Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

evelin
cauchy
Andzelika
TylkoSkończęRozdział
Violetka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

evelin
cauchy
Andzelika
TylkoSkończęRozdział
Violetka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Kiedy byłam jeszcze małą dziewczynką marzyłam o tym, że kiedyś przybędzie przystojny książę i mnie uwolni z tego więzienia. Marzenia dziecka, teraz to wiem. Jednak dzisiaj nastał ten dzień. Mam 18 lat i skoro nikt nie chce mnie uwolnić sama to zrobię. Mam dosyć czekania. Jestem księżniczką, a nie więźniem! Rozumiem, że po śmierci mamy tata stał się bardziej podatny na wpływy mojej macochy, ale mam dosyć, nie będę wiecznie siedziała w tej durnej wieży... Nie tym razem.
Już raz uciekłam. Tym razem nie dam się złapać. Jednak z drugiej strony moja macocha nigdy nie pozwoli mi odejść chyba, że... Ale czy mogę zrobić to mojemu ojcu? Westchnęłam. Zamknął mnie w wieży. Nie mam wyboru. Jedyne czego od zawsze pragnęłam to wolność i nic mnie nie powstrzyma przed jej osiągnięciem. Wybacz mi tato, ale
będziesz musiał się jakoś pozbierać po mojej udawanej śmierci, w którą niestety uwierzysz...

Kiedy byłam jeszcze małą dziewczynką marzyłam o tym, że kiedyś przybędzie przystojny książę i mnie uwolni z tego więzienia. Marzenia dziecka, teraz to wiem. Jednak dzisiaj nastał ten dzień. Mam 18 lat i skoro nikt nie chce mnie uwolnić sama to zrobię. Mam dosyć czekania. Jestem księżniczką, a nie więźniem! Rozumiem, że po śmierci mamy tata stał się bardziej podatny na...

Rozległ się metaliczny szczęk. Zgrzytnęłam zębami wyciągając spomiędzy kamieni złamaną łyżkę.
- Ostatni szpadel stracił moc przerobową – mruknęłam, przyglądając się jej w zadumie. Wyglądało na to, że jeśli nie ucieknę dziś w nocy to będę zmuszona jeść palcami. Byłam zdeterminowana by wydostać się z tej przeklętej wieży jak najszybciej. Dlatego ostatnich kilka lat – straciłam już rachubę ile - spędziłam na przygotowaniu swojej Wielkiej Ucieczki. Prowizorka w wyrobie lin i wydrapywanie zaprawy spomiędzy kamieni otworu strzelniczego, żeby się przez niego przecisnąć. Zaplanowałam każdy dzień. Śniadanie, ćwiczenia, liny, powiększanie okienka. Nie będę czekać na jakiegoś księcia, uwolnię się tu i teraz, plan jest bez zarzutu. Tak naprawdę jestem na etapie kiedy nie dostrzegam w nim istotnych luk, ale to bez znaczenia.
Kiedy księżyc schował się za chmurami, przywiązałam jeden koniec liny do belki stropowej, dwa razy sprawdziłam węzeł i przerzuciłam resztę przez parapet. No dobrze, teraz albo nigdy…

Rozległ się metaliczny szczęk. Zgrzytnęłam zębami wyciągając spomiędzy kamieni złamaną łyżkę.
- Ostatni szpadel stracił moc przerobową – mruknęłam, przyglądając się jej w zadumie. Wyglądało na to, że jeśli nie ucieknę dziś w nocy to będę zmuszona jeść palcami. Byłam zdeterminowana by wydostać się z tej przeklętej wieży jak najszybciej. Dlatego ostatnich kilka lat –...

Wstało słońce, zaczął się kolejny dzień, już nawet nie pamiętam który, odkąd zostałam zamknięta w tej wierzy.
Dzień rozpoczynam od ćwiczeń: najpierw rozgrzewka, rozciąganie później zbieganie po schodach i wbieganie na górę. Codziennie rano dwa razy zbiegam po schodach i dwa razy wbiegam na górę, razem pokonuję 1000 schodów. To świetne ćwiczenia poprawiające sprawność, siłę, kondycję i wytrzymałość. Po ćwiczeniach czas na szybki prycznic i śniadanie. Po śniadaniu przeznaczam godzinkę lub dwie na czytanie książek. To dzięki nim ułożyłam swój plan ucieczki i stale go udoskonalam. Niby ma mnie uratować książę, ale mam wrażenie że wszyscy już dawno wyginęli i pozostało mi liczyć tylko na siebie. Później pora na obiad i areobik lub jogę. Po tak intensywnym dniu wieczorem biorę długą ciepłą kąpiel, kładę się spać i z niecierpliwością czekam na kolejny dzień. A już niedługo gdy dopracuję już swój plan ucieczki w najdrobniejszych szegółach wcielę go w życie i w końcu ucieknę.

