— Czy może się pani obudzić? – słyszę nad sobą głos, który sprawia że otwieram oczy i widzę sąsiada w towarzystwie policji.

— C-co się stało? — stękam przecierając oczy i zauważając, że całe moje mieszkanie wygląda jakby przeszło przez nie tornado. Dlaczego ja zawsze muszę tak twardo spać?!

— Czyżby pani nie wiedziała? Spotkaliśmy już takich "nieświadomych".— policjant spojrzał na mnie z obrzydzeniem. — ale to co pani zrobiła jest już hańbą naszego narodu.

—Tak właściwie, czy mogłabym się dowiedzieć co takiego zrobiłam?

— Jeszcze udaje. — policjanci i sąsiad, który w ogóle się nie odzywał również parsknął śmiechem. — No dobrze.— westchnął zrezygnowany — Został pani zarzucony zarzut przerwania ceremoni przyzywania boga porządku rzucając w tym czasie papierek po cukierku na trawę pod blokiem. Pan Kowalski jest znanym mistrzem antybałaganu, a teraz przez panią nie będzie tutaj czysto.

— Ale..

— Żadnych wymówek, mamy nagrania na który wszystko widać. Radzę znaleźć naprawdę dobrego prawnika. Panowie, bierzemy ją!

To chyba już nawet nie nieśmieszny żart, tylko koszmar z którego nadal się nie obudziłam.

— Czy może się pani obudzić? – słyszę nad sobą głos, który sprawia że otwieram oczy i widzę sąsiada w towarzystwie policji.

— C-co się stało? — stękam przecierając oczy i zauważając, że całe moje mieszkanie wygląda jakby przeszło przez nie tornado. Dlaczego ja zawsze muszę tak twardo spać?!

— Czyżby pani nie wiedziała? Spotkaliśmy już takich "nieświadomych".— policjant...

Godzina 6.30 dzwoni mój budzik w telefonie komórkowym. Włączam drzemkę i psychicznie przygotowuje się, że za 10 min będę musiała wstać i znowu iść do pracy. Leżę, patrzę w sufit i nagle sobie coś uświadamiam. Przecież dzisiaj jest niedziela, a wczoraj była sobota to dlaczego mój budzik dzwoni? Pamiętam jak wczoraj piekłam ciasto, sprzątałam, czytałam książkę, pracowałam trochę w ogrodzie. Zerkam na komórkę. Co się dzieje? W telefonie wyświetla mi się, że jednak jest poniedziałek.
Wstaję z łóżka i idę włączyć telewizor. Tam też wszędzie pokazuje mi poniedziałkową datę. A co się stało z niedzielą? Co ja robiłam? Nic nie pamiętam!
Słyszę dzwonek do drzwi. Bardzo natarczywy. Ubieram się w pośpiechu i idę otworzyć. Pod drzwiami stoi dwóch policjantów.
-Dzień dobry. Pani Iwa_90
-Tak, a o co chodzi?
-Chcieliśmy zadać Pani kilka pytań. Proszę nam powiedzieć co Pani robiła wczoraj między godziną 9 rano a 12.
-Nie pamiętam.
-Nie pamięta Pani? To bardzo ważne.
-Nie, ale proszę powiedzieć co się stało.
-Wczoraj było włamanie do przetwórni pomidorów. Sprawca zjadł dużo warzyw, zdewastował taśmę produjcyjną oraz część pomidorów ukradł. Na nagraniach z monitoringu widać sprawcę i jest to Pani.
-Co?! To jakaś pomyłka! Przecież ja nie cierpię pomidorów!

Godzina 6.30 dzwoni mój budzik w telefonie komórkowym. Włączam drzemkę i psychicznie przygotowuje się, że za 10 min będę musiała wstać i znowu iść do pracy. Leżę, patrzę w sufit i nagle sobie coś uświadamiam. Przecież dzisiaj jest niedziela, a wczoraj była sobota to dlaczego mój budzik dzwoni? Pamiętam jak wczoraj piekłam ciasto, sprzątałam, czytałam książkę, pracowałam...

