Od młodych lat bałam się pająków. Kiedy jakiegoś zobaczyłam, pojawiał się później w moich snach. Często gasząc światło miałam wrażenie, że jakiś pająk siedzi pod moją kołdrą albo właśnie po niej idzie. Co śmieszne, po latach mój strach minął a moja 15 letnia córka jest z tymi stworzeniami za pan brat. Nigdy nie krzywdzi stworzonek, tylko bierze jakąś kartkę czy gazetę i na niej wynosi pajączka na zewnątrz, często nazywając, np." uciekaj Wiesiu".

Od młodych lat bałam się pająków. Kiedy jakiegoś zobaczyłam, pojawiał się później w moich snach. Często gasząc światło miałam wrażenie, że jakiś pająk siedzi pod moją kołdrą albo właśnie po niej idzie. Co śmieszne, po latach mój strach minął a moja 15 letnia córka jest z tymi stworzeniami za pan brat. Nigdy nie krzywdzi stworzonek, tylko bierze jakąś kartkę czy gazetę i na...

Opowiem Wam pewne wspomnienie, które dotąd gości w moich wspomnieniach:

Obudziłam się w nocy i dostrzegłam poruszający się cień, który zbliżał się do mnie. Ciemny i potężny cień z szerokim uśmiechem, który nie miał nóg, unosił się w powietrzu. Z przerażeniem zaczęłam krzyczeć i chować głowę pod kołdrą. Matka przybiegła, zapalając światło i pytając:

-Co się stało?

-Buka tu jest. - Odpowiedziałam przerażona.

-Zobacz, niczego tu nie ma.

Wyciągnęłam dłoń spod kołdry i wskazuję miejsce, w którym widziałam Bukę. Matka patrzy na wskazane miejsce i zaczyna się śmiać. Odważyłam się i spojrzałam w to samo miejsce. Dostrzegłam obszerną roboczą kurtkę taty wiszącą na wieszaku, powieszoną za kaptur i luźno zwisającą nad ziemią, co po ciemku naprawdę wyglądało jak Buka. Zamek na kapturze wyglądał jak rząd zębów. A lekki wiatr dostający się do środka przez otwarte okno poruszał potworem, który był tylko odzieniem.

Możecie się śmiać do woli z mojego dziecięcego strachu.

Opowiem Wam pewne wspomnienie, które dotąd gości w moich wspomnieniach:

Obudziłam się w nocy i dostrzegłam poruszający się cień, który zbliżał się do mnie. Ciemny i potężny cień z szerokim uśmiechem, który nie miał nóg, unosił się w powietrzu. Z przerażeniem zaczęłam krzyczeć i chować głowę pod kołdrą. Matka przybiegła, zapalając światło i pytając:

-Co się stało?

-Buka...

Każdy ma swoje strachy... Niektóre dzieci boją się upiorów z szafy albo spod łóżka. Innym włos się jeży na głowie na myśl o złej postaci z tej czy innej bajki. Ja, kiedy byłam małą dziewczynką, długo nie mogłam zmrużyć oka z powodu mojego sennego prześladowcy - wilka. Lęk przed tym drapieżnikiem przyszedł niespodziewanie, podczas jednej z wizyt u babci. Przyjechaliśmy we troje - ja, mój brat i mama. Po dniu pełnym wrażeń nadeszła pora spania. Miejsca nie było dużo. W pokoju gościnnym stała duża wersalka, na której położyliśmy się w poprzek, na posłaniu przygotowanym wcześniej przez babcię. Nadmiar emocji szybko uleciał, ustępując miejsca odpoczynkowi. Śniła mi się kraina pełna wilków. Spacerowałam pośród starych drzew, obserwując te piękne, dzikie stworzenia. W pewnym momencie jeden z drapieżników spojrzał na mnie, warknął, szczerząc potężne kły, i zaczął mnie gonić. Uciekałam ile sił w nogach! Biegłam i biegłam, ale niefortunny upadek uniemożliwił mi dalszą ucieczkę. Wilk o błyszczącej szarej sierści podszedł blisko, spojrzał mi prosto w oczy, a potem rzucił się na mnie, zatapiając zębiska w mojej nodze. Obudziłam się przerażona. Trzęsąc się ze strachu usiadłam i sprawdziłam, czy wszystko w porządku z moją nogą, czy nadal jest na swoim miejscu. Nadal tam była. Jak się okazało, podczas snu zsunęłam się z łóżka i obie nogi wystawały poza obręb łóżka. Wstałam z posłania i przysunęłam do wersalki babciny fotel, tym samym tworząc idealne przedłużenie łóżka. Wdrapałam się na swoje miejsce, opatuliłam się kołdrą od stóp do głów, zamknęłam oczy i spróbowałam zasnąć. W końcu się udało, ale poranną pobudkę zaczęłam od sprawdzenia, czy wciąż mam na czym chodzić. Od tamtego czasu wielokrotnie śniły mi się wilki. Stały się moim sennym koszmarem, upiorem spod łóżka. Nie raz spędzały mi sen z powiek. Nawet teraz, po latach przechodzą mnie ciarki, kiedy mijam w ZOO ich zagrodę.

