Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

nieidentyczna
Mystery
Olena
sandra
chocolate

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

nieidentyczna
Mystery
Olena
sandra
chocolate

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Emocje powoli opadają pozostawiając mnie w odrętwieniu. Poza pustką i bólem, nie ma już nic. Przecież to nie może być koniec! Musi być powód, a zniknięcie bez słowa po tylu wspólnych przeżyciach/planach/obietnicach po prostu nie wchodzi w grę.
Znam go lepiej niż samą siebie. Kto go odnajdzie jeśli nie ja!
Zawsze wybiera kierunek w ten sam sposób. Na ulubionym blogu jest nowe zdjęcie. Pocztówka z pensjonatu w Sobótce. Był tam raz z siostrą, więc jeśli miałby tam wrócić, ona będzie o tym wiedziała. Krótka rozmowa z udawaną swobodą i małym blefem o planowanej niespodziance. Nie pojechał tam, lecz jego dawna paczka właśnie rusza w trasę tuż po koncercie w knajpie na szczycie. Muszę tam być jeszcze w ten wieczór.
Nikt go tu nie widział, jednak jedna z dawnych koleżanek wskazała na pocztówce symbol. To sieć fast food. Mają swój lokal niedaleko.
Obyś tam był, obyś tam był, obyś tam był.
Przyjemne wnętrze, niemal puste... Serce na ułamek sekundy przestało bić, teraz próbuje znów znaleźć rytm. Nie on, chociaż łudząco podobny, to pewnie brat bliźniak. Czemu pocztówka zaprowadziła mnie do niego, a nie do ukochanego którego szukam? Czy on zna odpowiedzi na moje pytania?
Jak mógł złożyć tak niedorzeczną obietnicę?!? Chce się zabić, bo ja jestem jego kolejnym szczęściem, a jego brat zaliczył porażę szukając pracy.
Nie może się za to winić i nie może mi tego zrobić. Dobrze, że jego brat mi pomaga, bo inaczej nie miałabym szans tu dotrzeć tak szybko.
Jest, już go widać. NIE!!!
Echo niosło nasze krzyki jeszcze długo, lecz najważniejsze, że skończyło się na kilku złamaniach do włożenia w gips. Zdecydowanie zamierzałam podrzeć tą pocztówkę, ale jego brat mnie uprzedził podpalając ją zapalniczką jako symbol rozpoczęcia rzucania palenia.
Jeśli to zrobi, to zacznę mieć problem z rozróżnianie tych przystojniaczków.

Emocje powoli opadają pozostawiając mnie w odrętwieniu. Poza pustką i bólem, nie ma już nic. Przecież to nie może być koniec! Musi być powód, a zniknięcie bez słowa po tylu wspólnych przeżyciach/planach/obietnicach po prostu nie wchodzi w grę.
Znam go lepiej niż samą siebie. Kto go odnajdzie jeśli nie ja!
Zawsze wybiera kierunek w ten sam sposób. Na ulubionym blogu jest...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przewracam się na bok, nie otwierając oczu szukam ręką jego torsu. Nie ma go. Otwieram oczy, zrywam się na równe nogi. Nie ma jego ubrań i kosmetyków. Na lodówkę magnesem przyczepił pocztowkę. Widnieje na niej tylko zdjęcie górskiego schroniska. Nigdy nie byliśmy w górach. Nie rozumiem znaczenia tej pocztówki. Na odwrocie coś napisał. Tak, to jego charakter pisma. "Nie pożałujesz - 2010" M.
Metodą prób i błędów próbowałam odnaleźć miejsce z pocztówki. M. Nie odbierał telefonu i nie odpisywał na sms. Byłam niesamowicie wściekła. Cały dzień zajęło mi znalezienie tego schroniska. Nie było na co czekać. Droga tam zajęła mi kilka godzin. Dotarłam. Stoję przed schroniskem nie wiedząc co mam zrobić. O co zapytać obsługę? Co ja tu w ogóle robię? Nagle odezwał się on. Krótki sms "pokój nr 10" "Nakopie mu do tyłka" pomyślałam. Weszłam z impetem do pokoju nr 10. Pierwszy plan - M. Z bukietem róż, drugi plan - pięknie przystrojony pokój, wszystko w platkach róż i świece. Dużo świec. M. wie, że to kocham. Zaniemówiłam. Dopiero wtedy przypomniałam sobie, że kilka lat temu, jak się okazało podczas naszych pierwszych wspólnych wakacji w 2010 roku przy zachodzie słońca nad morzem powiedziałam w jaki sposob chciałabym, żeby mi się kiedyś oświadczył. Spełnił moje marzenie.