Bezlitosny budzik wyrwał mnie ze snu już o godzinie 04:50.
Z trudem wstałam i po godzinie ruszyłam do pracy.
Szłam zaspana przez park, gdy nagle przede mną stanęli panowie ze straży miejskiej.
- Musimy panią zatrzymać za naruszanie ciszy nocnej. Proszę iść z nami.
- Słucham?! - momentalnie się pobudziłam i byłam gotowa się kłócić z tymi dziwnymi mundurowymi.
- Za głośno pani szurała nogami, co straszy te piękne ptaki, które potrzebują spokoju.
Po chwili panowie ryknęli śmiechem...
Ufff, to tylko ich niemądry żart.
Muszę przyznać,że dzięki temu dzień stał się znośny, gdyż wszystkim opowiadałam o mojej historii porannej i dzięki temu zaśmiewaliśmy się w pracy do łez.

Bezlitosny budzik wyrwał mnie ze snu już o godzinie 04:50.
Z trudem wstałam i po godzinie ruszyłam do pracy.
Szłam zaspana przez park, gdy nagle przede mną stanęli panowie ze straży miejskiej.
- Musimy panią zatrzymać za naruszanie ciszy nocnej. Proszę iść z nami.
- Słucham?! - momentalnie się pobudziłam i byłam gotowa się kłócić z tymi dziwnymi mundurowymi.
- Za głośno...

Budzę się! Nieszczęsny budzik zaczął dzwonić. To chyba 6:00. Powoli otwieram oczy, próbuje sobie przypomnieć, jaki mamy dzień tygodnia i co tak naprawdę się wydarzyło. Zaraz, zaraz, przecież jeszcze wczoraj byłam u przyjaciółki jakieś 100 km stąd. Jak wróciłam do domu i jak w ogóle się do niego dostałam. O nie to przecież nawet nie jest już mój dom! No tak wczoraj rano przecież rozstałam się z facetem, a teraz leże w jego łóżku, które jeszcze wczoraj było moje. Jak to z facetami bywa na delegacji postanowił wskoczyć do łóżka swojej sekretarce. Powoli wraca mi świadomość. Nie wiem czemu w ogóle znalazłam się w tym mieszkaniu i chce z niego jak najszybciej wyjść! Nagle słyszę okropne walenie do drzwi, ktoś zaczyna krzyczeć " Policja, proszę otworzyć, bo inaczej wyważymy drzwi. Wiemy, że jest Pani w środku" Szybko łapię pierwszą lepszą, bluzę zarzucam ją na siebie, otwieram i....
- Pani Aleksandro, jest Pani oskarżona o molestowanie i wtargnięcie do łóżka Pawła W.
No świetnie... jeszcze tego mi brakowało.

Budzę się! Nieszczęsny budzik zaczął dzwonić. To chyba 6:00. Powoli otwieram oczy, próbuje sobie przypomnieć, jaki mamy dzień tygodnia i co tak naprawdę się wydarzyło. Zaraz, zaraz, przecież jeszcze wczoraj byłam u przyjaciółki jakieś 100 km stąd. Jak wróciłam do domu i jak w ogóle się do niego dostałam. O nie to przecież nawet nie jest już mój dom! No tak wczoraj rano...

Powoli otwieram sklejone oczy. Jestem zupełnie zdezorientowana i rozpoznaje w otoczeniu mój własny dom. Ale skąd ja się tutaj wzięłam. I coś jest nie tak... inaczej. Wokół światła i pełno policji. O co w tym wszystkim chodzi...
Podchodzi jeden z nich i z pełną obojętnością w oczach zwraca się do mnie:
- Komisarz Kowalski. Jest Pani aresztowana pod zarzutem zasuszenia kwiatów. Osiem dorodnych storczyków zostało przez panią kompletnie znoszone.
- Ale jak to? To nie jet możliwe. Ja o nie dbam bardziej niż o siebie. Odkąd jeden z nich faktycznie się zmarnował dbam o nie jak o własne dzieci!
- Nie wiem jak to jest możliwe, ale ja stwierdzam fakty.
- Ja nie przyznaje się do winy. To nie może być prawda. Kto zniszczył moje storczyki! To musi być jakiś koszmar!!

