Gdyby istniało miejsce, w którym mogłabym się schować przed swoją przeszłością na pewno byłoby realne. A wyobrażam je sobie jako mały domek urządzony w marynarskim stylu. Przed domkiem byłaby mała weranda, a z niej wejście na pomost na małym lecz pięknym jeziorku. Całe to miejsce otoczone lasem z dala od pędu miasta, ludzi i samochodów.
Tylko ja, to miejsce i psi lub koci towarzysz.

Gdyby istniało miejsce, w którym mogłabym się schować przed swoją przeszłością na pewno byłoby realne. A wyobrażam je sobie jako mały domek urządzony w marynarskim stylu. Przed domkiem byłaby mała weranda, a z niej wejście na pomost na małym lecz pięknym jeziorku. Całe to miejsce otoczone lasem z dala od pędu miasta, ludzi i samochodów.
Tylko ja, to miejsce i psi lub koci...

W czasach gdy byłam jeszcze kilkuletnią dziewczynką, przyjeżdżałam na wakacje do babci i siedząc razem z innymi dziadkami na ławce przed domem, patrzyłam na wielki bór rosnący w oddali. Wyobrażałam sobie wtedy, że znajduje się w nim jeziorko z wielkim kamieniem u brzegu, na którym mogłabym siedzieć z moim ówczesnych psiakiem. Prawie dwadzieścia lat później wybrałam się w samotną podróż do lasu, który zawrócił w głowie małej dziewczynce. Okazało się, że miał to być jeden z najpiękniejszych dni mojego życia, gdyż po przejściu kilku kilometrów moim oczom okazało się wielkie jezioro, niestety bez wyśnionego kamienia, ale miejsce to i tak zawładnęło moim sercem. Od tej pory uciekam tu zawsze przed problemami, ciągnącą się ogonem przeszłością, przerażającą teraźniejszością i nadciągającą jak szalone oko cyklonu przyszłością. Siedzę na powalonej przez burzę gałęzi brzozy, już nie z psiakiem z dzieciństwa, lecz z inną puchatą kulką, która zawładnęła mną całą. Przebywając tu zapominam o wszystkim co mnie otacza, jestem tylko ja i mój raj, mój schron, moja prywatna oaza dla duszy. Nie trzeba szukać daleko, żeby znaleźć to jedyne miejsce przeznaczone do refleksji nad swoim życiem, wystarczy dobrze się rozejrzeć wokół, a może okazać się, że zawsze było na wyciągnięcie ręki.

W czasach gdy byłam jeszcze kilkuletnią dziewczynką, przyjeżdżałam na wakacje do babci i siedząc razem z innymi dziadkami na ławce przed domem, patrzyłam na wielki bór rosnący w oddali. Wyobrażałam sobie wtedy, że znajduje się w nim jeziorko z wielkim kamieniem u brzegu, na którym mogłabym siedzieć z moim ówczesnych psiakiem. Prawie dwadzieścia lat później wybrałam się w...

Mam w domu łazienkę pozbawioną okien. Drzwi różnią się od tych, które zwykle widuje się w łazienkach. Nie mają żadnej szybki czy innego przeszklenia. Są w całości wykonane z drewna. Pod drzwiami jest wąska szpara, wpada przez nią bardzo niewiele światła, gdyż do łazienki prowadzi korytarz, do którego światło wpada tylko przez drzwi pokojowe (o ile są otwarte). Ta łazienka to mój azyl. Lubię wejść do niej i nie zapalać światła. Mieć otwarte oczy i widzieć przed sobą tylko ciemność. Pozbawiona bodźców wzrokowych i w dużej mirze dźwiękowych, potrafię skupić się na swoich przemyśleniach. Jedno małe miejsce, a wiele zalet. Najlepsze jest to, że mam do niego blisko i zawsze mogę pogrążyć się w chwili błogiej samotności. Tu mogę w spokoju walczyć ze swoimi demonami.

Mam w domu łazienkę pozbawioną okien. Drzwi różnią się od tych, które zwykle widuje się w łazienkach. Nie mają żadnej szybki czy innego przeszklenia. Są w całości wykonane z drewna. Pod drzwiami jest wąska szpara, wpada przez nią bardzo niewiele światła, gdyż do łazienki prowadzi korytarz, do którego światło wpada tylko przez drzwi pokojowe (o ile są otwarte). Ta łazienka...

Uciekłbym do rodziny mieszkającej na drugim końcu Polski..