Każdy ma swoje strachy... Niektóre dzieci boją się upiorów z szafy albo spod łóżka. Innym włos się jeży na głowie na myśl o złej postaci z tej czy innej bajki. Ja, kiedy byłam małą dziewczynką, długo nie mogłam zmrużyć oka z powodu mojego sennego prześladowcy - wilka. Lęk przed tym drapieżnikiem przyszedł niespodziewanie, podczas jednej z wizyt u babci. Przyjechaliśmy we...

Moim potworem jest ciemność. Stwór mogący przybrać każdą możliwą postać. Z mroku może się wynurzyć wielka kałamarnica, niezidentyfikowana twarz o czarnych oczach czy po prostu krwiożercza czarownica. Ale najbardziej w ciemności przeraża mnie, że zawsze jest bezwzględna. Atakuje niewinnych i przestraszonych. To przez nią wyobraźnia płata mi figle i widzę niestworzone rzeczy, których wcale nie chcę widzieć, a potem nie mogę zasnąć.
Najbardziej boję się wystawiać stopę za ramę łóżka w obawie, że coś mnie zaraz wciągnie :)

Moim potworem jest ciemność. Stwór mogący przybrać każdą możliwą postać. Z mroku może się wynurzyć wielka kałamarnica, niezidentyfikowana twarz o czarnych oczach czy po prostu krwiożercza czarownica. Ale najbardziej w ciemności przeraża mnie, że zawsze jest bezwzględna. Atakuje niewinnych i przestraszonych. To przez nią wyobraźnia płata mi figle i widzę niestworzone...

Moim i brata potworem z dzieciństwa był nasz starszy ,,kolega" z podwórka. Wiele wieczorów spędziliśmy na wymyślaniu pułapek jakie można by na niego zastawić. Co dziwne to dzisiaj nie mam pojęcia co nas w nim tak przerażało.

Moim i brata potworem z dzieciństwa był nasz starszy ,,kolega" z podwórka. Wiele wieczorów spędziliśmy na wymyślaniu pułapek jakie można by na niego zastawić. Co dziwne to dzisiaj nie mam pojęcia co nas w nim tak przerażało.

Potwór, którym straszyła mnie mama przybrał ludzką postać.
Byłam bardzo niegrzeczna, krzyczałam, płakałam, typowy kaprys kilkuletniego dziecka. Byle tylko postawić na swoim, nieważne czy mam rację czy nie.
Mama myła okna, a na zewnątrz niósł się mój głośny bunt. Widać było, że rośnie w niej wszystko, a zwłaszcza siła z jaką opanowuje swoje nerwy.
Nagle, wśród moich krzyków dało się usłyszeć męski głos "zabrać?". Jakież było moje przerażenie, kiedy mama odpowiedziała "proszę zajść wracając".
W jednym momencie stałam się grzecznym i potulnym dzieckiem. Nie sięgałam nawet do parapetu, więc kompletnie nie wiedziałam kto jest tym okrutnym postrachem, mama powiedziała mi jedynie, że to pan z administracji.
Mieszkałam wtedy z rodzicami w bloku, który był połączony z administracją, więc tylko dwie klatki dzieliły mnie od strasznego pana. Przysięgam, że jeszcze przez ponad dwadzieścia lat przechodząc obok tego budynku starałam się niczym nie popaść. A po dziś dzień, jak w słuchawce domofonu słyszę męski głos mówiący "administracja" to mam ciarki na plecach i człowieka z czarnym workiem przed oczami.

Potwór, którym straszyła mnie mama przybrał ludzką postać.
Byłam bardzo niegrzeczna, krzyczałam, płakałam, typowy kaprys kilkuletniego dziecka. Byle tylko postawić na swoim, nieważne czy mam rację czy nie.
Mama myła okna, a na zewnątrz niósł się mój głośny bunt. Widać było, że rośnie w niej wszystko, a zwłaszcza siła z jaką opanowuje swoje nerwy.
Nagle, wśród moich krzyków...

Jako mała dziewczynka najbardziej na świecie bałam się Pana Stefana. Mieszkał w bloku na Mokotowie na ostatnim piętrze - tym samym co moi dziadkowie. Zawsze kiedy przechodziłam korytarzem obok stalowych drzwi jego mieszkania, mocno chwytałam mamę za rękę i modliłam się w duchu, żeby tylko nie zobaczył mnie przez wizjer. Moja babcia opisywała go jako starego, powłóczącego nogą mężczyznę, który we włosach ma pająki, a u stóp paznokcie tak długie, że przebijają wszystkie buty, w których chodzi, i szorują po podłodze wydając okropny pisk. "Posłuchaj uważanie, bo czasem, gdy idzie z pokoju do kuchni słychać ten dźwięk nawet u nas w mieszkaniu" - mówiła mi babcia. Gdy byłam bardzo niegrzeczna i nie działały na mnie żadne prośby ani groźby, moi dziadkowie straszyli mnie Panem Stefanem. Mówili, że jak nadal będę się tak zachowywać, to zaprowadzą mnie do jego zapuszczonego mieszkania pełnego szczurów i śmierdzącego szpinakiem, gdzie przez cały dzień będę musiała piłować mu paznokcie i wyczesywać robaki z włosów. Ta przerażająca wizja zawsze przywoływała mnie do porządku, sprawiając, że przez kilka kolejnych godzin zachowywałam się jak uosobienie świętości. Po jakimś czasie mój dziecięcy bunt minął, więc i Pan Stefan powoli odszedł w zapomnienie.

Kilka lat później, idąc korytarzem do dziadków, usłyszałam dziwny, przeciągły pisk. Spojrzałam na ciężkie, stalowe drzwi, o których już tak dawno nie myślałam, i przeczytałam widniejący na nich napis: SZYB WINDY.

Jako mała dziewczynka najbardziej na świecie bałam się Pana Stefana. Mieszkał w bloku na Mokotowie na ostatnim piętrze - tym samym co moi dziadkowie. Zawsze kiedy przechodziłam korytarzem obok stalowych drzwi jego mieszkania, mocno chwytałam mamę za rękę i modliłam się w duchu, żeby tylko nie zobaczył mnie przez wizjer. Moja babcia opisywała go jako starego, powłóczącego...

BUKA to mały pikuś przy Beboku! (no dobra, gabarytowo wcale nie taki mały pikuś!).
Chyba byłam dziwnym dzieckiem, bo jakoś tak nie bałam się tych wszystkich strasznych postaci z bajek lub filmów. Buka, Gargamel, Baga Jaga, wilk, który prawie zjadł Czerwonego Kapturka... Owszem, piękni to oni nie byli. Ale żeby od razu się bać?
Inaczej się kwestia miała z Bebokiem. Przez wiele lat żyłam w nieświadomości, że coś takiego w ogóle istnieje. Do czasu aż dostałam w prezencie książkę Marka Szołtyska "Bojki śląskie" a tata przeczytał mi opis "Są w niej wierszyki, śląskie kolorowanki i pełno bojek o bebokach, skorzotach, szczigach, heksach, utopkach, piecuchach i podciepach".

Nastała chwila ciszy, a mój tata zupełnie nieświadomy otworzył książkę i zaczął czytać... o bebokach.
O kim?!
Co to są szczigi, utopki i podciepy?!
A już najbardziej groźnie zabrzmiało słowo 'bebok'... A gdy zobaczyłam jak to coś wygląda...

Teraz już wiedziałam, że świat jest okrutny i potwory istnieją.

Uciekłam do łóżka i przykryłam się tak kołdrą, że nawet czubek głowy mi nie wystawał.
A mój tata, z żartem na ustach powiedział, że tam na pewno bebok mnie nie znajdzie...

Cóż, bebok był największą traumą mojego dzieciństwa. Ale ze wszystkich potworów można 'wyrosnąć'. Teraz z uśmiechem wspominam te czasy, popijając herbatę z kubka właśnie z wizerunkiem małego, czarnego beboka.

BUKA to mały pikuś przy Beboku! (no dobra, gabarytowo wcale nie taki mały pikuś!).
Chyba byłam dziwnym dzieckiem, bo jakoś tak nie bałam się tych wszystkich strasznych postaci z bajek lub filmów. Buka, Gargamel, Baga Jaga, wilk, który prawie zjadł Czerwonego Kapturka... Owszem, piękni to oni nie byli. Ale żeby od razu się bać?
Inaczej się kwestia miała z Bebokiem. Przez...

Mieszkając na wsi naprzeciwko licznych parków i bagien nie dało się uniknąć legend przekazywanych z pokolenia na pokolenie przez wiejskie baby. Każdego wieczoru siadałam z rodzeństwem przy piecu i słuchałam opowieści opowiadanych przez grono starszych. Niektóre powtarzane kilka razy wciąż budziły strach, a twarze podświetlane latarką wyglądały szkaradnie. Najwięcej emocji wzbudziła we mnie historia o Białej Damie. Z opowieści wynikało, że lata temu w parku powiesiła się stara nauczycielka, której duch odtąd straszył małe dzieci. Od chwili jej śmierci pojawiła się spora grupa świadków, która twierdziła, że widziała pomiędzy drzewami tajemniczą białą postać lub przebiegającego czarnego psa. Wtedy osoba Białej Damy bardzo mnie przerażała i robiłam wszystko, aby nigdy jej nie spotkać. Dodatkowo stała się moją motywacją do pilniejszej nauki, bo kto by chciałby zostać nawiedzony przez ducha dawnej nauczycielki?

Mieszkając na wsi naprzeciwko licznych parków i bagien nie dało się uniknąć legend przekazywanych z pokolenia na pokolenie przez wiejskie baby. Każdego wieczoru siadałam z rodzeństwem przy piecu i słuchałam opowieści opowiadanych przez grono starszych. Niektóre powtarzane kilka razy wciąż budziły strach, a twarze podświetlane latarką wyglądały szkaradnie. Najwięcej emocji...

Tekla z "Pszczółki Mai" to istota, która przyprawiała mnie o gęsią skórkę. Pewnie dlatego nie cierpiałam pająków, które do dziś wywołują u mnie odruch obrzydzenia. Z tego powodu bałam się schodzić do piwnicy, gdyż w kącikach ścian drzemały sobie spokojnie te wielonożne istoty. Nigdy się do tego nie przyznawałam, ale gdy mama prosiła o przyniesienie czegoś z piwnicy, serce zaczynało mi bić szybciej, a na szyi czułam krople potu. Ale nie ulegałam swojemu przerażeniu, tylko z duszą na ramieniu starałam się stawiać czoła tym potworkom o ośmiu kończynach.

Tekla z "Pszczółki Mai" to istota, która przyprawiała mnie o gęsią skórkę. Pewnie dlatego nie cierpiałam pająków, które do dziś wywołują u mnie odruch obrzydzenia. Z tego powodu bałam się schodzić do piwnicy, gdyż w kącikach ścian drzemały sobie spokojnie te wielonożne istoty. Nigdy się do tego nie przyznawałam, ale gdy mama prosiła o przyniesienie czegoś z piwnicy, serce...