Przewracam się na bok, nie otwierając oczu szukam ręką jego torsu. Nie ma go. Otwieram oczy, zrywam się na równe nogi. Nie ma jego ubrań i kosmetyków. Na lodówkę magnesem przyczepił pocztowkę. Widnieje na niej tylko zdjęcie górskiego schroniska. Nigdy nie byliśmy w górach. Nie rozumiem znaczenia tej pocztówki. Na odwrocie coś napisał. Tak, to jego charakter pisma. "Nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Patrzę na zegar, a zdziwienie powoli ustępuje miejsca złości. Równo południe, minęło 4 godziny, odkąd obudziłam się i zaskoczeniem odkryłam, że nie ma Dawida. Pierwsza myśl była pozytywna, może wyskoczył po świeże pieczywo? 3 godziny temu zaczęłam się niecierpliwić. 2 godziny temu próbowałam się do niego dodzwonić. Godzinę temu zaczęłam się bać. A teraz czuję tylko wściekłość. Wystarczyło otworzyć szafę i zobaczyć, że zniknęły wszystkie ubrania.

Rzucił mnie. Zaufałam mu, a on zostawił mnie w najohydniejszy, najbardziej okrutny sposób. Rzucam się do szafy w poszukiwaniu rzeczy, których w pośpiechu nie zdążył spakować. Nie pozwolę mu po nie wrócić, znajdzie je na chodniku... Na dnie szafy zauważam pocztówkę. Zdjęcie górskiego schroniska, z tyłu adres. Więc to tam się ukrył... Sam? Z kochanką? Nie myślę o tym, chcę mu dopiec, wykrzyczeć, jak bardzo go nienawidzę. Wybiegam z domu, ruszam prosto na dworzec.

Docieram na miejsce, walę w drzwi. Otwiera z uśmiechem.
- Jak mogłeś?! - krzyczę ze łzami w oczach.
Śmieje się i kręci głową.
- Pamiętasz, jak mówiłaś, że marzysz o własnym pensjonacie? - pyta.
- Tak - odpowiadam zaskoczona.
- Twoje marzenie się spełniło...Zbierałem na nie w tajemnicy.
Nie wiem, co powiedzieć. Powoli dociera do mnie, jak bardzo się pomyliłam.
- Stwierdziłem, że to świetne miejsce dla młodego małżeństwa - dodaje.
- Co? - nie rozumiem, o co mu chodzi.
- Wyjdziesz za mnie, mała? - pyta, puszcza mi oko, a potem klęka i wyciąga pudełeczko. A ja czuję łzy radości.

Patrzę na zegar, a zdziwienie powoli ustępuje miejsca złości. Równo południe, minęło 4 godziny, odkąd obudziłam się i zaskoczeniem odkryłam, że nie ma Dawida. Pierwsza myśl była pozytywna, może wyskoczył po świeże pieczywo? 3 godziny temu zaczęłam się niecierpliwić. 2 godziny temu próbowałam się do niego dodzwonić. Godzinę temu zaczęłam się bać. A teraz czuję tylko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Promienie wiosennego słońca muskają moją twarz, wybudzając ze snu. Miejsce tradycyjnej niedzielnej krzątaniny mojego mężczyzny zastępuje głucha cisza. Postanawiam wstać i zorientować się w sytuacji. Ku memu przerażeniu odkrywam, że Krzysia nie ma. Drzwi mieszkania są uchylone, a na podłodze dostrzegam dziwne zielone ślady. Wybiegam na ulicę. Nic. Żadnego śladu ukochanego. Postanawiam wrócić do domu i sprawdzić czy mój mężczyzna nie zostawił mi jakiejś wiadomości.
Na stole dostrzegam pocztówkę z wizerunkiem czegoś na kształt schroniska górskiego. W tle, zamiast szczytów górskich, znajdują się same kratery. Niczego takiego w życiu nie widziałam. Co to wszystko ma znaczyć? Kleista maź na podłodze, uchylone drzwi, pocztówka nie wiadomo skąd...
Po głowie chodzą mi najgorsze myśli.

Dalsze rozważania przerywa dzwonek do drzwi. Otwieram i czuję jak uginają się pode mną nogi. Do mieszkania wchodzi policjant. Informuje mnie o porwaniu mojego narzeczonego. Czuję, że cała się trzęsę, gdy dobiega mnie niedorzeczna informacja, że Krzysia uprowadzili kosmici... Funkcjonariusz prosi mnie o zachowanie spokoju, ale tracę panowanie nad sobą i zaczynam się wydzierać. Nie uwierzę w te brednie! Krzyczę na policjanta, żeby pomógł mi odnaleźć mojego partnera. Oficer spogląda ma mnie ze współczuciem i mocno przytula. Szamotam się i krzyczę coraz głośniej, gdy czuję jak ze snu wyrywa mnie ukochany... Trzyma mnie w ramionach i szepcze, że to tylko zły sen, a on nigdzie się nie wybiera...

Promienie wiosennego słońca muskają moją twarz, wybudzając ze snu. Miejsce tradycyjnej niedzielnej krzątaniny mojego mężczyzny zastępuje głucha cisza. Postanawiam wstać i zorientować się w sytuacji. Ku memu przerażeniu odkrywam, że Krzysia nie ma. Drzwi mieszkania są uchylone, a na podłodze dostrzegam dziwne zielone ślady. Wybiegam na ulicę. Nic. Żadnego śladu ukochanego....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Powoli otwierałam oczy. Poranne promienie słońca bardzo rażą po kilku godzinach spania. Od razu wróciły wspomnienia wczorajszego wieczoru. Mogłabym je tak spędzać codziennie. Odwróciłam się na łóżku by przytulić się do Łukasza, ale go tam nie zastałam. Rozczarowana usiadłam i zwlekłam się z łóżka. Pewnie robi już śniadanie.
Jego rzeczy były dziwnie, ale ładnie poukładane. W końcu wziął sobie do serca moje słowa, że ma zrobić porządek. Z minuty na minutę kocham go coraz bardziej.
Schodzę na dół po schodach, potem wchodzę do kuchni, ale go tam nie ma. Jego komórka leży na blacie stołu. Gdzie on może być?
Zajrzałam do każdego miejsca w naszym domu. Może po prostu pojechał na zakupy? Albo jakieś ważne spotkanie mu wyskoczyło? Nie, to nie. On zawsze bierze ze sobą telefon. A na zakupy nie mógł pojechać, bo przecież samochód dalej stoi na podjeździe. Po prostu gdzieś wyszedł. Poczekam na niego.
Czekam przy drzwiach wejściowych tępo wpatrując się w furtkę do naszego domu. Mija godzina, potem dwie, a potem już jakieś z pięć.
Odszedł? Zostawił mnie?
Opieram się o drzwi i zaczynam płakać. Głośno i donośnie. Nie podobam mu się już? Dlaczego? Zaraz. Tam coś leży. Ocieram łzy i podnoszę kartkę, właściwie zdjęcie. Widnieje na nim schronisko w górach, wokół pełno zieleni oraz kobieta z dwójką dzieci. Na odwrocie tylko napis: “Tatry są takie piękne. Najserdeczniejsze pozdrowienia.” Czy to możliwe, aby tam pojechał? Dlaczego?
I znowu zaczynam płakać, tym razem jeszcze głośniej.

Powoli otwierałam oczy. Poranne promienie słońca bardzo rażą po kilku godzinach spania. Od razu wróciły wspomnienia wczorajszego wieczoru. Mogłabym je tak spędzać codziennie. Odwróciłam się na łóżku by przytulić się do Łukasza, ale go tam nie zastałam. Rozczarowana usiadłam i zwlekłam się z łóżka. Pewnie robi już śniadanie.
Jego rzeczy były dziwnie, ale ładnie poukładane....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Otwieram oczy i obracam się żeby przytulić ukochanego, ale Jego już nie ma. Jest 5:20 nad ranem. W pokoju panuje grobowca cisza, a w łazience nie pali się światło. Nie wiem czemu, ale coś karze mi wstać i sprawdzić co się stało i gdzie On jest... Naciągam swoje jeansy i sięgam po Jego czarną koszulę, która jest akurat najbliżej. Czuję Aquadisiac z poprzedniego dnia. Drewniana podłoga ugina się i trzeszczy pod moimi stopami. Schodzę na dół do recepcji i czekam aż miły pan przyjdzie udzielić mi informacji. Po kilku minutach rozczarowana wracam do pokoju. Dzwonię do Niego - oczywiście, wyłączony telefon. Zaczynam się rozglądać i szukać jakiejś wskazówki. Zaglądam do szafy. Nasza walizka podróżna zniknęła. Wyjechał bez słowa? Czemu nie zabrał swoich ubrań z wczoraj? Myślę, to jakiś żart. Patrzę czy w kieszeni spodni nic nie zostawił. Nawet nie wiem na co liczę. Nie wiem co robić. Zostawił mnie tylko z telefonem i ciuchami?! Z kieszeni wyciągam jakąś zwiniętą karteczkę. Jest to pocztówka. Widnieje na nim budynek otoczony drzewami. Wygląda całkiem podobnie do tego w którym się zatrzymaliśmy. Na odwrocie jest napisana nazwa i godzina 9:45. Wchodzę w Google na telefonie i okazuje się że to schronisko oddalone o 29km. Czy to oznacza Że On tam pojechał? Sam? A może to ja mam tam jechać? Chyba nie mam innego wyjścia. To następna stacja.

