Jest sobotni poranek. Jak zwykle dzisiaj spałam do późna by odespać cały tydzień wczesnego wstawania. Coś mnie jednak niepokoi, w mieszkaniu panuje nienaturalna cisza. Zwykle o tej godzinie Mark kończył szykować dla nas śniadanie.
-Mark! Mark! Co robisz? - Odpowiada mi głucha cisza. Rozglądam się uważniej po pokoju. Mój wzrok przykuwają niedomknięte drzwi od szafy. Zaglądam do środka.
Nic nie rozumiem. Nic nie rozumiem - Mówię do siebie. Nie ma rzeczy Marka. Odszedł! Ale dlaczego?
Na dnie szafy leży jakaś kartka. To stara pocztówka, wygląda jakby miała ze 30 lat. Widok na niej przedstawia mały drewniany domek na tle gór i lasów. Odwracam ją. "Tomku, moja miłość do Ciebie będzie wieczna. Od teraz będę miała przy sobie zawsze cząstkę Ciebie. Anna" Czytam napisane na niej słowa.
Co to za kartka? Kim jest Tomek? I Anna? Dlaczego Mark odszedł?
Mój tata ma na imię Tomasz. A mama Marka to Anna. Wczoraj Mark poznał moich rodziców. Jakoś dziwnie się zachowywał, był bardzo milczący, a jak zobaczył mojego tatę wyglądał jakby czegoś się przestraszył...... Nie, to niemożliwe!

Jest sobotni poranek. Jak zwykle dzisiaj spałam do późna by odespać cały tydzień wczesnego wstawania. Coś mnie jednak niepokoi, w mieszkaniu panuje nienaturalna cisza. Zwykle o tej godzinie Mark kończył szykować dla nas śniadanie.
-Mark! Mark! Co robisz? - Odpowiada mi głucha cisza. Rozglądam się uważniej po pokoju. Mój wzrok przykuwają niedomknięte drzwi od szafy. Zaglądam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Znaleziona pocztówka sprawiła, że zaczęłam się zastnawiać dlaczego Kuba nie wraca. Zadzwoniłam, ale miał wyłączony telefon. Nigdy wcześniej nie widziałam miejsca z pocztówki. Napisane słowa zastanawiały mnie jeszcze bardziej: "Kiedy wezwie nas zew zawsze tam wrócimy". Nie rozumiałam o co chodzi, ale wiedziałam, że odpowiedź mogą dać mi tylko góry. A przyjaciel Kuby, Kajetan wiedział o nich i o nim wszystko. Rozmowa z nim przyprawiła mnie o gęsią skórkę.
-Maju, chodzi o pewne zdarzenie z przeszłości. Jako młodzi ludzie chodziliśmy po górach, nawet zimą, nawet w zagrożeniu lawiną. Zdarzyła się tragedia, zmarła jedna z nas Olka. Było nas sześcioro, zostało pięcioro. Czwórka z nas zawarła pakt, że będą tam wracać zawsze kiedy "wezwie ich zew".
-Jaki zew?- co to za chora historia.
-Nie wiem, nie dołączyłem. Mieli takie szalone oczy. Po śmierci Olki, wiedziałem, że nigdy nie wrócę w góry. Oni wrócili. Pierwszy raz.
Nie wiedziałam co to oznacza, wiedziałam, że nigdy nie wróci mój Kuba.