Powoli otwieram sklejone oczy. Jestem zupełnie zdezorientowana i rozpoznaje w otoczeniu mój własny dom. Ale skąd ja się tutaj wzięłam. I coś jest nie tak... inaczej. Wokół światła i pełno policji. O co w tym wszystkim chodzi...
Podchodzi jeden z nich i z pełną obojętnością w oczach zwraca się do mnie:
- Komisarz Kowalski. Jest Pani aresztowana pod zarzutem zasuszenia...

Wróć! Otwieram oczy i leże w łóżku??? Przecież przed chwilą wracałam tramwajem z Kazimierza! Co jest grane? I nagle ich zauważam. Nade mną stoi dwóch policjantów, jakby czekających aż się obudzę. Wróć! A jak oni tu weszli?
- No nareszcie się pani obudziła. Proszę się ubrać i zabieramy panią na komendę.
- yyy..ale..co?.. po..skąd?..jak?...yy ..kto? - nie mogę tego ogarnąć
- Spokojnie, wyjaśnimy wszystko na komendzie
- Oooook??? Ale czemu??
- Mogę tylko powiedzieć, że musimy panią przesłuchać w sprawie zniknięcia tramwaju
- CO???
- Zaginął tramwaj, a panią jako ostatnią widziano w tym tramwaju
- Ok, proszę mi dać chwilkę - zarzucam szlafrok i wchodzę do łazienki. Ci idioci nie przewidzieli, że mam okno w łazience a mieszkam na parterze. Już mnie nie znajdą. I cichaczem wymykam się przez ogród (dobrze, że zarośnięty) i już jestem u Ignaca, który zawsze wyciągał mnie z każdej opresji. Teraz też na pewno coś wymyśli.

Wróć! Otwieram oczy i leże w łóżku??? Przecież przed chwilą wracałam tramwajem z Kazimierza! Co jest grane? I nagle ich zauważam. Nade mną stoi dwóch policjantów, jakby czekających aż się obudzę. Wróć! A jak oni tu weszli?
- No nareszcie się pani obudziła. Proszę się ubrać i zabieramy panią na komendę.
- yyy..ale..co?.. po..skąd?..jak?...yy ..kto? - nie mogę tego ogarnąć
-...

To był bardzo wyczerpujący dzień... Jedyne czego chciałam, to położyć się w swoim kochanym łóżku i odpłynąć w cudowny świat Hypnosa. Ale nie! Nic z tego! Bo pranie nie zrobione, naczynia zalegają w zlewie, a lodówka świeci pustkami... I jeszcze pretensje! "Dlaczego tak późno wróciłaś? Co robiłaś tyle czasu? A czemu nic nie zrobione? Miałaś zrobić zakupy..."Czuję jak moje ciśnienie diametralnie skacze i boję się, że zaraz przekroczy granicę, która dzieli mnie od popełnienia morderstwa. Wdech, wydech. Tłumaczę, że praca, nie moja wina, mam dość. Nie działa. Mój podniesiony głos również. Proszę go o spokój i idę do łóżka. "Gdzie idziesz? Przecież rozmawiamy." - słyszę za sobą. Chcę odejść, ale łapie mnie za rękę i nie chce puścić. Odwracam się i syczę: "Puść mnie, ja już skończyłam." Nic z tego, jego palce wbijają się jeszcze mocniej. Zaczyna krzyczeć i wypominać mi wszystkie winy. Nigdy taki nie był, nie wiem co się dzieje. Próbuję się wyrwać, ale trzyma mocno. Gdy w końcu mi się udaje, biorę komórkę i uciekam przed jego oskarżeniami i agresją.
Wieczorne powietrze mnie trochę orzeźwia i uspokaja. Wybiegam z bloku i idę przed siebie. Nie zwracam nawet uwagi na wścibskich sąsiadów, którzy pewnie z okien obserwują całą szopkę. Oddycham głęboko. Po pewnym czasie nie wiem gdzie jestem, a ciemno i straszno. Moja orientacja w terenie jest beznadziejna, a Kraków to dość duże miasto. Nie pomaga fakt, że przeprowadziłam się tutaj dopiero miesiąc temu. Wchodzę do najbliższej knajpy, nieco obskurnej. Nie przepadam za tego typu miejscami, ale lepsze to niż ciemna ulica. Zamawiam whisky z colą, bo wódki szczerze nienawidzę. Telefon wyłączam i wdaję się w głęboką dyskusję z barmanem. Dobrze jest porozmawiać z kimś, kto nie krzyczy i nie szarpie.

.
Budzę się rano i nie wiem gdzie jestem, ani co się stało. Pokój się rozmazuje i czuję pulsowanie w głowie. Podnoszę się i poznaję ściany, łóżko. Jestem w domu. Wzdycham z ulgą, bo ta noc mogła się skończyć o wiele gorzej. Jakoś dotarłam do domu. Ale nagle słyszę powód mojej nagłej pobudki, mianowicie łomotanie do drzwi wejściowych. Idę otworzyć, a tam kto? Policja! Świetny poranek, po prostu cudownie. Ale jakby było tego mało, zostaję przesłuchana i oskarżona. Ja! O pobicie człowieka i zdemolowanie klubu. Patrzę tępo na dwóch policjantów w średnim wieku. Może jeszcze śpię i to po prostu głupi sen? Mrugam, ale oni nadal tam są. Dalej nie mieści mi się to wszystko w głowie.
- Przepraszam... ale dlaczego jestem oskarżona? - pytam z niedowierzaniem.

To był bardzo wyczerpujący dzień... Jedyne czego chciałam, to położyć się w swoim kochanym łóżku i odpłynąć w cudowny świat Hypnosa. Ale nie! Nic z tego! Bo pranie nie zrobione, naczynia zalegają w zlewie, a lodówka świeci pustkami... I jeszcze pretensje! "Dlaczego tak późno wróciłaś? Co robiłaś tyle czasu? A czemu nic nie zrobione? Miałaś zrobić zakupy..."Czuję jak...

Tej nocy w Nowym Yorku zabito Chrabąszcza i ktoś wie dlaczego - głosił nagłówek gazety Rorschach News.

Oczywiście ja miałem to gdzieś. Przynajmniej do czasu gdy Niebiescy nie wywlekli mnie z mojego łóżka. Sędzia grzmiał świętym gniewem: jedyny taki okaz! Wymarły gatunek! A pan żeś go rozdeptał!

Na nic były moje tłumaczenia, że go nie zauważyłem.

Prokurator bezczelnie zarzucał mi pijaństwo, gniew i autodestrukcję. Tak mnie denerwował, że miałem go ochotę udusić, a potem rozjechać buldożerem, ale tylko dałem mu w pysk. Na co pani sędzia zaczęła kwiczeć jak prosie i skazała mnie na dziesięć lat wiezienia.

I tak oto siedzę za owada, a prawdziwi mordercy pałętają się po świecie.

Tej nocy w Nowym Yorku zabito Chrabąszcza i ktoś wie dlaczego - głosił nagłówek gazety Rorschach News.

Oczywiście ja miałem to gdzieś. Przynajmniej do czasu gdy Niebiescy nie wywlekli mnie z mojego łóżka. Sędzia grzmiał świętym gniewem: jedyny taki okaz! Wymarły gatunek! A pan żeś go rozdeptał!

Na nic były moje tłumaczenia, że go nie zauważyłem.

Prokurator bezczelnie...

Otworzyłam oczy i niewiele zobaczyłam. Wszystko przed moimi oczami rozpływało się w niewyraźne plamy. W dużej i jasnej, rozpoznałam swoją szafę. Sięgnęłam więc ręką w miejsce, w którym powinny znajdować się moje okulary. Chwyciłam je i założyłam na nos. Byłam u siebie w mieszkaniu, we własnym, ciepłym łóżku. Zegarek pokazywał 6:30. Czy muszę już wstawać i iść do pracy? Jaki dzisiaj mamy dzień? Myślałam intensywnie, ale nie byłam w stanie przypomnieć sobie co robiłam poprzedniego dnia, ani jak znalazłam się w domu. Postanowiłam, że na wszelki wypadek wygrzebię się z łóżka. W tym samym momencie zdałam sobie sprawę, że czuję tępy ból w lewej nodze. Zamaszystym ruchem zrzuciłam z siebie kołdrę i zamarłam. Mojej nodze brakowało stopy. Elegancko zabandażowany kikut lśnił bielą na zielonym prześcieradle. Zamarłam z otwartymi ustami, a myśli galopowały mi niczym stado dzikich koni. Z osłupienia wyrwało mnie pukanie do drzwi. Zanim zdążyłam zareagować, zamieniło się w walenie, a już za chwilę łupnęło, gruchnęło i drzwi leżały na podłodze, a po nich do mieszkania wbiegała grupa policjantów.
- Jest pani aresztowana! – krzyknął groźnie wyglądający funkcjonariusz.
- Za co? – jęknęłam przerażona.
- Za rzucanie w kaczki własną stopą.
W pierwszej chwili chciałam zaprzeczyć, ale braku części ciała winnej przestępstwa, nie dało się ukryć. O ucieczce w tym stanie też nie było mowy. Pozostało mi więc tylko jedno rozwiązanie. Zwinnie zsunęłam się z łóżka na podłogę i wczołgałam pod łóżko.

Otworzyłam oczy i niewiele zobaczyłam. Wszystko przed moimi oczami rozpływało się w niewyraźne plamy. W dużej i jasnej, rozpoznałam swoją szafę. Sięgnęłam więc ręką w miejsce, w którym powinny znajdować się moje okulary. Chwyciłam je i założyłam na nos. Byłam u siebie w mieszkaniu, we własnym, ciepłym łóżku. Zegarek pokazywał 6:30. Czy muszę już wstawać i iść do pracy? Jaki...

Godzina 6:00 tak wskazuje przynajmniej zawieszony na ścianie zegar. Przecieram oczy, odgarniam włosy ..zastanawiam się, co to za miejsce. Niby znajome meble, jednak inaczej ustawione,jakby posiadające znamiona minionego czasu. Ściany koloru niby tego samego,który przynajmniej pamiętam ze swojego pokoju ale też jakby już trochę zniszczone ...wszystko wygląda w ogóle jakby co najmniej o 10 lat w przód. Z powodu dezorientacji całkowicie nie dostrzegam kartki leżącej na toaletce, zaadresowanej tajemniczo " DO CIEBIE" . Zasiadam wygodnie i zaczynam czytać .. oczom własnym nie wierząc, że mogłam zrobić coś tak ...niemożliwego. W owym liście napisano, że przez włączenie pewnego ( nie podano którego) guzika na pilocie TV, przyspieszyłam czas o dobre 10 lat. No co za absurd, i jakim cudem? Po tym jak początkowa panika minęła, zaczęłam się zastanawiać co tu teraz uczynić, czy to prawda czy ja jeszcze śnie, jeśli śnie to najgorszy sen mojego życia... Uszczypanie się w środek nosa nie pomogło, dalej stoję przed TV, jak się okazuje ...winowajcą całej niefortunnej i niesamowitej sytuacji w jakiej się znalazłam. Skoro pilotem to uruchomiłam to...pilot w rękę i do dzieła!!

Godzina 6:00 tak wskazuje przynajmniej zawieszony na ścianie zegar. Przecieram oczy, odgarniam włosy ..zastanawiam się, co to za miejsce. Niby znajome meble, jednak inaczej ustawione,jakby posiadające znamiona minionego czasu. Ściany koloru niby tego samego,który przynajmniej pamiętam ze swojego pokoju ale też jakby już trochę zniszczone ...wszystko wygląda w ogóle jakby co...