Od zawsze przyciągałam dziwnych ludzi. Nikt jednak nie wierzył mi, kiedy opowiadałam niestworzone historie o specyficznych ludziach, którzy zagadali do mnie na ulicy.
Moja koleżanka uwierzyła, gdy wybrała się ze mną na długi spacer po mieście. Zaczęło się niewinne-od pana siedzącego na ławce naprzeciwko intensywnie wpatrującego się w nas. Zignorowałam ten fakt, wiedząc, że w końcu odpuści. Jednak moja koleżanka nie zamierzała ignorować tego brodatego i dość wyjątkowo ubranego staruszka.(na głowie bowiem miał różowy kapelusz, zarzucony czarny długi płaszcz oraz rajtuzy z widocznymi dziurami.) Kazała mi wstać i pójść na inną ławkę.
Potem żałowała, że to zrobiła.
Zajęte rozmową, nie zauważyłyśmy, że zmierza ku nam inny szanowny jegomość. Wytarte ubrania, wełniana czapka, zielone jaskrawe podkolanówki. I torba. Torba, na której coś leżało.
Od razu zaczął rozmowę, pokazując nam małego gołębia ze złamanym skrzydłem. Płakał i ubolewał nad podłym charakterem ludzkości. Wyznał nawet, że zakupił dla gołębia ryż i planuje go ugotować w fontannie. Nie prosił o pieniądze, ale o wysłuchanie. I to od nas otrzymał.
A moja koleżanka otrzymała potwierdzenie, że jestem jak magnes na ludzi o specyficznym podejściu do świata.
Chociaż to nie koniec historii.
Kiedy bowiem wracałyśmy na przystanek, jeden z panów, dość mocno podpitych zaproponował mi przejażdżkę na kocyku. Zademonstrował nawet, jak będzie go ciągnąć, aby nic mi się nie stało.
Od tego czasu moja koleżanka nie przyjmuje zaproszeń na wspólne wyjście na miasto z entuzjazmem.

Od zawsze przyciągałam dziwnych ludzi. Nikt jednak nie wierzył mi, kiedy opowiadałam niestworzone historie o specyficznych ludziach, którzy zagadali do mnie na ulicy.
Moja koleżanka uwierzyła, gdy wybrała się ze mną na długi spacer po mieście. Zaczęło się niewinne-od pana siedzącego na ławce naprzeciwko intensywnie wpatrującego się w nas. Zignorowałam ten fakt, wiedząc, że...

Parę lat temu idę sobie przez jakieś osiedle i nagle ni z tego, ni z owego z za bloku wybiega dzieciak (tak na oko sześcioletnie) i krzyczy: TATUŚ! TATUŚ!

Serce we mnie zamarło. Niby wiem, że to nie może być moje dziecko, ale absurd całej sytuacji sprawia, że przestaję być tego pewien. Po chwil słyszę za sobą: "no cześć synu". Odwracam się do faceta i mówię: "już się bałem, że to było do mnie". On na to: "no, raczej nie". On w śmiech, ja w śmiech, dzieciak i idąca za nim matka nie załapali żartu.

Parę lat temu idę sobie przez jakieś osiedle i nagle ni z tego, ni z owego z za bloku wybiega dzieciak (tak na oko sześcioletnie) i krzyczy: TATUŚ! TATUŚ!

Serce we mnie zamarło. Niby wiem, że to nie może być moje dziecko, ale absurd całej sytuacji sprawia, że przestaję być tego pewien. Po chwil słyszę za sobą: "no cześć synu". Odwracam się do faceta i mówię: "już się...

