Jako detektyw często czytam kryminały. Mordercy wielokrotnie czerpią stamtąd inspirację. Tak było i tym razem... Zwłoki w okropnym stanie, pełno krwi, wyprute wnętrzności... Można przypuszczać, że zbrodnia w afekcie. Wszystko wskazywało również na włamanie... brak narzędzia zbrodni.
Przypomniała mi się pewna scena... Jeszcze raz obejrzałam miejsce zbrodni, dostrzegając jeden mały ślad. Tak... byłam już pewna. Zabiła żona a nóż leżał w składziku na narzędzia. Pewnie jesteście ciekawi jaki to ślad? Nie mogę powiedzieć. Może między Wami jest morderca a mnie nie będzie przy zbrodni jakiej dokonacie... i uda się Wam. Lepiej taką wiedzę zostawię dla siebie.

Jako detektyw często czytam kryminały. Mordercy wielokrotnie czerpią stamtąd inspirację. Tak było i tym razem... Zwłoki w okropnym stanie, pełno krwi, wyprute wnętrzności... Można przypuszczać, że zbrodnia w afekcie. Wszystko wskazywało również na włamanie... brak narzędzia zbrodni.
Przypomniała mi się pewna scena... Jeszcze raz obejrzałam miejsce zbrodni, dostrzegając...

Dom był ogromny, a jego wnętrze wyglądało jak po przejściu krwistego huraganu. Poprzewracane meble, rozrzucone przedmioty naznaczone były krwią. Ślady, smugi, kropelki zdawały się tworzyć makabryczny obraz, namalowany ręką szaleńca. Tylko w ręku nie dzierżył pędzla, a nóż.
Jak w tym chaosie mam znaleźć narzędzie zbrodni? Mały ząbkowany nóż może wszędzie - westchnął detektyw.
Tylko dwa miejsca ocalały od krwistych bohomazów. Kuchnia była śnieżnobiała, z unoszącym się w powietrzu zapachem chloru. Wyglądała jak sala operacyjna - pomyślał i sprawdził zawartość szafek.
Nic. Niczego nie brakowało. Wszystko było czyste, jakby na pokaz.
Drugi pokój był mniejszy i różowy. Znacie dziewczynki, które nie lubią różowego koloru? Zabawki i lalki były równo poukładane na półkach, tkwiąc w oczekiwaniu na to, co będzie.
Detektyw rozejrzał się, zajrzał w kilka miejsc.
To bez sensu! Kto by ukrywał narzędzie zbrodni w pokoju dziecka?
Odpowiedziała mu cisza. Bacznie rozejrzał się jeszcze raz, ale intuicja podpowiadała mu, że traci czas. Zamknął za sobą drzwi.
Technicy mówili, że nóż był mały i dlatego ran, a co za tym idzie krwi, było tak dużo. Dlaczego morderca nie zabrał ze sobą tasaka? Tylko męczył, dzierżąc w dłoni nożyk tak mały, że...
Że nadawałby się bardziej dla dziecka. Detektyw biegiem wrócił do pokoju dziewczynki. W rogu stała maleńka kuchnia. Z wahaniem odsunął miniaturową szufladę.
Niech by to szlag! Wśród innych sztućców, leżał mały nożyk, którego ostrze pokrywała zaschnięta krew.

Dom był ogromny, a jego wnętrze wyglądało jak po przejściu krwistego huraganu. Poprzewracane meble, rozrzucone przedmioty naznaczone były krwią. Ślady, smugi, kropelki zdawały się tworzyć makabryczny obraz, namalowany ręką szaleńca. Tylko w ręku nie dzierżył pędzla, a nóż.
Jak w tym chaosie mam znaleźć narzędzie zbrodni? Mały ząbkowany nóż może wszędzie - westchnął...

