Jestem postrzegana przez ludzi jako samotniczka. Zawsze cicha, zamyślona, w pojedynkę. Lubię samotnie czytać, być w weekend w akademickim pokoju sama, iść do kina bez towarzysza. Lubię wiele rzeczy robić samotnie. W takich momentach wydaje mi się, że kocham tą swoją samotną egzystencję. Problematyczny jest moment, kiedy uświadamiam sobie, ze samotne życie to męka. Jesteśmy istotami społecznymi, potrzebujemy kogoś, z kim wspólnie zmierzymy się ze wszystkimi, zarówno radościami, jak i smutkami życia. Samemu trudno udźwignąć ciężar rzeczywistości. Ludzie nam towarzyszący dają nam również inny, niezbędny "dar" prócz towarzystwa - cel w życiu. Moim zdaniem szczęśliwe życie to życie, w którym żyjemy dla innych ludzi.

Jestem postrzegana przez ludzi jako samotniczka. Zawsze cicha, zamyślona, w pojedynkę. Lubię samotnie czytać, być w weekend w akademickim pokoju sama, iść do kina bez towarzysza. Lubię wiele rzeczy robić samotnie. W takich momentach wydaje mi się, że kocham tą swoją samotną egzystencję. Problematyczny jest moment, kiedy uświadamiam sobie, ze samotne życie to męka. Jesteśmy...

W samotności lubię jeździć pociągiem, bo wtedy mam czas poprzyglądać się podróżującym ludziom, pomarzyć o rzeczach małych i wielkich, przemyśleć aktualne problemy i poznać ciekawe osoby, które mogą w moim życiu pozostać na dłużej niż na jedną podróż.

W samotności lubię jeździć pociągiem, bo wtedy mam czas poprzyglądać się podróżującym ludziom, pomarzyć o rzeczach małych i wielkich, przemyśleć aktualne problemy i poznać ciekawe osoby, które mogą w moim życiu pozostać na dłużej niż na jedną podróż.

Leżę w hamaku w ogrodzie, spoglądam w niebo, chmury mają ciekawe kształty, moja wyobraźnia widzi słonia, palmę, statek, wiatr delikatnie wieje i muska mnie po twarzy. Moje zmysły pracują na najwyższych obrotach. Słyszę bzyczenie pszczół, jakby śpiewały piosenkę, świerszcz przygrywa swoją muzyką, rzeka, która płynie nie daleko lekko faluje i nadaje rytm, czuję zapach polnych kwiatów, skoszonej trawy, nic się nie dzieje, a jednak życie się toczy. Gdy jestem sama lubię poprostu wsłuchać się w naturę.

Leżę w hamaku w ogrodzie, spoglądam w niebo, chmury mają ciekawe kształty, moja wyobraźnia widzi słonia, palmę, statek, wiatr delikatnie wieje i muska mnie po twarzy. Moje zmysły pracują na najwyższych obrotach. Słyszę bzyczenie pszczół, jakby śpiewały piosenkę, świerszcz przygrywa swoją muzyką, rzeka, która płynie nie daleko lekko faluje i nadaje rytm, czuję zapach polnych...

W pojedynkę najbardziej lubię robić to co wiążę się z moim hobby, czyli czytaniem powieści. Kiedy jestem sama i zaczytuje się w książce, bardziej okazuje emocje, które wstydzę się okazać przy innych czy też nie lubię usłyszeć np. "To przecież tylko książka, czemu się uśmiechasz?." Zawsze odnoszę też wrażenie, że literatura wtedy jest lepsza, bardziej pozostaje w głowie, bardziej przywiązujemy się do bohaterów czy świata przedstawionego. Możemy w pełni skupić się na powieści i wyciągnąć z niej jak najwięcej, niż podczytując ją fragmentami w komunikacji miejskiej spiesząc się do szkoły czy też pracy. A co więcej, po gonitwie codziennego życia jednym dla mnie z najlepszych sposobów relaksu to usadzenie się na fotelu, pod kocykiem, z herbatką oraz książką. Szczerze mówiąc nie odczuwam wtedy wielkiej samotności, ale też niecodziennie mam okazję by to porobić. Może dlatego cieszę się tak bardzo, kiedy mam taką możliwość :)

W pojedynkę najbardziej lubię robić to co wiążę się z moim hobby, czyli czytaniem powieści. Kiedy jestem sama i zaczytuje się w książce, bardziej okazuje emocje, które wstydzę się okazać przy innych czy też nie lubię usłyszeć np. "To przecież tylko książka, czemu się uśmiechasz?." Zawsze odnoszę też wrażenie, że literatura wtedy jest lepsza, bardziej pozostaje w głowie,...

W moim przypadku to proste, kąpiel pełna piany, a do tego kieliszek wina i książka. Jeśli zamykają się za mną drzwi do łazienki i domowników dobiegnie odgłos wody nalewanej do wanny, to znak, że potrzebuję czasu tylko dla siebie. Uwielbiam wszech ogarniające ciepło i lektura, która mnie pochłania bez reszty. A gdy potrzebuję przemyśleć przeczytany fragment, zanurzam głowę aby odciąć się od dźwięków i zostaję sam na sam ze swoimi myślami. Błogo...o jak błogo!

W moim przypadku to proste, kąpiel pełna piany, a do tego kieliszek wina i książka. Jeśli zamykają się za mną drzwi do łazienki i domowników dobiegnie odgłos wody nalewanej do wanny, to znak, że potrzebuję czasu tylko dla siebie. Uwielbiam wszech ogarniające ciepło i lektura, która mnie pochłania bez reszty. A gdy potrzebuję przemyśleć przeczytany fragment, zanurzam głowę...

W samotności najbardziej lubię sprzątać i gotować. Są to te czynności, których po prostu nie mogę wykonywać, kiedy kręci się w mieszkaniu ktoś jeszcze, kto do mnie mówi i odrywa mnie od zajęć. Chwile ciszy i spokoju lubię więc poświęcać na porządki, wtedy też, kiedy nic mnie nie rozprasza, mogę się spokojnie zastanowić, których rzeczy już nie potrzebuję i powinnam się ich pozbyć.

W samotności najbardziej lubię sprzątać i gotować. Są to te czynności, których po prostu nie mogę wykonywać, kiedy kręci się w mieszkaniu ktoś jeszcze, kto do mnie mówi i odrywa mnie od zajęć. Chwile ciszy i spokoju lubię więc poświęcać na porządki, wtedy też, kiedy nic mnie nie rozprasza, mogę się spokojnie zastanowić, których rzeczy już nie potrzebuję i powinnam się ich...

W samotności znajduję ciszę, której czasem mi brakuje w pędzącej rzeczywistości. Mogę się zastanowić nad swoimi wewnętrzynymi potrzebami i marzeniami. Gdy jestem sama relaksuję się przy dobrej książce, uczę się języka angielkiego czy też medytuję. Myślę, że jeśli człowiek nauczy się bycia w samotności i radzenia sobie samemu z problemami, to wtedy ujawnia się jego wewnętrzna siła.

W samotności znajduję ciszę, której czasem mi brakuje w pędzącej rzeczywistości. Mogę się zastanowić nad swoimi wewnętrzynymi potrzebami i marzeniami. Gdy jestem sama relaksuję się przy dobrej książce, uczę się języka angielkiego czy też medytuję. Myślę, że jeśli człowiek nauczy się bycia w samotności i radzenia sobie samemu z problemami, to wtedy ujawnia się jego...

Znam wiele osób, które doskonale radzą sobie z codziennością w pojedynkę, jednak nie potrafią samotnie spędzać urlopu. Dla mnie samotne podróżowanie to spełnienie marzeń. Kocham niezależność, jaka wiąże się z byciem w podróży z samym sobą. Tylko ja decyduję, co będę danego dnia robić, jakie miejsca zobaczę, a które ominę, gdzie się zatrzymam, na jak długo i za jaką cenę. Nie dopada mnie ani nuda, ani tęsknota za jakimkolwiek towarzyszem podróży. Czuję się wolna. Kiedy mam ochotę wstaję o 7 rano i szukam pierwszej czynnej kawiarni, w której spędzam pół dnia nad lokalnym dziennikiem i rozmawiając z przypadkowo spotkanymi osobami. Mogę sobie pozwolić na luksus takich krótkich wakacji jedynie co kilka miesięcy, jednak zawsze wracam z nich wypoczęta i w dobrym nastroju. Mój mąż nazywa te wyjazdy ‚małymi ucieczkami‘,ale doskonale wie, że potrzebuję ich jak powietrza, dlatego do tej pory się nie zbuntował i nigdy nie zaproponował, że pojedzie ze mną.