Nie wiem ile szybkich oddechów pobierały w tej chwili moje płuca, próbując dostarczyć, do mojego organizmu, odpowiednią ilość tlenu by mój oddech stał się ponownie równomierny. To niesamowite, że marne trzy minuty potrafią mieć kolosalne znaczenie, gdy dotyczy to autobusu. Dotknęłam dłonią okolic serca, jakby miało mi to w czymś pomóc.
- Jeden bilet ulgowy – Powiedziałam wciąż zasapana do kierowcy, który posłał mi grymaśne spojrzenie, jakby sam fakt, że musiał minutę dłużej zaczekać okazał się wielkim wyczynem.
Sięgnęłam do torebki by wyciągnąć portfel. Moja ręka zastygła, gdy wcześniej niż mój mózg zarejestrowała, że obiektu moich poszukiwań nie ma. Zaczęłam się gotować w środku z irytacji, a pośpieszający wzrok kierowcy potęgował to uczucie. Już miałam ze zrezygnowaniem poinformować o braku pieniędzy, gdy usłyszałam brzęk dwóch monet. Obejrzałam się dostrzegając nieznajomego chłopaka, który uśmiechał się pocieszająco.
- Dzięki
- Nie ma za co – uśmiechnął się. Za sobą usłyszałam głos małej dziewczynki „mamusiu ja też chce takie!”. Jednak słowa stojącego chłopaka obok, bardziej mnie zaciekawiły.
- Fajne skarpetki – po czym puścił mi oko i usiadł na jednym z dwóch wolnych miejsc w pobliży. Spojrzałam na stopy. To nie widok kapci na nogach mnie zaskoczył najbardziej ale skarpetki, w których uwielbiałam chodzić po domu. Obliczę mojego ulubionego smoka szczerzyło się do mnie w uśmiechu. Wzięłam głęboki oddech udając że wcale nie jestem zawstydzona. Usiadłam obok chłopaka ze zrezygnowaniem.
- Szczerbatek to najfajniejszy smok.
- Też tak myślę.
Po chwili zaczęliśmy się razem śmiać.

Nie wiem ile szybkich oddechów pobierały w tej chwili moje płuca, próbując dostarczyć, do mojego organizmu, odpowiednią ilość tlenu by mój oddech stał się ponownie równomierny. To niesamowite, że marne trzy minuty potrafią mieć kolosalne znaczenie, gdy dotyczy to autobusu. Dotknęłam dłonią okolic serca, jakby miało mi to w czymś pomóc.
- Jeden bilet ulgowy – Powiedziałam...

Czwarta nad ranem, na dworze płacze deszcz, a mroźne, październikowe powietrze przeszywa aż do szpiku kości. Wracam z pracy i jedyne o czym marzę to gorąca herbata i miękkie łóżko.
-Psia krew! Jak ja nienawidzę tej roboty! - burczałam pod nosem.
-E, laleczka, zaczekaj!
Zamarłam. Nigdy wcześniej nie zostałam napadnięta czy okradziona, takie rzeczy widziałam tylko na filmach. Nie wiedziałam co mam zrobić, moje ciało całe zesztywniało i w żaden sposób nie mogłam się ruszyć. Po chwili poczułam na szyi ciepły oddech i woń tanich, męskich perfum pomieszanych z lekkim smrodem potu i skrętów. Emocje sięgnęły zenitu i... Pierłam. Po prostu pierłam. Długo, donośnie i niesamowicie śmierdząco. Od dziecka w sytuacjach stresujących i niebezpiecznych tak się działo. Moja twarz przybrała kolor buraka, bardzo dojrzałego buraka. To dziwne, że mogąc zostać okradzioną, zgwałconą czy pobitą, ja bardziej przejęłam się tym, że zrobiłam z siebie głupka.
-Przepraszam Panią bardzo, chciałem tylko... - nie dokończył. Nie był w stanie, prawie płakał ze śmiechu. A ja w tamtym momencie na twarzy byłam już chyba jak czarna porzeczka.
Po chwili opanowania, nadal szeroko się uśmiechając ze łzami w oczach, odparł:
-Przepraszam, nie chciałem Pani wystraszyć, tylko zapytać o godzinę. Zapomniałem z domu telefonu, wracam właśnie...
-Osiem po czwartej. - warknęłam i wbiegłam czym prędzej w pierwszy zakręt, choć nie prowadził on do mojego domu. Chciałam po prostu jak najszybciej zniknąć z pola widzenia temu facetowi.
Biegnąc, słyszałam za plecami cichy śmiech, który do tej pory śni mi się po nocach.

Czwarta nad ranem, na dworze płacze deszcz, a mroźne, październikowe powietrze przeszywa aż do szpiku kości. Wracam z pracy i jedyne o czym marzę to gorąca herbata i miękkie łóżko.
-Psia krew! Jak ja nienawidzę tej roboty! - burczałam pod nosem.
-E, laleczka, zaczekaj!
Zamarłam. Nigdy wcześniej nie zostałam napadnięta czy okradziona, takie rzeczy widziałam tylko na filmach....

Ja mam prawie 42 lata. Za absurd swojego życia uważam fakt, że obecnie mam większe powodzenie niż 20 lat temu. Mężczyźni okazują mi zainteresowanie i lubią ze mną rozmawiać. Jest tak wszędzie gdzie tylko się pojawię i nie jest to tylko kwestia mojej urody. Ja jestem ciekawa świata i ciekawie się ze mną rozmawia.

Ja mam prawie 42 lata. Za absurd swojego życia uważam fakt, że obecnie mam większe powodzenie niż 20 lat temu. Mężczyźni okazują mi zainteresowanie i lubią ze mną rozmawiać. Jest tak wszędzie gdzie tylko się pojawię i nie jest to tylko kwestia mojej urody. Ja jestem ciekawa świata i ciekawie się ze mną rozmawia.

Pewnego dnia w piękny, słoneczny dzień musiałam jechać autobusem do sklepu. Dlatego, iż mojemu braciszkowi przypomniało się, że potrzebuje na następny dzie farbki do szkoły. Tak więc ubrałam się, wzięłam swój portfel i wyszłam z domu. Gdy byłam już przy przystanku, nagle podjechał autobus. Całe szczęście, zdążyłam do niego wejść. Akurat było jedno wolne miejsce siedzące. Z uśmiechem, usiadłam. Nie wierzyłam w moje dzisiejsze szczęście. Na następnym przystanku wsiadła starsza pani. Nie było wolnych miejsc, więc ja jako osoba dobrze wychowana, wstałam i zaproponowałam jej swoje miejsce. Ona natomiast odparła, że nie chce i kazała mi siąść z powrotem. Tak więc zrobiłam. Po kolejnym przystanku, nagle zwrócił się do mnie jakiś pan z oskarżeniem, że stoi obok mnie starsza kobieta, a ja nie ustąpie miejsca. Więc chciałam mu wytłumaczyć, iż pani nie chciała, lecz wyprzedziła mnie ta kobieta mówiąc, że ta młodzież taka nie wychowana i ją tak bolą nogi. Ja zirytowana wstałam i wyszłam na następnym przystanku. Jednak niektóre osoby są bardzo dwulicowe.

Pewnego dnia w piękny, słoneczny dzień musiałam jechać autobusem do sklepu. Dlatego, iż mojemu braciszkowi przypomniało się, że potrzebuje na następny dzie farbki do szkoły. Tak więc ubrałam się, wzięłam swój portfel i wyszłam z domu. Gdy byłam już przy przystanku, nagle podjechał autobus. Całe szczęście, zdążyłam do niego wejść. Akurat było jedno wolne miejsce siedzące. Z...

Przyklejam czoło do szyby w autobusie. Siedzenie mam tuż przy wyjściu. Na każdym przystanku obserwuję bacznie wsiadających, którzy dobrowolnie zgadzają się zostać pożartymi przez potwora. Kobiety przepuszczają dzieci, młodzi starszych. Albo odwrotnie, na przekór zasadom. Potwór nie grymasi. Dla potwora dobre wychowanie jest bez znaczenia. Dla potwora liczy się ilość - im więcej, tym lepiej. Zamyka drzwi. Autobus z wolna odjeżdża, lekko posapując jakby tych kilka kilogramów więcej ludzkiego mięsa jednak zaciążyło na żołądku. "Popij benzyną, bo się zadławisz" - mówię cicho pod nosem, ale niepotrzebnie. Autobus odzyskał swój wigor i dołączył do ławicy innych, mniejszych, ulicznych potworów. Moja podróż trwa aż do pętli. Ten, kto nazwał pętlę autobusową 'pętlą', chyba nigdy nie widział szubienicy. Wysiadam wraz z kierowcą w słusznym wieku. Patrzymy razem na potwora, który drzemie przy przystanku. Ta czułość we wzroku kierowcy przypomina mi się jeszcze kilka razy tego dnia, a sam potwór odwiedza mnie tuż przed zaśnięciem. Pali wesoło opony, mruga światłami i otwiera szeroko drzwi w stronę gwiazd.

Przyklejam czoło do szyby w autobusie. Siedzenie mam tuż przy wyjściu. Na każdym przystanku obserwuję bacznie wsiadających, którzy dobrowolnie zgadzają się zostać pożartymi przez potwora. Kobiety przepuszczają dzieci, młodzi starszych. Albo odwrotnie, na przekór zasadom. Potwór nie grymasi. Dla potwora dobre wychowanie jest bez znaczenia. Dla potwora liczy się ilość - im...

