Szczerze wątpię, by hippisowskie postrzeganie świata było uzasadnione.
Dzieci-kwiaty myślą, że pokój i miłość zwyciężą, jeśli będziesz miły dla innych ludzi - oni odwazajemnią ci się tym samym.
Brzmi ładnie i wzniośle, ale świat tak nie działa.
Ludzie mówią, że pacyfizm zwycięży - ale gdy jest spokojnie, to tak naprawdę chwilowe zawieszenie broni, cisza przed burzą.
A tak w ogóle jakie zawieszenie broni? Bo trzeba to rozgraniczyć - fakt, że ludzie nie biją się na twoim podwórku wcale nie znaczy, że nie biją się w ogóle.
Gdy słyszysz, co ludzie mówią w telewizji, na prezentacjach w pracy, czy też w trakcie kampanii wyborczej - dla swojego własnego dobra powinieneś kwestionować wszystko. Każdy sobie rzepkę skrobie - to co inni ci mówią wcale nie musi być prawdą.
Ba, prawdopodobnie większość "wiadomości" docierających do twoich uszu nie ma na celu poinformowania Cię o czymś, ale zrealizowania celów osoby cię informującej. Sprzedanie jakiś tanich historyjek, byś skupił się na nich - a nie na czymś, co faktycznie istotne. Filozofia cyniczna jest niestety jedyną naprawdę działającą w obecnych czasach. Choć chciałbym się mylić.

Szczerze wątpię, by hippisowskie postrzeganie świata było uzasadnione.
Dzieci-kwiaty myślą, że pokój i miłość zwyciężą, jeśli będziesz miły dla innych ludzi - oni odwazajemnią ci się tym samym.
Brzmi ładnie i wzniośle, ale świat tak nie działa.
Ludzie mówią, że pacyfizm zwycięży - ale gdy jest spokojnie, to tak naprawdę chwilowe zawieszenie broni, cisza przed burzą.
A tak...

Budzę się czerpiąc powietrza z czasów rozlewu krwi i pożogi. Otaczają mnie pastwiska zasciełane duchem niewinnych ludzi. Każda bitwę przetrwałem z bagnetem wbitym w plecy.

Tak naprawdę to nie przetrwałem żadnej wojny, chciałem mieć zachęcający wstęp.

Historia świata jest dla mnie drogowskazem, pomaga wybrać pagórek, który muszę przeskoczyć, aby dostać się do upragnionego celu.

Kieruję się faktami, tym co już kiedyś się stało. Nie chcę powtarzać błędów ludzi, którzy już pokazali nam jak żyć.

Niektórzy chcą się kłócić, celowo i umyślnie wszczynać bójki. Ja nie.
Utożsamiam się z pacyfizmem.

Uważam, że ta idea jest naprawdę wspaniała i niepowtarzalna.

Są ludzie ogarnięci szałem bogactwa, wołają innym: „Broń na ramię”
A myślą: „Idź walcz o naszą naftę”.
Twoja jest krew, a ich jest nafta!
Wszystko, niezależnie co robię staram się przemyśleć. Rozważyć o każdej ze stron. Nie chcę ranić innych ludzi, nie szukam zwad i potyczek. Czerpię z każdego dnia pełnymi garściami, jednocześnie nie próbując krzywdzić innych. Różnię się dużo od prawdziwych pacyfistów.

Póki na ziemi jest choć dwoje ludzi, wojny będą trwać. Dobra, koniec o wojnach.

Kieruje się własnymi wartościami, często wynikają z Biblii. Ślepo wierzę w „lepszy świat”: świat bez ściem, oszczerstw i niedomówień. W taką Utopie.

Prawdę mówiąc nie wiem kim jestem i jak żyć. Nie wiem jaka jest prawda tego świata, napewno jest odleglejsza niż planeta Nibiru od ziemi

Budzę się czerpiąc powietrza z czasów rozlewu krwi i pożogi. Otaczają mnie pastwiska zasciełane duchem niewinnych ludzi. Każda bitwę przetrwałem z bagnetem wbitym w plecy.

Tak naprawdę to nie przetrwałem żadnej wojny, chciałem mieć zachęcający wstęp.

Historia świata jest dla mnie drogowskazem, pomaga wybrać pagórek, który muszę przeskoczyć, aby dostać się do upragnionego...

Jestem hippiską od dziecka. Zawsze fascynowały mnie długie kolorowe suknie, kwiaty we włosach i symbole pacyfistyczne. Swoją niepokorną duszę odkryłam na Woodstocku kilka lat temu. To tam zakosztowałam wolności i miłości do świata i ludzi. Jestem bardzo tolerancyjna i otwarta na nowe doświadczenia. Do dzisiaj jestem za równością dla wszystkich, a hasło "robić dzieci zamiast wojen" ma dla mnie głębokie przesłanie. Każdemu życzę takiego kolorowego i pięknego podejścia do życia.

Jestem hippiską od dziecka. Zawsze fascynowały mnie długie kolorowe suknie, kwiaty we włosach i symbole pacyfistyczne. Swoją niepokorną duszę odkryłam na Woodstocku kilka lat temu. To tam zakosztowałam wolności i miłości do świata i ludzi. Jestem bardzo tolerancyjna i otwarta na nowe doświadczenia. Do dzisiaj jestem za równością dla wszystkich, a hasło "robić dzieci zamiast...

Zdecydowanie bliżej mi do nihilizmu, bo jedyne czego człowiek dorobi się przez całe życie, to ubranie. Rodzi się nagi, a chowają go w ubraniu. Człowiek zamiast cieszyć się życiem, goni za dobrami materialnymi, które suma sumarum na koniec i tak zostawiają na świecie, a sami odchodzą nie zabierając nic...

Zdecydowanie bliżej mi do nihilizmu, bo jedyne czego człowiek dorobi się przez całe życie, to ubranie. Rodzi się nagi, a chowają go w ubraniu. Człowiek zamiast cieszyć się życiem, goni za dobrami materialnymi, które suma sumarum na koniec i tak zostawiają na świecie, a sami odchodzą nie zabierając nic...

23-letnia kobieta idzie przez pole, jedną ręką odgarnia kłosy zboża bo w drugiej niesie swoją nowonarodzoną córeczkę. Zatrzymuje się, spogląda na te małe cudo po czym wrzuca córeczkę do pobliskiej rzeki. Chociaż nie wiem jak bardzo chciałbym być pacyfistą to takie sytuacje podcinają moją wiarę w człowieka. Skąd takie skrajności w naszych charakterach. Potrafimy poświęcić swoje życie w obronie obcych nam ludzi ale potrafimy także bestialsko mordować tych najsłabszych. Potrafimy wylądować na księżycu ale potrafimy także zrzucić bombę chemiczną na bezbronnych cywili. Jestem gotowy być pacyfistą ale nie przestaje być czujny bo gdzieś tam podświadomie wiem, że człowiek z natury jest drapieżnikiem.

23-letnia kobieta idzie przez pole, jedną ręką odgarnia kłosy zboża bo w drugiej niesie swoją nowonarodzoną córeczkę. Zatrzymuje się, spogląda na te małe cudo po czym wrzuca córeczkę do pobliskiej rzeki. Chociaż nie wiem jak bardzo chciałbym być pacyfistą to takie sytuacje podcinają moją wiarę w człowieka. Skąd takie skrajności w naszych charakterach. Potrafimy poświęcić...