Znaleziona pocztówka sprawiła, że zaczęłam się zastnawiać dlaczego Kuba nie wraca. Zadzwoniłam, ale miał wyłączony telefon. Nigdy wcześniej nie widziałam miejsca z pocztówki. Napisane słowa zastanawiały mnie jeszcze bardziej: "Kiedy wezwie nas zew zawsze tam wrócimy". Nie rozumiałam o co chodzi, ale wiedziałam, że odpowiedź mogą dać mi tylko góry. A przyjaciel Kuby, Kajetan...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Aniu, jesteś najlepszym co mnie w życiu spotkało, jeszcze tylko dwa miesiące dzielą nas od szczęścia i będziemy na zawsze razem. Kocham i czekam na Ciebie w naszym nowym, maleńkim, domku.
Całuje,
Thomas
Chamonix Mont-Blanc, 14.01.1986"
Kiedy znalazłam tę kartkę, początkowo ja zignorowałam, ale coś nie dawało mi spokoju. Pocztówka z Alp? Nikt z naszych znajomych nie był ostatnio w górach. Odwrocilam ja... Kim byli Ania i Thomas? Jedyna Anke jaka znam, to ta z ktora siedzialam w lawce w podstawowce, ale Anka, tak samo jak ja i Pawel urodzilismy sie dwa lata po napisaniu tej kartki. W prawdzie moja teściowa to też Anna, ale jej nawet nie podejrzewam o wyjazd poza granice naszego województwa, a co dopiero zagraniczne znajomości i romanse z jakimś Thomasem, przecież wtedy była już żona Zygmunta. A ta kartka...Skąd ona w ogole się wzięła w szufladzie Pawła? Czy moze to miec jakis zwiazek z jego zniknieciem?
Zadzwoniłam do rodziców Pawła zapytac czy może oni wiedzą coś na temat tej pary. Odebrała jego mama, gdy tylko zadalam jej to pytanie, usłyszałam jej płacz, odłożyła słuchawkę. Co tu się dzieje, może to frustracja spowodowana zniknieciem syna, a może Anna coś wie, coś czego my nie powinniśmy wiedzieć...

"Aniu, jesteś najlepszym co mnie w życiu spotkało, jeszcze tylko dwa miesiące dzielą nas od szczęścia i będziemy na zawsze razem. Kocham i czekam na Ciebie w naszym nowym, maleńkim, domku.
Całuje,
Thomas
Chamonix Mont-Blanc, 14.01.1986"
Kiedy znalazłam tę kartkę, początkowo ja zignorowałam, ale coś nie dawało mi spokoju. Pocztówka z Alp? Nikt z naszych znajomych nie był...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Słyszę szum jeziora. Ptaki za oknem budzą mnie swoim śpiewem. Otwieram oczy i pocałunkiem chcę obudzić mojego ukochanego, lecz nikogo nie znajduję koło siebie. Wstaję z łóżka, ubieram się i schodzę zrobić śniadanie. Może mój ukochany poszedł na ryby?
W mieszkaniu go nie znajduję, sprzęt wędkarski jest na swoim miejscu. Wychodzę nad jezioro, lecz również tam go nie widzę. Teraz już całkowicie spanikowana wracam do domu. Otwieram szafę, nie znajduję tam jego rzeczy. Bliska rozpaczy siadam na łóżku i próbuję jakoś się pozbierać. Dzwonię do niego, lecz on nie odbiera telefonu. Zaczynam dzwonić do jego przyjaciół, nikt nic nie wie.
Spanikowana przeszukuję cały dom. Wszystkie ubrania i kosmetyki zniknęły. Pod łóżkiem zauważam jakąś kartkę , sięgam po nią i widzę, że jest to pocztówka "Pozdrowienia z Tatr", na drugiej stronie widzę tekst:
"Kochany Macieju,
niestety sytuacja się skomplikowała, musiałam razem z dziećmi szybko wyjechać, na razie zatrzymałam się w górach do czasu wyremontowania nowego domu.
Dziękuję za Twoje pieniądze, jak tylko będę mogła odwdzięczę się Tobie.
Podaję mój nowy adres: malinowa 12, Nowa Sól
Lila
schronisko Ornak, 23.08.1998r. "
Nie wiem co o tym wszystkim myśleć, lecz nie mam lepszego pomysłu, pod wpływem impulsu wsiadam do samochodu i po kilku godzinach jestem już pod wskazanym adresem.
Dzwonię do drzwi, nikt nie otwiera. Zrezygnowana odchodzę. Postanawiam przejść się po mieście, żeby ochłonąć.
Niespodziewanie zauważam go w parku z jakąś obcą mi kobietą i 2 dzieci. Podbiegam do niego i zaczynam wrzeszczeć, nie panuję nad sobą, jego zdziwiona mina bez oznaki skruchy jeszcze bardziej mnie prowokuje. On próbuje mnie uspokoić,coś mi tłumaczy, lecz nie chcę go słuchać, myślę tylko " Dlaczego mi to zrobił, wyjechał bez słowa pożegnania. Ma dzieci i nic mi o tym nie powiedział" Nagle docierają do mnie jego słowa: "Lila jest moją siostrą".
Nie wiedząc co o tym wszystkim myśleć, uspokoiłam się i go wysłuchałam.
Rodzice Macieja ze względu na złą sytuację finansową, oddali Lile do domu dziecka. Po śmierci rodziców, znalazł on akt urodzenia siostry i dokumenty. Postanowił ją odnaleźć. Był to rok 1997, po długich poszukiwaniach w końcu ją znalazł , miała ona już wtedy dzieci oraz męża alkoholika, który się nad nią znęcał. Od tamtego czasu zaczął jej pomagać. W tamtym feralnym dniu 1998 roku, mąż ją zaatakował nożem, udało jej się rannej uciec wraz z dziećmi. Maciej pożyczył jej pieniądze na kupno domu.
Byłam tym wszystkim zszokowana, nie rozumiałam dlaczego nie powiedział mi o tym wszystkim wcześniej oraz dlaczego teraz wyjechał bez słowa.
Próbował mi wytłumaczyć, że robił to dla mojego bezpieczeństwa. Mąż Lili niedawno wyszedł z więzienia, nie chciał na mnie ściągać kłopotów, wstydził się powiedzieć, że jego rodzice oddali własne dziecko. Nie chciał mnie angażować do swoich problemów, nie wiedział jak mi to wszystko powiedzieć , więc wyjechał bez słowa.
Po wysłuchaniu tego wszystkiego, nie widziałam już przyszłości z mężczyzną, który mnie okłamuje i zataja tak ważne fakty przed przyszłą żoną.

