Założę się, że urodziny dla każdego dziecka są szczególnym dniem. Nie inaczej było ze mną. Pierwsze takie świadome urodziny przeżyłam w wieku 5 lat. W tym okresie pojechałam z mamą do dziadków, aby pomóc im w wykopkach. To znaczy mama miała im pomóc. Byłam trochę zła, bo wiedziałam, że dzieci, które przychodziły w dniu swoich urodzin do naszego przedszkola, dostawały jakiś drobny upominek. No i pobyt na wsi oznaczał brak tortu i gości w tym ważnym dniu. Nie dałam tego jednak po sobie poznać.
Kiedy nadszedł długo oczekiwany wtorek, wstałam bez entuzjazmu. Z pomocą mamy ubrałam się, a następnie zjadłam śniadanie. Po śniadaniu dorośli poszli w pole, a ja, z powodu braku innych zajęć, zaczęłam rozwiązywać zadania w jakiejś książeczce dla pięciolatka albo oglądać książki. Przed południem wróciła babcia i zaczęła gotować obiad, na który wszyscy przyszli kilka godzin później. Oprócz mamy i dziadka, przyszła jeszcze ciocia z wujkiem. Panowała taka cisza, że byłam przekonana, iż nawet mama zapomniała o moim święcie.
Po obiedzie mama podeszła do naszej torby podróżnej i wyjęła z niej pudełko puzzli(puzzle były drugą rzeczą po książkach, którą lubiłam). A ja się zastanawiałam, dlaczego nie pozwala mi podchodzić w tamtą stronę. Po chwili wręczyła mi je, życząc wszystkiego co najlepsze. Od wujostwa dostałam czekoladę, która zastąpiła mi tort. Ja jednak czułam szczęście, że jednak nie zapomniano o tym, że kończę właśnie 5 rok życia.

Założę się, że urodziny dla każdego dziecka są szczególnym dniem. Nie inaczej było ze mną. Pierwsze takie świadome urodziny przeżyłam w wieku 5 lat. W tym okresie pojechałam z mamą do dziadków, aby pomóc im w wykopkach. To znaczy mama miała im pomóc. Byłam trochę zła, bo wiedziałam, że dzieci, które przychodziły w dniu swoich urodzin do naszego przedszkola, dostawały jakiś...

Och, do dziś to pamiętam! Piękna uczta, mnóstwo pyszności: słodycze, kanapki, owoce... na środku stołu stoi tort a na nim sześć świeczek. Schodzą się goście, niosą mnóstwo prezentów. Brakuje tylko jego... tata musi być w pracy, jak co roku. Trochę zostało mu to odkupione, bo sprezentował mi dzień wcześniej rower. Taki czerwony, składany, wymarzony.
Do rzeczy: piękne przyjęcie zmienia się w pewnym momencie w katastrofę. Bynajmniej dla mnie, dziewczynki, która właśnie stanęła u progu sześcioletniej dojrzałości. Otóż jestem gotowa dmuchać świeczki, myślę życzenie, pochylam się, nabieram powietrza w pierś i nagle słyszę:
- To ile już masz lat? Chyba już PIĘĆ co?
Moją własna, rodzona chrzestna zadała mi taki cios! W oczach pojawiły mi się łzy, spojrzałam na nią z bólem w sercu i wyszłam.
Dalszej części wspaniałej imprezki nie pamiętam. Kurtyna.

Och, do dziś to pamiętam! Piękna uczta, mnóstwo pyszności: słodycze, kanapki, owoce... na środku stołu stoi tort a na nim sześć świeczek. Schodzą się goście, niosą mnóstwo prezentów. Brakuje tylko jego... tata musi być w pracy, jak co roku. Trochę zostało mu to odkupione, bo sprezentował mi dzień wcześniej rower. Taki czerwony, składany, wymarzony.
Do rzeczy: piękne...

