszę przyznać, że są wyjątkowo ciężkie do wytępienia. Ile sił włożyłam w to, żeby wybaczyć mniej lub bardziej bolesne krzywdy sprzed lat - tylko ja wiem. A te chochliki mają me wysiłki za nic i jak robactwo, potrafią ukrywać się latami i w najmniej oczekiwanym momencie wyskoczyć przy stole na rodzinnym spotkaniu. A potem pytam te wstętne kreatury - na co komu było wlewać łyżkę dziegciu, gdy miało się beczkę miodu?
Tak więc wybaczać się staram, ale jest z tym bardzo ciężko. A z wiekiem wcale prościej nie jest, bo krzywdy się piętrzą, a cierpliwość skraca. Ale! To nie znaczy, że przestanę się starać! Kiedyś w końcu znajdę odpowiedni środek do usuwania chochlików i inaczej sobie z nimi pogadam.

Moja babcia, kobieta temperamentna i bezkompromisowa, wytłumaczyła mi kiedyś, że żyje w niej jakiś chochlik. Chochlik, który co prawda - pozwala jej zapomnieć po co przyszła do pokoju, ale na pewno przypomni jej krzywdy, które ktoś kiedyś jej wyrządził. Zawsze się z tego śmiałam, bo choć babcia faktycznie potrafi czasem dopiec aż do krwi, gdy wypomina po raz kolejny dawne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przepraszamy za nieporozumienie, zranienie bliskiej osoby, a nawet przypadkowe potrącenie kogoś na ulicy. Czasem wystarczy o jedno słowo za dużo, innym razem niepowiedzenie tego właściwego.
I na końcu pojawia się „przepraszam”. 
 
Przyjmowanie przeprosin nie musi być trudne. Może odbywać się automatycznie, bez słów, przez proste zapomnienie. Ile razy popełniamy błędy, ile razy jesteśmy ranieni, a ile razy wzajemnie się przepraszamy? Przepraszanie i zdolność do zapominania przewinień jest konieczna, aby żyć w zgodzie ze sobą i z innymi. I do tej pory (na szczęście) nie miałam z tym większych problemów. 
 
Jednak zwykłe „przepraszam” i przyjęcie przeprosin czasem nie wystarczają.
Inaczej jest z wybaczaniem i błaganiem o wybaczenie. To dojmujący, rozdzierający serce krzyk o odpuszczenie win. Win, które wcale nie są lekkie i możliwe do zapomnienia z dnia na dzień. 
 
Czy naprawdę można wybaczyć komuś, kto ma na rękach krew naszych najbliższych?
Albo komuś, kto okrutnie nas zdradził i nie zasługuje nawet na uncję sympatii? 
Czy można pogodzić się z bezpowrotnym utraceniem czegoś, co utrzymywało nas przy życiu? 
 
Nie wiem. I nie chcę wiedzieć, czy byłabym do tego zdolna.   
Ale mam nadzieję, że nigdy nikomu nic nie będę musiała wybaczać. Bo wybaczaniu towarzyszy rozpaczliwe cierpienie. A samo wybaczanie jest niemożliwie bolesne.

Przepraszamy za nieporozumienie, zranienie bliskiej osoby, a nawet przypadkowe potrącenie kogoś na ulicy. Czasem wystarczy o jedno słowo za dużo, innym razem niepowiedzenie tego właściwego.
I na końcu pojawia się „przepraszam”. 
 
Przyjmowanie przeprosin nie musi być trudne. Może odbywać się automatycznie, bez słów, przez proste zapomnienie. Ile razy popełniamy błędy, ile...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Życie pisze różne scenariusze, z jednymi obchodzi się łagodniej, innych mocno doświadcza. Ja na razie w swoim życiu nie przeżyłam jeszcze takiej sytuacji, która wymagałaby ode mnie wielkiego wybaczenia. Na te mniejsze, drobniejsze nieporozumienia najlepszym lekarstwem jest czas. Gdy emocje opadną, mogę na chłodno przeanalizować sytuację, próbować postawić się na miejscu drugiej osoby i zrozumieć motywy, które nią kierowały. Zwykle, taka chłodna analiza sprawia, że nabieram dystansu i jestem w stanie wyciągnąć rękę na zgodę. Nie wiem jak bym się zachowała w przypadku zdrady i wolę się nigdy nie dowiedzieć. Wtedy wybaczenie byłoby chyba jedną z tych najtrudniejszych rzeczy z jakimi przyszłoby mi się zmierzyć w życiu i nie jestem pewna czy bym się na nie zdobyła. Myślę, że nawet jeśli bym wybaczyła, to w sercu pozostała by zadra, która nigdy do końca by się nie zagoiła. Ta rana sprawiałaby, że zawsze czułabym pewną podejrzliwość i nie byłabym w stanie do końca zaufać. Myślę, że najlepiej oddaje to pewne zdanie, które kiedyś gdzieś przeczytałam "kobieta wybaczy, ale nigdy nie zapomni"  
Wiem jednak, że jednej rzeczy nie umiałabym wybaczyć. Nie potrafiłabym wybaczyć sama sobie gdyby z mojej winy stałaby się komyś wielka krzywda, gdyby przez moją lekkomyślność czy nieuwagę ktoś ucierpiał, a w szczególności moi bliscy. 