Słyszę szum jeziora. Ptaki za oknem budzą mnie swoim śpiewem. Otwieram oczy i pocałunkiem chcę obudzić mojego ukochanego, lecz nikogo nie znajduję koło siebie. Wstaję z łóżka, ubieram się i schodzę zrobić śniadanie. Może mój ukochany poszedł na ryby?
W mieszkaniu go nie znajduję, sprzęt wędkarski jest na swoim miejscu. Wychodzę nad jezioro, lecz również tam go nie widzę....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jeszcze nie otwarłem oczu a już wiedziałem, że Kamili nie ma obok mnie. Może to przez brak zapachu jej owocowego szamponu, którym wczoraj myła włosy? Nie wiem, może to jakieś przeczucie. Moja ręka leży w miejscu gdzie powinna być jej głowa. Przesuwam dłonią po chłodnej poduszce i wyczuwam sztywną kartkę, gładką z jednej strony. Uchylam powieki i widzę pocztówkę z gór, którą wczoraj moja żona prosiła by kupić w schronisku. Cisza, która teraz wydaje się niedozniesienia tylko podsyca mój rosnący niepokój. Kamila od pierwszej chwili gdy się poznaliśmy wydawała się impulsywna oraz uparta,i taka właśnie była. Moje zaniepokojenie tym bardziej wzrastało z powodu wczorajszej kłótni, której powodem było spotkanie byłego narzeczonego Kamili — Marcela, chłopaka nadal zakochanego w mojej żonie. Nadal leżąc w łóżko widzę tusz, który układa się w litery na pocztówce. Trochę się boję. Sięgam po kartkę i przecieram oczy drugą ręką. Słowa układają się w napis, który głosi:" Wyszłam w góry, będę czekać na ciebie w schronisku. Musimy o czymś porozmawiać." Poniżej widziałem ślad, który łudząco przypominał zaschniętą łzę.