Chóralne "sto lat, sto lat!" odbijające się echem w czeluściach mojej pamięci. Były to jak sądzę, moje 7 urodziny. Doskonale pamiętam prezenty które otrzymałem - puzzle z bohaterami Loony Tunes - 50 elementów (w tym wieku ułożenie tak skomplikowanej układanki było ogromnym wyczynem), pluszowy królik z niebieskim futerkiem - mój wierny towarzysz przez następne lata dzieciństwa. Pamiętam krzątającą się rodzinę, mamę która nakłaniała gości do jedzenia (oczywiście nic nie mogło się zmarnować). Radosne oblicza dziadków - niestety z biegiem lat coraz bardziej rozmyte i zniekształcone za sprawą tak niedoskonałego umysłu. Pamięć podsuwa mi wiele różnych obrazów, lecz nie wiem czy mogę jej ufać - wspomnienia są złudne. Mimo wszystko, wspominam ten dzień radośnie, z wielką nadzieją i tęsknotą za minionymi latami, za kochającymi dziadkami, za niebieskim królikiem i beztroską zabawą.

Chóralne "sto lat, sto lat!" odbijające się echem w czeluściach mojej pamięci. Były to jak sądzę, moje 7 urodziny. Doskonale pamiętam prezenty które otrzymałem - puzzle z bohaterami Loony Tunes - 50 elementów (w tym wieku ułożenie tak skomplikowanej układanki było ogromnym wyczynem), pluszowy królik z niebieskim futerkiem - mój wierny towarzysz przez następne lata...

O dziwo, pierwsze urodziny, które przeżyłam świadomie, to nie była moja uroczystość, tylko urodziny prababci. Miałam wtedy jakieś 5-6 lat. Prababcia mieszkała na wsi, w chłopskiej chacie w dawnym stylu. Chata miała bardzo nisko zawieszone, zapadnięte stropy, poczerniałe od dymu. Drzwi wejściowe były tak niskie, że dorosły człowiek musiał schylić głowę, żeby nie uderzyć o framugę. Prababcia, malutka i przygarbiona, i my, dzieci, wchodziliśmy do chaty bez problemu - drzwi były akurat na nasz wymiar. Dom miał drewniane okiennice. Najbardziej zafascynował mnie jednak wielki piec kaflowy, stojący w głównej izbie. Nie mieściło mi się w głowie, że "tym czymś" ogrzewa się dom - piec wyglądał zupełnie inaczej niż kaloryfery u nas w domu. Jak przez mgłę pamiętam, że zjechała się cała wielka rodzina, więc ledwo mieściliśmy się przy stole w małej izdebce. Śpiewaliśmy "dwieście lat" (bo prababcia miała już blisko do setki) i jedliśmy tort. Ale najbardziej utkwiła mi w pamięci postać prababci, którą wtedy poznałam po raz pierwszy - mimo podeszłego wieku tryskała ona energią, uśmiechała się i żartowała. Był to też mój pierwszy prawdziwy pobyt na wsi, czułam się więc jak Robinson Crusoe na nieznanym lądzie. Kuzyni zaprowadzili mnie nad pobliski staw, bawiliśmy się na sianie i wspinaliśmy na drabinę w szopie. Pierwszy raz zobaczyłam kury biegające po obejściu, kurnik i stajnię.

O dziwo, pierwsze urodziny, które przeżyłam świadomie, to nie była moja uroczystość, tylko urodziny prababci. Miałam wtedy jakieś 5-6 lat. Prababcia mieszkała na wsi, w chłopskiej chacie w dawnym stylu. Chata miała bardzo nisko zawieszone, zapadnięte stropy, poczerniałe od dymu. Drzwi wejściowe były tak niskie, że dorosły człowiek musiał schylić głowę, żeby nie uderzyć o...

Wbrew pozorom, nie było to sympatyczne wydarzenie. Na początku wszystko wydawało się być w porządku - było ciemno, cicho, spokojnie i miło. Aż tu nagle światło w oczy, ogromny hałas, mnóstwo ludzi, a ja do góry nogami dostająca klapsa od obcego faceta :/ Nie polecam.

Wbrew pozorom, nie było to sympatyczne wydarzenie. Na początku wszystko wydawało się być w porządku - było ciemno, cicho, spokojnie i miło. Aż tu nagle światło w oczy, ogromny hałas, mnóstwo ludzi, a ja do góry nogami dostająca klapsa od obcego faceta :/ Nie polecam.

Zostań, a potem walcz[bookLink]4823032|Zostań, a potem walcz[/bookLink]

Zostań, a potem walcz[bookLink]4823032|Zostań, a potem walcz[/bookLink]

 [bookCover]4823032|Zostań, a potem walcz[/bookCover]