Wstało słońce, zaczął się kolejny dzień, już nawet nie pamiętam który, odkąd zostałam zamknięta w tej wierzy.
Dzień rozpoczynam od ćwiczeń: najpierw rozgrzewka, rozciąganie później zbieganie po schodach i wbieganie na górę. Codziennie rano dwa razy zbiegam po schodach i dwa razy wbiegam na górę, razem pokonuję 1000 schodów. To świetne ćwiczenia poprawiające sprawność, ...

Wiadro przywiązane do sznura głośno zastukało o kamienne mury wieży - mojego domu i więzienia. Był to znak, że przybył kurier z nową dostawą słodyczy i książek. Nie wiem, ale jak ten książę w końcu po mnie przybędzie, to możliwe, że nie przecisnę się przez okno. Chyba pora zamówić płyty z Chodakowską.

#ksiazeczekam wpisuję hasztag pod kolejnym selfie na instagramie i puszczam go w eter. Może to pomoże? Mam wrażenie że mieszkam tu od tysięcy lat, chociaż w rzeczywistości minęło zaledwie trzy. Tata obiecywał, że po dwóch na pewno ktoś się zjawi. Jakoś ten książę się spóźnia...
Po otworzeniu dziesiątej w tym tygodniu paczki z przesyłką od stroskanej mamy ("Rysiek, ty masz nierówno pod sufitem, że tak chcesz córce męża znaleźć") odpalam lampę i zaczynam robić sobie nowe paznokcie. Nie mam wielkiego wyboru jeśli chodzi o rozrywki. Powoli jestem znudzona. Dobrze, że mam książki. I dostęp do internetu. Ale coraz mniej znajomych... Aczkolwiek propozycji na insta przybywa, bo ludzi coraz bardziej interesuje los @dziewczyna_w_wiezy. Kto wie, może to właśnie ty przybędziesz, by mnie uwolnić?

Wiadro przywiązane do sznura głośno zastukało o kamienne mury wieży - mojego domu i więzienia. Był to znak, że przybył kurier z nową dostawą słodyczy i książek. Nie wiem, ale jak ten książę w końcu po mnie przybędzie, to możliwe, że nie przecisnę się przez okno. Chyba pora zamówić płyty z Chodakowską.

#ksiazeczekam wpisuję hasztag pod kolejnym selfie na instagramie i...

Jestem współczesną księżniczką zamkniętą w wieży samotności.
Mój książę się spóźnia.
W oczekiwaniu na niego, niepostrzeżenie wymykam się z wieży - realizuję kolejne cele i spełniam się w różnych rolach.
Jednak ciągle i wciąż wracam do swojej wieży.
Wieża z jednej strony daje mi poczucie bezpieczeństwa, a z drugiej - mocno mnie ogranicza.
Tylko książę może sprawić, że ograniczenia znikną.
Jednak, jeśli książę nie zjawi się na czas, to pozostanę w swojej wieży na wieki.

Jestem współczesną księżniczką zamkniętą w wieży samotności.
Mój książę się spóźnia.
W oczekiwaniu na niego, niepostrzeżenie wymykam się z wieży - realizuję kolejne cele i spełniam się w różnych rolach.
Jednak ciągle i wciąż wracam do swojej wieży.
Wieża z jednej strony daje mi poczucie bezpieczeństwa, a z drugiej - mocno mnie ogranicza.
Tylko książę może sprawić, że...

Zamknięcie, nawet w przestronnym i luksusowo wyposażonym apartamencie, pozostaje zamknięciem. Przez pierwsze dni czuła złość, która bardzo szybko została wyparta przez strach. Za każdym razem, gdy spoglądała przez okalające niemalże całą wieżę okna, jednolite morze nigdy nierozstępujących się chmur potęgowało w niej uczucie osamotnienia.

...

Nim nastały czasy wieży, wiodła życie mocno zbuntowanej nastolatki. Pewnego dnia rodzice zabrali ją do kolejnego instytutu naukowego, na jeden ze swoich nudnych wykładów. Tak przynajmniej myślała.
Wpatrzona w komórkę, odzyskała zainteresowanie rzeczywistością dopiero, gdy została otoczona wianuszkiem postaci w białych kitlach.
"Reklamacja."
Jej rodzice zamówili w owej klinice modyfikacje genetyczne dla swojego dziecka-embrionu. Zwiększenie ilorazu inteligencji było najdroższą usługą, dostępną tylko dla elity społeczeństwa. Ponieważ nie byli zadowoleni z wyniku, uznali za stosowne zareklamować usługę... i zostawić wybrakowany produkt.

A w klinice uznano, że jest idealnym kandydatem do eksperymentu "wymuszenie wyników poprzez brak bodźców rozpraszających uwagę".

...

Gdy pojawiły się pierwsze "zagadki", przyjęła je z wdzięcznością, pomogły jej bowiem zapomnieć o strachu i uwolnić się od nudy. Obecnie siedziała nad hipotezą z dziedziny fizyki kwantowej. Choć takie były najtrudniejsze, to z biegiem lat szło jej coraz lepiej. Narastała w niej nadzieja, na spotkanie "z księciem w białym kitlu", który zwróci jej wolność.

Zamknięcie, nawet w przestronnym i luksusowo wyposażonym apartamencie, pozostaje zamknięciem. Przez pierwsze dni czuła złość, która bardzo szybko została wyparta przez strach. Za każdym razem, gdy spoglądała przez okalające niemalże całą wieżę okna, jednolite morze nigdy nierozstępujących się chmur potęgowało w niej uczucie osamotnienia.

...

Nim nastały czasy wieży,...

Z pamiętnika porwanej:
Dzień 417: Książę numer 298 został dziś lekko przypalony przez smoka. Mam nadzieję, że jego krawiec da radę naprawić mu spodnie, gdyż były najwyższej jakości. Niestety myślę, że już tu nie wróci. Dzisiaj po raz 7 przeczytałam „Baśnie braci Grimm”. Ciągle szukam pomysłów na ucieczkę, ale jedyne do czego doszłam to to, że ci faceci na romansie to się nie znali. Ja swojego księcia muszę sprawdzić. Jeśli nie jest na tyle inteligentny by pokonać smoka i uwolnić mnie z wieży to po co mi on?
PS. Mój plan na ucieczkę już prawie gotowy. Na razie jednak obserwuję uważnie, bo przecież kto przy okazji ucieczki z wieży nie chciałby znaleźć fajnego faceta? Taki facet to dzisiaj skarb.
Dzień 501: Zaczynam się niecierpliwić. Aż na usta ciśnie się pytanie „I gdzie ci mężczyźni?”. Gdzie mężczyźni, którym niestraszny smok, dający radę nosić zbroje, a w razie czegoś i księżniczkę? Ach, chyba umarli wraz z Andersenem. Co do planu ucieczki potrzebuję zdobyć jeszcze tylko dwa prześcieradła i trochę więcej suchego prowiantu. Czas ucieczki przewiduję na 553 dzień mojej niewoli.
Dzień 552: To już jutro. Chciałam dać im szanse i poczekać na tego prawdziwego, być może jedynego, ale oni są żałośni. Z tygodnia na tydzień przybywa ich mniej, ale są coraz „lepsi”. Dzisiejszy książę myślał, że wyskoczę z 30 metrowej wieży wprost w jego ramiona. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że nie był nawet w stanie sam zsiąść z konia. No nic, trzeba założyć spodnie i walczyć ze smokiem samodzielnie!

Z pamiętnika porwanej:
Dzień 417: Książę numer 298 został dziś lekko przypalony przez smoka. Mam nadzieję, że jego krawiec da radę naprawić mu spodnie, gdyż były najwyższej jakości. Niestety myślę, że już tu nie wróci. Dzisiaj po raz 7 przeczytałam „Baśnie braci Grimm”. Ciągle szukam pomysłów na ucieczkę, ale jedyne do czego doszłam to to, że ci faceci na romansie to się...

Naprawdę nie lubiłam tego miejsca. Szczerze nienawidziłam zapachu pleśni, kurzu i robactwa. Jednak najgorszy był chłód. Wiecznie szczękałam zębami, chociaż zza oknem widziałam słońce, które nie było w stanie przynieść mi ukojenia.
Czekałam.
Sama, z biegiem lat, zamieniałam się w coś obrzydliwego. Nie myłam się, niewiele jadłam. Włosy zajmowały prawie całą przestrzeń, którą miałam do dyspozycji. Przypominały siano rozwleczone po podłodze. Często ukrywałam w nich moje ofiary.
Codziennie uśmiercałam jednego robaka i myślałam, że to książę, spóźniający się już 20 lat z ratunkiem. Wyobrażałam sobie jego śmierć i uśmiechałam się z zadowoleniem.
Czekałam.
Tego dnia nie spodziewałam się ratunku. Jak każdego.
Co najdziwniejsze książę, chcąc dostać się do wieży wspiął się po moich włosach, które spuściłam jakiś czas temu z okna, by wytrzepać z nich trupy i pleśń.
Uśmiechał się jak przygłup. Coś mówił, zasłaniając usta chusteczką. Krzywił się nieco. Zbliżał i machał rękami. A ja czekałam. Słyszałam na dole rżenie konia.
Oto ostatni dzień mojej niewoli.
Oto dzień mordu i zwycięstwa nad przeznaczeniem.
Rozbawiła mnie mina księcia, kiedy skoczyłam na niego by wyrwać mu oczy.

Naprawdę nie lubiłam tego miejsca. Szczerze nienawidziłam zapachu pleśni, kurzu i robactwa. Jednak najgorszy był chłód. Wiecznie szczękałam zębami, chociaż zza oknem widziałam słońce, które nie było w stanie przynieść mi ukojenia.
Czekałam.
Sama, z biegiem lat, zamieniałam się w coś obrzydliwego. Nie myłam się, niewiele jadłam. Włosy zajmowały prawie całą przestrzeń,...