Życie pisze różne scenariusze, z jednymi obchodzi się łagodniej, innych mocno doświadcza. Ja na razie w swoim życiu nie przeżyłam jeszcze takiej sytuacji, która wymagałaby ode mnie wielkiego wybaczenia. Na te mniejsze, drobniejsze nieporozumienia najlepszym lekarstwem jest czas. Gdy emocje opadną, mogę na chłodno przeanalizować sytuację, próbować postawić się na miejscu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

  „Wybacz jej” powiedział cichy głos w mojej głowie. Czułam, że właśnie to podpowiada mi rozsądek. „Wybacz jej, ona naprawdę nie chciała tego zrobić”. Tylko jak słuchać rozsądku, kiedy serce krwawi z bólu? Wiedziała, na pewno wiedziała ile to dla mnie znaczy. „Nie mogła tego wiedzieć” znowu słowa przebijają szaloną warstwę targających mną emocji. Podnoszę wzrok i patrzę prosto w te magicznie zielone oczy. Może faktycznie nie wiedziała, ale wiem, że czuje, na pewno czuje, że to co zrobiła było złe. Biorę głęboki wdech i rozluźniam pięści. Nawet nie zauważyłam kiedy zacisnęłam je tak mocno, że zrobiły się czerwono-białe. To nie ma sensu. „A widzisz? Odpuść jej, takie rzeczy się zdarzają” – emocje słabną i głos rozsądku staje się coraz bardziej wyraźny. Tak, powinnam wiedzieć, że to może się wydarzyć i powinnam być na to gotowa. Schylam się i podnoszę to, co zostało z mojej miłości, mojego świata. Znowu patrzę w zielone oczy i czuję ukłucie w sercu. To przecież też jest moja miłość, może nawet większa, tak, na pewno większa, bo odwzajemniona. Czuję to i złość ustępuje w jednej chwili. Odkładam na stolik resztki poszarpanej książki. Uświadamiam sobie, że kocham tak naprawdę jej treść i to co mi dała, a nie papierowy nośnik. Mogę kupić nową, to tylko rzecz, a jej prawdziwa wartość na zawsze pozostanie w moim sercu. Podchodzę bliżej i podnoszę tę małą, puchatą kulkę. Kotka jakby czując, że mój gniew znika, ociera głową o moją pierś. Tak, to jest miłość, której wybaczę wszystko. 

  „Wybacz jej” powiedział cichy głos w mojej głowie. Czułam, że właśnie to podpowiada mi rozsądek. „Wybacz jej, ona naprawdę nie chciała tego zrobić”. Tylko jak słuchać rozsądku, kiedy serce krwawi z bólu? Wiedziała, na pewno wiedziała ile to dla mnie znaczy. „Nie mogła tego wiedzieć” znowu słowa przebijają szaloną warstwę targających mną emocji. Podnoszę wzrok i patrzę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Najpiękniejszy dar to przebaczenie. Tam, gdzie nie chce się przebaczyć, od razu powstaje mur. Od muru zaś zaczyna się więzienie.”
Phil Bosmans

Nie chcę żyć w duchowym odosobnieniu, otoczona przez negatywne myśli. One odbierają radość życia i wyniszczają od środka. Tak naprawdę trzeba wybaczyć dla samego siebie. Trudno jest stanąć twarzą w twarz z osobą, która wyrządziła krzywdę, pogodzić się z nią, usłyszeć szczere przeprosiny i szczerze przebaczyć. Trudno, bo z reguły ta druga osoba nie jest chętna do przyznania się, że jest czemuś winna.

O krzywdach mogłabym powiedzieć dużo. Niektóre bolą do dziś. Są też takie, które nigdy nie będą miały szansy na naprawę, bo ktoś już odszedł z tego świata. One tkwią największą zadrą w sercu. Zabrakło czasu na pojednanie, na rozmowę, na pytanie: Dlaczego?

Ja i tata. Najtrudniejsza relacja w życiu. Strach, tęsknota, jakże sprzeczne uczucia. Wybory, których nie rozumiem. Brak empatii. Pustka. Dlaczego tak łatwo jest ranić dzieci?

Tak, przemijanie uświadamia, że tracimy cenne chwile. Na złe emocje, na pretensje, kłótnie, wzajemną niechęć. Kiedyś ktoś odejdzie: mama, tata, mąż, żona, przyjaciel, nawet Twoje dziecko. Co wtedy zrobisz? Czy pożałujesz braku wybaczenia? Gdzieś tam w podświadomości są zapisane wszystkie intencje. Wiem, są zdarzenia, traumy i zniszczone życie. Jeśli poczujesz, tak jak ja, że możesz wybaczyć, nie wahaj się. Zrzucisz z siebie ciężar. Inaczej będziesz do końca życia dźwigać brzemię smutku niczym mityczny Atlas.

„Najpiękniejszy dar to przebaczenie. Tam, gdzie nie chce się przebaczyć, od razu powstaje mur. Od muru zaś zaczyna się więzienie.”
Phil Bosmans

Nie chcę żyć w duchowym odosobnieniu, otoczona przez negatywne myśli. One odbierają radość życia i wyniszczają od środka. Tak naprawdę trzeba wybaczyć dla samego siebie. Trudno jest stanąć twarzą w twarz z osobą, która wyrządziła...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ze mną jest dobrze teraz. Dawniej nie było za ciekawie. Zranienia przynosiły tylko gorzki smak żalu i rozpaczy. Napiętnowana była moja dusza nimi. Nie było dnia ani godziny, abym nie myślała, jak bardzo nienawidzę moich prześladowców. Byli oni moimi wrogami. Nie cierpiałam ich. Nie znosiłam. Starałam się zemścić myślami. Na próżno… Moich myśli tylko ja słuchałam. A to odbiło się na mnie. Zaczęłam nie przebaczać sobie w wielu aspektach życia.
– Musisz przebaczyć, aby uwolnić siebie!
Słyszałam to wezwanie. Mrugało to mnie z każdej ukochanej przeze mnie osoby. Niezliczone rozmowy o tym jednak nie dawały rezultatów, gdyż ja byłam pochłonięta żądzą zemsty i poczuciem niesprawiedliwości. Żegnałam się już z myślą, że kiedykolwiek poznam smak przebaczenia. Dane mi było tylko je podziwiać zza szyby. Choć wiedziałam o przebaczeniu wszystko, nie poznałam go osobiście. Choć wiedziałam, że jest drzwiami do wolności prawdziwej, nie byłam w stanie ich otworzyć.
Na próżno się trudziłam. Na marne płakałam. Na darmo…
Nadzieja… Miłość… Wiara.
Tylko miłość, a równocześnie wszystkie naraz ogarnęły mnie pewnego dnia. Ich blask był jak oślepienie dla mnie. Lecz łagodne oślepienie. Kojące, leczące. Wreszcie poznałam prawdę. Prawdę, która przez tyle lat była przede mną zakryta.
Przebaczenie to nie uczucie, ale decyzja, którą podejmujesz. Ja ją podjęłam. I przebaczyłam wszystkim moim prześladowcom. Nie było łatwo, ale uczyniłam to. Nie byłam sama. Nie byłam sama. Nie byłam w tym sama…

Ze mną jest dobrze teraz. Dawniej nie było za ciekawie. Zranienia przynosiły tylko gorzki smak żalu i rozpaczy. Napiętnowana była moja dusza nimi. Nie było dnia ani godziny, abym nie myślała, jak bardzo nienawidzę moich prześladowców. Byli oni moimi wrogami. Nie cierpiałam ich. Nie znosiłam. Starałam się zemścić myślami. Na próżno… Moich myśli tylko ja słuchałam. A to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czy jestem dumna?
Tak. 
.
Czy wybuchowa?
Nie wiem.
.
Skłonna do wybaczania?
To zależy.
.
Kobieta-niespodzianka.
Czasem
morze spokoju
pośród wzburzonego oceanu,
innym razem
bomba atomowa aktywowana
nieprzemyślanym ruchem...
.
Zaskakująca nawet dla siebie,
nieodpuszczająca błahostek,
wybaczająca największe przewinienia...
.
Jak będzie w Twoim przypadku?
Sprawdź.
.
.
.
Albo lepiej nie.
:)

Czy jestem dumna?
Tak. 
.
Czy wybuchowa?
Nie wiem.
.
Skłonna do wybaczania?
To zależy.
.
Kobieta-niespodzianka.
Czasem
morze spokoju
pośród wzburzonego oceanu,
innym razem
bomba atomowa aktywowana
nieprzemyślanym ruchem...
.
Zaskakująca nawet dla siebie,
nieodpuszczająca błahostek,
wybaczająca największe przewinienia...
.
Jak będzie w Twoim przypadku?
Sprawdź.
.
.
.
Albo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej