To była jedna z ostatnich porządnych zim, takich z dużą ilością śniegu i faktycznie niskimi temperaturami. Mieszkałam na wsi, z głównej drogi miałam do domu jakieś 600 metrów pod górkę. Była to droga gruntowa, gdzie pług nie docierał. Odśnieżyliśmy tylko szeroką na niespełna metr ścieżkę. Wracałam do domu o 11 w nocy. Znajomi wysadzili mnie na drodze głównej i pojechali, a ja zaczęłam się wspinać. Miałam na sobie krótkie kozaczki na szpilce, krótką spódniczkę i cienkie rajstopy. Było ślisko, temperatura minus 12 stopni. Gdzieś w połowie drogi potknęłam się i wywaliłam tak nieszczęśliwie, że zwichnęłam kostkę.

Spróbowałam wstać, ale nie dałam rady. Siedziałam oszołomiona na śniegu, a potem się rozdarłam, ale wysokie na metr zaspy po obu stronach ścieżki skutecznie tłumiły moje wrzaski. Telefonów komórkowych jeszcze wtedy nie było. Zaczęłam się wspinać, najpierw na tyłku, a potem na czworakach. Bardzo szybko miałam kolana zdarte do krwi; nigdy bym nie przypuszczała, że ubity śnieg może być ostry jak szkło. Byłam przerażona, wydawało mi się, że jest coraz zimniej, a drogi przede mną nie ubywało. Rozbeczałam się, ale pochlipując wciąż piełam się w górę. W którymś momencie uraziłam obolałą kostkę i na chwilę straciłam przytomność. Kiedy się ocknęłam było mi ciepło, miałam ochotę się zdrzemnąć. „Tylko na chwilę” – pomyślałam. Jednak resztka instynktu samozachowawczego kazała mi pełząć dalej, aż dotarłam do domu.

Później okazało się, że pokonanie tych 300 metrów zajęło mi dwie godziny.

To była jedna z ostatnich porządnych zim, takich z dużą ilością śniegu i faktycznie niskimi temperaturami. Mieszkałam na wsi, z głównej drogi miałam do domu jakieś 600 metrów pod górkę. Była to droga gruntowa, gdzie pług nie docierał. Odśnieżyliśmy tylko szeroką na niespełna metr ścieżkę. Wracałam do domu o 11 w nocy. Znajomi wysadzili mnie na drodze głównej i pojechali, a...

Chodziłam do szkoły katolickiej. Na wycieczki wybierałyśmy się w mundurkach. Składały się na niego granatowa, plisowana spódnica i biała bluzka z granatowym, marynarskim kołnierzem. Będąc w Gdyni, można było podawać się za ucznia szkoły żeglarstwa. Mknąc np. po ulicach Wrocławia z siostrą zakonną na czele, rzucałyśmy się w oczy. Wracałam z koleżankami z takiej właśnie wycieczki. Byłam okropnie wkurzona. Dziewczyny znały mnie dobrze. Wiedziały, że w takich momentach najlepiej zostawić mnie w spokoju. Padał sobie deszczyk. Ja z miną, jakbym miała cały świat rozwalić w drobny mak, ruszyłam przodem. Mijając ogromną kałużę poślizgnęłam się i wylądowałam całym cielskiem w jej odmętach. Dziewczyny patrzyły na mnie przerażone. Widząc ich miny, zdałam sobie sprawę, jak zła musiałam być, że zamiast śmiać się z wytaplanej w błocie dziewczynki z elitarnej szkoły katolickiej, patrzyły na mnie spodziewając się, że wybuchnę, jak bomba zegarowa. Cała złość mi przeszła. Zaczęłam się śmiać. Koleżanki odetchnęły z ulgą. Jedna z nich przyznała, że była pewna, że już po nich. Dla mnie kąpiel w tej kałuży była, jak lekarstwo. Zapomniałam o całej złości. Nagle wszystko było dobrze. Szłyśmy do internatu śmiejąc się całą drogę. To, że wyglądałam, jak brzydkie, zmokłe kaczątko nie miało znaczenia. Tego dnia nikt z przechodniów nie komentował naszej drużyny składającej się z pingwina i kaczuszek. Po upadku i tak nic bym sobie z tego nie zrobiła. Za dobry miałam humor.

