Spotkałam kiedyś na swojej drodze pewną mądrą kobietę, która wyjaśniła mi różnicę pomiędzy wybaczaniem a przebaczaniem. Byłam wtedy w trudnym dla mnie okresie, zatopiona w doświadczonych krzywdach i żalu. Nie mogłam odnaleźć się w poczuciu zranienia i straty. Owa kobieta powiedziała mi wtedy, że przebaczyć nie znaczy wybaczyć. Byłam skołowana. Ona kontynuowała, mówiąc, że wybaczanie jest procesem długotrwałym, trudnym, wymagającym od nas analizowania i zrozumienia osoby, która nas skrzywdziła. Wybaczanie to pojednanie. Widząc moje łzy niezgody na te słowa, kontynuowała. Opowiedziała mi o przebaczeniu, czyli o procesie jednostronnym. Wyjaśniła, że kiedy przebaczam to wcale nie zapominam. Nie zagłębiam się, nie tłumaczę. Przebaczam czyli uwalniam się od poczucia krzywdy, nie dźwigam go dalej ze sobą. Nie dla tej drugiej osoby, nie dla świata i wyższych celów. Dla siebie. Bo osoba, która głęboko mnie zraniła, wcale nie musi o moim przebaczeniu wiedzieć, przebaczam w sobie. Zapłakałam wtedy jeszcze bardziej, ale tym razem nie z powodu niezgody na te słowa, a z poczucia olbrzymiej ulgi. Przyzwolenia na to, że nie muszę być naznaczona tym, co mnie spotkało. Przyjęcia,  że nie ma w tym mojej winy i ta sytuacja w żaden sposób mnie nie określa ani nie nazywa. Od tamtej pory mam w pamięci to rozróżnienie. Nie wszystkim muszę wybaczać. Nie muszę jednak niczego dźwigać.

Spotkałam kiedyś na swojej drodze pewną mądrą kobietę, która wyjaśniła mi różnicę pomiędzy wybaczaniem a przebaczaniem. Byłam wtedy w trudnym dla mnie okresie, zatopiona w doświadczonych krzywdach i żalu. Nie mogłam odnaleźć się w poczuciu zranienia i straty. Owa kobieta powiedziała mi wtedy, że przebaczyć nie znaczy wybaczyć. Byłam skołowana. Ona kontynuowała, mówiąc, że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Myślę, że wybaczyć potrafię zawsze, niemniej jednak nigdy nie zapominam. Moja siostra, która jest mi najbliższą osobą, potrafiła zranić mnie najbardziej w życiu. Po śmierci naszego taty zarzuciła mi brak zainteresowania jego chorobą, te słowa bardzo zabolały. A ja poprostu jestem inna niż ona. Przeżywam wszystko wewnątrz, nie potrafię o problemach rozmawiać, duszę to w sobie, nie uzewnętrzniam się, potrzebuję przetrawić każdy problem w samotności. To, że o czymś się nie mówi, nie oznacza, żę się o tym nie myśli. Jej słowa zabolały. Bardzo zabolały. Niemniej jednak w dalszym ciągu dosłownie jestem na każde jej zawołanie, pomagam w każdej sytuacji, mimo iż ona nagminnie to wykorzystuje, z czego ja zdaję sobie sprawę. Ale wybaczyłam jej, niemniej jednak siedzi to we mnie i mimo, iż nigdy więcej nie poruszyłam tego tematu, to nigdy o nim nie zapomniałam i nie zapomnę, ale z pewnością nigdy do tego nie wrócę na głos.

Myślę, że wybaczyć potrafię zawsze, niemniej jednak nigdy nie zapominam. Moja siostra, która jest mi najbliższą osobą, potrafiła zranić mnie najbardziej w życiu. Po śmierci naszego taty zarzuciła mi brak zainteresowania jego chorobą, te słowa bardzo zabolały. A ja poprostu jestem inna niż ona. Przeżywam wszystko wewnątrz, nie potrafię o problemach rozmawiać, duszę to w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wybaczać. To skomplikowane. Wiara podpowiada, że tak trzeba, ale rozum i serce, to już niekoniecznie. Każdy w tym względzie odpowiada za siebie. Ja żyję tak, aby nikogo świadomie nie skrzywdzić. Kiedy widzę, że ktoś mnie krzywdzi lub ma taki zamiar, odchodzę. Nie biorę odwetu, bo wychodzę z założenia, że największą karą dla osoby, która krzywdzi innych, jest świadomość, że musi z tym żyć. Oczywiście są wyjątki: ludzie niedojrzali (nie rozumieją tego, że krzywdzą), którym przed odejściem trzeba przynajmniej wytłumaczyć, że mylą się w tym co robią; a także drapieżnicy (krzywdzenie innych sprawia im przyjemność), których trzeba bezwzględnie unikać. W swoim życiu spotkałam osoby wszystkich tych kategorii i choć wiem, że to zabrzmi naiwnie, nadal dziwi mnie ich postępowanie. Dla mnie osobiście, szkoda życia na toczenie wojen, często nie swoich. Czy wybaczam? Tak, ale pamiętam.