Znam wiele osób, które doskonale radzą sobie z codziennością w pojedynkę, jednak nie potrafią samotnie spędzać urlopu. Dla mnie samotne podróżowanie to spełnienie marzeń. Kocham niezależność, jaka wiąże się z byciem w podróży z samym sobą. Tylko ja decyduję, co będę danego dnia robić, jakie miejsca zobaczę, a które ominę, gdzie się zatrzymam, na jak długo i za jaką cenę....

W pojedynkę lubię się bić. Przede wszystkim mój umysł uwielbia walkę; jest uzależniony od porcji uderzeń zadanych samemu sobie. Kiedy nienawiść pulsuje w żyłach i agresja pragnie się uwolnić, rozpoczynam stopniową izolację. Proces osamotnienia zaczyna się od nieśmiałego kąsania osób, na których mi zależy. Chcę, aby oni odsunęli się i dali mi odetchnąć - być może też marzy mi się, by troszkę pocierpieli wraz ze mną.
Pewnego poranka strażnik moich myśli zaczyna podbiegać do wszystkich bram i zamykać je na cztery spusty – byle żadna myśl nie uciekła i żaden promień światła nie dostał się do kotłującego się królestwa ciemności.
Niteczki wątpliwości, złych wspomnień, żalu i bezradności są bardzo cienkie, lecz wydają się osnuwać każdą dobrą myśl. Natomiast grubną one i rozlewają się na boki wraz z postępem izolacji. Nie ma już wyjścia – dom opustoszał na kilka długich godzin, więc robactwo i choroby wyskakują z mojej osobistej puszki nieszczęść.
Nie gryzę się w pięści, nie rzucam talerzami. Patrzę tępo w przestrzeń i rujnuję swoje życie. Cegiełka po cegiełce odkładam na bok wszystko, co robię dobrze. To stan skupienia, do którego nie umiem doprowadzić się przy pracy. Liczy się tylko to, co robię źle. Głowa mi pęcznieje od płaczu i nic z tego. Godzina za godziną mija, a ja walczę z moim smokiem.
Tik tak. Zaraz on pojawi się w domu. Tik tak. Przytrzymuję moją puszkę, zaglądam jej odważnie do środka. Tik tak. Słyszę, jak on przekręca kluczyk. Tik tak. Unoszę głowę, widzę go i spuchnięte oczy rozjaśniam blaskiem. Tik tak. Nadzieja wyłazi nietaktownie ze środka puszeczki – jeszcze nie kontroluje swych ruchów, chce przyssać się do mojej piersi. Podnoszę ją więc i karmię, dopóki strażnik mych myśli nie podda się jej oślepiającej jasności.

W pojedynkę lubię się bić. Przede wszystkim mój umysł uwielbia walkę; jest uzależniony od porcji uderzeń zadanych samemu sobie. Kiedy nienawiść pulsuje w żyłach i agresja pragnie się uwolnić, rozpoczynam stopniową izolację. Proces osamotnienia zaczyna się od nieśmiałego kąsania osób, na których mi zależy. Chcę, aby oni odsunęli się i dali mi odetchnąć - być może też marzy...

Uwielbiam tańczyć w samotności. Wtedy w pokoju jestem tylko ja muzyka i lustro. Pozwalam się wtedy ponieść muzyce a cały świat i wszystko dookoła nie ma już dla mnie znaczenia, odłączam się od problemów, niepokoju. Jestem wtedy w innym świecie, to takie piękne uczucie.

Uwielbiam tańczyć w samotności. Wtedy w pokoju jestem tylko ja muzyka i lustro. Pozwalam się wtedy ponieść muzyce a cały świat i wszystko dookoła nie ma już dla mnie znaczenia, odłączam się od problemów, niepokoju. Jestem wtedy w innym świecie, to takie piękne uczucie.