Chodziłam do szkoły katolickiej. Na wycieczki wybierałyśmy się w mundurkach. Składały się na niego granatowa, plisowana spódnica i biała bluzka z granatowym, marynarskim kołnierzem. Będąc w Gdyni, można było podawać się za ucznia szkoły żeglarstwa. Mknąc np. po ulicach Wrocławia z siostrą zakonną na czele, rzucałyśmy się w oczy. Wracałam z koleżankami z takiej właśnie...

Najpotężniejszym i nieposkromionym żywiołem jest czas.
Nikt nie potrafi go zakrzesać, okiełznać, ujarzmić czy kontrolować.

Przyglądam się mu w milczeniu, ale on nie spogląda na mnie.
Nie chce nawet rzucić okiem w moją stronę.
Pnie się swoimi drogami, wyznacza własne ścieżki.

W codziennym życiu zapominam o jego potędze.
Przystosowuję się.
Bo niby jak mam kontrolować coś, czego nie mogę dotknąć?

Czas płynie, dryfuje jak ta łódka na środku oceanu.
Popędzany raz szybciej przez wyniosłe fale, raz wolniej
unosi się z prądem mojego życia.

Płynie, a ja, Ty i my wszyscy możemy:
przystosować się, albo nie marnować go więcej.

Nie budzić się co parę lat i myśleć,
że te lata były zmarnowane.

Każdego dnia czuję motywację do zrobienia czegoś więcej.
Czegoś więcej niż tylko trwania.

Po przeżyciu lat trwania, czułem się fatalnie.
Było mi źle i nie chcę tego powtarzać.

Najpotężniejszym i nieposkromionym żywiołem jest czas.
Nikt nie potrafi go zakrzesać, okiełznać, ujarzmić czy kontrolować.

Przyglądam się mu w milczeniu, ale on nie spogląda na mnie.
Nie chce nawet rzucić okiem w moją stronę.
Pnie się swoimi drogami, wyznacza własne ścieżki.

W codziennym życiu zapominam o jego potędze.
Przystosowuję się.
Bo niby jak mam kontrolować coś,...

To było latem - dwa lub trzy lata wstecz. Nie pamiętam dokładnie. Był już późny wieczór. Wracaliśmy ze znajomym z Hajnówki. Gdy wyjeżdżaliśmy zaczynał padać deszcz ale nic nie zapowiadało nawałnicy jak miała niedługo uderzyć. Nie było żadnych ostrzeżeń ani w radiu ani w telewizji. Traf chciał, że spora część trasy prowadziła wąskimi powiatowymi drogami obsadzonymi gęsto drzewami. Rozszalała się burza, lało niemiłosiernie - widoczność na pół metra. Ale weź i zjedź jak nie bardzo było gdzie a pod drzewami nie chcieliśmy stawać. Autentyczne przerażenie, bo ani jechać ani zatrzymywać się. W pewnym momencie usłyszeliśmy głośny huk i trzask niemal nad naszymi głowami. Kierowca odruchowo wcisnął pedał gazu i samochód na ślepo wyrwał do przodu. Niemal w tej samej chwili coś uderzyło z impetem w pokrywę bagażnika i stoczyło sie na drogę. Nie zatrzymaliśmy się wtedy. Przez tylną szybę kuzynka wypatrzyła, że była to gruba gałąź. Na szczęście nie wyrządziła większej szkody, poza solidnym wgnieceniem i zbitymi tylnymi światłami. Ale nieraz zastanawialiśmy się co by było gdyby gałąź spadła na maskę samochodu albo na dach. Za żadne skarby świata nie chciałabym przeżyć takiej sytuacji jeszcze raz.

To było latem - dwa lub trzy lata wstecz. Nie pamiętam dokładnie. Był już późny wieczór. Wracaliśmy ze znajomym z Hajnówki. Gdy wyjeżdżaliśmy zaczynał padać deszcz ale nic nie zapowiadało nawałnicy jak miała niedługo uderzyć. Nie było żadnych ostrzeżeń ani w radiu ani w telewizji. Traf chciał, że spora część trasy prowadziła wąskimi powiatowymi drogami obsadzonymi gęsto...

41 dni nadziei[bookLink]4853671|41 dni nadziei[/bookLink]

41 dni nadziei[bookLink]4853671|41 dni nadziei[/bookLink]

 [bookCover]4853671|41 dni nadziei[/bookCover]