Nie wyobrażam sobie całkowicie porzucić swojego życia i żyć wśród obcych...wolałbym żyć zaszyty w komórce, piwnicy czy jakiejkolwiek szopie, byleby nie tracić z oczu bliskich mi osób. Mało tego, czułbym się wtedy również bezpieczniej, ponieważ wiedziałbym, że mam wokół siebie osoby, które pomogą mi odeprzeć czyhające na mnie zagrożenie i którym na mnie zależy. Nie chciałbym nigdy znaleźć się w sytuacji, w której muszę zrezygnować z ich towarzystwa i uciec tysiące kilometrów dalej.

Uciekłbym do rodziny mieszkającej na drugim końcu Polski..

Nie wyobrażam sobie całkowicie porzucić swojego życia i żyć wśród obcych...wolałbym żyć zaszyty w komórce, piwnicy czy jakiejkolwiek szopie, byleby nie tracić z oczu bliskich mi osób. Mało tego, czułbym się wtedy również bezpieczniej, ponieważ wiedziałbym, że mam wokół siebie osoby, które pomogą mi odeprzeć...

Podobnie jak bohaterka książki - mam właśnie 23 lata. I jestem w stanie zrozumieć jej potrzebę schronienia się w miejscu, gdzie nikt inny nie dotrze. Nawet własne myśli. W ten sposób poszukuje się przestrzeni indywidualnej, wolnej od wszelkich zakłóceń. Dlatego najchętniej ukryłabym się we własnym pokoju. W świecie dobrze znanego zapachu kwiatów i zakurzonych książek, gdzie wszystko zdaje się być poukładane i nieanonimowe. To właśnie ten świat, który daje bezpieczeństwo, gdzie mam prawo decydowania o tym, co zaraz się stanie. To mój własny skarb i jedyne miejsce, w którym obnażona ze wszystkiego nie muszę tłumaczyć się z własnych postępowań. To ja - ta sama i nieanonimowa dziewczyna. Już tu byłam. I na pewno nieraz będę.

Podobnie jak bohaterka książki - mam właśnie 23 lata. I jestem w stanie zrozumieć jej potrzebę schronienia się w miejscu, gdzie nikt inny nie dotrze. Nawet własne myśli. W ten sposób poszukuje się przestrzeni indywidualnej, wolnej od wszelkich zakłóceń. Dlatego najchętniej ukryłabym się we własnym pokoju. W świecie dobrze znanego zapachu kwiatów i zakurzonych książek, gdzie...

Ciemna noc zapada, gasną wszystkie światła, a z mroku wypełza niebezpieczeństwo. Eee... nie tak.
Mafiozo rodem z Ojca Chrzestnego puka do drzwi, chce odebrać swoją własność. Hmmm... też nie.
Wikła się coraz bardziej w swoim umyśle. Własne wnętrze ją więzi i ogranicza. Ooo... lepiej, gdyby tylko tak bez patosu to powiedzieć.

Przed sobą i społeczeństwem niejeden uciekać próbował. Na szybko Wojaczek mi przychodzi do głowy, dla którego piątym kątem pokoju była Śmierć. Thoreau poszedł do lasu. Uciekają ci pisarze i taki potem przykład ludziom dają, że ci się buntują i też zwiewać próbują. A ja inne mam zdanie o tym. Nie uciekać! Nie wolno! Stawić trzeba czoło problemom. Z innych twórców brać przykład. Z Hemingway'a, co w ludzką siłę wierzy. Z Bahdaja, co mówi, że kłopoty są po to, żeby je usuwać. O tak, właśnie tak. Odważną, nieustraszoną, niezłomną postawę przyjąć. Wygrać walkę. Posłuchać Camusa i nie padać na kolana. No, no. Dalej tak, do boju. Hurra, hurra... a ja to bym sobie w Bieszczady uciekła.

Ciemna noc zapada, gasną wszystkie światła, a z mroku wypełza niebezpieczeństwo. Eee... nie tak.
Mafiozo rodem z Ojca Chrzestnego puka do drzwi, chce odebrać swoją własność. Hmmm... też nie.
Wikła się coraz bardziej w swoim umyśle. Własne wnętrze ją więzi i ogranicza. Ooo... lepiej, gdyby tylko tak bez patosu to powiedzieć.

Przed sobą i społeczeństwem niejeden uciekać...

wyjechałabym gdzieś daleko, do innego kraju, do wielkiego miasta, może wybrałabym Londyn, przez to miasto codziennie przewijają się miliony ludzi, podejrzewam , że przez dłuższy czas mogłabym tam żyć niezauważona

wyjechałabym gdzieś daleko, do innego kraju, do wielkiego miasta, może wybrałabym Londyn, przez to miasto codziennie przewijają się miliony ludzi, podejrzewam , że przez dłuższy czas mogłabym tam żyć niezauważona

Ja w zasadzie nie uciekam. Jestem jak pies jeżdżący kolejami. Wszędzie zawsze trafię przy czym potrafię ludziom zadawać odpowiednie pytania i to w różnych językach. A jakbym miała powiedzieć, że uciekam od przeszłości to właśnie w podróż ze szczęśliwym powrotem cokolwiek to oznacza i tak było zawsze. Czasami po prostu w odpowiednim momencie i czasie na jakiś czas potrzebuję zmienić miejsce i otoczenie właśnie dla swojego własnego bezpieczeństwa i obrony przed tym co być może w mojej przeszłości jest złe. Pisałam na okrętkę bo nie chciałam pisać wprost ale myślę, że wyczerpałam temat.

Ja w zasadzie nie uciekam. Jestem jak pies jeżdżący kolejami. Wszędzie zawsze trafię przy czym potrafię ludziom zadawać odpowiednie pytania i to w różnych językach. A jakbym miała powiedzieć, że uciekam od przeszłości to właśnie w podróż ze szczęśliwym powrotem cokolwiek to oznacza i tak było zawsze. Czasami po prostu w odpowiednim momencie i czasie na jakiś czas...

Przed czyhającym na mnie zagrożeniem na pewno uciekłabym w miejsce, w którym nikt mnie nie zna. Miałabym szansę zacząć wreszcie wszystko od nowa. Wyruszyłabym prawdopodobnie na jakąś malowniczą, sielską wieś znajdującą się w górach, ewentualnie do jakiegoś małego miasteczka. Starałabym się dostosować do codziennego życia mieszkańców. Zamieszkałabym w jakimś małym domku, znajdującym się niedaleko lasu.  Chcąc się nie wyróżniać zatrudniłabym się w jakimś barze lub sklepie. W wolnym czasie podziwiałabym przepiękne otaczające mnie krajobrazy, chodziła do lasu by nazbierać jagód lub grzybów i czytała różne książki. Jeździłbym także wraz z innymi mieszkańcami na cotygodniowe jarmarki. Z pewnością przygarnęłabym jeszcze jakiegoś psa, dzięki któremu czułabym się bezpieczniej. Próbowałabym zachowywać się jakbym się urodziła w takim miejscu. Dzięki tej wiejskiej, sielankowej atmosferze w miejscu do którego nikt nie przyjeżdża, wreszcie nie musiałabym bać się o swoje życie.

Przed czyhającym na mnie zagrożeniem na pewno uciekłabym w miejsce, w którym nikt mnie nie zna. Miałabym szansę zacząć wreszcie wszystko od nowa. Wyruszyłabym prawdopodobnie na jakąś malowniczą, sielską wieś znajdującą się w górach, ewentualnie do jakiegoś małego miasteczka. Starałabym się dostosować do codziennego życia mieszkańców. Zamieszkałabym w jakimś małym domku,...

Uciec. Ukryć się przed całym światem. Na początek pozbywam się komórki, laptopa, cyfrowego zegarka i wszystkiego co może zdradzić moje położenie. Wsiadam do autobusu, ale nie na dworcu bo tam jest dużo ludzi i kamer, ktoś może mnie zauważyć. Na przystanku autobusowym na jednej z dróg powiatowych zaczyna się moja podróż do kryjówki idealnej. Płacę za bilet gotówką i wiem, że od teraz nie będę używała kart kredytowych. Nie mam ze sobą żadnych dokumentów, które mogą zdradzić moją tożsamość. Jadę do Krasnobrodu, wiele lat temu byłam tam przypadkiem przez tydzień i od wtedy wiedziałam, że jeśli ucieknę to tylko tam. Mam tam mały domek letniskowy. Jest położony na końcu wybrukowanej drogi, najbliżej lasu i nikt zazwyczaj się obok niego nie kręci. Po długiej podróży z jedną walizką stoję przed moim azylem i czuje spływający spokój. Spiczasty dach, drewniane ściany i piękna weranda. Nareszcie mogę oddychać pełną piersią. Wszystko w pomieszczeniu ma swój klimat, kominek na środku, wielka sofa i niedomykające się kuchenne szafki. Zwyczajnie i swojsko. Dotarłam do miejsca gdzie nie ma zasięgu, w pobliżu jest las i jezioro. Wieki temu w tej okolicy Marysieńka spotykała się z królem Janem III Sobieskim. Okoliczne drzewa chroniły ich przed wzrokiem nieżyczliwych, może i dla mnie będą tak samo łaskawe

Uciec. Ukryć się przed całym światem. Na początek pozbywam się komórki, laptopa, cyfrowego zegarka i wszystkiego co może zdradzić moje położenie. Wsiadam do autobusu, ale nie na dworcu bo tam jest dużo ludzi i kamer, ktoś może mnie zauważyć. Na przystanku autobusowym na jednej z dróg powiatowych zaczyna się moja podróż do kryjówki idealnej. Płacę za bilet gotówką i wiem,...