To o czym pragniemy zapomnieć, zazwyczaj najdłużej się nas trzyma. Jednak łatwiej zapomnieć o fizycznej ranie, która już się zagoiła i przestała boleć, niż o wspomnieniu, które tak naprawdę nie znika nigdy - chyba, że ma się alzheimera (oby nie).

To o czym pragniemy zapomnieć, zazwyczaj najdłużej się nas trzyma. Jednak łatwiej zapomnieć o fizycznej ranie, która już się zagoiła i przestała boleć, niż o wspomnieniu, które tak naprawdę nie znika nigdy - chyba, że ma się alzheimera (oby nie).

Myślę, że wszystkie moje rany szybciej lub wolniej ale zabliźniły się lub zabliźnią. To nie oznacza oczywiście, że nie pozostaną po nich blizny, które będą mi przypominać o tym co się stało. Niektóre będą wciąż przynosić smutek, inne będą dobrą lekcją ale wszystkie pokażą mi jak silna byłam i przetrwałam.
Nie potrafię zapomnieć krzywd, ale potrafię je wybaczyć. Potrafię postawić się na miejscu osoby, która mnie zraniła i przeanalizować jej działanie. Oczywiście nie od razu, ale z czasem, gdy rana nie jest już tak piekąca staram się zrozumieć. To często pomaga uporać się z żalem.
Wszystkim życzę, by potrafili pamiętać, wyciągać z tego lekcje i jednocześnie wybaczać! To uwolni nas od bólu.

Myślę, że wszystkie moje rany szybciej lub wolniej ale zabliźniły się lub zabliźnią. To nie oznacza oczywiście, że nie pozostaną po nich blizny, które będą mi przypominać o tym co się stało. Niektóre będą wciąż przynosić smutek, inne będą dobrą lekcją ale wszystkie pokażą mi jak silna byłam i przetrwałam.
Nie potrafię zapomnieć krzywd, ale potrafię je wybaczyć. Potrafię...

Nie, nie wszystkie rany się goją! Pytanie i odpowiedż! Czasami są zbyt wielkie i człowiek po prostu nie przeżywa, nie daje sobie czasu lyb zwyczajnie nie ma szans.... On - czas leczy rany, ale co to znaczy? Każda rana z czasem się zabliżnia, lecz nie zawsze przestaje boleć. .. Aby tak było, aby blizna była tylko wspomnieniem trudnych chwil - musimy pracować nad sobą, pogodzić się z przeszłością i ochronić wrażliwe miejsce przed kolejnymi urazami. Przyda się dobry przyjaciel, który pomoże patrzeć w przyszłość z nadzieją. Sztuką jest przyjąć ranę jako coś co boli, ale hartuje naszą duszę! Nadzieja i miłość są dobrymi środkami gojącymi! Dzięki nim blizna jest tylko śladem naszych doświadczeń, wspomnieniem - czasem bolesnym, czasem jedynym po czymś co minęło...

Nie, nie wszystkie rany się goją! Pytanie i odpowiedż! Czasami są zbyt wielkie i człowiek po prostu nie przeżywa, nie daje sobie czasu lyb zwyczajnie nie ma szans.... On - czas leczy rany, ale co to znaczy? Każda rana z czasem się zabliżnia, lecz nie zawsze przestaje boleć. .. Aby tak było, aby blizna była tylko wspomnieniem trudnych chwil - musimy pracować nad sobą,...

Czy rany kiedykolwiek się goją? Jeszcze do niedawna uparcie twierdziłam, że tak. Sama sobie wbijałam do głowy utarte frazesy głoszące, że czas leczy rany, bądź po prostu odwracałam wzrok i udawałam, że ich nie ma. Ale wiecie co się dzieje z niezagojonymi ranami? Kiedy obrażenia są naprawdę głębokie, wdaje się gangrena. I tak też się stało w moim przypadku.