Ciężko jest ostatecznie pozostać po jednej stornie barykady nihilizm-pacyfizm. Myślę,że moje odczucia i postawa są mieszane. Oczywiście jak każdy człowiek miewam gorsze dni, kiedy wstaję lewą nogą z łóżka,świat widzę raczej w szaroburych barwach. Czasami wywołane jest to jakąś bagatelną błahostką, czasami wydarzeniami poprzednich dni,a niekiedy nie wiadomo do końca skąd wziął się ponury nastrój.Wówczas jestem skłonna do negacji moich dotychczasowych prawd życiowych,podstaw moralnych. Pamiętam doskonale jak zawiodłam się na mojej teściowej, miałam ją zawsze za osobę przede wszystkim sprawiedliwą, dążącą do prawdy.Ale w pewnym momencie kiedy zrodził się konflikt miedzy mną,a jej synem, wszystkie klapki z moich oczu nagle opadły.Ponieważ nie pozwolono mi dojść do głosu,a cały ciężar winy i odpowiedzialności złożono na moje barki, chociaż to ja w tej sytuacji byłam kozłem ofiarnym.I chociaż do tego momentu byłam całkowitą optymistką i lubowałam się w pacyfizmie, dążeniu do pokoju w rodzinie i zapobieganiu różnym niepotrzebnym swarom, to w tamtym momencie zrodził się we mnie duch walki i negacja dotychczasowych wartości. Moje dziecko chcę również nauczyć pokojowego odbierania świata,unikania niepotrzebnych konfliktów,lecz z ogromną dozą asertywności i umiejętnością trzeźwego postrzegania rzeczywistości. Bo o tyle pacyfizm jest doby, jeśli wszyscy gają fair play i nikt nie chce wchodzić Ci na głowę,lecz kiedy do tego dochodzi, wtedy powinien do walki stanąć zdrowy rozsądek.

Ciężko jest ostatecznie pozostać po jednej stornie barykady nihilizm-pacyfizm. Myślę,że moje odczucia i postawa są mieszane. Oczywiście jak każdy człowiek miewam gorsze dni, kiedy wstaję lewą nogą z łóżka,świat widzę raczej w szaroburych barwach. Czasami wywołane jest to jakąś bagatelną błahostką, czasami wydarzeniami poprzednich dni,a niekiedy nie wiadomo do końca skąd...

Spokój dla mnie, dla moich bliskich i dal mojego domostwa. Dla mnie to jest najważniejsze. Zdaję sobie sprawę , że czasami trzeba ponieść ofiary, ale w tym przypadku cel uświęca środki. Buntuję się przeciwko owczemu pędowi, przeciwko pośpiechowi i wszędobylskiej technologii. W moim domu ma być ciepło i rodzinnie. Książka, kubek z dobrą kawką, winkiem a nie pęd, bieg i bezosobowość.

Spokój dla mnie, dla moich bliskich i dal mojego domostwa. Dla mnie to jest najważniejsze. Zdaję sobie sprawę , że czasami trzeba ponieść ofiary, ale w tym przypadku cel uświęca środki. Buntuję się przeciwko owczemu pędowi, przeciwko pośpiechowi i wszędobylskiej technologii. W moim domu ma być ciepło i rodzinnie. Książka, kubek z dobrą kawką, winkiem a nie pęd, bieg i...

„Aby istnieć, człowiek musi się buntować”-powiedział Camus. Podążając za jego wskazówką wybrałam życie jako wieczna buntowniczka. Mój sprzeciw wobec świata nie objawia się jednak w hołdowaniu idei nihilizmu, podważaniu wszystkich wartości czy też bezsensownej dewastacji mienia państwowego. Przyjęłam inną postawę. Krytycznie patrzę na otaczającą mnie rzeczywistość i nie ufam mediom ani tradycyjnym, ani społecznościowym. Kiedy znajoma ‘ćwierka’ cały wieczór, opowiadając jak idealne ma życie, ja siedzę na balkonie z książką. Buntuję się przeciwko wszechobecnej digitalizacji, technologizacji i uprzemysłowieniu. Nie zgadzam się na życie w świecie, w którym wirtualne kontakty znaczą więcej od ludzkich, a związki kończy się wiadomością na komunikatorze ze smutnym emotikonem. Zamiast grania na konsoli, wolę ruch na świeżym powietrzu, nie mam lodówki z kamerą, która robi za mnie listę zakupów i notuję luźne myśli w notesie, odręcznie, a nie na moim ‘jabłuszku’ przy pomocy śmiesznego rysika. Chcę żyć tak, jak moi rodzice i dziadkowie. Chcę spotykać ludzi, móc cieszyć się przyrodą i rozwiązywać problemy w ‘realu’.

„Aby istnieć, człowiek musi się buntować”-powiedział Camus. Podążając za jego wskazówką wybrałam życie jako wieczna buntowniczka. Mój sprzeciw wobec świata nie objawia się jednak w hołdowaniu idei nihilizmu, podważaniu wszystkich wartości czy też bezsensownej dewastacji mienia państwowego. Przyjęłam inną postawę. Krytycznie patrzę na otaczającą mnie rzeczywistość i nie ufam...

"W życiu zawsze trzeba wolnym być" - filozofię swojego życia w ten lakoniczny sposób opisał przed laty Marek Jackowski, jeden z najwybitniejszych polskich hipisów. Istotnie, ta wartość, droga każdemu człowiekowi odważnemu musiała stanowić trzon kontrkultury. Zwłaszcza w takim miejscu i czasie, w jakim żyli polscy hipisi. Ale brak "milicyjnej pały" nie oznacza bynajmniej, że nie ma dziś przeciw czemu protestować i od czego odgradzać się kolorowym pledem wolności i różnorodności. Trzecim hasłem, pod którym z pewnością podpisałby się każdy hipis - i ten emerytowany jak i współczesny - jest pacyfizm. "Od powietrza, głodu, ognia i wojny" pragniemy być wolni w każdy czas i pod każdą szerokością geograficzną. Wojna oznacza brak swobód, nędzę, zbyt często podeptanie ludzkiej godności. Ale konfliktów nie trzeba szukać za siedmioma górami, w cudzoziemskich krainach. Wystarczyć otworzyć gazetę, włączyć telewizor. I choć jeszcze nie leje się krew (czy na pewno?), to ludzie gotowi wolność ograniczać i odbierać poczuli wiatr w żagle. Stają na ławkach i wygrażając pięścią, ciskając kamienie i wyzwiska w bliźnich, bo ci są inni i pragną wolności dla siebie.
W setną rocznicę odzyskania niepodległości mam jeden postulat. Bądźmy wolni. Od głupoty.

"W życiu zawsze trzeba wolnym być" - filozofię swojego życia w ten lakoniczny sposób opisał przed laty Marek Jackowski, jeden z najwybitniejszych polskich hipisów. Istotnie, ta wartość, droga każdemu człowiekowi odważnemu musiała stanowić trzon kontrkultury. Zwłaszcza w takim miejscu i czasie, w jakim żyli polscy hipisi. Ale brak "milicyjnej pały" nie oznacza bynajmniej, że...

Niestety urodziłam się pesymistką. To już mam chyba w genach i nic na to poradzić nie potrafię, mimo że wszyscy dookoła mówią "myśl pozytywnie!". Już jako mała dziewczynka rozmyślałam o bezsensie istnienia, potem utraciłam wiarę w Boga, a pod koniec liceum zaczęłam czytać Nietzschego. I takim sposobem stałam się nihilistką. Obudziła się we mnie też wielka miłość do filozofii, zwłaszcza tej pesymistycznej. Czyż nasze życie nie jest cierpieniem? Czy nie lepiej byłoby się wcale na tym świecie nie pojawić? Hedonizmem, wesołością i próżnością stwarzamy iluzję szczęścia. Stwarzamy sobie jakieś idee, aby nadać życiu sens. Ale to na nic się zdaje, gdyż życie jest jedynie cierpieniem zakrywanym przez te idee. Jestem więc nihilistką, gdyż uważam to za jedyną słuszną filozofię.

// tekst pesymistyczny, ale to na potrzeby konkursu ;)

Niestety urodziłam się pesymistką. To już mam chyba w genach i nic na to poradzić nie potrafię, mimo że wszyscy dookoła mówią "myśl pozytywnie!". Już jako mała dziewczynka rozmyślałam o bezsensie istnienia, potem utraciłam wiarę w Boga, a pod koniec liceum zaczęłam czytać Nietzschego. I takim sposobem stałam się nihilistką. Obudziła się we mnie też wielka miłość do...