Jeszcze nie otwarłem oczu a już wiedziałem, że Kamili nie ma obok mnie. Może to przez brak zapachu jej owocowego szamponu, którym wczoraj myła włosy? Nie wiem, może to jakieś przeczucie. Moja ręka leży w miejscu gdzie powinna być jej głowa. Przesuwam dłonią po chłodnej poduszce i wyczuwam sztywną kartkę, gładką z jednej strony. Uchylam powieki i widzę pocztówkę z gór, którą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Kochasz mnie jeszcze? - Z zawieszenia wyrwało mnie pytanie mojego męża. Właśnie oglądaliśmy list w butelce, więc pomyślałam, że dopadł go romantyczny nastrój. To miłe, szczególnie, że jesteśmy małżeństwem już od 9 lat.
- Troszkę - uśmiechnęłam się.
- Jak to troszkę? - wyprostował się.
- No troszkę, jak kogucik swą kokoszkę.
- Że co? - zaczął się irytować.
- Bo kogucik swą kokoszkę kocha stale ale troszkę! - Wypiszczałam radośnie, śmiejąc się i lekko go szturchając raz za razem.
- Głuptas z ciebie wiesz? - Jeszcze chwilę się dąsał, po czym uśmiechnął promiennie i zaczął mnie łaskotać.
- Wiem. - Odparłam zadowolona - Za to mnie kochasz.
- Nie tylko za to ale niech ci będzie.
- Bardzo! - Wykrzyczałam.
- Słucham? - Teraz wyglądał na zdezorientowanego.
- Najbardziej na świecie! Kocham cię najbardziej na świecie! - Rzuciłam się na niego, przygniotłam całym swoim ciężarem ciała i zaczęłam cmokać po całej twarzy zostawiając mokre ślady. Wyglądał na szczęśliwego, jednak ta radość nie sięgała oczu. A może mi się to tylko wydawało?
- Fuuu to dość obleśne ale też ciebie też kocham. Zawsze i na zawsze. - Jak na okoliczności i panującą radosną atmosferę, zabrzmiało to bardzo poważnie, jednak nie zastanawiałam się nad tym dłużej. Jeszcze chwilę wymienialiśmy pocałunki i uścisku po czym wtuleni w siebie zasnęliśmy.

Obudziłam się świtkiem koło południa, jak lubiła mawiać moja mama. Wskazówki zegara pokazywały 11,20. Piotrka nie było już w łóżku od dłuższego czasu, bowiem prześcieradło po jego stronie było zimne. Wstałam i poszłam do kuchni, tu również nikogo nie zastałam. Duży pokój również był pusty. Na przedpokoju stały jego kapcie, budy zniknęły. Nie mówił mi, że ma coś rano do załatwienia. Wróciła do mnie nasza wieczorna rozmowa. Przestraszyłam się. Poszłam sprawdzić szafę, brakowało walizki i kilku jego rzeczy. Do oczu napłynęły mi łzy. Co jest grane? Zaczęłam go wołać ile sił w gardle, mimo iż doskonale zdawałam sobie sprawę, że jestem sama w mieszkaniu, nie licząc czterech kotów, które rozbiegły się w popłochu. Wróciłam do pokoju i na stole zauważyłam starą pocztówkę. Wzięłam ją do ręki. Znałam to miejsce, było to schronisko w górach w którym się poznaliśmy i do którego wracaliśmy co roku, aż do tamtej tragedii. Obrazy przeszłości stanęły mi przed oczami. To nie możliwe! Obiecaliśmy sobie, że już nigdy nie wrócimy ani do tamtej historii ani tym bardziej w to miejsce. Wiedziałam, co chce zrobić i musiałam zrobić wszystko, by go powstrzymać.

- Kochasz mnie jeszcze? - Z zawieszenia wyrwało mnie pytanie mojego męża. Właśnie oglądaliśmy list w butelce, więc pomyślałam, że dopadł go romantyczny nastrój. To miłe, szczególnie, że jesteśmy małżeństwem już od 9 lat.
- Troszkę - uśmiechnęłam się.
- Jak to troszkę? - wyprostował się.
- No troszkę, jak kogucik swą kokoszkę.
- Że co? - zaczął się irytować.
- Bo kogucik swą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdzie ten mój chłop znowu się podział. Tyle roboty, że nie wiadomo gdzie ręce włożyć, a jego nie ma. Miał rąbać drzewo na opał, a cisza aż w uszach dzwoni. Czyżby znowu wywinął mi ten sam numer co rok temu? Wyszedł po papierosy i nie było go przez tydzień. Musiał się odstresować, przemyśleć wiele rzeczy. Nie był pewny czy tak chce żyć. Nie pomyślał o mnie, nie zapytał czy ja chcę już zawsze tak żyć. Uciekł. Tchórz jeden.
Ciekawe co ma znaczyć ta pocztówka z gór, czy zostawił ją celowo jako wskazówkę dla mnie, czy raczej przez roztargnienie. Muszę wierzyć, że to pierwsze, bo inaczej oszaleję.
Zniszczyła nas proza życia, ta codzienna walka o przetrwanie. Ale teraz będzie inaczej, jak dawniej, jak na początku naszej znajomości. Jadę do Ciebie mój ukochany. Czekaj na mnie. Wszystko zaczniemy od nowa. Nowe miejsce, otoczenie, "nowy świat", tylko nasza miłość ta sama, silna niezwyciężona, trwała. Czekaj, już jadę. Poczułam swoją dłoń w twojej. Tylko skąd ta krew na moich rękach?!
Czekaj na mnie. Już jadę..

Gdzie ten mój chłop znowu się podział. Tyle roboty, że nie wiadomo gdzie ręce włożyć, a jego nie ma. Miał rąbać drzewo na opał, a cisza aż w uszach dzwoni. Czyżby znowu wywinął mi ten sam numer co rok temu? Wyszedł po papierosy i nie było go przez tydzień. Musiał się odstresować, przemyśleć wiele rzeczy. Nie był pewny czy tak chce żyć. Nie pomyślał o mnie, nie zapytał czy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Komar brzęczy mi pod nosem. Która to może byc godzina? 5? 6? Ej, już świta. Budzik Heli dziś nie wyrwał mnie okrutnie ze snu. Hela? Heeeeeela?
Heli brak. Za to jest kartka.
To chyba jakiś żart.
Górki? Przecież mówiłem jej, że wolę nad morze. Zawsze musi robić mi na złość. Czasem się zastanawiam, czy tak zostaliśmy stworzeni żeby baby nam na złość robiły, czy to cholerna ewolucja do tego doprowadziła.
"Na co masz ochotę na śniadanie? Jajko na boczku? Zrobię jaglankę - zdrowiej"
"Co myślisz o tych czerwonych zasłonach? Ładne. Wezmę zielone - lepiej pasują."
Po co ona mi się w ogóle pyta o zdanie, skoro i tak wie lepiej?
Szklag by to.. Nawet wakacje musiała wybrać sama..
Wyrzucam z walizki kąpielówki, pakuję kilka skarpet. Mogłaby to zresztą zrobić przed wyjściem. Kanapka, woda, walizka, kurtka.
Jeszcze kartka z widokiem gór, gdzieś tam Cię znajdę.
Hela, jadę!