Na terapię trafiłam jakieś pół roku temu będąc na skraju depresji. Kilka pierwszych spotkań przepłakałam, nie mogąc nawet nazwać tego, co czuję. Nagromadziło się we mnie tak wiele negatywnych emocji, że czułam jakby wisiała nade mną burzowa chmura składająca się ze wszystkich życiowych porażek, rozczarowań, bólu. Po wielu trudnych sesjach i przyglądaniu się swojemu wnętrzu, dostrzegłam wszystkie zaniedbane i przegniłe rany; uwierzcie mi, ich widok był przerażający. Okazało się, że sprawy, z którymi - jak sądziłam - jestem już dawno pogodzona, są tymi, które bolą najbardziej. Część z nich boli tak bardzo, że wciąż nie potrafię o nich rozmawiać. Najgorsze jest jednak to, że aby się im przyjrzeć, muszę najpierw je rozdrapać. Wciąż chyba jeszcze nie jestem na to gotowa.

A więc czy rany kiedykolwiek się goją? Dziś wiem na pewno, że nic nie dzieje się samo. Każdą ranę trzeba opatrzyć, utulić i przede wszystkim – zaakceptować. Dopiero wtedy następuje etap gojenia. Mam nadzieję, że kiedyś uda mi się do niego dotrzeć.

Czy rany kiedykolwiek się goją? Jeszcze do niedawna uparcie twierdziłam, że tak. Sama sobie wbijałam do głowy utarte frazesy głoszące, że czas leczy rany, bądź po prostu odwracałam wzrok i udawałam, że ich nie ma. Ale wiecie co się dzieje z niezagojonymi ranami? Kiedy obrażenia są naprawdę głębokie, wdaje się gangrena. I tak też się stało w moim przypadku.

Na terapię...

Lilka ma 14 lat. Gdy na nią patrzę myślę nie tylko o tym jak bardzo ją kocham, ale też jak bardzo nienawidzę tego, który jej to zrobił. Czas leczy rany? Bzdura. Nie te, w sercu matki.Rany na twarzy Lilki zabliźniły się całkiem ładnie, młody organizm szybko się zregenerował a i chirurdzy zrobili co mogli. Trzeba być naprawdę wnikliwym obserwatorem lub wiedzieć czego szukać, by pod delikatną warstwą makijażu zobaczyć cienkie kreski blizn po obu stronach ust. Ten drań wiedział co robi, wiedział że będzie patrzyła na nie każdego dnia spoglądając w lustro. Cieszyła to myśl o tym, że będzie cierpiała nie tylko fizycznie ale i psychicznie, że będzie naznaczona a przez to wytykana palcami. Zrobił to, by zranić mnie, w samo serce. Udało mu się. Ale jeśli myślał, że z czasem zapomnę, wyleczę się z nienawiści i pragnienia zemsty, to bardzo się pomylił. W każdej chwili toczę walkę z sobą, by nienawiść nie zawładnęła mną doszczętnie. Ale kto wie, czy któregoś dnia rana w sercu nie zacznie gnić...

Lilka ma 14 lat. Gdy na nią patrzę myślę nie tylko o tym jak bardzo ją kocham, ale też jak bardzo nienawidzę tego, który jej to zrobił. Czas leczy rany? Bzdura. Nie te, w sercu matki.Rany na twarzy Lilki zabliźniły się całkiem ładnie, młody organizm szybko się zregenerował a i chirurdzy zrobili co mogli. Trzeba być naprawdę wnikliwym obserwatorem lub wiedzieć czego szukać,...

Rany... rany... tyle ich w sercu mamy...
Każda z tych ran boli, jedne mniej, inne więcej, o innych już całkiem zapomniałam. A od czego to zależy? Chyba od głębokości rany... Słowa można wybaczyć, rozstanie odsunąć w niepamięć ale nie da się nic zrobić ze startą. To zawsze boli. Boli... ale dodatkowo umacnia. Cierpię i walczę ze sobą, upadam i rozpaczam, ale w końcu się podnoszę, bo za każdym razem kiedy życie znowu zadaje cios i odbiera kolejną ukochaną osobę to wiem, że muszę być tu i teraz, muszę żyć i muszę być jeszcze lepsza dla TYCH, którzy jeszcze tu ze mną są i mnie wspierają <3

Rany... rany... tyle ich w sercu mamy...
Każda z tych ran boli, jedne mniej, inne więcej, o innych już całkiem zapomniałam. A od czego to zależy? Chyba od głębokości rany... Słowa można wybaczyć, rozstanie odsunąć w niepamięć ale nie da się nic zrobić ze startą. To zawsze boli. Boli... ale dodatkowo umacnia. Cierpię i walczę ze sobą, upadam i rozpaczam, ale w końcu się...

Rana to takie piękne słowo... Opisuje rany cielesne, jak i duchowe. Słysząc słowo rana mam przed oczami skaleczenia, rany pooperacyjne, ludzi po wypadkach i małe dzieci uczące się jeździć na rowerze. Mam przed oczami również swoje serce, które zostało zranione. Niby nie boli, niby wszystko dobrze, ale czasami przychodzi taki dzień, kiedy stara rana się otwiera. I boli cholernie. Wspomnienia wypływają na jej powierzchnię. Słyszę swój płacz i ciągle głuchy telefon. Słyszę wyzwiska, pogarde, czyjś śmiech. Toksyczna substancja się wylewa. Wtedy walczę o zszycie rany. Chociaż na jakiś czas. Na miesiąc, rok, dwa. Ale wiem, że znów przyjdzie taki dzień, że znów się otworzy. I będzie bolało równie mocno, jak od kilku lat.

Rana to takie piękne słowo... Opisuje rany cielesne, jak i duchowe. Słysząc słowo rana mam przed oczami skaleczenia, rany pooperacyjne, ludzi po wypadkach i małe dzieci uczące się jeździć na rowerze. Mam przed oczami również swoje serce, które zostało zranione. Niby nie boli, niby wszystko dobrze, ale czasami przychodzi taki dzień, kiedy stara rana się otwiera. I boli...

Według mnie rany się nigdy nie zagoją, to ból staje się mniejszy. Każdy cios zadany przez rodzinę czy przyjaciół zostanie w nas głęboko, na zawsze.Czas tylko sprawi,że mniej będziemy o tym myśleć, może nawet zaczniemy o tym zapominać, ale wystarczy jedno małe wspomnienie do tych okropnych chwil i wszystko powraca jak bumerang, ponieważ to ciągle jest w nas i w nas zostanie. Nie ma na to antidotum, trzeba iść dalej przez życie i z niego korzystać bez względu na to co okropnego spotkało nas w przeszłości. Uczymy się na własnych błędach , może następnym razem będziemy mądrzejsi, może nie zaufamy tym samych, którzy nas zranili tak dotkliwie,że złe wspomnienia zostały z nami do dziś. Nie dajmy się pokonać,temu co siedzi głęboko w naszym wnętrzu, walczmy z tym, mimo że tego się już nie pozbędziemy. Po prostu bądźmy szczęśliwi wbrew wszystkiemu.

Według mnie rany się nigdy nie zagoją, to ból staje się mniejszy. Każdy cios zadany przez rodzinę czy przyjaciół zostanie w nas głęboko, na zawsze.Czas tylko sprawi,że mniej będziemy o tym myśleć, może nawet zaczniemy o tym zapominać, ale wystarczy jedno małe wspomnienie do tych okropnych chwil i wszystko powraca jak bumerang, ponieważ to ciągle jest w nas i w nas zostanie....

