Sperternum to stworzenie fantastyczne często mylone ze skrzatem. Różnica między nimi polega na odmiennej budowie wewnętrznej jednego z podstawowych układów. Nawet najbardziej szanowani znawcy fantaszoologii popełniają omyłki w klasyfikowaniu nieskatalogowanych osobników i dopiero autopsja organów może rozwiać wszelkie wątpliwości, dotyczące przynależności danej istoty. Wolność i niezależność są wartościami, które sperternusy uważają za najważniejsze, z tego powodu zamieszkują oddalone od ludzkich siedzib lasy, gdzie mogą swobodnie bytować. Żywią się korzonkami i owocami runa leśnego. Gardzą głębszymi uczuciami, więc najlepiej czują się w samotności, troszcząc się tylko o własne dobro. Nierzadko przedstawiciel tego gatunku nie spotyka przez całe życie nikogo podobnego sobie. Do najgorszych przywar zaliczany jest charakter, bardzo zbliżony do charakteru gnomów. Egoizm, złośliwość, podłość i hipokryzja cechują każdego sperternusa. Nazwa sperternum pochodzi od łacińskich słów spero, czyli nadzieja i aeternum (czyt. alternum), czyli wieczność. We współczesnych baśniach pomijana jest ich postać, dlatego ludzkość nie zdaje sobie sprawy, że to właśnie sperternusy znają przepis na spełnienie największego marzenia wielu, wielu ludzi- nieśmiertelności

Sperternum to stworzenie fantastyczne często mylone ze skrzatem. Różnica między nimi polega na odmiennej budowie wewnętrznej jednego z podstawowych układów. Nawet najbardziej szanowani znawcy fantaszoologii popełniają omyłki w klasyfikowaniu nieskatalogowanych osobników i dopiero autopsja organów może rozwiać wszelkie wątpliwości, dotyczące przynależności danej istoty....

Nazwa: Alli

Tłumaczenie nazwy: Coś obcego pojawiło się wśród ludzi. Nieznanego, tajemniczego. Po prostu innego. Ludzie zaś lubią prostotę. Nazwali więc stworzenia te "Alli" - z łaciny Inni.

Wygląd: Dwunożne stworzenia, przypominające stworzenia ludzkie. Całe ciało jest pokryte ciemnymi liniami, w których płynie ich życiodajny płyn przypominający ciemną ropę. Ciało jest blade. Oczy mają podobne do kocich. Widzą w nich więcej niż ludzie. W miejscu nosa mają dwie małe dziurki pozwalające na oddychanie. Mają usta, których nie używają do komunikacji. Nie mają uszu. Ich ciało wyczuwa drgania. Są znakomici w określeniu ich przyczyn.

Charakterystyka: Są szybkie i niebezpieczne. Atakują nagle i niespodziewanie. Komunikują się telepatycznie.Są bardzo głodne, lecz potrafią powstrzymać głód jeśli im się to opłaci. Są wszystkożerne. Potrafią komunikować się z zwierzętami. Alli są stworzeniami mądrymi.

Miejsce pojawienia się: Lasy na całym świecie.

Nazwa: Alli

Tłumaczenie nazwy: Coś obcego pojawiło się wśród ludzi. Nieznanego, tajemniczego. Po prostu innego. Ludzie zaś lubią prostotę. Nazwali więc stworzenia te "Alli" - z łaciny Inni.

Wygląd: Dwunożne stworzenia, przypominające stworzenia ludzkie. Całe ciało jest pokryte ciemnymi liniami, w których płynie ich życiodajny płyn przypominający ciemną ropę. Ciało jest...

Dragemini byli potomkami smoków i jako tacy, byli istotami bardzo silnymi, nie do zniszczenia. Jednak ich władza przeszkadzała innym, więc pozostałe istoty zawarły sojusz i wygnały Dragemini na tereny, w których ciężko było przeżyć. Nie wiedzieli jednak, że dzieci tego gatunku lęgną się w smoczej postaci. Z jaj, w odpowiednim momencie, wylęgają się małe smoki, które uczą się życia: polowania, obyczajów ludzi, walki, przemiany w ludzi. W ten sposób młode w gadziej formie i jaja zostały na kontynencie. Kiedy ludzie, krasnoludy i elfy byli spokojni, że potężni Dragemini, kierujący się własnym kodeksem, którego nikt poza nimi nie rozumiał, są daleko stąd- ich gadzie dzieci rosły nieomal na ich oczach. Wyglądały jak skrzydlate agamy i warany. Ludzkie dzieci często bawiły się z dziwnie ufnymi "jaszczurkami". Gdy minęło kilka lat i przyszedł czas Pierwszej Wielkiej Przemiany, z wielkich jaszczurek wyłoniły się dzieci. Wzięły się za ręce i parami poszły do ludzi. Ludzie przygarnęli je, bo dzieciom się nie odmawia, prawda? Tymczasem Dragemini uczyli się mówić i zachowywać jak ludzie. Posługując się telepatią, mieli kontakt z osobnikami swojego gatunku, w tym z tymi, które pałając zemstą, uczyniły z dzieci swoich mścicieli. Przygotowywali się do wielkiego powrotu.