Otwieram oczy i obracam się żeby przytulić ukochanego, ale Jego już nie ma. Jest 5:20 nad ranem. W pokoju panuje grobowca cisza, a w łazience nie pali się światło. Nie wiem czemu, ale coś karze mi wstać i sprawdzić co się stało i gdzie On jest... Naciągam swoje jeansy i sięgam po Jego czarną koszulę, która jest akurat najbliżej. Czuję Aquadisiac z poprzedniego dnia....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zapalam kolejnego papierosa. Nieźle, jak na osobę palącą tylko „okazjonalnie”. Ale po co? Palenie nie pomaga. Ciągle czuję ten dziwny uścisk w piersi i WIEM, CZUJĘ TO! Kuba już nie wróci. Co się stało od wczoraj? Byliśmy szczęśliwi. Wszystko dobrze się układało. Więc co zburzyło nasze szczęście? Podświadomie czuję, że wiem co spowodowało zimny dreszcz przebiegający po plecach. Co to mogło być? Trwało ledwie ułamek sekundy, ale wydarzyło się… Siedzę, palę i myślę. Mija godzina za godziną, odchodzę od zmysłów. Sprzątam. Sprzątanie pomaga mi oczyścić umysł. Odsuwam szafki, podnoszę dywany i nagle widzę TO. Pod kanapą znajduję starą pocztówkę, która przedstawia pewne schronisko w górach. Poznaję, byliśmy tam kilka razy, Kuba uwielbia to miejsce. Sama pocztówka to nic niezwykłego. Sami mogliśmy ją kupić podczas jednej wycieczek. Jednak nie, ta jest inna. Na odwrocie znajduje się bowiem zdanie: „Będę na Ciebie czekać z naszym dzieckiem, a Ty wiesz gdzie nas znaleźć..”. Od razu dociera do mnie co się stało. Wiem, że Kuba kochał kiedyś inną kobietą. Czasem czułam, że ta miłość jeszcze się nie skończyła, ale odganiałam takie myśli. Był przecież tu, ze mną, planowaliśmy całe życie spędzić razem. Jak to się stało, że teraz, właśnie teraz ONA wyłoniła się z zakamarków przeszłości. I dziecko!? To niemożliwe! Wyjaśnię to. Tak się składa, że ja również wiem, gdzie ją znaleźć. Pakuję najpotrzebniejsze rzeczy, wsiadam do samochodu i wpisuję w nawigacji adres pewnej chaty w Karkonoszach…

Zapalam kolejnego papierosa. Nieźle, jak na osobę palącą tylko „okazjonalnie”. Ale po co? Palenie nie pomaga. Ciągle czuję ten dziwny uścisk w piersi i WIEM, CZUJĘ TO! Kuba już nie wróci. Co się stało od wczoraj? Byliśmy szczęśliwi. Wszystko dobrze się układało. Więc co zburzyło nasze szczęście? Podświadomie czuję, że wiem co spowodowało zimny dreszcz przebiegający po...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Budzę się rano, patrzę na poduszkę obok. Widzę że nie ma mojego męża, myślę poszedł do pracy. Jednak nie, dzisiaj jest sobota. Wołam mojego ukochanego, nikt nie odpowiada. Wstaję i rozpoczynam poszukiwania mojego mężczyzny, niestety nigdzie go nie ma. Gdy nie wraca cały dzień chcę zgłosić zaginięcie jednak policjant mówi że upłynęło zbyt mało godzin aby rozpocząć poszukiwania. Rozpoczynam śledztwo na własną rękę, przeszukuję szufladę w której mój mąż trzyma swoje rzeczy. W pewnym momencie natrafiam na pocztówkę ze zdjęciem górskiego schroniska. Z tyłu pocztówki piszę "Byłeś dla mnie wszystkim. Mam nadzieję że jeszcze kiedyś się zobaczymy". Patrzę na datę 14.06.2023. Rok przed naszym ślubem. Myślę o co tu chodzi? Zdradzał mnie? A może nadal mnie zdradza? Gdzie on jest? Postanawiam że muszę pojechać do tego schroniska. Szukam informacji na ten temat w internecie. Okazuję się jednak że schronisko zostało zamknięte parę lat temu. I co teraz? Kochanie gdzie jesteś?

Budzę się rano, patrzę na poduszkę obok. Widzę że nie ma mojego męża, myślę poszedł do pracy. Jednak nie, dzisiaj jest sobota. Wołam mojego ukochanego, nikt nie odpowiada. Wstaję i rozpoczynam poszukiwania mojego mężczyzny, niestety nigdzie go nie ma. Gdy nie wraca cały dzień chcę zgłosić zaginięcie jednak policjant mówi że upłynęło zbyt mało godzin aby rozpocząć...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej