Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Saszen
gosia1206
FiliżankaSzczęścia
MiszaChoski
Makiwarrior

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Saszen
gosia1206
FiliżankaSzczęścia
MiszaChoski
Makiwarrior

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Specjalnie dla naszych wspaniałych Czytelniczek wybrałam się w PODRÓŻ ZIMOWĄ mojego życia -zdobyłam góry i przeszłam wpław skute lodem rzeki, by dostać się do owianej tajemnicą wsi Cieplusie.Czy to świat bez mężczyzn? A może mężczyźni służą tu tylko zachciankom kobiet? Ile prawdy kryje się w sensacyjnych plotkach?
Kobiety w Cieplusiach są SIŁĄ tego miejsca!Zajmują się tu administracją, planowaniem,inwestycjami-wszystkimi zajęciami, które w obiegowej opinii są przynależne płci męskiej.
-Skąd takie rozwiązanie? - zapytałam pani Wandy zajmującej się AGROTURYSTYKĄ
-Z czym się pani kojarzy nazwa naszej wsi? Wymyśliła ją założycielka osady, która dała początek temu miejscu.To synonim matczynego ciepła, kobiecego dobrego serca, empatii, intuicji, i miłości. To dla upamiętnienia jej dzieła i oddania jej hołdu wszystkie ważne funkcje pełnią u nas kobiety. Kobiety, które są mądre i zaradne na równi z mężczyznami,a swoimi gorącymi sercami znacznie ich przewyższają. Bo tylko wielkie serca mogą robić rzeczy wielkie.
-Czy mężczyźni godzą się na taki układ?
-Nasi mężczyźni są przy nas bardzo szczęśliwi.Kochamy ich i szanujemy. Oni radośnie oddają stery w ręce kobiet, bo przecież to kobieta z natury jest stworzycielką i dawczynią życia Myślę,że te sensacyjne plotki o zniewoleniu mężczyzn biorą się z odległości jaka dzieli naszą społeczność od innych miast- gdy plotka obiegnie świat już w niczym nie przystaje do rzeczywistości.
Wyruszyłam w poszukiwaniu sensacji,a powróciłam bogatsza o nowe przyjaźnie. Zatem Drogie Czytelniczki-bez obaw!"Czarownice z Cieplisi" to kobiety o wielkich sercach,a wypoczynek tam to wspaniały pomysł na WAKACJE i okazja to poznania tej fascynującej społeczności.

Specjalnie dla naszych wspaniałych Czytelniczek wybrałam się w PODRÓŻ ZIMOWĄ mojego życia -zdobyłam góry i przeszłam wpław skute lodem rzeki, by dostać się do owianej tajemnicą wsi Cieplusie.Czy to świat bez mężczyzn? A może mężczyźni służą tu tylko zachciankom kobiet? Ile prawdy kryje się w sensacyjnych plotkach?
Kobiety w Cieplusiach są SIŁĄ tego miejsca!Zajmują się tu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ma 14 lat, dwa warkocze i śmiałe spojrzenie. Jest najmłodszą córką w rodzinie i dziedziczy cały majątek. Starsi bracia spełniają jej zachcianki, a mężczyzna, który jest jej ojcem, wpada czasem do domu zapytać, co słychać i uregulować rachunki. Chodzi ubrana w sukienki, interesuje się tańcem. Ponieważ urodziła się w rodzinie starościny, w przyszłości zajmie miejsce babki. Będzie rządzić całą społecznością.

Do rządzenia potrzeba mądrości i SIŁY, na razie więc Gia się uczy. Dokonuje pierwszych wyborów, odrzucając rady braci, w sprawie wyjazdu na WAKACJE. Rzuca pomysł, by zainwestować w AGROTURYSTYKĘ, bo wierzy, że specyfika wioski przyciągnie ciekawskich. Naiwnie wierzy, że ma światu coś do zaoferowania.

Być może miałaby, gdyby pewien reporter nie zdecydował się na ZIMOWĄ PODRÓŻ do wioski na krańcu świata. Gdyby nie opublikował później swoich wspomnień o społeczeństwie rządzonym przez kobiety, w którym dziewczynki noszą nazwiska matek, a instytucja małżeństwa nie istnieje. Gdyby jego książka nie stała się cholernym bestsellerem z Gią w roli głównej.

(10 lat po opublikowaniu reportażu)
Gia wciąż ma warkocze, ale w jej oczach widać smutek. Gospodarstwo agroturystyczne, które prowadzi, przeżywa oblężenie. Wioska od dekady nie może się opędzić od turystów, chcących przeżyć przygodę życia – kraina pięknych kobiet i wolnych związków stała się największą na świecie dzielnicą rozpusty. Dawne tradycje odeszły w zapomnienie, znikł wzajemny szacunek. Przyjezdni traktowali miejscowych po swojemu, przyjeżdżali do wioski, by się zabawić.

(20 lat po opublikowaniu reportażu)
Wioski na krańcu świata już nie ma. Gia wyjechała i ślad po niej zaginął.

Ma 14 lat, dwa warkocze i śmiałe spojrzenie. Jest najmłodszą córką w rodzinie i dziedziczy cały majątek. Starsi bracia spełniają jej zachcianki, a mężczyzna, który jest jej ojcem, wpada czasem do domu zapytać, co słychać i uregulować rachunki. Chodzi ubrana w sukienki, interesuje się tańcem. Ponieważ urodziła się w rodzinie starościny, w przyszłości zajmie miejsce babki....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pukam do drzwi, otwiera mi starsza kobieta o ciekawych rysach twarzy i głębokim spojrzeniu. Wchodzę do środka i strzepuję z butów tonę śniegu. Pani M. prowadzi mnie długim korytarzem i palcem wskazuje gniazdka elektryczne, które trzeba naprawić. Męczę się dwie może trzy godziny po czym w całym domu znów zapala się światło. Wiedziałam, że sobie poradzę nie każdy kończy politechnikę z wyróżnieniem i kable ma w jednym palcu. Po skończonej pracy Pani M. zaprasza do stołu. Dziwne jest to, że na ścianach w domu wiszą zdjęcia tylko kobiet w różnym wieku i jeden obraz zatytułowany PODRÓŻ ZIMOWA. Popijam herbatę i od razu nasuwa mi się pytanie do kobiety "dlaczego to ja miałam naprawiać całą elektrykę, przecież to mógł zrobić Pani sąsiad lub mąż". Pani M. dopija łyk i z uśmiechem odpowiada "bo w nas kobietach jest SIŁA". Bierze głęboki oddech i mówi dalej " kiedy byłam w Twoim wieku prowadziłam AGROTURYSTYKĘ musiałam nakarmić zwierzęta, skosić trawę, naprawić zepsute dachówki w oborze. Mama zawsze mi powtarzała, że nikt nie zrobi tego lepiej niż ja - mój mąż nie dałby rady". Po chwili z drugiego pokoju wchodzi mężczyzna na oko w wieku Pani M, ma spuszczoną głowę, ciemne ubranie. Ukradkiem dostrzegam zaschnięta krew nad okiem, a gdy wyciąga rękę by zabrać naczynia jest cała posiniaczona. Widzę zmieszane spojrzenie Pani M. która szybko wstaje podaje mi wyliczoną kwotę za pracę i wskazuje drogę do drzwi wyjściowych. W oddali słyszę krzyk Pani M " musisz mnie odwiedzić w WAKACJE bo mamy więcej pracy dla Ciebie".

Pukam do drzwi, otwiera mi starsza kobieta o ciekawych rysach twarzy i głębokim spojrzeniu. Wchodzę do środka i strzepuję z butów tonę śniegu. Pani M. prowadzi mnie długim korytarzem i palcem wskazuje gniazdka elektryczne, które trzeba naprawić. Męczę się dwie może trzy godziny po czym w całym domu znów zapala się światło. Wiedziałam, że sobie poradzę nie każdy kończy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Docieramy na miejsce. Babice to niewielka wieś słynąca z wieloletnich rządów kobiet. Sołtysem wsi od kilkunastu lat jest Zofia Kuc, a rada parafialna składa się wyłącznie z kobiet, oprócz proboszcza oczywiście. W te zimowe WAKACJE postaramy się rozwikłać zagadkę tego ewenementu na mapie Polski. Nasza PODRÓŻ ZIMOWA zaczyna się w lesie. Musimy przejechać spory kawałek pomiędzy drzewami, aby dotrzeć do celu. Wita nas napis AGROTURYSTYKA i domek, gdzie mamy wynajęty pokój. Na spotkanie wychodzi nam gospodyni z córką. Na pytanie o męża kiwa tylko przecząco głową. Nie naciskamy, w końcu to nasza gospodyni. Do wsi udajemy się następnego dnia. Leży ona w dolinie i otoczona jest lasami ze wszystkich stron. Droga, którą tu dojechaliśmy wydaje się być jedyną. - Dzień dobry, czy poświęci nam pan chwilę?. Napotkany mężczyzna milczy i odchodzi. Zauważamy, że oprócz nas dwóch prawie nie widać mężczyzn. Widzimy natomiast kilka grupek kobiet, które rozmawiają ze sobą dyskretnie na nas spoglądając. Udajemy się do księdza proboszcza, ale przez zamknięte drzwi słyszymy tylko - Odejdźcie. Następnego dnia nic się nie zmienia. Kobiety odśnieżają chodniki i podwórka. Widzimy kilku mężczyzn, ale ci jakby uciekali na nasz widok. Jest za to wyraźnie więcej kobiet. - U nas tak już jest, nie potrzebne nam zmiany - słyszymy od pani Sołtys. - Na was już chyba pora? Wyczuwamy, że nie chodzi jej tylko o wizytę w jej gabinecie. W gospodarstwie zastajemy zamknięte drzwi i nasze walizki przed drzwiami. Próbujemy wrócić do wsi, ale droga zasypana jest śniegiem. Jakaś SIŁA zmusza nas do wyjazdu. Wyjeżdżamy słysząc od strony wsi śmiech, od którego dreszcz przechodzi mi po plecach. Raczej tu nie wrócę.

Docieramy na miejsce. Babice to niewielka wieś słynąca z wieloletnich rządów kobiet. Sołtysem wsi od kilkunastu lat jest Zofia Kuc, a rada parafialna składa się wyłącznie z kobiet, oprócz proboszcza oczywiście. W te zimowe WAKACJE postaramy się rozwikłać zagadkę tego ewenementu na mapie Polski. Nasza PODRÓŻ ZIMOWA zaczyna się w lesie. Musimy przejechać spory kawałek...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zamonów. Ta mała miejscowość liczy sobie tylko 85 mieszkańców, a dokładniej 85 kobiet. Od lat liczba ta nie ulega zmianie. Nie oznacza to jednak, że nie rodzą się nowe dzieci. Rodzą. Lecz liczba mieszkańców oraz ich płeć pozostaje bez zmian. Co dzieje się z kilkunastoma mieszkańcami (kobietami) rocznie, które rzekomo wyjeżdżają? Czemu liczba mieszkańców wynosi ciągle 85 osób? Czy naprawdę rodzą się tylko same dziewczynki? Gdzie są ojcowie dzieci?
Pisząc ten reportaż, odpowiadajac na te pytania nie wiedziałam, że to będzie najtrudniejsza rzecz w moim życiu...

Wyjechałam z miasta. Postanowiłam zrobić sobie małe WAKACJE, zimą. Ten urlop był tylko pretekstem do tego, by na spokojnie oddać się analizie pewnej miejscowości - Zamonowa. Ta PODRÓŻ ZIMOWA nie należala do najprzyjemniejszych. Nie pamiętam by było kiedykolwiek aż tak zimno. Na termometrze -19 stopni. Wiedziałam, że pogoda jest moim sprzymierzeńcem. Kiedy za oknem mróz, ta mała społecznośc może wpuścić mnie chętniej do środka. "AGROTURYSTYKA u Majki", to tam planowałam się zatrzymac, choć zimą podobno mają zamknięte. Postanowiłam spróbować szczęścia. Tak jak myślałam rejestracja samochodowa z innego województwa, sama kobieta przy tak minusowej temperaturze to wszystko działało na moją korzyść. Myśleli, że jestem zbłąkaną owieczką. Ja bylam wilkiem w owczej skórze.
Zamonów słynął z tego, że panuje tam matriarchat. Jak mogło być inaczej, skoro mieszkają tam same kobiety, a dokładniej 85 kobiet.
Jako socjolog oraz dziennikarz z wykształcenia zaczęłam węszyć. Spędziłam tam 2 lata. Zamieszkałam tam, a mimo to, liczba mieszkańców wynosiła 85. Ktoś musiał zniknąć, abym mogła tam być.
Obserwowałam, notowałam i wzbudzałam zainteresowanie, a później już tylko zaufanie. Umiałam się kryć. To pozwoliło mi przetrwać. SIŁA była mi bardzo potrzebna, bo okazało się, że ta społecznośc jest ... chora.
Losowo składali kobiety w ofierze. Wierzyli w świętość liczby 85. Mężczyźni skazani byli na śmierć. Kiedy tam zamieszkałam stopniowo wciągnęli mnie w to swoje bagno. Ile śmierci widziały moje oczy. Nie moglam zrobić nic. Bałam się o siebie. Kiedy i jak udało mi się uciec, opisuję wszystko tutaj, w mojej najnowszej książce. Wam zdradzę tylko tyle - to pop*er**lone miejsce.

Mam nadzieję, ze ten krótki artykuł, reportaż zaczęcił Was do kupienia i przeczytania całej kciążki, w której to zdradzam wszystkie kulisy tamtejszej społeczności.

Zamonów. Ta mała miejscowość liczy sobie tylko 85 mieszkańców, a dokładniej 85 kobiet. Od lat liczba ta nie ulega zmianie. Nie oznacza to jednak, że nie rodzą się nowe dzieci. Rodzą. Lecz liczba mieszkańców oraz ich płeć pozostaje bez zmian. Co dzieje się z kilkunastoma mieszkańcami (kobietami) rocznie, które rzekomo wyjeżdżają? Czemu liczba mieszkańców wynosi ciągle 85...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Gdzie Ci mężczyźni, prawdziwi tacy?”
Nieczęsto spotykamy się z pojęciem społeczności matriarchalnej, brzmi obco, majestatycznie, tajemniczo.. Przyznam, że kiedy przydzielono mi w redakcji temat AGROTURYSTYKA, obawiałam się, że ominęła mnie wieść o przedwczesnej emeryturze. Jakże mocno się myliłam! Początkowo planowałam chować się przed grudniowym mrozem w kilku wybranych podlaskich domostwach agroturystycznych. Swego rodzaju WAKACJE, chwila relaksu, a dalej krótka charakterystyka, diagram, tabelka, ot prosty reportaż i do domu.
Wschodniopolskie Terechy choć nie były celem mojej podróży okazały się być miejscem, w którym spędziłam pięć dni, o pięć dni więcej niż planowałam. To właśnie w tej maleńkiej wiosce po raz pierwszy zetknęłam się z matriarchatem. Postanowiłam zgłębić temat, ponieważ niewiarygodnie zaskakująca była dla mnie koncentracja całej społeczności wokół kobiet. W Terechach władza, SIŁA zdecydowanie okazała się być kobietą.
PODRÓŻ ZIMOWA pobudziła ciekawość do zgłębiania sposobu funkcjonowania społeczeństwa, zmian w niej zachodzących, w szczególności społeczeństw tak charakterystycznych.

Już w najbliższym numerze opublikujemy reportaż, dzięki któremu nasi czytelnicy poznają struktury, reguły oraz procesy występujące w społeczeństwach matriarchalnych, ale i ujawnimy problematykę wiążącą się z funkcjonowaniem takiego społeczeństwa. Do zobaczenia!

„Gdzie Ci mężczyźni, prawdziwi tacy?”
Nieczęsto spotykamy się z pojęciem społeczności matriarchalnej, brzmi obco, majestatycznie, tajemniczo.. Przyznam, że kiedy przydzielono mi w redakcji temat AGROTURYSTYKA, obawiałam się, że ominęła mnie wieść o przedwczesnej emeryturze. Jakże mocno się myliłam! Początkowo planowałam chować się przed grudniowym mrozem w kilku wybranych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Za cel kolejnej, tym razem ZIMOWEJ PODRÓŻY, mającej na celu odnalezienie społeczności unikającej kontaktu ze współczesną cywilizacją, obrałem tropikalną dżunglę. Już wiele lat temu słyszałem pogłoski o intrygującym ludzie, w którym silnie zakorzenił się model matriarchalny. Każdy, kto myślał, że podróż i obozowanie w dżungli są jak AGROTURYSTYKA w ciepłych krajach, nie miał racji. To wcale nie były WAKACJE, to było 6 dni wędrówki przez nieprzyjazną puszczę, gdzie na każdym kroku twoje życie jest zagrożone. Przy pomocy lokalnego tłumacza poznałem zwyczaje tego plemienia. Jeśli chodzi o tryb życia, nie różnili się od innych mieszkańców dżungli. Sensacja dotyczy struktury społecznej. Główną zasadą plemienia jest całkowita władza kobiet nad mężczyznami. Kobiety wydają polecenia, zarządzają majątkiem i pełnią funkcje stróżów prawa, zaś mężczyźni polują, uprawiają rolę i wykonują inne prace na rzecz społeczności. Większość zasad związana jest z nieznaną nigdzie indziej religią, zwaną Kultem modliszki. Ich najważniejszym świętem jest coroczny rytuał, kiedy przywódczyni wybiera dziewczynę, która podczas rytuału stanie się dorosła. W tym celu adeptka wybiera mężczyznę, z którym odbywa stosunek. Następnie jej zadaniem jest zabicie tego mężczyzny i spożycie go razem z pozostałymi kobietami. Byłem w dżungli na tyle długo, że miałem okazję uczestniczyć w tym makabrycznym święcie. Okazało się, że dla całej społeczności jest to wydarzenie bardzo radosne i pełne zabaw. Myślałem, że mężczyzna, będący ofiarą rytuału jest do tego zmuszany SIŁĄ. Wręcz przeciwnie – mężczyźni uznają bycie wybranym za ogromny honor, a rodzina zjedzonego przez cały rok cieszy się szczególnymi przywilejami.