Wybaczać. To skomplikowane. Wiara podpowiada, że tak trzeba, ale rozum i serce, to już niekoniecznie. Każdy w tym względzie odpowiada za siebie. Ja żyję tak, aby nikogo świadomie nie skrzywdzić. Kiedy widzę, że ktoś mnie krzywdzi lub ma taki zamiar, odchodzę. Nie biorę odwetu, bo wychodzę z założenia, że największą karą dla osoby, która krzywdzi innych, jest świadomość, że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wybaczania człowiek uczy się tak, jak uczy się gotowania rosołu. Początkowo wydaje się to łatwe, wręcz banalne - ot, odpowiednia porcja cierpliwości i aromatyczny bukiet dobrego wychowania. Tylko dorosłe życie weryfikuje na tyle, że wybaczyć nie jest tak łatwo, gdy w grę wchodzą nie zabrane grabki w piaskownicy, tylko prawdziwe uczucia. Niełatwo słuchać przykrych rzeczy, ciężko też dać drugą szansę, gdy zawiedzione zaufanie jest niczym piekąca na sercu rana. Choć, tak jak i w przypadku rosołu, warto poświęcić czas. Wybaczyć było mi zawsze trudno, póki nie musiałam prosić o wybaczenie. Teraz wiem, że sytuację bywają różne, ludzie są skomplikowania niczym skład kostek rosołowych, a życie za krótkie, by tracić czas na trzymanie urazy. Czasem nadzieję się jeszcze na ziarenko pieprzu i zawiodę po raz kolejny, ale w zdecydowanej większości wybaczenie przynosi ulgę. Niczym niedzielny rosół po sobotnim korzystaniu z życia.

Wybaczania człowiek uczy się tak, jak uczy się gotowania rosołu. Początkowo wydaje się to łatwe, wręcz banalne - ot, odpowiednia porcja cierpliwości i aromatyczny bukiet dobrego wychowania. Tylko dorosłe życie weryfikuje na tyle, że wybaczyć nie jest tak łatwo, gdy w grę wchodzą nie zabrane grabki w piaskownicy, tylko prawdziwe uczucia. Niełatwo słuchać przykrych rzeczy,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wybaczenie zawsze jest ciężkie. Trudno zapomnieć o czymś, co głęboko nas zraniło. Jednakże ja zawsze staram się nie pamiętać krzywd. Jeden jedyny raz nie byłam w stanie wybaczyć i dalej nie jestem na to gotowa. Staram się jednak trudno zapomnieć o niektórych winach. Jestem zwolenniczką drugich szans niestety jednak w tym przypadku jak na razie nie udało mi się przebaczyć. Co niestety odbija się na mnie (ciągle wracam myślami do tej sytuacji). Wybaczenie daje wyzwolenie na które ja obecnie nie mogę sobie pozwolić. 
  

Wybaczenie zawsze jest ciężkie. Trudno zapomnieć o czymś, co głęboko nas zraniło. Jednakże ja zawsze staram się nie pamiętać krzywd. Jeden jedyny raz nie byłam w stanie wybaczyć i dalej nie jestem na to gotowa. Staram się jednak trudno zapomnieć o niektórych winach. Jestem zwolenniczką drugich szans niestety jednak w tym przypadku jak na razie nie udało mi się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jest granica, której przejście powodu całkowity brak zaufania. Każdy tą granicę ma wytyczoną w innym miejscu, ale raczej dla większości osób zdrada jest niewybaczalna. Nie tylko wierność w związku może podlegać takiej próbie. Zdrada pomiędzy dwoma przyjaciółmi. Zdrada pomiędzy kolegami z pracy. To wszystko wywołuje w nasz emocje tak silne, że nie jesteśmy w stanie wybaczać. Część ludzi oszukuje siebie i innych, że jest w stanie wybaczyć zdradę ale tak naprawdę w sercu pozostaje rana, która nigdy się nie zabliźni. 

Jest granica, której przejście powodu całkowity brak zaufania. Każdy tą granicę ma wytyczoną w innym miejscu, ale raczej dla większości osób zdrada jest niewybaczalna. Nie tylko wierność w związku może podlegać takiej próbie. Zdrada pomiędzy dwoma przyjaciółmi. Zdrada pomiędzy kolegami z pracy. To wszystko wywołuje w nasz emocje tak silne, że nie jesteśmy w stanie wybaczać....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uważam, że znacznie łatwiej jest wybaczać obcym ludziom, niż komuś bliskiemu.
Wielokrotnie w swoim życiu zaznałam krzywd ze strony osób, które nic dla mnie nie znaczyły, dzięki czemu byłam w stanie znosić przykre słowa i wytykanie palcami z ich strony, powtarzając sobie, że tak naprawdę wcale mnie nie znają, a mi absolutnie nie zależy na ich aprobacie, a więc niech sobie gadają i wyśmiewają. Dzięki temu, że wówczas starałam się tym nie przejmować, nie żywię do nich jakiegoś wielkiego żalu – nie rozpamiętuję tamtych upokorzeń i nie tracę energii na myślenie o nich. Traktuję je jak zadrapania, które trafiały w mój twardy pancerz, a więc niewiele mogły zdziałać i dziś nie został po nich prawie żaden ślad.
Co innego zaznać przykrości ze strony kogoś, na kim mi zależało, kogo dopuściłam do siebie na tyle blisko, by mnie dobrze poznał, i komu zaufałam. Takie krzywdy pozostawiają bardzo głębokie rany w samym sercu i nie wiem, czy w ogóle da się je wybaczyć, bo nawet gdy z upływem czasu się zagoją, zostanie po nich brzydka, stwardniała blizna, która już nigdy nie zniknie.  

Uważam, że znacznie łatwiej jest wybaczać obcym ludziom, niż komuś bliskiemu.
Wielokrotnie w swoim życiu zaznałam krzywd ze strony osób, które nic dla mnie nie znaczyły, dzięki czemu byłam w stanie znosić przykre słowa i wytykanie palcami z ich strony, powtarzając sobie, że tak naprawdę wcale mnie nie znają, a mi absolutnie nie zależy na ich aprobacie, a więc niech sobie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wybaczanie myli się czasem z ustępliwością, brakiem charakteru lub dumy
osobistej. Jest to nieprawda. Zawziętość, pamiętliwość i pielęgnowanie uraz
utrwala rolę ofiary w człowieku, którego spotkała przykrość lub krzywda.
Wybaczenie i odpuszczenie win pomaga uwolnić się od poczucia krzywdy. I w
rezultacie daje szansę na lepszą obronę w przyszłości. Wybaczenie nie jest
czymś, co się robi dla drugiej osoby. Robi się to dla siebie. Staram się nie patrzeć
z nienawiścią na tych, którzy błądzą, ale okazać współczucie i spróbować
zrozumieć ich postępowanie. Pielęgnując w sercu gniew i urazę, zamykamy się na
szczęście. Jeśli więc chcesz coś zmienić w swoim życiu, zacznij od siebie 😀

Wybaczanie myli się czasem z ustępliwością, brakiem charakteru lub dumy
osobistej. Jest to nieprawda. Zawziętość, pamiętliwość i pielęgnowanie uraz
utrwala rolę ofiary w człowieku, którego spotkała przykrość lub krzywda.
Wybaczenie i odpuszczenie win pomaga uwolnić się od poczucia krzywdy. I w
rezultacie daje szansę na lepszą obronę w przyszłości. Wybaczenie nie jest
czymś,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z tym wybaczaniem to ciężka sprawa. Niby od dziecka powtarza nam się, że trzeba podać rękę koledze (ale to on pierwszy zepsuł naszą babkę z pisku), żeby nie trzymać urazy, że złość piękności szkodzi. No i niby racja, ale emocje mają gdzieś rozsądek i ogólnie przyjęte normy społeczne. Najtrudniej wybaczać, gdy zachwieje się nasze zaufanie. Jako dorośli, racjonalni i zrównoważeniu ludzie wiele rzeczy możemy wybaczyć, ale czy na pewno nasze relacje z daną osobą pozostaną bez zmian? Obelgi mogą po nas spływać, ale z ich autorem będziemy ostrożni. Złamaną obietnicę możemy puścić w niepamięć, ale następnym razem dłużej się zastanowimy nad prośbą. Wybaczyć można, ale czy zapomnieć?

Z tym wybaczaniem to ciężka sprawa. Niby od dziecka powtarza nam się, że trzeba podać rękę koledze (ale to on pierwszy zepsuł naszą babkę z pisku), żeby nie trzymać urazy, że złość piękności szkodzi. No i niby racja, ale emocje mają gdzieś rozsądek i ogólnie przyjęte normy społeczne. Najtrudniej wybaczać, gdy zachwieje się nasze zaufanie. Jako dorośli, racjonalni i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Życie nauczyło mnie wybaczać.  Każdy z nas popełnia błędy i czasami wpadamy w pułapkę własnego umysłu. Uważam, że nie ma niewybaczalnych błędów. Kwestia tego na ile jesteśmy empatycznymi ludźmi. Oczywiście ból przy krzywdzie zawsze towarzyszy, ale uważam, że ulga przy tym jak komuś wybaczamy jest o wiele lepsza. Zrzucamy z siebie ciężar niezadowolenia i bólu, pozwalamy oczyścić naszą duszę i oprócz tego, że przy wybaczaniu dajemy nową szanse komuś to i przy okazji dajemy też tą szanse sobie.

Życie nauczyło mnie wybaczać.  Każdy z nas popełnia błędy i czasami wpadamy w pułapkę własnego umysłu. Uważam, że nie ma niewybaczalnych błędów. Kwestia tego na ile jesteśmy empatycznymi ludźmi. Oczywiście ból przy krzywdzie zawsze towarzyszy, ale uważam, że ulga przy tym jak komuś wybaczamy jest o wiele lepsza. Zrzucamy z siebie ciężar niezadowolenia i bólu, pozwalamy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej