Pamiętam sytuację, gdy jako mała dziewczynka - nie wiem, mogłam mieć może około 6-7 lat - uwielbiałam siedzieć z babcią i nagrywać na dyktafon kasetowy recytację wierszy dla dzieci. Moim ulubieńcem za brzdąca był Tuwim i Brzechwa. Pewnego razu - choć też było to już dawno, bowiem żywotność taśm kasetowych jest niestety krucha i przegrała z czasem - odsłuchałam sobie jedno z takich nagrań. Dziecięcy głosik i nieśmiałe jąkanie było zwyczajne, nie wzbudzało żadnych zastrzeżeń i powodów do obaw. Niestety w "tle" mojego małego studio nagraniowego słychać było całkiem wyraźnie moją mamę, która na całe gardło krzyczała w sposób powiedzmy baaaardzo dosadny i nie nadający się do cytowania, co myśli o zachowaniu mojego młodszego brata, który niepostrzeżenie zaczął bawić się w kuchni nożami.

Pamiętam sytuację, gdy jako mała dziewczynka - nie wiem, mogłam mieć może około 6-7 lat - uwielbiałam siedzieć z babcią i nagrywać na dyktafon kasetowy recytację wierszy dla dzieci. Moim ulubieńcem za brzdąca był Tuwim i Brzechwa. Pewnego razu - choć też było to już dawno, bowiem żywotność taśm kasetowych jest niestety krucha i przegrała z czasem - odsłuchałam sobie jedno z...

Moim pierwszym przekleństwem było znane słowo na "k". Gdy miałam 8 lat, moja kuzynka nauczyła mnie "sprytnego" sposobu na to, aby użyć go użyć tak, by nikt się nie zorientował, że przeklinam. Któregoś dnia stłukłam porcelanową figurkę (miałam dość pokaźną kolekcję) i cała z siebie zadowolona, powiedziałam dość głośno "kur Warszawa nie hoduje!". Mama wpadła wtedy do pokoju, oburzona i zaskoczona skąd u mnie takie słowa. A ja z kolei byłam zaskoczona, jakim cudem się zorientowała. No cóż, może dlatego, że brzmiało to mniej więcej tak: "KURWA rszawa nie hoduje". Do dzisiaj to wspominamy.

Moim pierwszym przekleństwem było znane słowo na "k". Gdy miałam 8 lat, moja kuzynka nauczyła mnie "sprytnego" sposobu na to, aby użyć go użyć tak, by nikt się nie zorientował, że przeklinam. Któregoś dnia stłukłam porcelanową figurkę (miałam dość pokaźną kolekcję) i cała z siebie zadowolona, powiedziałam dość głośno "kur Warszawa nie hoduje!". Mama wpadła wtedy do pokoju,...

Nie lubię przeklwństw i jakoś nie przechodzą mi przez gardło poza jednym wyjątkiem. Przeklinać zaczęłam na studiach po zajęciach anatomii. Miałam takiego prowadzącego, u którego zaliczenie zależało od jego humoru. Pomimo nieprzespanych nocy i godzin nauki oblewał wszystkich po kolei. Wracając z zajęć do akademika miałam jakieś 5 minut drogi przez park i całą drogę przeklinałam pod nosem. Na szczęście gdy zdałam już egzamin z tego przedmiotu i moje przeklinanie się skończyło.
Przy rodzicach nie zdarzyło mi się chyba przekląć nigdy, nie robię tego nawet teraz.

Nie lubię przeklwństw i jakoś nie przechodzą mi przez gardło poza jednym wyjątkiem. Przeklinać zaczęłam na studiach po zajęciach anatomii. Miałam takiego prowadzącego, u którego zaliczenie zależało od jego humoru. Pomimo nieprzespanych nocy i godzin nauki oblewał wszystkich po kolei. Wracając z zajęć do akademika miałam jakieś 5 minut drogi przez park i całą drogę...

Moje pierwsze przekleństwo... znam je tylko z opowieści, nie pamiętam tego momentu. Jednak rodzice zapamiętali je bardzo dobrze.
U mnie w domu nigdy się nie przeklinało. Pierwsze przekleństwo z ust rodzica usłyszałam jak miałam z 17 lat. Można sobie tylko wyobrazić jakie było ich zdziwienie, gdy urocza trzylatka w sukieneczce i z długimi lokami użyła naszej pięknej k****rwy.

Dzień był całkowicie zwyczajny. Mama gotowała obiad, tata oglądał w pokoju telewizor, a ja w swoim pokoju bawiłam się lalkami. Zabawa wciągnęła mnie na tyle, że nie słyszałam wołania mamy na obiad. Albo nie chciałam słyszeć. Dzieci czasem są dziwne i odmawiają obiadu. W każdym razie, rodzice czekają na mnie z podanym posiłkiem, a ja bawię się w najlepsze i ani myślę przerywać zabawy.
W końcu zniecierpliwiony ojciec przyszedł do pokoju, zaczął mnie wołać i krzyczeć - czemu nie słucham tego co się o mnie mówi? Przecież oni czekają! Zabawki mogą poczekać! Już! Marsz szybko na obiad bo więcej nie będzie zabawy!
Podobno, po tej tyradzie, spojrzałam na niego bardzo spokojnie, i wycedziłam przez zęby "i czemu ty ku**a na mnie krzyczysz?"
Mama za ścianą zaczęła się śmiać, a ojciec przerażony biegł do niej ze słowami "ty słyszałaś? ty słyszałaś co do mnie powiedziała?"
A zaś wciąż bawiłam się w najlepsze.

Moje pierwsze przekleństwo... znam je tylko z opowieści, nie pamiętam tego momentu. Jednak rodzice zapamiętali je bardzo dobrze.
U mnie w domu nigdy się nie przeklinało. Pierwsze przekleństwo z ust rodzica usłyszałam jak miałam z 17 lat. Można sobie tylko wyobrazić jakie było ich zdziwienie, gdy urocza trzylatka w sukieneczce i z długimi lokami użyła naszej pięknej...

Od dziecka otaczam się ludźmi, którzy dużo przeklinają, na szczęście (i chyba na przekór) do nich nie należę. Nie pamiętam, abym kiedykolwiek w dorosłym już życiu przeklęła wśród znajomych, a już na pewno nie podczas rodzinnych spotkań. Zdarzyła się jednak sytuacja, którą pamiętam do dzisiaj, chociaż minęło prawie 15 lat.

Swego czasu mój tata bardzo lubił grać w gry komputerowe typu strzelanki. Siedmioletnia wówczas ja i moja o rok młodsza siostra zawsze stawałyśmy po obu stronach biurka i z zafascynowaniem obserwowałyśmy, co dzieje się na ekranie. Uspokajając, nie pozostawiło to śladu na naszej psychice. Niektóre poziomy gry były bardzo trudne do przejścia, zawsze zza drzewa wyłonił się ktoś, kto zastrzelił postać sterowaną przez tatę, niejednokrotnie przed samym celem. I właśnie podczas jednej z takich sytuacji ja, skoncentrowana do granic możliwości i mocno trzymająca za tatę kciuki, czekałam na rozwój wydarzeń. Nagle, nie wiadomo skąd, wyskoczył przeciwnik, zabił bohatera taty, a z moich ust wyszły takie siarczyste słowa: „O k****, zastrzelił Cię!”. Ja w szoku, tata w jeszcze większym, choć widziałam, że próbuje stłumić śmiech. Mama już spała, więc szczęśliwie dla mnie niczego nie słyszała. I gdy myślałam kolejnego dnia, że mi się upiekło, moja siostra postanowiła o wszystkim grzecznie przypomnieć. Była jednak mądrzejsza i nie zacytowała, powiedziała tylko, że to było bardzo brzydkie słowo.

Od dziecka otaczam się ludźmi, którzy dużo przeklinają, na szczęście (i chyba na przekór) do nich nie należę. Nie pamiętam, abym kiedykolwiek w dorosłym już życiu przeklęła wśród znajomych, a już na pewno nie podczas rodzinnych spotkań. Zdarzyła się jednak sytuacja, którą pamiętam do dzisiaj, chociaż minęło prawie 15 lat.

Swego czasu mój tata bardzo lubił grać w gry...

Pamiętam wyjazd na Mazury gdy pojechaliśmy grupą znajomych i dwójką dzieci moją córką i synem mojej siostry . Reszta towarzystwa nie posiadała jeszcze dzieci więc nie za bardzo zwracali uwagę na łacinę kuchenną. W pewnym momencie jedna z ciotek zapytała mojej córki (lat 5) Kasiu co tam mówił Franek (syn mojej siostry lat 2)a ona, dziewczę w blond warkoczykach odpowiedziała z uśmiechem na ustach: "nie wiem ciociu coś mi tam pier*oli nad uchem." Wszyscy ryknęli śmiechem a dzieci nie wiedziały z czego wszyscy się śmiali. Po tym incydencie zamiast łaciny używany był zwrot "o mamo"

Pamiętam wyjazd na Mazury gdy pojechaliśmy grupą znajomych i dwójką dzieci moją córką i synem mojej siostry . Reszta towarzystwa nie posiadała jeszcze dzieci więc nie za bardzo zwracali uwagę na łacinę kuchenną. W pewnym momencie jedna z ciotek zapytała mojej córki (lat 5) Kasiu co tam mówił Franek (syn mojej siostry lat 2)a ona, dziewczę w blond warkoczykach odpowiedziała...

Moi rodzice nie przeklinali w domu, bardzo się z tym pilnowali. Ja za to nigdy nie należałam do grzecznych dziewczynek, jako dziecko spędzałam bardzo dużo czasu w towarzystwie chłopców. Początkowo kierowałam się zasadą, czego rodzice nie słyszą to ich nie boli. Jednak jak się okazało, jak byłam małym dzieckiem - około 4 lat - usłyszałam kiedyś kłócącego się wójka bluzgającego bez żadnych oporów, i upodobałam sobie jakieś jedno z tych usłyszanych wtedy przekleństw i podobno jak tylko mnie ktoś zdenerwował od razu go używałam początkowo wywoływało to salwę śmiechu dorosłych. Po jakimś czasie rodzice mieli problem żeby mnie tego oduczyć.
Jeżeli chodzi o rodziców to pierwszy raz usłyszałam jak mój ojciec przeklina,gdy miałam 14 i byłam z nim na zbiórce strażackiej dla młodzieży którą prowadził.
Aktualnie kieruję się zasadą “co mi w duszy gra to mówię”, jeśli uważam, że chce przeklinać to to robię.

Moi rodzice nie przeklinali w domu, bardzo się z tym pilnowali. Ja za to nigdy nie należałam do grzecznych dziewczynek, jako dziecko spędzałam bardzo dużo czasu w towarzystwie chłopców. Początkowo kierowałam się zasadą, czego rodzice nie słyszą to ich nie boli. Jednak jak się okazało, jak byłam małym dzieckiem - około 4 lat - usłyszałam kiedyś kłócącego się wójka...

Moi rodzice od zawsze bardzo się pilnowali, aby nie przeklinać przy mnie i mojej siostrze. Natomiast ja zaczęłam przeklinać, gdy zaczęłam uczęszczać na lekcje angielskiego. Jakie było zaskoczenie mojej mamy, gdy podczas jednej z wizyt w sklepie w momencie gdy dowiedziałam się, że nie ma jakiegoś produktu, który był mi niezbędny zaklęłam do pani sprzedawczyni, uwaga używając angielskich przekleństw, do dziś moja mama wspomina to zdarzenie.

Moi rodzice od zawsze bardzo się pilnowali, aby nie przeklinać przy mnie i mojej siostrze. Natomiast ja zaczęłam przeklinać, gdy zaczęłam uczęszczać na lekcje angielskiego. Jakie było zaskoczenie mojej mamy, gdy podczas jednej z wizyt w sklepie w momencie gdy dowiedziałam się, że nie ma jakiegoś produktu, który był mi niezbędny zaklęłam do pani sprzedawczyni, uwaga używając...

To ja opowiem historię, która sprzedała mi babcia w ramach radosnych wspominek. Otóż mój wuja, zawsze wzorowy uczeń, ministrant w kościele, oczytany i dobrze wychowany, w wieku lat siedmiu wraca radośnie ze szkoły. Babcia była w kuchni która sąsiaduje z korytarzem. Kochany Romuś wchodzi, ściąga buty i kurtkę, po czym jak gdyby nigdy nic rzuca tekst : " To będzie ten obiad k... Czy nie!" i siada. Babci oczy wyszły z orbit, patrzy na niego, na kuchenkę, na niego i spokojnym głosem odpowiada "za chwilę". Przypomniała sobie, że gdzieś słyszała aby nie zwracać na takie rzeczy najmniejszej uwagi. Porada okazała się dobrą, bo faza trwała tydzień i znikła tak szybko jak się pojawiła :)

To ja opowiem historię, która sprzedała mi babcia w ramach radosnych wspominek. Otóż mój wuja, zawsze wzorowy uczeń, ministrant w kościele, oczytany i dobrze wychowany, w wieku lat siedmiu wraca radośnie ze szkoły. Babcia była w kuchni która sąsiaduje z korytarzem. Kochany Romuś wchodzi, ściąga buty i kurtkę, po czym jak gdyby nigdy nic rzuca tekst : " To będzie ten obiad...