Dochodziła północ. Inspektor Maks Werner na próżno próbował przywołać sen. Myśli jego błądziły wciąż wokół nowej sprawy. Wczesnym rankiem kobieta zatrudniona do sprzątania domu znanego autora kryminałów, znalazła swego pracodawcę leżącego w kałuży krwi na progu salonu. Na ciele pisarza znaleziono kilkanaście ran zadanych ostrym narzędziem, prawdopodobnie był to nóż do filetowania ryb. Jego brak odkryto w kuchni. Niestety, narzędzie zbrodni nie zostało odnalezione. Czyżby morderca zabrał je ze sobą- pomyślał raz jeszcze Werner. Nagle inspektor zerwał się z łóżka, pospiesznie ubrał i siadł do samochodu. Już wiedział, gdzie należy szukać noża. Wkrótce znalazł się w pobliżu starej, przedwojennej willi, w której mieszkał pisarz. Stała ona na uboczu, a prowadziła do niej długa żwirowa aleja wysadzana wysokimi tujami, które w środku listopadowej nocy rzucały w nikłej poświacie księżycowej złowrogie cienie. Przez moment Wernerowi wydawało się, że jakaś postać przesunęła się wzdłuż ściany. Szybko odpędził złe myśli. Wszedł do ogrodu i znalazł się przed oknami salonu, w którym znaleziono ofiarę. Były one przedzielone głębokimi blendami. Zerwał się wiatr i zahuczał w oddali puszczyk. Inspektor zaklął w duchu, bo w pośpiechu zapomniał latarki. Wspiął się na palcach i jego dłonie po omacku szukały narzędzia zbrodni. Nagle poczuł czyjąś obecność. Zrozumiał, że spóźnił się. Zanim odwrócił się, ktoś przyłożył do jego szyi lodowaty i ostry nóż...

Dochodziła północ. Inspektor Maks Werner na próżno próbował przywołać sen. Myśli jego błądziły wciąż wokół nowej sprawy. Wczesnym rankiem kobieta zatrudniona do sprzątania domu znanego autora kryminałów, znalazła swego pracodawcę leżącego w kałuży krwi na progu salonu. Na ciele pisarza znaleziono kilkanaście ran zadanych ostrym narzędziem, prawdopodobnie był to nóż do...

Idę wzdłuż pustej drogi mając za partnera jedynie księżyc w pełni. Policyjne światła odbijały się od kałuż w dziurawym asfalcie. Czarny kot przebiegł na drugą stronę ulicy kilka metrów dalej. W kieszeni dyktafon, notes oraz prawie zużyty długopis ciążyły mi w kieszeni płaszcza. Policja przyjechała do tej meliny zaledwie pół godziny temu, a telefon od mojego informatora dostałem kilka minut później. Widział, jak zabójca właściciela hurtowni serów ucieka porzucając gdzieś w okolicy narzędzie zbrodni. To była moja szansa by wreszcie utrzeć nosa temu Frankiemu, bucowi, który uważa się za wcielenie Boga. Mogłem stworzyć artykuł na pierwszą stronę porannej gazety i wreszcie zająć miejsce redaktora naczelnego. Skręciłem w uliczkę, gdzie pobiegł morderca latarką torując sobie drogę. Zakląłem pod nosem widząc koniec uliczki, ale moją uwagę uwagę zwrócił błysk światła z boku. Spojrzałem w tym kierunku widząc młodego mężczyznę z wbitym nożem w gardło, a z ust wyciekał zastygły, wcześniej stopiony ser.

Idę wzdłuż pustej drogi mając za partnera jedynie księżyc w pełni. Policyjne światła odbijały się od kałuż w dziurawym asfalcie. Czarny kot przebiegł na drugą stronę ulicy kilka metrów dalej. W kieszeni dyktafon, notes oraz prawie zużyty długopis ciążyły mi w kieszeni płaszcza. Policja przyjechała do tej meliny zaledwie pół godziny temu, a telefon od mojego informatora...

Wezwanie dotyczyło domu położonego na wsi, przedsionku nazywanym ulicą Willową. Były tam piękne, bogate domy poza dwoma, które ewidentnie nie pasowały ani do pozostałych ani do nazwy. Ale to one były tu pierwsze. Wezwanie dotyczyło jednego z tych dwóch biednych domów.
Doszło do wypadku. Morderstwa. W domu było ciało starszej pani, która w nim mieszkała. Została zabita nożem kuchennym, którego nigdzie nie było. Zresztą mordercy też nie było.
Zastanawiałam się, gdzie potencjalny sprawca mógłby ukryć broń... i kto mógłby skrzywdzić biedną staruszkę, która nie była taka niewinna jak wydawała się po śmierci. Bowiem ta starsza pani już od lat miała konflikt z kilkoma sąsiadami. Nie ze swojej winy. Trochę mieszało jej się w głowie, a sąsiedzi zamiast pomóc czy podejść do niej z dystansem, postanowili brnąć w kłótliwy stan.
To musi być któryś z nich pomyślałam. Zatem kazałam współpracownikom przeszukać wszystkie domy, w których mieszkańcy byli konflikcie z starszą panią. Nóż się znalazł u sąsiadki z naprzeciwka, którą współpracownicy nastali płaczącą zakrwawionym nożem w ręku.

Wezwanie dotyczyło domu położonego na wsi, przedsionku nazywanym ulicą Willową. Były tam piękne, bogate domy poza dwoma, które ewidentnie nie pasowały ani do pozostałych ani do nazwy. Ale to one były tu pierwsze. Wezwanie dotyczyło jednego z tych dwóch biednych domów.
Doszło do wypadku. Morderstwa. W domu było ciało starszej pani, która w nim mieszkała. Została zabita nożem...

- Cholera jasna. - zaklęłam w myśli, spoglądając na gęste zarośla, w których kryła się stara stodoła. Mam uraz z dzieciństwa, kiedy starsi koledzy zaganiali mnie tu i straszyli... tylko czym? Już nie pamiętam, jednak samo wspomnienie strachu mimowolnie zatarło się głęboko w pamięci.
Mój partner Robert poszedł przodem, postanowiłam go dogonić. Kiedy weszliśmy do środka, w nozdrza uderzył zapach siana, stęchlizny i krwi.
- Co mamy? - zapytałam.
- Świeża sprawa. Kobieta około trzydziestki, dźgnięta nożem raz, prosto w serce, zgon nastąpił około godzinę temu.
- A narzędzie zbrodni?
- Przeszukaliśmy całą stodołę ale śladu brak.
- W porządku, dajcie znać po sekcji, a my się jeszcze rozejrzymy. - powiedziałam zbierającym się do wyjścia kolegom.
- Słuchaj, jeśli chcesz poszukam tutaj a Ty rozejrzysz się po okolicy. - powiedział Robert, jakby wyczuwając moją dawną obawę zostania tutaj samej.
- Spokojnie, dam radę. - zapewniłam go. Postanowiłam, że jeszcze raz, choć niechętnie, rozejrzę się po miejscu zbrodni. Choć mówi się, "jak igła w stogu siana", zaczęłam szukać właśnie tam - przekopałam całe siano, następnie podważyłam uszkodzone deski podłogi, jednak godzina wnikliwego szukania nic nie dała.
Zapragnęłam w końcu stąd wyjść. Jednak gdy tylko otworzyłam drzwi, zamarłam. Dwa metry od wejścia do stodoły leżał Robert z nożem wbitym w klatkę piersiową, a kiedy nie wiedzieć czemu odwróciłam się w stronę szopy, przeczytałam jeszcze świeży, spływający krwią napis: "tego szukałaś?" ...

- Cholera jasna. - zaklęłam w myśli, spoglądając na gęste zarośla, w których kryła się stara stodoła. Mam uraz z dzieciństwa, kiedy starsi koledzy zaganiali mnie tu i straszyli... tylko czym? Już nie pamiętam, jednak samo wspomnienie strachu mimowolnie zatarło się głęboko w pamięci.
Mój partner Robert poszedł przodem, postanowiłam go dogonić. Kiedy weszliśmy do środka, w...

Dwie rodziny mieszkające koło siebie, które oprócz płotu rozdzieliła tragedia. Wielka tragedia. Dwóch małych chłopców. Michałek lat 5 i Radek lat 7 bawili się na działce należącej do rodziców Michałka. Układali z kamyków róźne wzory, samochody, zwierzęta itp. W pewnym momencie o coś zaczęli się kłócić jak to dzieciaki. Nagle Radek pobiegł do swojego domu. Po kilku minutach wyszedł z niego mając za plecami nóż do patroszenia ryb. Podbiegł do Michała i zadał mu 18 ciosów. To była istna furia! Trochę czasu zajęło nam odnalezienie narzędzia zbrodni. Byliśmy już u kresu sił, gdy jeden z moich ludzi zawołał mnie do pokoju siostry Radka. W nim na tapczanie leżał plecak z nadrukiem Kubusia Puchatka przytulającego się do Krzysia. Z nadruku wolną strużką ściekała krew i barwiła czoło Krzysia na wściekłą czerwień. Wyglądało to jakby otrzymał postrzał prosto w czoło. To właśnie w plecaku znaleźliśmy nóż schowany pospiesznie przez małego mordercę. Mimo że już od 5 lat jestem na emeryturze ten widok mam wciąż gdzieś w tyle głowy.

Dwie rodziny mieszkające koło siebie, które oprócz płotu rozdzieliła tragedia. Wielka tragedia. Dwóch małych chłopców. Michałek lat 5 i Radek lat 7 bawili się na działce należącej do rodziców Michałka. Układali z kamyków róźne wzory, samochody, zwierzęta itp. W pewnym momencie o coś zaczęli się kłócić jak to dzieciaki. Nagle Radek pobiegł do swojego domu. Po kilku minutach...

Zostaję wezwana do domu jednorodzinnego na przedmieściach miasta. Okolica cicha, spokojna, jedna z tych ukazywanych w amerykańskich komediach. Kierujemy się w stronę domku na końcu ulicy. Taki sam jak wszystkie inne przy tej ulicy. Oprócz jednej rzeczy. W tym domu zabito. Kilometry taśmy policyjnej, radiowozy, karetki i on. Czarny worek przygotowany aby wkrótce zabrać ofiarę. Wchodzimy do domu. Powietrze przesiąknięte jest zapachem krwi i czegoś jeszcze. Delikatna gorycz. Hmmm.... Uważnie obserwuję otoczenie. Brak śladów walki, włamania. Wszystko w tym domu ma swoje miejsce. Wchodzimy do kuchni. Przerażająca biel bije z każdej strony. No tak, nie ma to jak nowoczesny, wręcz sterylny minimalizm. Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy jest otwarta lodówka. Powolnym krokiem zbliżam się w tamtym kierunku. Ofiara, kobieta w średnim wieku leży na podłodze, twarzą do drewnianych desek. Różowy sweter przesiąkł od krwi. Jedno spojrzenie i wiem od czego zginęła. Podczas gdy komisarz pochyla się nad ciałem, rozglądam się po otoczeniu. Wiele rzeczy można zrozumieć, jeśli poznamy otocznie ofiary. Dom jest sterylny, minimalistyczny, więc czemu Ona ma na sobie różowy sweter? Wszystko inne wskazuje, że jest pedantką. Spoglądam przez okno i wiem. To od tamtej strony przyszedł morderca. Zaciągam się powietrzem jeszcze raz i wiem, że ten niedopałek leżący na progu drzwi kuchennych zostawił On. Nikt inny nie pali kubańskich cygar tylko On- Leworęki Jack. Teraz zastanawia mnie jedno, gdzie narzędzie popełnionej zbrodni, które zawsze zostawia w widocznym miejscu, tak jak malarz podpisujący swoje dzieło? W tej sprawie jest coś innego. I nagle uderza mnie jedna myśl? Czy On ma swojego ucznia?

Zostaję wezwana do domu jednorodzinnego na przedmieściach miasta. Okolica cicha, spokojna, jedna z tych ukazywanych w amerykańskich komediach. Kierujemy się w stronę domku na końcu ulicy. Taki sam jak wszystkie inne przy tej ulicy. Oprócz jednej rzeczy. W tym domu zabito. Kilometry taśmy policyjnej, radiowozy, karetki i on. Czarny worek przygotowany aby wkrótce zabrać...

Detektyw przyjechał na miejsce zbrodni jak zawsze spóźniony. 20-letnie auto psuło się co rusz i często zawodziło go tak jak dziś, ale stary Alfred nie miał serca pozbyć się garbusa. Detektyw swoim zwyczajem rozpoczął oględziny od rozpoznania terenu. Okolica była, zdaniem Alfreda całkiem przyjemna – wioska na przedmieściach, parterowe domki z białymi drewnianymi płotami i zadbanymi ogródkami. Tego deszczowego ranka ciszę i spokój mąciły wyjące radiowozy i krzątający się wszędzie policjanci. Sprawa była poważna. W jednym z domów znaleziono ciało 85-letniej kobiety, której według opinii śledczych zadano kilkanaście ciosów nożem. W domu nie było żadnych odcisków palców. Oprawca był fachowcem. Nie zauważył tylko jednego. W dłoni denatki znaleziono guzik z wygrawerowaną nazwą okolicznej fabryki. Alfred nie tracąc czasu pognał tam co tchu. Była to jedyna poszlaka. Włamał się do szatni i przeszukał rzeczy pracowników (tak podpowiadała mu intuicja, a jej się zawsze słuchał). Tylko w kurtce Bernarda Quazar brakowało guzika. Była kurtka, a to oznaczało, że Bernard też tu był. Alfred wiedział, że morderca już mu się nie wywinie. Wiedział też, że mimo wszystko musi odnaleźć narzędzie zbrodni. To nie było takie trudne. Bernard akurat jadł śniadanie. Przy sobie miał nóż. Kroił nim pieczywo. Na nożu i chlebie były jeszcze drobne ślady krwi – krwi zamordowanej staruszki. Alfred wiedział już, że człowiek ten spędzi przyszłość w budynku obok, w szpitalu psychiatrycznym.

Detektyw przyjechał na miejsce zbrodni jak zawsze spóźniony. 20-letnie auto psuło się co rusz i często zawodziło go tak jak dziś, ale stary Alfred nie miał serca pozbyć się garbusa. Detektyw swoim zwyczajem rozpoczął oględziny od rozpoznania terenu. Okolica była, zdaniem Alfreda całkiem przyjemna – wioska na przedmieściach, parterowe domki z białymi drewnianymi płotami i...

Miejsce zbrodni: mieszkanie w centrum miasta. Morderstwo popełniono nożem długim i wąskim.
Myślący zbrodniarz nie zostawi noża na miejscu, jeśli istnieje jakiekolwiek prawdopodobieństwo powiązania jego osoby z bronią. Najpierw opłukałby go w lodowatej wodzie - krew schodzi zmyta tylko taką. Robi to na miejscu, by nie zostawiać tropu. Jeśli nie pamiętał o rękawiczkach czy zacieraniu śladów, albo nawet z czystej przezorności, zabrałby narzędzie ze sobą.
Wyrzucanie broni do kanalizacji czy kontenera kilka ulic dalej jest zbyt ryzykowne i oczywiste. Nie może więc pójść tą drogą.
Gdzie się najczęściej używa noży? Oczywiście, że w kuchni. Dużo kuchni jest tam, gdzie są restauracje. Można więc podrzucić jakiejś kiepsko prosperującej, z wątpliwą higieną miejsca pracy i bałaganem na półkach. To robi nasz zbrodniarz, ale w drodze wpada na jeszcze jeden pomysł - zniszczenie narzędzia. Połamanie go, wygięcie, cokolwiek, by wyglądał na niezdolny do użycia.
Przechodząc uliczką zapleczy restauracji obok worków i koszy na śmieci i odpady myśli, że kontener to może nie taki sztampowy i beznadziejny pomysł...

Miejsce zbrodni: mieszkanie w centrum miasta. Morderstwo popełniono nożem długim i wąskim.
Myślący zbrodniarz nie zostawi noża na miejscu, jeśli istnieje jakiekolwiek prawdopodobieństwo powiązania jego osoby z bronią. Najpierw opłukałby go w lodowatej wodzie - krew schodzi zmyta tylko taką. Robi to na miejscu, by nie zostawiać tropu. Jeśli nie pamiętał o rękawiczkach czy...