Za cel kolejnej, tym razem ZIMOWEJ PODRÓŻY, mającej na celu odnalezienie społeczności unikającej kontaktu ze współczesną cywilizacją, obrałem tropikalną dżunglę. Już wiele lat temu słyszałem pogłoski o intrygującym ludzie, w którym silnie zakorzenił się model matriarchalny. Każdy, kto myślał, że podróż i obozowanie w dżungli są jak AGROTURYSTYKA w ciepłych krajach, nie miał...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Unosząca się nad doliną mgła od początku mojej wizyty utwierdzała mnie w przekonaniu, że to nie jest dobre miejsce. Choć AGROTURYSTYKA w tych okolicach nie była zbyt rozwinięta, i tak zawsze co roku znajdowała się grupka szaleńców, którzy na własnej skórze chcieli przekonać się czy krążące legendy o tajemniczym Kręgu Kobiet są prawdziwe.
Wokół mnie roztaczała się bezkresna puszcza. Ruszyłam w głąb niej. Po godzinie wędrówki dotarłam do miejsca, które zdawało się być obozowiskiem. Wokół paleniska postawione były kryte strzechą chatki, a obok walały się przedmioty codziennego użytku. Choć miejsce zdawało się być zamieszkane, wokół nie było żywej duszy. Wtem rozległ się czyjś szept. Po chwili z krzaków zaczęły wyłaniać się kolejne kobiety. Ubrane w kolorowe spódnice, w bosych stopach przemierzały zarośla, powoli mnie otaczając. Wszystkie szeptały słowa, które zdawały się być zaklęciem. Każda mówiła szeptem, lecz wspólnie SIŁA ich głosu była ogromna i miała w sobie coś przerażającego. Wtem jedna z kobiet podeszła i dmuchnęła mi w twarz czymś, co przypominało pyłek pszczeli. Zasnęłam.
Obudziłam się kilka godzin później, bez telefonu, dokumentów, na skraju puszczy. Zawędrowałam do pobliskiej wioski, gdzie otrzymałam pomoc. Moja PODRÓŻ ZIMOWA nie zakończyła się zbyt dobrze. Choć wiem, że miałam do czynienia z ogromnym niebezpieczeństwem, zamierzam tam powrócić. W tej puszczy było coś złego, coś, co muszę zbadać, choćbym miała i zaryzykować przy tym życie. Kolejne WAKACJE planuję spędzić w tamtym rejonie, dowiedzieć się więcej i oczywiście przedstawić to w serii krótkich reportaży, które będą mieli Państwo okazję śledzić w tymże czasopiśmie. Tak więc, do zobaczenia niebawem!

Unosząca się nad doliną mgła od początku mojej wizyty utwierdzała mnie w przekonaniu, że to nie jest dobre miejsce. Choć AGROTURYSTYKA w tych okolicach nie była zbyt rozwinięta, i tak zawsze co roku znajdowała się grupka szaleńców, którzy na własnej skórze chcieli przekonać się czy krążące legendy o tajemniczym Kręgu Kobiet są prawdziwe.
Wokół mnie roztaczała się bezkresna...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej