Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Jędrek
Agnesto
Czarnula
Bonnemort
KailaaMoor

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Jędrek
Agnesto
Czarnula
Bonnemort
KailaaMoor

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Studia to piękny czas w życiu każdego studenta, ale przychodzi taki moment, że przestaje być tak pięknie - moment pisania pracy magisterskiej i obrony.
Od początku założyłam sobie, że nie będę się bronić w pierwszym terminie tylko w drugim, bo w międzyczasie planowałam ślub, a na dyplomie chciałam mieć już nowe nazwisko. Do pisamia samej pracy również nie mogłam się zabrać i szło mi to bardzo opornie.
Minął pierwszy termin obrony, później drugi a ja nadal byłam ze swoją pracą "w lesie". Jednak po drugim terminie zmobilizowałam się i za punkt honoru obrałam trzeci termin obrony.
Praca była już napisana, jeszcze tylko zatwierdzenie przez promotora i jak wszystko będzie w porządku miałam następnego dnia jechać i złożyć pracę do dziekanatu. Zresztą był to ostatni dzień gdzie mogłam to zrobić. Jeśli bym nie zdążyła następny termin obrony za rok. Co chwilę sprawdzałam maila, a wiadomości od promotora brak. O 22.30 postanowiłam, że ostatni raz sprawdzam maila i idę spać. I jest! Wiadomość od promotora i cała litania rzeczy do poprawy. Miałam do wyboru poprawę pracy zanim nadejdzie jutro lub podróż do krainy umarłych, gdy powiem mamie, że się nie bronie.
Nad pracą siedziałam do rana, po czym mąż zamiózł mnie nieprzytomną do dziekanatu i udało mi się załapać na trzeci termin obrony, który zresztą zdałam na 5.

Studia to piękny czas w życiu każdego studenta, ale przychodzi taki moment, że przestaje być tak pięknie - moment pisania pracy magisterskiej i obrony.
Od początku założyłam sobie, że nie będę się bronić w pierwszym terminie tylko w drugim, bo w międzyczasie planowałam ślub, a na dyplomie chciałam mieć już nowe nazwisko. Do pisamia samej pracy również nie mogłam się zabrać...

Mój najlepszy przyjaciel prosi, abym z nim pojechała na weekend w góry. Chłopak, który ewidentnie do mnie zarywa zaprosił mnie na randkę właśnie w sobotę. Wszyscy sugerują, że mój przyjaciel poprzez ten wyjazd chce mi powiedzieć, że nie chce już być tylko przyjacielem, ale chce czegoś więcej. Chłopak z którym się spotykałam, tak naprawdę narazie nie byłam w stanie określić, czy naprawdę mi się podoba. Musiałam się zdecydować, czy chcę zaryzykować przyjaźń i być może zyskać najcudowniejszy związek życia, tracąc tym samym chłopaka, któremu na mnie zależy. Czy może jednak wolę zatrzymać przyjaciela i spotykać się choć przez chwile z chłopakiem, który może i podobał się wszystkim dziewczynom, ale jakoś do mnie nie przemawiał. Decyzję musiałam podjąć zanim nadejdzie jutro....

Mój najlepszy przyjaciel prosi, abym z nim pojechała na weekend w góry. Chłopak, który ewidentnie do mnie zarywa zaprosił mnie na randkę właśnie w sobotę. Wszyscy sugerują, że mój przyjaciel poprzez ten wyjazd chce mi powiedzieć, że nie chce już być tylko przyjacielem, ale chce czegoś więcej. Chłopak z którym się spotykałam, tak naprawdę narazie nie byłam w stanie określić,...

Czasy dorastania były dla mnie bardzo dramatyczne. Historia, którą pragnę opowiedzieć jest nie tylko o mnie, lecz i moim bracie. Dorastałem w spokojnej rodzinie dopóki los nie przysporzył moim rodzicom kolejnego dziecka. Jego imię to Adam. Jako jego starszy brat miałem świadomość że bycie starszym bratem będzie wyzwaniem. W dniu urodzin Adama dowiedziałem się że komplikacje, które występują w filmach są rzeczywistością. Całym naszym rodzinnym światem wstrząsnęła wiadomość o nieuleczalnej chorobie mojego brata. Stwierdzono przypadek choroby Krabbego. Choroba pozwala żyć dwa lata. Całe dzieciństwo mojego brata spędzone w szpitalach i ciągłym bólu było dla nas odliczaniem. Dla innych życie to wieczność, a dla Adama siedemset trzydzieści dni, których wspomnienia wyryte mam w swoim umyśle jak w skale. Dnia trzydziestego września mija drugi rok od narodzin Adama. Jest to siedemset trzydziesty pierwszy dzień. Od tej chwili wszystko może wydarzyć się jutro.

Czasy dorastania były dla mnie bardzo dramatyczne. Historia, którą pragnę opowiedzieć jest nie tylko o mnie, lecz i moim bracie. Dorastałem w spokojnej rodzinie dopóki los nie przysporzył moim rodzicom kolejnego dziecka. Jego imię to Adam. Jako jego starszy brat miałem świadomość że bycie starszym bratem będzie wyzwaniem. W dniu urodzin Adama dowiedziałem się że...

Dostałam się na wymarzone studia. Opuściłam rodzinne gniazdko i zaczęłam samodzielne życie. Jako niezwykle ambitna perfekcjonistka wszystko chciałam robić "naj" i nie potrafiłam odmawiać, gdy mnie ktoś prosił o pomoc. Na skutki nie musiałam długo czekać. Odbiło mi się to na zdrowiu. Na granicy życia i śmierci trafiłam do szpitala na trzymiesięczny pobyt. To dosięgnięcie dna było moja podróżą do krainy umarłych i sprawiło, że przewartościowałam swoje życie. Wyzdrowiałam i dziś już wiem, że nigdy nie będę ideałem, dlatego warto czasem sobie odpuścić. Zamiast "muszę", "powinnam" używam słowa "chcę". Staram się zadowolić głównie siebie, a nie innych, stałam się asertywna i przyznaję, że sprawia mi to przyjemność.

Dostałam się na wymarzone studia. Opuściłam rodzinne gniazdko i zaczęłam samodzielne życie. Jako niezwykle ambitna perfekcjonistka wszystko chciałam robić "naj" i nie potrafiłam odmawiać, gdy mnie ktoś prosił o pomoc. Na skutki nie musiałam długo czekać. Odbiło mi się to na zdrowiu. Na granicy życia i śmierci trafiłam do szpitala na trzymiesięczny pobyt. To dosięgnięcie dna...

Zanim nadejdzie jutro padnę w swej izbie na kolana. Narzucę na rosłe barki wyświechtaną kamizelkę i turecką kolońską wodą schłodzę kark. Wypiszę listę osób, których nie cierpię i których się boję. Stopniowo będę nadawał rytm mojej przekornej litanii.....Siło absolutna zwana Miłością, wybaczam i wybacz...za rudzielca, za wrednego, fałszywego i za samotność zaginionej jednostki lat 90. Za niecheć do matki, ofiary rodzinnej przemocy ze strony ojca, za picie wody kranówki i za nadwrażliwość źle rozumianą. Za humanistyczne marzenia w logicznej głowie. Wybaczysz, zanim nadejdzie jutro?
Amen.

Zanim nadejdzie jutro padnę w swej izbie na kolana. Narzucę na rosłe barki wyświechtaną kamizelkę i turecką kolońską wodą schłodzę kark. Wypiszę listę osób, których nie cierpię i których się boję. Stopniowo będę nadawał rytm mojej przekornej litanii.....Siło absolutna zwana Miłością, wybaczam i wybacz...za rudzielca, za wrednego, fałszywego i za samotność zaginionej...

W 2011 postanowiłam wraz z mężem i dziećmi odwiedzić rodzinę na wschodzie Polski, której dotąd nie poznałam. W tym czasie ówczesny Prezydent RP - Aleksander Kwaśniewski pojechał na uroczystości na Kresach Wschodnich - do Pawliwki, gdzie spalono żywcem w kościele kilkuset Polaków. Moi Dziadkowie i Tato przeżyli czystki na Wołyniu, a w Polsce poprawność polityczna kazała milczeć na ten temat. Teraz coś drgnęło. Wykorzystałam moment i pojechałam tam autem rodziny w tzw.małym ruchu granicznym (bez wiz). Udało mi się znaleźć miejscowość i syna Ukrainki - sąsiadki, która całej rodzinie uratowała życie. On płakał, my płakaliśmy. Uklęknęłam na ziemi moich Przodków i podziękowałam za Ich życie.Oddałam też cześć wszystkim zmarłym, którzy tam zostali zabici na własnej ziemi.

W 2011 postanowiłam wraz z mężem i dziećmi odwiedzić rodzinę na wschodzie Polski, której dotąd nie poznałam. W tym czasie ówczesny Prezydent RP - Aleksander Kwaśniewski pojechał na uroczystości na Kresach Wschodnich - do Pawliwki, gdzie spalono żywcem w kościele kilkuset Polaków. Moi Dziadkowie i Tato przeżyli czystki na Wołyniu, a w Polsce poprawność polityczna kazała...

Chrzestnych ma się różnych, zwykle ich rola ogranicza się do podarków w postaci bogatszej koperty w czasie większych uroczystości. Moja chrzestna nie dawała mi kopert z kasą, ale z listem o jej myślach i radach na temat rzeczy naprawdę istotnych z perspektywy jej życia i podjętych decyzji. Była jedyną osobą, która nie bała się ze mną naprawdę porozmawiać. Któregoś dnia dostałam telefon, że było jakieś USG, biopsja i że ma raka trzustki. Pytałam, czy to nie pomyłka. Niestety nie, w ciągu 2 lat, ta którą kochałam, po wielu operacjach, chemii i pobytach w szpitalu, leżała w hospicjum. Człowiek czasem może czuć, że umiera. Ciocia zaproponowała spotkanie ze mną. Rak zabrał jej wszystko oprócz umysłu. Była do końca ciepła, dobra, zabawna. Uczucie, gdy się z kimś żegnasz za życia jest nie do opisania. Ile osób ma okazję powiedzieć kochanej osobie przed śmiercią, co się czuje, gdy ta osoba naprawdę Cię słyszy? Jak bardzo można czuć się w tym zagubionym? Co powiedzieć, by nie mówić mowy pogrzebowej? To była moja ostatnia wiadomość, ostatnia szansa na kontakt. Samo hospicjum przypominało podróż do krainy umarłych, bo moja ciocia była jedyną świadomą osobą na całym oddziale. Reszta, albo była nieprzytomna, albo nie kojarzyła co się wokół nich dzieje. Ona zaś była wewnętrznie pogodzona z tym, że to jej czas. Czy wykorzystałam to spotkanie? W głowie stworzyłam tysiąc wersji jej lepszego przebiegu, ale zdążyłam, zdążyłam przed jej śmiercią ją mocno przytulić. Zmarła w 48h po mojej wizycie.

Chrzestnych ma się różnych, zwykle ich rola ogranicza się do podarków w postaci bogatszej koperty w czasie większych uroczystości. Moja chrzestna nie dawała mi kopert z kasą, ale z listem o jej myślach i radach na temat rzeczy naprawdę istotnych z perspektywy jej życia i podjętych decyzji. Była jedyną osobą, która nie bała się ze mną naprawdę porozmawiać. Któregoś dnia...