Różne są rodzaje ran ciała cięte, tłuczone, postrzałowe, kąsane… Te z pewnością zawsze się zagoją i nawet można o nic zapomnieć.
Dużo gorsze są te rany na duszy: zdrada, upokorzenie, rozczarowanie, obojętność… Może się częściowo zagoją, ale już zawsze pozostaną w pamięci.
No właśnie - obojętność - niby nic, a najgorsze co może się przytrafić młodemu człowiekowi. Gdy Olek się urodził miał już trójkę starszych braci. Dla jego rodziców było to kolejne dziecko, takie same, nic nie znaczące. Wiecznie zapracowani rodzice, nigdy nie zwracali na Olka uwagi. Pamięta, że gdy miał 3 lata musiał domagać się od rodziców zapewnienia podstawowej potrzeby: jedzenia. Nie, żeby go brakowało, po prostu zawsze zapominano dać dzieciom jeść. Starsi bracia sami łapali z kuchni coś do jedzenia, a Olek wiecznie był głodny. Nikt go nie karmił, nikt nie brał na kolana. Jak płakał, to też nikt nie przytulał. Olek był niewidzialny, w jego głowie rosło poczucie, że po prostu jest bezwartościowy.
Teraz dorosły Aleksander żyje w przekonaniu, że nie może mieć dobrej pracy, kobiety, szczęścia, domu… To wszystko przecież nie jest dla niego, on nie ma żadnej wartości. Często myśli o tym, że jakby teraz umarł, to też nikt by nie zauważył…

Różne są rodzaje ran ciała cięte, tłuczone, postrzałowe, kąsane… Te z pewnością zawsze się zagoją i nawet można o nic zapomnieć.
Dużo gorsze są te rany na duszy: zdrada, upokorzenie, rozczarowanie, obojętność… Może się częściowo zagoją, ale już zawsze pozostaną w pamięci.
No właśnie - obojętność - niby nic, a najgorsze co może się przytrafić młodemu człowiekowi. Gdy Olek...

"Rana to przerwanie ciągłości skóry lub skóry i tkanek pod nią położnych". Gojenie zazwyczaj przebiega bez komplikacji, jeśli chodzi natomiast o przerwanie ciągłości duszy lub serca, sprawa nie jest jednoznaczna. Był sobie P. Po kilku latach związku, P miał wziąć ślub z E. Planowali wspólne życie; założyć rodzinę, postawić dom i kupić psa. W czasie gorszych chwil, które nastały, E posunęła się do zdrady z innym mężczyzną. Czy mamy myśleć, że P będzie w stanie wybaczyć E? Czy rana zadana w samo serce kiedykolwiek się zabliźni?
Był K. K jest psem. Pierwsza rodzina zostawiła go gdzieś na poboczu w drodze na wakacje, druga rodzina oddała go do schroniska a trzecia właścicielka wyprowadziła się z mieszkania zostawiając K na pastwę losu. K ma teraz nowe życie. Myślę, że na K ktoś bardzo często krzyczał, ponieważ często kuli się jeśli ktoś podnosi głos. K jak to pies, zapewne jest w stanie puścić wszelkie zawody w niepamięć. Zapewne dużo jest takich P,E i K. Niektórzy muszą żyć ze świadomością, że zadali komuś niewybaczalną krzywdę, mówimy tu o ranach zadanych fizycznie jak i psychicznie. Ludziom i zwierzętom. Niektóre rany zrastają się na chwilę, czasem na dłużej, pod pozornymi bliznami, pod którymi wciąż bucha ciepło, utrzymuje się stan zapalny i gotuje się krew. Musimy nauczyć się z takimi ranami żyć. Ludzie ranią chociaż sami nie chcą przeżywać bolesnych ran, które zadał im ktoś inny…

"Rana to przerwanie ciągłości skóry lub skóry i tkanek pod nią położnych". Gojenie zazwyczaj przebiega bez komplikacji, jeśli chodzi natomiast o przerwanie ciągłości duszy lub serca, sprawa nie jest jednoznaczna. Był sobie P. Po kilku latach związku, P miał wziąć ślub z E. Planowali wspólne życie; założyć rodzinę, postawić dom i kupić psa. W czasie gorszych chwil, które...