Zawsze dbałam o siebie. Nienaganny makijaż, fryzura świeżo spod nożyczek, najdroższa biżuteria, ubrania od światowych projektantów mody. Znudziły mi się już moje perfumy, więc postanowiłam ulotnić kilkaset złotych z nowym zapachem z flakonika z najbardziej ekskluzywnej perfumerii w stolicy.
- Dzień dobry - odpowiada mi cisza.
- Czego chciała? - pyta z zniesmaczoną miną sprzedawczyni.
- Proszę polecić mi zapach...
- ... który zamaskuje smród twojego potu!
- Słucham? - pytam z niedowierzaniem.
- Mam ci dobrać paniusiu-srusiu perfumki pasujące do twojego cielska.
- Jak pani może tak mówić?
- Jak nie podoba się, to spadaj podstarzała lafiryndo!
Wybiegłam z perfumerii jak oparzona. To chyba paskudny sen...

Zawsze dbałam o siebie. Nienaganny makijaż, fryzura świeżo spod nożyczek, najdroższa biżuteria, ubrania od światowych projektantów mody. Znudziły mi się już moje perfumy, więc postanowiłam ulotnić kilkaset złotych z nowym zapachem z flakonika z najbardziej ekskluzywnej perfumerii w stolicy.
- Dzień dobry - odpowiada mi cisza.
- Czego chciała? - pyta z zniesmaczoną miną...

Nigdy bym się nie spodziewała, że przystanę na tak absurdalny pomysł i jeszcze będę odgrywać główną rolę w tak niedorzecznym teatrzyku. Moi przyjaciele nie należą do ludzi pracowitych, więc kiedy wszystkim nam zabrakło pieniędzy na wycieczkę, zaczęli rozmyślać nad zdobyciem funduszy w najłatwiejszy i najszybszy sposób.
Tabliczka na drzwiach domu, którą zrobili chłopcy, zachęcała przechodniów do "odbycia niezwykłej, spirytystycznej podróży w najgłębsze zakamarki świadomości z wróżką Elwirą za jedynie 100 zł od osoby". Szkoda mi było staruszka, który do nas przyszedł, lecz ten upierał się, że zostało mu niewiele czasu, więc chce korzystać z życia, a wizyta u wróżki była jednym z jego postanowień.
Rozpoczął się seans. W pomieszczeniu było ciemno, wszędzie porozwieszane były czarne prześcieradła, a w kątach paliły się świece. Rozłożyłam na stole karty, zadymiłam pokój kadzidełkiem, a potem dałam znak chłopakom, aby przystąpili do dzieła. Usłyszeliśmy dziwne odgłosy, jęki, pukanie do drzwi, kroki. Pan Kazimierz nie był jednak przestraszony. Kilka świec zgasło, a ja udałam, że zaczynam się dusić. Staruszek chciał mi pomóc, lecz oznajmiłam, że to część tego rytuału. Opadłam bezsilnie na krzesło, a zza mnie wyłonił się czerwony stwór z rogami i dwiema głowami, za którego przebrali się chłopcy. Zanim jeszcze zaczęli cokolwiek mówić, dziadek przeżegnał się kilka razy, rzucił kilka banknotów na stół i uciekł, nie zamykając za sobą drzwi.
Spojrzeliśmy na siebie zdziwieni. Przyjaciele zaczęli się śmiać, a ja policzyłam pieniądze.
— Trzysta złotych. Czas zamknąć biznes.

Nigdy bym się nie spodziewała, że przystanę na tak absurdalny pomysł i jeszcze będę odgrywać główną rolę w tak niedorzecznym teatrzyku. Moi przyjaciele nie należą do ludzi pracowitych, więc kiedy wszystkim nam zabrakło pieniędzy na wycieczkę, zaczęli rozmyślać nad zdobyciem funduszy w najłatwiejszy i najszybszy sposób.
Tabliczka na drzwiach domu, którą zrobili chłopcy,...

Splot słoneczny[bookLink]4847991|Splot słoneczny[/bookLink]

Splot słoneczny[bookLink]4847991|Splot słoneczny[/bookLink]

 [bookCover]4847991|Splot słoneczny[/bookCover]