Moje mieszkanie ze współlokatorkami na studiach nie skończyło się dobrze...
Jedną z tych dziewczyn znałam już wcześniej. Wydawała się rewelacyjną i bezkonfliktową osobą... Cóż... Po 2 latach musiałam zrezygnować z mieszkania bo od dziewczyny aż śmierdziało fałszem...
Do wszystkich uśmiechnięta, wydawało by się, że chętna do pomocy... A w mieszkaniu słuchałam tylko jak wulgarnie naśmiewa się z innych - tych z którymi wcześniej się tuliła i ćwierkała...
Ostatecznie parę razy zwróciłam jej uwagę i zaczęła nastawiać współlokatorki przeciwko mnie. To jej się udało, przez co atmosfera była fatalna.
Dostała po nosie, gdy próbowała wmówić głupoty mojej paczce z uczelni. Na szczęście Ci ludzie szybko zauważyli, że coś jest nie tak i wyjaśniliśmy sobie co się dzieje.
To były najgorsze dwa lata mojego życia, a zapowiadało się jak z bajki...
Ale morał tego taki - nie oceniaj po pozorach, bo poznasz kogoś dopiero przebywając z nim 24/7...

Moje mieszkanie ze współlokatorkami na studiach nie skończyło się dobrze...
Jedną z tych dziewczyn znałam już wcześniej. Wydawała się rewelacyjną i bezkonfliktową osobą... Cóż... Po 2 latach musiałam zrezygnować z mieszkania bo od dziewczyny aż śmierdziało fałszem...
Do wszystkich uśmiechnięta, wydawało by się, że chętna do pomocy... A w mieszkaniu słuchałam tylko jak...

Moje poznanie z współlokatorką nie zakończyło się przyjaźnią. Ba! Nawet się nie polubiły. Na studiach razem wynajęłyśmy mieszkanie. Właścicielka znalazła dwie osoby, które chciały wynająć pokój, byłyśmy sobie obce.
Początkowo wydawało się być ok. Kasia gdy chciała coś pożyczyć, to pytała. To powtarzało się notorycznie i po pewnym czasie przestała pytać, a co było w mieszkaniu traktowała jakby było. Nie podobało mi się to, szczególnie, że braki były wszędzie, w lodówce, szafkach, moich kosmetykach, których szybko ubywało! Płyn do kąpieli i szampon znikał jak woda w najgorętsze dni lata! Któregoś dnia chciałam zrobić obiad. Warzywa na patelnię i kurczak w sosie śmietanowym. Warzyw i kurczaka nie było, a po śmietanie było opakowanie.
Miarka się przebrała! Zabrałam wszystkie swoje rzeczy do pokoju. W lodówce praktycznie nic nie zostało, więc nie robiłam zakupów. Jedzenie na mieście i tak jest to tańsze niż wyżywienie dwóch osób.
Wieczorem bezczelnie weszła do mojego pokoju i pyta, gdzie jest szampon i płyn, bo nie może znaleźć. Powiedziałam: Kaśka to są moje rzeczy! Tak jak miałam kurczaka i warzywa. Dzisiaj chciałam zrobić obiad, ale nic nie było. Odpowiedziała-trzeba było zrobić zakupy! Wykrzyczałam, że to za co ja płacę to moje i ma nie ruszać pod żadnym pozorem. Każdy płaci za siebie i swoje rzeczy!
Nasz stosunki stały się oficjalne. Mieszkałyśmy razem do końca roku akademickiego, ale później mieszkałam z trzema koleżankami z mojej grupy i tam nie było żadnych problemów.

Moje poznanie z współlokatorką nie zakończyło się przyjaźnią. Ba! Nawet się nie polubiły. Na studiach razem wynajęłyśmy mieszkanie. Właścicielka znalazła dwie osoby, które chciały wynająć pokój, byłyśmy sobie obce.
Początkowo wydawało się być ok. Kasia gdy chciała coś pożyczyć, to pytała. To powtarzało się notorycznie i po pewnym czasie przestała pytać, a co było w...

Moja współlokatorka studiowała mikrobiologię. Początki naszej znajomości były dość trudne i burzliwe. Jako pedantka musiałam przyzwyczaić się do hodowanej przez Zosię pleśni, porozrzucanych po pokoju rysunków bakterii, wirusów i codziennych ciekawostek z wykładów o równie obrzydliwej tematyce.
Jako jedynaczka nie byłam przyzwyczajona do dzielenia się osobistymi rzeczami. Kiedy zobaczyłam współlokatorkę pijącą kawę z MOJEGO ulubionego kubka wpadłam w szał. Nie mogłam znieść ciągle otwartych drzwi mojej szafy (tylko do nich przymocowane było lustro) i obcych notatek leżących na moim biurku i łóżku.
Na szczęście okazało się, ze preferujemy ten sam gatunek filmów i muzyki,mamy podobne upodobania kulinarne i poczucie humoru. Podczas gdy jedna przygotowywała posiłek, druga wyszukiwała w internecie nowości kinowych. Wspólne spożywanie obiadu (nie zawsze mrożonek)w towarzystwie dobrego filmu stało się naszą tradycją.

Moja współlokatorka studiowała mikrobiologię. Początki naszej znajomości były dość trudne i burzliwe. Jako pedantka musiałam przyzwyczaić się do hodowanej przez Zosię pleśni, porozrzucanych po pokoju rysunków bakterii, wirusów i codziennych ciekawostek z wykładów o równie obrzydliwej tematyce.
Jako jedynaczka nie byłam przyzwyczajona do dzielenia się osobistymi rzeczami....

Razem z dwiema przyjaciółkami wybrałyśmy się do tego samego miasta na studia. Było to daleko od naszej rodzinnej miejscowości, dlatego jedynym rozwiązaniem było wynajęcie mieszkania. Wszystko szło świetnie, aż jedna z dziewczyn musiała nas opuścić, ze względów finansowych i zdrowotnych wracała do domu. Zostałam więc ja i Karina. Nie było innego wyjścia, jak znaleźć jeszcze jednego współlokatora. Nikt z bliskich znajomych nie był zainteresowany, aż w końcu przez kogoś został nam polecony Kamil. Nie chciałyśmy chłopaka, ale nie było co wybrzydzać. Pewnego dnia w naszych progach stanął wysoki, ubrany na czarno i obwieszony łańcuchami chłopak. Wiem, brzmi to jak z jakiegoś serialu, ale tak było. Na nogach miał glany, a po ciele tyle tatuażów i kolczyków, że nie było wiadomo gdzie patrzeć. Nie bardzo nam się spodobał, bo nie chciałyśmy głośnych imprez i podobnych ludzi na mieszkaniu. Nie było jednak wyjścia. Zgodziłyśmy się na dwa miesiące. Po czasie okazało się, że Kami to najmilszy i najbardziej opiekuńczy facet, jakiego znałyśmy. Czytał genialne książki, które ciągle mu podkradałyśmy. Spędzaliśmy mnóstwo czasu razem i do teraz wspominamy tamte czasy. On też ze śmiechem wspomina nas, stojące w drzwiach z przestrachem w oczach. Dziś Karina i Kamil już od dwóch lat są kochającym się małżeństwem. Cieszę się, że nie uległyśmy wtedy stereotypom, bo dzięki temu mogę być chrzestną ich córeczki, Zuzi.

Razem z dwiema przyjaciółkami wybrałyśmy się do tego samego miasta na studia. Było to daleko od naszej rodzinnej miejscowości, dlatego jedynym rozwiązaniem było wynajęcie mieszkania. Wszystko szło świetnie, aż jedna z dziewczyn musiała nas opuścić, ze względów finansowych i zdrowotnych wracała do domu. Zostałam więc ja i Karina. Nie było innego wyjścia, jak znaleźć jeszcze...

Ja nie miałam takich przygód, jak mieszkanie ze współlokatorami, bo na drugim roku wzięłam ślub i mieszkałam od tej pory już z mężem. :) A to się chyba nie liczy do tej opowieści. ;)
Natomiast moja szwagierka zamieszkała z kolegą ze studiów i ich wspólne mieszkanie zamieniło się we wspólne życie. A pamiętam, że na początku wspólnego mieszkania nie przepadali za sobą - ona zarzucała mu, że jest sknerą i nie chce wydawać pieniędzy na mieszkanie (jakieś tam przybory kuchenne, chemia itp), a on, że ona chce nim rządzić. I tak się nie lubili przez kilka miesięcy, że zostali parą. :) Aktualnie są już prawie 3 lata po ślubie i początki swojego związku wspominają ze śmiechem.

Ja nie miałam takich przygód, jak mieszkanie ze współlokatorami, bo na drugim roku wzięłam ślub i mieszkałam od tej pory już z mężem. :) A to się chyba nie liczy do tej opowieści. ;)
Natomiast moja szwagierka zamieszkała z kolegą ze studiów i ich wspólne mieszkanie zamieniło się we wspólne życie. A pamiętam, że na początku wspólnego mieszkania nie przepadali za sobą - ona...

Pierwszy raz dzieliłam pokój z współlokatorką, gdy po studiach wyjechałam za granicę. I choć od tamtego czasu minęło 6 lat i przewinęło się kilkanaście innych współmieszkaczy, to ten pierwszy raz jako jedyny był z piekła rodem. Agata miała osobliwe spojrzenie na świat. Twierdziła, że nie interesują jej cudze problemy, a jednocześnie wścibiała nos we wszystkie sprawy. Wiedziała, kto ma nieślubne dziecko (a że przy okazji chore, to oczywiście kara boska). Każdy facet był jej zdaniem świnią, a jak kobieta się do jakiegoś odnosiła uprzejmie, to od razu stawała się w jej odczuciu szmatą. Donosiła na każdego, kto śmiał po 22 przejść po korytarzu, jednocześnie sama wstawała w środku nocy i szła do toalety, trzaskając wszystkimi drzwiami. Świeciła światło w nocy, bo nie umiała sprawdzić czasu na telefonie, a gdy widziała, że mnie to obudziło, zaczynała skarżyć na wszystkich ludzi na piętrze. Miała pretensje, że ludzie po pracy gotują obiad w kuchni, bo przecież tylko ona jest głodna. Była skłócona z wszystkimi na piętrze, tylko nie ze mną, choć zdecydowanie ja miałam z nią najgorzej. Dziś bym pewnie poszła z nią na wojnę, wtedy bałam się cokolwiek powiedzieć.

Pierwszy raz dzieliłam pokój z współlokatorką, gdy po studiach wyjechałam za granicę. I choć od tamtego czasu minęło 6 lat i przewinęło się kilkanaście innych współmieszkaczy, to ten pierwszy raz jako jedyny był z piekła rodem. Agata miała osobliwe spojrzenie na świat. Twierdziła, że nie interesują jej cudze problemy, a jednocześnie wścibiała nos we wszystkie sprawy....

Poznajcie tą lokowaną kocicę( bo uwielbia koty) Katarzynę. Znam ją od, sama nie wiem odkąd, ale jest mi jak siostra. Przyjaźnimy się i naprawdę dobrze nam się żyje. Po kilku miesiącach wspólnego mieszkania uznałam, że chyba się chce wyprowadzić, ale to były niezbędne tarcia. Bo co z tego, że znamy się jak łyse konie, jeżeli na jaw wyszły brudne sekrety. Np. ja jestem bardziej pedantyczna niż ona. Ona jest mniej towarzyska na co dzień niż mogłoby się wydawać. Z drugiej zaś strony, nie wierzę w to, że mamy aż tak zbliżone spojrzenie na świat, że możemy ciągle tyle gadać i nigdy nam nie dość. Znamy siebie doskonale, dobrze wiemy jak się dogadać. I choć wiem, że nie chciałabym mieć takiego faceta jak ona, wiem, że będę za nią szalenie tęsknić, gdy się wyprowadzi.

Poznajcie tą lokowaną kocicę( bo uwielbia koty) Katarzynę. Znam ją od, sama nie wiem odkąd, ale jest mi jak siostra. Przyjaźnimy się i naprawdę dobrze nam się żyje. Po kilku miesiącach wspólnego mieszkania uznałam, że chyba się chce wyprowadzić, ale to były niezbędne tarcia. Bo co z tego, że znamy się jak łyse konie, jeżeli na jaw wyszły brudne sekrety. Np. ja jestem...

Moim współlokatorem został ostatnio mój narzeczony.
Otóż poznaliśmy się w prozaicznych okolicznościach – spodobał mi się, więc zaprosiłam go na piwo. Żadne z nas chyba nie sądziło, że wyniknie z tego coś więcej. Ot, spotkamy się na góra paru randkach i na tym zakończymy bliższą znajomość.
Okazało się jednak, że całkiem dobrze się dogadujemy i z paru randek zrobiło się kilka, a potem jeszcze więcej… Mimo to nadal nie byłam zdecydowana, czy to właśnie „to”. Postanowiłam zatem zrobić test: zamieszkamy razem przez dwa tygodnie, dzięki czemu dowiemy się, czy faktycznie do siebie pasujemy.
Szczerze mówiąc, obawiałam się, że szybko wyjdzie na jaw, iż w codziennych domowych warunkach zupełnie się nie zgadzamy i będę musiała wyrzucić go za drzwi. Wbrew temu jednak okazało się, że bardzo dobrze wychodzi nam ta „zabawa w dom” – codzienne przebywanie ze sobą tylko nas do siebie zbliżyło i pokazało, że naprawdę do siebie pasujemy.
W moim przypadku dzielenie mieszkania zdecydowanie przerodziło się w coś więcej!

Moim współlokatorem został ostatnio mój narzeczony.
Otóż poznaliśmy się w prozaicznych okolicznościach – spodobał mi się, więc zaprosiłam go na piwo. Żadne z nas chyba nie sądziło, że wyniknie z tego coś więcej. Ot, spotkamy się na góra paru randkach i na tym zakończymy bliższą znajomość.
Okazało się jednak, że całkiem dobrze się dogadujemy i z paru randek zrobiło się...

Najlepszą współlokatorską przygodą o jakiej słyszałam, była sytuacja, w której znalazła się moja przyjaciółka. Wynajmowała mieszkanie razem z kolegą ze studiów. Chłopak był ogarnięty, sprzątał po sobie, spuszczał po sobie deskę klozetową, mył naczynia, płacił na czas - czy można chcieć więcej? Wszystko było idealne do momentu, w którym nie zniknął. Po prostu z dnia na dzień się wyprowadził, zostawiając swój pokój, a w nim rzeczy takie jak ubrania czy laptop oraz Waldemara. Kolega odnalazł się po dwóch tygodniach w Holandii i był uprzejmy wysłać 200 złotych na pokrycie wydatków, które w żaden sposób nie zrekompensowały nerwówki, jaką zafundował swojej byłej współlokatorce obdzwaniającej szpitale, kostnice i izby wytrzeźwień. Do dzisiaj ma po tej przyjaźni mruczącą „pamiątkę”, jaką jest kot Waldemar zwany Voldemortem i twierdzi, że to jedna z lepszych historii, jakie mogły jej się przytrafić.

Najlepszą współlokatorską przygodą o jakiej słyszałam, była sytuacja, w której znalazła się moja przyjaciółka. Wynajmowała mieszkanie razem z kolegą ze studiów. Chłopak był ogarnięty, sprzątał po sobie, spuszczał po sobie deskę klozetową, mył naczynia, płacił na czas - czy można chcieć więcej? Wszystko było idealne do momentu, w którym nie zniknął. Po prostu z dnia na dzień...