Dragemini byli potomkami smoków i jako tacy, byli istotami bardzo silnymi, nie do zniszczenia. Jednak ich władza przeszkadzała innym, więc pozostałe istoty zawarły sojusz i wygnały Dragemini na tereny, w których ciężko było przeżyć. Nie wiedzieli jednak, że dzieci tego gatunku lęgną się w smoczej postaci. Z jaj, w odpowiednim momencie, wylęgają się małe smoki, które uczą...

,,Invisibilia''
Nikt do końca nie wie czym są. Pojawiają się w starych bajędach, legendach przekazywanych przez bardów, nawet na kartach zakurzonych i pozółkłych kronik.
Ich opisy są najróżniejsze, od straszliwych do wręcz ubóstwiających.
Tylko mnie dane było poznać ich sekret. Te na wpół eteryczne istoty mają zdolność kształtowania rzeczywistości wedle swej własnej woli. Ludzie, gdy już spotka ich ta niespotykana sposobność by je dostrzec, widzą w nich uosobienie najgorszych koszmarów, lub najpiękniejszych marzeń. Wpływają na nas swą nieporównywalnie potężniejszą, bardziej złożoną i silniejsza od ludzkiej siły woli. Nie mówią zrozumiałą mową, wystarczy jedno tchnienie ich świadomości by wyrazić to co najlepsi poeci opiewają w całych eposach. Ludzi traktują jako jeden z elementów w układance świata, nigdy nie zadają sobie trudu by z kimkolwiek z nas wejść w dłuższy kontakt. Przyrównywani do duchów, demonów... Od setek lat wiadomo o ich istnieniu, jednak są niczym rozbłyski światła w mrocznym tunelu, dają nadzieję na poznanie się i odbierają ją momentalnie. W swojej nieodgadnionej naturze zdają się jednak pogardzać wszystkim nie tak skomplikowanym i rozwiniętym jak oni sami. Jaki mają na nas wpływ? Może to oni są siłą nazywaną bogami, przeznaczeniem... Może dlatego nie dają się poznać, bo nie chcą w nas niszczyć skłonnosci do poszukiwań celu egzystencji?...

,,Invisibilia''
Nikt do końca nie wie czym są. Pojawiają się w starych bajędach, legendach przekazywanych przez bardów, nawet na kartach zakurzonych i pozółkłych kronik.
Ich opisy są najróżniejsze, od straszliwych do wręcz ubóstwiających.
Tylko mnie dane było poznać ich sekret. Te na wpół eteryczne istoty mają zdolność kształtowania rzeczywistości wedle swej własnej woli....

Mementowie- Są to podobne do skrzatów istotki,określiłabym je jako niskie,różnokolorowe istoty o ciele skrzatów a umyśle bardziej potężniejszym niż paru ludzi razem wziętych.Cząstka ich nazwy nie jest przypadkowa,ponieważ ''Memento'' po łacinie to słowo ''pamiętać'' oznacza to,że gdy skrzywdzimy memęciotko za młodu ono do później starości [w ich przypadku ta starość jest napraaawdę długa] zapamiętają to i przy każdej możliwej okazji będą to nam wypominały. Ich pamięć działa jak karta pamięci,jeżeli nie ulegnie zniszczeniu to wszystkie nagrane na nią rzeczy zostaną w stanie nienaruszonym. Na ogół są to stworzenia bardzo spokojne,jednak nie myśl,że gdy coś im zrobisz złego to Ci się nie odpłacą. W zemstach mementowie są doskonali,w krótkim czasie są w stanie wymyślić naprawdę niebezpieczną zemstę. Legendy głoszą,że te istotki ukrywają się pod ziemią. Wychodzą z norek tylko po to aby zbierać jagody i grzyby z pobliskich lasów. Niestety lub stety nie jest w stanie ich otruć nawet muchomor,co więcej jest to ich przysmak.

Mementowie- Są to podobne do skrzatów istotki,określiłabym je jako niskie,różnokolorowe istoty o ciele skrzatów a umyśle bardziej potężniejszym niż paru ludzi razem wziętych.Cząstka ich nazwy nie jest przypadkowa,ponieważ ''Memento'' po łacinie to słowo ''pamiętać'' oznacza to,że gdy skrzywdzimy memęciotko za młodu ono do później starości [w ich przypadku ta starość jest...

Eskiros

Niewielkie istoty o humanoidalnej postaci, z wąską, pociągłą twarzą, szerokimi stopami na przypominających trochę ptasie nogach, posiadające puszysty ogon i niewielkie skrzydełka. Potrafią latać na niewielkie odległości, aczkolwiek zbyt częste lub długie fruwanie może nadwyrężyć ich siły. Zazwyczaj trzymają się stadami (niekoniecznie rodzinnymi - bardziej dla nich wiążące są przyjaźń i wspólny cel). Część tych stad jest wędrowna. Jako środków transportu używają szczurów (tak jak ludzie koni), do ciągnięcia wozów. Stada mieszkające na stałe budują na skrajach cywilizacji ludzi domy, osady albo przystosowują w tym celu drzewa i jaskinie. Eskiros są przyjaźni, pokojowo nastawieni i bardzo cenią sobie honor. Uwielbiają naukę, księgi i zdobywanie wiedzy, przy czym głównie interesują się naturą. Nie należy ich jednak lekceważyć - potrafią zaciekle walczyć. W boju szkoleni są mężczyźni i kobiety od najmłodszy lat. Wyjątkowo groźni są w starciu, jeśli atakują stadem. Długość życia Eskirosów nie jest do końca znana ludziom, a w pogrzebach uczestniczyło jedynie kilku przyjaciół ludu.
Eskirosi biegle posługują się mową ogólną, aczkolwiek posiadają także własny język i pismo zwane essereasinas (nazwa w języku ogólnym, trudno odtworzyć zapis brzmienia nazwy w języku Eskirosów). Język ten jest nieznany innych istotom, prawdopodobnie z powodu trudności w wymowie –posiada wiele zgłosek trudnych do powtórzenia dla innych ras.

Eskiros

Niewielkie istoty o humanoidalnej postaci, z wąską, pociągłą twarzą, szerokimi stopami na przypominających trochę ptasie nogach, posiadające puszysty ogon i niewielkie skrzydełka. Potrafią latać na niewielkie odległości, aczkolwiek zbyt częste lub długie fruwanie może nadwyrężyć ich siły. Zazwyczaj trzymają się stadami (niekoniecznie rodzinnymi - bardziej dla nich...

Są na świecie takie zjawiska, których nikt nie potrafi wyjaśnić. Między zwykłymi ludźmi kryją się istoty obcego gatunku. Jedną z nich jest Sagittarius, zwany również leśnym łowcą. Kiedy na niebo wschodzą gwiazdy, a pod konstelacją Strzelca umrze myśliwy, łucznik, z jego wyzioniętego ducha rodzi się Sagittarius. To stworzenie człowieko podobne. Ma zielonkawą skórę, porośniętą delikatnym meszkiem. Jego oczy błyszczą złotem, a jasne włosy otulają szpiczaste rysy twarzy. Sagittarius jest stróżem lasu. Łowcą obrońcą. Zjawia się wtedy, gdy wyczuwa niebezpieczeństwo, strach lub zagrożenie życia. Zdarza się, że przeprowadza zagubione istoty przez las, również ludzi. Jedynym zakazanym owocem dla Sagittariusa jest miłość. Leśny łowca może kochać leśne runo, niebo i gwiazdy, może kochać drzewa i krzewy, a także łanie, zające i ryby w rzece, ale nie wolno mu obdarzyć miłością człowieka. Kiedy to się stanie, jego serce zamieni się w kamień i z leśnego łowcy, zamieni się w myśliwego zabójcę. Jedynym rozwiązaniem wówczas jest przebicie własnej piersi złotym ostrzem. Cios uwalnia z serca ciężar i zamienia Sagttariusa w kamienny posąg. Wtedy nikomu nie może zrobić krzywdy, która jest wbrew jego naturze. Tym samym oszczędza sobie cierpienia.

Są na świecie takie zjawiska, których nikt nie potrafi wyjaśnić. Między zwykłymi ludźmi kryją się istoty obcego gatunku. Jedną z nich jest Sagittarius, zwany również leśnym łowcą. Kiedy na niebo wschodzą gwiazdy, a pod konstelacją Strzelca umrze myśliwy, łucznik, z jego wyzioniętego ducha rodzi się Sagittarius. To stworzenie człowieko podobne. Ma zielonkawą skórę,...

W moim ogrodzie mieszkają nyguski. Podobne do bajkowych skrzatów, trochę mniej płochliwe i bardzo kochające rośliny. Małe istotki mniejsze od lalek Barbie, okrąglutkie, golutkie i zielone, z szarymi włosami. Nigdy nie mogę rozpoznać, które z nich to samce, a które samice. Porozumiewają się między sobą dziwnym, trzeszcząco-szeleszczącym językiem, który czasem przypomina grę świerszczy. Całymi dniami potrafią rozmawiać z kwiatami, gładzić je, podlewać, oczyszczać z chwastów i szkodników, a potem wylegiwać się w ich cieniu. Zauważyłam także, że żywią się ich nektarem. Nocami zakopują cię w krecie kopce i tam pozostają aż do świtu. Nieoceniona pomoc każdego ogrodnika i szeptuchy.

W moim ogrodzie mieszkają nyguski. Podobne do bajkowych skrzatów, trochę mniej płochliwe i bardzo kochające rośliny. Małe istotki mniejsze od lalek Barbie, okrąglutkie, golutkie i zielone, z szarymi włosami. Nigdy nie mogę rozpoznać, które z nich to samce, a które samice. Porozumiewają się między sobą dziwnym, trzeszcząco-szeleszczącym językiem, który czasem przypomina grę...

IMBECYLUSZE - rasa wyewoluowała na przestrzeni wieków w pewnym pięknym, mlekiem i miodem płynącym kraju nad rzeką Wisłą. Święte księgi Imbecyluszy opisujące praprzodków, tej niezbyt lubianej w fantastycznym świecie społeczności, wspominają o mutacji wywołanej wpływem promieniowania kineskopowego, które zostało zmanipulowane przez rządowe środki przekazu. W końcu po wielu latach nieustającej indoktrynacji powstał protoplasta, od którego rozpoczęła się świetlana przyszłość rasy. Święty Janusz bo o nim mowa, którego księgi opisują jako kompletnego imbecyla (stąd nazwa IMBECYLUSZY), był mężczyzną nad wyraz szarmanckim o wigorze wręcz legendarnym. To dzięki jego wytężonym wysiłkom wspomaganym programem 500 plus, dorobił się rzeszy malutkich imbecyluszy, którzy jak tylko podrośli do wieku rozrodczego rozpierzchli się po świecie głosząc jego ewangelię.

UWAGA! Rasa wyjątkowo złośliwa, chytra i wulgarna. Nie ma problemu z rozpoznaniem Imbecylusza. Sumiaste wąsisko i biała koszulkoczuga na ramiączkach to ich znak rozpoznawczy.

IMBECYLUSZE - rasa wyewoluowała na przestrzeni wieków w pewnym pięknym, mlekiem i miodem płynącym kraju nad rzeką Wisłą. Święte księgi Imbecyluszy opisujące praprzodków, tej niezbyt lubianej w fantastycznym świecie społeczności, wspominają o mutacji wywołanej wpływem promieniowania kineskopowego, które zostało zmanipulowane przez rządowe środki przekazu. W końcu po wielu...

Rycerze siedzieli w milczeniu przy długich drewnianych stołach. Ostre promienie wschodzącego słońca walczyły z panującym na sali mrokiem, przeszywając go strumieniami wpadającymi przez wysokie okna. Król przemawiał. Z mroku zionęły wytrzeszczone białka jego oczu. Wydawał dziwne, coraz dziwniejsze odgłosy. Wstał i ruszył ku rycerzom. Gdy dosięgły go promienie, zebrani zauważyli że na jego twarzy pojawiła się krzaczasta, kruczoczarna broda. Król nigdy wcześniej nie nosił zarostu. Gdy otworzył usta schowane w splątanych odmętach szczeciny, dało się zauważyć lśniące, krzywe, zwierzęce kły. Król uniósł ręce, jakby przecząc temu co wygaduje, jakby chciał zedrzeć z twarzy brodę. Jeden z rycerzy wdarł na mównicę. Pchnął króla w objęcia mroku. W ciemnościach zalśnił miecz, który przeszył królewski brzuch. Rozległo się głuche uderzenie. Król odszedł. Rozdźwięczały się miecze dobywane z pochw. Rycerze rzucili się na królobójcę. Powietrze pachniało nadchodzącym samosądem. Ciało się poruszyło. Rycerze zamarli. Z ust martwego króla wystrzeliła czerń. Była jak żywy, wykoślawiony, włochaty cień. Uciekła do najciemniejszego zakątka sali. Ranne ohydztwo broczyło czarną krwią. Ryczało tak przeraźliwie, że popękały wszystkie okna. Paskudztwo wyskoczyło przez jedno z nich. Jeśli przeżyło, biada nam! Nieznana istota nie została nazwana, gdyż żadne ze znanych słów nie mogło opisać jej okropieństwa. Czyha w mroku, gorsza niż śmierć. Strzeżcie się brodatych władców, ich usta mogą nie należeć do nich.

Rycerze siedzieli w milczeniu przy długich drewnianych stołach. Ostre promienie wschodzącego słońca walczyły z panującym na sali mrokiem, przeszywając go strumieniami wpadającymi przez wysokie okna. Król przemawiał. Z mroku zionęły wytrzeszczone białka jego oczu. Wydawał dziwne, coraz dziwniejsze odgłosy. Wstał i ruszył ku rycerzom. Gdy dosięgły go promienie, zebrani...