Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

wilk
privatehell90
Domi
Julka
Gońka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

wilk
privatehell90
Domi
Julka
Gońka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Zamykam oczy i formuję, tworzę i buduję... Metaforyczna bo lekka jak chmury, czym w rzeczywistości jest, cegiełka za cegiełką. Powolutku, jak Demiurg oplatam idee winoroślą i bluszczem, które pną się po ścianach obłoków. Niby to równych bo idealnych, w swych pierzastych, ascetycznych kształtach, jednak dalekich od doskonałości. A mimo to trwałych stabilnych, przeźroczystych i przelotnych.
To świat chwilowy, na sekundę w czasie zatrzymany. Pareidolia powstała w mym umyśle, w najdoskonalszych zakamarkach, gdyż umyka. Nie pozwala się zniewolić, zdobyć i ujarzmić.
Daje nadzieję, oplata swym żywym kolorem, zniewala prostotą. Zielonym... dotykiem rośliny, która pragnie poznań, która sama wyciąga swe liście, jak do słońca, by poczuć...
Białym... bo czymże ten świat, jak nie konstrukcją z chmur jedynie, i aż.
Stąpam uliczkami wąskimi, przesuwam powoli dłonią po białej ścianie, i mocniej zaciskam palce, zatapiając je, odrywając kawałek po kawałku mur skruszony. I trzymam ten kawałek w mej dłoni, otaczam opieką tę małą cząsteczkę, kawałek siebie. I znowu wiedziona namiętnością pragnę tworzyć, chcę budować, chociaż na sekundę, ulotną...
Wypuszczam cząstkę, już niebezkształtną, już nieskruszoną gdyż ona materią powstałą z myśli mojej, z ciała mojego i miasto to mym ciałem, a ja jego duszą.

Zamykam oczy i formuję, tworzę i buduję... Metaforyczna bo lekka jak chmury, czym w rzeczywistości jest, cegiełka za cegiełką. Powolutku, jak Demiurg oplatam idee winoroślą i bluszczem, które pną się po ścianach obłoków. Niby to równych bo idealnych, w swych pierzastych, ascetycznych kształtach, jednak dalekich od doskonałości. A mimo to trwałych stabilnych, przeźroczystych...

Miasto idealne?
Powinno być symetryczne.
Idealnie równe ścieżki, ulice, dróżki, budynki, parki, place zabaw, przedszkola, szkoły. Odmierzone co do centymetra. Wszystko wyliczone. Każdy kąt zmierzony. Obliczone pole każdej rzeczy. Odmierzona każda sekunda, minuta, godzina. Idealnie wypełniony grafik. Żadnych wolnych miejsc. Żadnych pustych przestroni. Wszystko zapełnione idealnie przystrzyżoną trawą, czy idealnie zmierzoną kostką brukową. Raj dla matematyków.

Miasto idealne?
Powinno być symetryczne.
Idealnie równe ścieżki, ulice, dróżki, budynki, parki, place zabaw, przedszkola, szkoły. Odmierzone co do centymetra. Wszystko wyliczone. Każdy kąt zmierzony. Obliczone pole każdej rzeczy. Odmierzona każda sekunda, minuta, godzina. Idealnie wypełniony grafik. Żadnych wolnych miejsc. Żadnych pustych przestroni. Wszystko zapełnione...

Nie lada wyzwaniem jest snuć refleksje o mieście idealnym i nie ulec zarazem utopijnym wizjom, które niegdyś zwodziły XIX-wiecznych urbanistów i socjalistów. Wprawdzie wszelkie utopijne eksperymenty społeczne zakończyły się klęską, lecz jeden projekt zasługuje na szczególną uwagę i uznanie. Mowa o projekcie Ebenezera Howarda, który zasłynął z innowacyjnej wizji miasta opartego na silnym fundamencie natury będącego odpowiedzią na krytyczne przeludnienia ówczesnych metropolii.

W istocie, to właśnie ‘Miasto ogród’ brytyjskiego urbanisty służy mi dzisiaj jako wyobrażenie miasta idealnego. Co więcej, posunąłbym się o krok dalej i w pełni świadomy ryzyka przesady pozostałbym przy samym ogrodzie bez żadnych elementów miejskiej infrastruktury. Jedynymi obiektami świadczącymi o obecności człowieka byłyby skromne, lecz eleganckie struktury z białego marmuru, które dopełniałyby jedynie naturalne piękno krzewów i drzew. Czy istnieje bowiem miejsce bardziej odpowiednie dla bytu człowieczego niż uporządkowany wymiar natury na obraz Edenu, gdzie wszystkie elementy funkcjonują w absolutnej harmonii?

Gdy jednak wracam z powrotem na Ziemię, prędko dochodzę do wniosku, iż moje miasto idealne byłoby albo hipisowską komuną duszną od oparów konopi indyjskich, albo lewą i środkową częścią tryptyku Hieronima Boscha pod tytułem “Ogród rozkoszy ziemskich”. Oba przypadki sprowadzają się do czystej hipotezy. To dobrze, gdyż w efekcie pozostaje wystarczająco dużo przestrzeni dla marzeń o tym co idealne.

Nie lada wyzwaniem jest snuć refleksje o mieście idealnym i nie ulec zarazem utopijnym wizjom, które niegdyś zwodziły XIX-wiecznych urbanistów i socjalistów. Wprawdzie wszelkie utopijne eksperymenty społeczne zakończyły się klęską, lecz jeden projekt zasługuje na szczególną uwagę i uznanie. Mowa o projekcie Ebenezera Howarda, który zasłynął z innowacyjnej wizji miasta...

Wyobraźcie sobie park, w którym przy każdej ławeczce jest elegancka lampa i mały regał pełen książek. Nad każdą alejką rośnie baldachim pełen kwiatów. Przy stawie na trawie leniuchują zwierzęta i bawią się całe rodziny.
Idźmy dalej w kierunku ulicy. Zamiast tramwaju czy samochodu - mamy do dyspozycji co jakiś czas stylowy świstoklik rodem z "Harrego Pottera". Każdego z nich obsługuje elf. W mieście nie ma korków ani smogu. Ulice wykorzystuje się wyłącznie w celach rekreacyjnych: jako ścieżki rowerowe, spacerowe, na przejażdżki dorożką albo zabytkowym autem.
Dzielnica mieszkalna przenosi nas w klimaty z Hobbitowa - okrągłe drzwi, małe ogródki, mostek nad rzeką.
A na dworcu zamiast autobusów czekały by na nas rzędem stojące stare szafy. Podobne do tej z "Opowieści z Narni". Jedna z nich przenosiłaby nas właśnie do świata Narni.
Na obiad można by wybrać się do maleńkiej restauracji w stylu tej z "Podróży na sto stóp".
Wieczorami na ulicach pojawialiby się grajkowie i mieszkańcy biesiadowali by przy lampionach i śpiewie. Można by zasmakować domowej kuchni i wysłuchać lokalnych gawędziarzy. Może jakiś Gandalf przyniósłby nam opowieść ze swojej wyprawy albo dzieci mogłyby wysłuchać bajek Babci Gąski.
Pozwólcie zatem, że spakuję mój plecak i wyruszę w poszukiwaniu mojego città ideale. Jeśli macie ochotę, to możecie do mnie dołączyć 😊

Wyobraźcie sobie park, w którym przy każdej ławeczce jest elegancka lampa i mały regał pełen książek. Nad każdą alejką rośnie baldachim pełen kwiatów. Przy stawie na trawie leniuchują zwierzęta i bawią się całe rodziny.
Idźmy dalej w kierunku ulicy. Zamiast tramwaju czy samochodu - mamy do dyspozycji co jakiś czas stylowy świstoklik rodem z "Harrego Pottera". Każdego z nich...

Powinno być spokojne, ale niezbyt małe. Powinno mieć piękne stare miasto, zadbane okolice. Ludzie powinni być dla siebie mili. Ale co najważniejsze powinni w nim mieszkać moi najbliżsi, bym mogła mieć ich obok.

Powinno być spokojne, ale niezbyt małe. Powinno mieć piękne stare miasto, zadbane okolice. Ludzie powinni być dla siebie mili. Ale co najważniejsze powinni w nim mieszkać moi najbliżsi, bym mogła mieć ich obok.

Città ideale? Zielono, zielono i jeszcze raz zielono! Tylko wtedy czuje się świeżo, czysto i spokojnie. W końcu zielony kolor relaksuje :) Między zielenią, trawników, krzewów, drzew widzę też kolory, wiele barw – kwiaty: wiosną np. tulipany, latem róże, jesienią wrzosy i rzecz jasna kolorowe liście. W zimie kolory światełek!
Między tą naturą miasto, budynki nowoczesne poprzeplatane małymi domkami z zachowaniem równowagi. Nie w stylu „przenieśmy się na wieś”, ale bądźmy też dumni z postępu (wieżowce, przeszklenia), nie niszcząc i nie zapominając o prostocie, skromności, tradycji. Idealnie by było, aby w tym idealnym mieście były miejsca na pasję, rozrywkę, ciekawą pracę – spełnienie.
Po codziennej pracy kontakt z naturą, wyciszenie, czas na spotkania, żarty. Trochę pędu i wyznaczony rytm za dnia, a chwile zapomnienia popołudniami - miasto idealne…

Città ideale? Zielono, zielono i jeszcze raz zielono! Tylko wtedy czuje się świeżo, czysto i spokojnie. W końcu zielony kolor relaksuje :) Między zielenią, trawników, krzewów, drzew widzę też kolory, wiele barw – kwiaty: wiosną np. tulipany, latem róże, jesienią wrzosy i rzecz jasna kolorowe liście. W zimie kolory światełek!
Między tą naturą miasto, budynki nowoczesne...

Miasto idealne brzmi trochę jak oksymoron.
W moim mieście idealnym nie ma korków, opóźnionych autobusów, zimy, beznadziejnych restauracji i bezpańskich zwierząt (wszystkie są za to „pańskie”, nie że się je wybija czy coś!).
Co zatem w nim jest? Mam dylemat czy powinno to być nowoczesne miasto z przeszklonymi budynkami i symetryczną siatką ulic, czy też miasto na poły XIX-wieczne z brukowanymi, krętymi uliczkami, z kamienicami o dużych oknach i dorożkami odjeżdżającymi z każdego rogu ulicy. W gruncie rzeczy – to nieistotne.
Moje miasto idealne to bowiem miasto miłośników książek, gdzie kwitnie bookcrossing, biblioteki są oblegane, a księgarnie osiągają zyski jak nigdzie indziej. Jest też dużo przeróżnych punktów handlowo-usługowych dla książkomaniaków. Chcesz spersonalizowaną półkę na książki? A proszę bardzo! Zakładkę do ksiązki o zapachu czekolady i pomarańczy? Czemu nie! Jane Austen po angielsku? Wydrukują na miejscu! Wiedżmin czytany przez Manna lub Niedźwieckiego? Ależ proszę bardzo, robi się na specjalne zamówienie.
Wszędzie jest mnóstwo ławek gdzie można przysiąść na przedpołudniową lekturę, a przy nich możliwość ładowania sprzętu do e- i audiobooków.
A po ciężkim dniu można przysiąść z kawą w „U Wonki” lub przy piwie w pubie „Pod Trzema Miotłami”.

Miasto idealne brzmi trochę jak oksymoron.
W moim mieście idealnym nie ma korków, opóźnionych autobusów, zimy, beznadziejnych restauracji i bezpańskich zwierząt (wszystkie są za to „pańskie”, nie że się je wybija czy coś!).
Co zatem w nim jest? Mam dylemat czy powinno to być nowoczesne miasto z przeszklonymi budynkami i symetryczną siatką ulic, czy też miasto na poły...

A po co komu miasto? Miasto idealne dla mnie nie istnieje. Na co komu zgiełk i tłumy? Prędzej skusiła bym się do określenia "miejsce".
Nagrzane od wiosennego słońca łąki pełne dzikich kwiatów. Gdzieś w oddali szumi las. Wiatr smagający moje policzki lekko je chłodzi. Po środku łąki ja, leżąca na kocu z poduszką pod głową przemierzam inne "idealne miejsca" z nosem w książkach.

A po co komu miasto? Miasto idealne dla mnie nie istnieje. Na co komu zgiełk i tłumy? Prędzej skusiła bym się do określenia "miejsce".
Nagrzane od wiosennego słońca łąki pełne dzikich kwiatów. Gdzieś w oddali szumi las. Wiatr smagający moje policzki lekko je chłodzi. Po środku łąki ja, leżąca na kocu z poduszką pod głową przemierzam inne "idealne miejsca" z nosem w...