Komar brzęczy mi pod nosem. Która to może byc godzina? 5? 6? Ej, już świta. Budzik Heli dziś nie wyrwał mnie okrutnie ze snu. Hela? Heeeeeela?
Heli brak. Za to jest kartka.
To chyba jakiś żart.
Górki? Przecież mówiłem jej, że wolę nad morze. Zawsze musi robić mi na złość. Czasem się zastanawiam, czy tak zostaliśmy stworzeni żeby baby nam na złość robiły, czy to cholerna...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Stałem na szczycie góry i próbowałem złapać oddech. Wpatrywałem się w skałę pod moimi butami, oparłem ręce na kolanach i dyszałem ciężko. Do moich płuc wdzierał się dym, do moich oczu wpływał pot i mieszając się wraz z łzami spływał wyrzeźbionymi w sadzy korytami. Musiałem biec, tylko to się liczyło. Wziąłem ostatni gryzący w gardło haust powietrza i rusyszłem przed siebie. Płonący budynek schroniska był już niedaleko. Widziałem czerwoną łunę prześwitującą przez drzewa, słyszałem trzask drewna, czułem daleki żar ognia. W końcu wypadłem zza krzewów i stanąłem oko w oko z żywiołem. Próbowałem podejść bliżej, ale czułem jak moje włosy zaczynają się skręcać, jak guziki na mojej koszuli rozgrzewają się niebezpiecznie mocno.
Bezsilność rzuciła mnie na kolana, mogłem tylko krzyczeć. Na całe gardło, aż do końca, aż do momentu kiedy sam stawałem się tym krzykiem.
Klęczałem przed ścianą ognia i z całych sił krzyczałem Twoje imię...
Odeszłaś ode mnie tego dnia. Odeszłaś na dobre. Pozostał po Tobie tylko popiół i nasze na w pół zwęglone zdjęcie.
Oraz ta pocztówka, którą przysłałaś do mnie na tydzień przed tragedią. Pocztówka ze zdjęciem górskiego schroniska. Szukałem Cię od tego czasu, ale jedyne co znalazłem, to zgliszcza.

Stałem na szczycie góry i próbowałem złapać oddech. Wpatrywałem się w skałę pod moimi butami, oparłem ręce na kolanach i dyszałem ciężko. Do moich płuc wdzierał się dym, do moich oczu wpływał pot i mieszając się wraz z łzami spływał wyrzeźbionymi w sadzy korytami. Musiałem biec, tylko to się liczyło. Wziąłem ostatni gryzący w gardło haust powietrza i rusyszłem przed siebie....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie ma go nigdzie. Zniknął bez słowa, bez żadnej wiadomości pozostawionej na karteczce w kuchni. To do niego nie podobne. Przecież wszystko się układa. Po wielu godzinach oczekiwania, nie mogłam wysiedzieć na miejscu i zaczęłam szukać wskazówek i znalazłam...
Pocztówka była dla mnie szokiem, ponieważ on nienawidził gór, wyjazdy zawsze spędzaliśmy w hotelach min. 4-gwiazdkowych. Schronisko górskie, a obok stoi dziewczynka w różowym stroju narciarskim i z wielkim uśmiechem.
Odwracam pocztówkę i nie mogę uwierzyć. Napisane: Ferie rozpoczęte, czekam Tatusiu na Ciebie :) przyjeżdżaj szybko.
Tatusiu ? Przecież mój mąż jest bezpłodny i nie mamy dzieci. Jak to możliwe.
Pozostaje mi jedno - wyjeżdżam bez chwili wahania, pełna żalu, wątpliwości, smutku..

Nie ma go nigdzie. Zniknął bez słowa, bez żadnej wiadomości pozostawionej na karteczce w kuchni. To do niego nie podobne. Przecież wszystko się układa. Po wielu godzinach oczekiwania, nie mogłam wysiedzieć na miejscu i zaczęłam szukać wskazówek i znalazłam...
Pocztówka była dla mnie szokiem, ponieważ on nienawidził gór, wyjazdy zawsze spędzaliśmy w hotelach min....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej