Moich przyjaciół z dzieciństwa nazwałabym FERAJNĄ Z ZIELONEGO WZGÓRZA.
Moja najlepsza przyjaciółka Karolina przypominała tytułową Anię. Nie dość, że była zawsze bardzo wysoka jak na swój wiek i szczupła, to do tego miała włosy barwy miedzianej. Nigdy nie rozstawała się z książką – co tydzień wypożyczała z biblioteki kilka nowych i nie mam pojęcia, kiedy udawało jej się przeczytać je wszystkie. Była świetną recytatorką i przekonującą mówczynią – dlatego polonistka wybierała ją jako reprezentantkę szkoły w konkursach recytatorskich i Karolina zawsze przywoziła jakiś dyplom. Jeśli nie zdobyła żadnego z trzech pierwszych miejsc, to otrzymywała wyróżnienie. Najbardziej jednak przypominała mi Anię z uwagi na to, że zawsze wpadała na szalone pomysły, była niezwykle odważna i dumna. Do dziś pamiętam jak obraziła się na Michała za to, że powiedział jej, że jest wysoka jak brzoza i głupia jak koza, bo skrytykowała „Hobbita” Tolkiena, którego Michał tak bardzo lubił.
Michał z kolei przypominał Gilberta. Najładniejszy chłopak w klasie, w którym się skrycie podkochiwałam i który zawsze droczył się z moją najlepszą przyjaciółką. Wydawało się, że się nie lubią, ale wiecie – kto się czubi, ten się lubi.
Ja swoim usposobieniem przypominałam Dianę Barry. Zawsze cicha, grzeczna, ułożona. Na świadectwie zawsze wzorowe zachowanie – czego o Karolinie nie można było powiedzieć.
Może nie byliśmy dokładnie tacy, jak bohaterowie powieści Montgomery, jednak w dzieciństwie bardzo ich przypominaliśmy.

Moich przyjaciół z dzieciństwa nazwałabym FERAJNĄ Z ZIELONEGO WZGÓRZA.
Moja najlepsza przyjaciółka Karolina przypominała tytułową Anię. Nie dość, że była zawsze bardzo wysoka jak na swój wiek i szczupła, to do tego miała włosy barwy miedzianej. Nigdy nie rozstawała się z książką – co tydzień wypożyczała z biblioteki kilka nowych i nie mam pojęcia, kiedy udawało jej się...

Myślę, że ja i moja przyjaciółka w dzieciństwie przypominałyśmy Allys i Casandrę z książki "Zwiadowcy". Na początku naszej znajomości nie znosiłyśmy się. Jednak jedno wydarzenie (skoczyłyśmy sobie do gardeł) sprawiło, że wszystko sobie wytłumaczyłyśmy. Po paru rozmowach okazało się, że mamy wspólne zainteresowania i poglądy na świat. Dziś wspólnie prowadzimy szkołę szermierki dla dzieci.

Myślę, że ja i moja przyjaciółka w dzieciństwie przypominałyśmy Allys i Casandrę z książki "Zwiadowcy". Na początku naszej znajomości nie znosiłyśmy się. Jednak jedno wydarzenie (skoczyłyśmy sobie do gardeł) sprawiło, że wszystko sobie wytłumaczyłyśmy. Po paru rozmowach okazało się, że mamy wspólne zainteresowania i poglądy na świat. Dziś wspólnie prowadzimy szkołę...

No co mam powiedzieć???Trzej Muszkieterowie...jakby nie liczyć..Elka,Paweł i ja.Pierwsza klasa szkoły w Strzemieszycach Małych.Pierwsze wybryki,kawały i wygłupy(a było ich trochę)...Po co iść prostą drogą,jak koło szkoły był wiadukt kolejki górniczej...może by tak górą?Wsypała nas Aśka,której ciotka była sekretarką w szkole.Dyrektor wzdychał ciężko,bo jednocześnie byliśmy najlepszymi uczniami klas 1-3.Przed moją wyprowadzką wychowawczyni miała poprzesadzać dziewczynki z chłopcami....i nie wiedziała jak nas rozdzielić.Ustąpiłam miejsca,bo miałam wyjechać...Bieganie tam gdzie nie wolno,wpadanie do siebie nawzajem na obiady i podwieczorki...To była codzienność.Choć minęło...35 lat i nie mamy kontaktu,wciąż widzę czarne włosy i trochę krzywe zęby Eli i słyszę powiedzonko Pawła:"A idź się utop..." Takich trzech jak nas dwóch to nie było ani jednego...

No co mam powiedzieć???Trzej Muszkieterowie...jakby nie liczyć..Elka,Paweł i ja.Pierwsza klasa szkoły w Strzemieszycach Małych.Pierwsze wybryki,kawały i wygłupy(a było ich trochę)...Po co iść prostą drogą,jak koło szkoły był wiadukt kolejki górniczej...może by tak górą?Wsypała nas Aśka,której ciotka była sekretarką w szkole.Dyrektor wzdychał ciężko,bo jednocześnie byliśmy...

Załoga Piotrusia Pana.
Razem z przyjaciółmi całymi dniami przesiadywaliśmy w lesie. Mieliśmy tyle niesamowitych ukrytych baz i domków na drzewach, że cały nasz lasek wyglądał jak wielkie osiedle Zagubionych chłopców. Chowaliśmy się przed dorosłymi i uciekaliśmy, gdy któryś nas zobaczył. Przecież dorośli byli tacy nudni! W tajnych kryjówkach trzymaliśmy najcenniejsze dla nas rzeczy np: liny, drewniane miecze, indiańskie łuki, prowiant i oczywiście magiczny pył! Przecież piraci nie mogli go znaleźć! Z gałązek i liści tworzyliśmy sobie ubrania (które mocowaliśmy na nasze prawdziwe ubrania). Codziennie mieliśmy inną przygodę i nigdy nam się nie nudziło. Czasami wieczorami na skraju lasku robiliśmy ognisko i śpiewaliśmy piosenki. Gdy słońce już prawie znikało za horyzontem zbieraliśmy się niechętnie do domu i czekaliśmy na kolejny dzień pełen przygód. Przysięgliśmy sobie, że zawsze będziemy dziećmi i mimo upływu lat czasami zdarza się nam obudzić w sobie cząsteczkę dzieciaka :)

Załoga Piotrusia Pana.
Razem z przyjaciółmi całymi dniami przesiadywaliśmy w lesie. Mieliśmy tyle niesamowitych ukrytych baz i domków na drzewach, że cały nasz lasek wyglądał jak wielkie osiedle Zagubionych chłopców. Chowaliśmy się przed dorosłymi i uciekaliśmy, gdy któryś nas zobaczył. Przecież dorośli byli tacy nudni! W tajnych kryjówkach trzymaliśmy najcenniejsze dla nas...

Moja przyjaciółka jako pełna energii, optymizmu i dobra, o rudych, długich włosach z piorunującym spojrzeniem i ja, niezwykła pesymistka, z kruczoczarnymi włosami, pogrążona w czarnej otchłani umysłu jesteśmy jak wyssane z komiksu Młodzi Tytani. Gwiazdka i Raven, dwie antagonistyczne postaci jednocześnie potrafiące razem współpracować i tworzące niezwykłą ekipę. Dowód na to, że superbohaterowie to nie tylko bujna wyobraźnia twórców.

Moja przyjaciółka jako pełna energii, optymizmu i dobra, o rudych, długich włosach z piorunującym spojrzeniem i ja, niezwykła pesymistka, z kruczoczarnymi włosami, pogrążona w czarnej otchłani umysłu jesteśmy jak wyssane z komiksu Młodzi Tytani. Gwiazdka i Raven, dwie antagonistyczne postaci jednocześnie potrafiące razem współpracować i tworzące niezwykłą ekipę. Dowód na...

Ja i moja przyjaciółka jesteśmy niczym...papużki nierozłączki! Genialne, ale chwila, czy to aby na pewno z literatury? No dobra, myślę dalej (mój mózg pracuje na najwyższych obrotach). Olśnienie! Jak mogłam na to nie wpaść wcześniej? Sherlock Holmes i Doktor Watson. Chyba jedni z najbardziej znanych książkowych przyjaciół. Patrząc na nich z moją przyjaciółką możemy się czuć jak w odbiciu lustrzanym (nie licząc płci!). Gdy myślimy o Sherlocku w naszej głowie automatycznie pojawia się też Doktor Watson. Tak samo jest z nami, nie wiem czy to dobrze, czy źle, ale ludzie często widzą nas jako jedność, jakbyśmy się nie rozstawały na krok. Oczywiście, że się mylą! Po pewnym czasie nasi literaccy bohaterowie zyskują swoich sprzymierzeńców, tak samo my obracamy się w gronie naszych bliskich znajomych. Jest natomiast jedna, istotna różnica, przez którą nie mogłybyśmy zostać nazwane współczesnym Sherlockiem i Watsonem- my raczej nie posiadamy wielu wspólnych wrogów (w zasadzie chyba żadnego) i nie rozwiązujemy zagadek kryminalnych (myśląc już o samym pobieraniu krwi obie mdlejemy, a co dopiero oglądając zwłoki). Myślę jednak, że dogadujemy się równie dobrze co wymienieni bohaterzy literaccy.

Ja i moja przyjaciółka jesteśmy niczym...papużki nierozłączki! Genialne, ale chwila, czy to aby na pewno z literatury? No dobra, myślę dalej (mój mózg pracuje na najwyższych obrotach). Olśnienie! Jak mogłam na to nie wpaść wcześniej? Sherlock Holmes i Doktor Watson. Chyba jedni z najbardziej znanych książkowych przyjaciół. Patrząc na nich z moją przyjaciółką możemy się czuć...

Byliśmy niczym Kubuś Puchatek i przyjaciele. Było nas kilkoro, każdy był inny a mimo to świetnie się dogadywaliśmy. Przeżyliśmy razem mnóstwo przygód, które wspominamy do dziś. Mam sentyment do dzieciństwa, gdyż był to świetny czas spędzony wśród swojskich i miłych osób, z którymi wciąż mam kontakt. Chociaż czasy te nigdy nie powrócą często wracam do nich swoimi myślami.

Byliśmy niczym Kubuś Puchatek i przyjaciele. Było nas kilkoro, każdy był inny a mimo to świetnie się dogadywaliśmy. Przeżyliśmy razem mnóstwo przygód, które wspominamy do dziś. Mam sentyment do dzieciństwa, gdyż był to świetny czas spędzony wśród swojskich i miłych osób, z którymi wciąż mam kontakt. Chociaż czasy te nigdy nie powrócą często wracam do nich swoimi myślami.

Kamienie na szaniec!
Mój brat, kolega (był rudy, dlatego wszyscy mówili na niego Rudy) i ja. Może tak trochę nie pasuje ze względu na czas i miejsce, zwłaszcza że w tej książce panowała wojna, ale my tez się biliśmy, walczyliśmy. Tak jak bohaterowie "kamieni na szaniec" mieliśmy wielu znajomych, więc mieliśmy wsparcie w naszych pomysłach (często nierealnych). Staliśmy za sobą murem i kiedy ktoś śmiał się z któregoś z nas to zawsze dostawał nauczkę i tak ustawilismy pół szkoły.

Kamienie na szaniec!
Mój brat, kolega (był rudy, dlatego wszyscy mówili na niego Rudy) i ja. Może tak trochę nie pasuje ze względu na czas i miejsce, zwłaszcza że w tej książce panowała wojna, ale my tez się biliśmy, walczyliśmy. Tak jak bohaterowie "kamieni na szaniec" mieliśmy wielu znajomych, więc mieliśmy wsparcie w naszych pomysłach (często nierealnych). Staliśmy za...

Nasza paczka nazywałaby się "chłopcy z placu broni".
Z perspektywy lat wydaje mi się to śmieszne, lecz zawsze dzieliliśmy się na grupy, które się nie lubiły.
Jak to chłopy, robiliśmy bitwy na patyki przepłacając za głupotę siniakami.
Oczywiście wszystko kończyło się zgodą bez tragicznego końca...ehhh...dobrze wspominam te szczenięce lata.

Nasza paczka nazywałaby się "chłopcy z placu broni".
Z perspektywy lat wydaje mi się to śmieszne, lecz zawsze dzieliliśmy się na grupy, które się nie lubiły.
Jak to chłopy, robiliśmy bitwy na patyki przepłacając za głupotę siniakami.
Oczywiście wszystko kończyło się zgodą bez tragicznego końca...ehhh...dobrze wspominam te szczenięce lata.

No cóż... czasy dzieciństwa to niestety coraz bardziej zamierzchłe czasy... Nawiązałam do powieści Margaret Mitchell, ponieważ jak to w życiu najczęściej bywa, wszystko co piękne szybko mija... dzieciństwo i przyjaciele z podwórka również. Każdy prędzej czy później wybiera swoją drogę i zaczyna cierpieć na syndrom zwany "dorosłością". Zostają tylko wspomnienia beztroskich szczenięcych lat i wspólnie przeżytych przygód i swawoli.
Tak... ja i grono moich przyjaciół z dzieciństwa to zdecydowanie: "PRZEMINĘŁO Z WIATREM"

No cóż... czasy dzieciństwa to niestety coraz bardziej zamierzchłe czasy... Nawiązałam do powieści Margaret Mitchell, ponieważ jak to w życiu najczęściej bywa, wszystko co piękne szybko mija... dzieciństwo i przyjaciele z podwórka również. Każdy prędzej czy później wybiera swoją drogę i zaczyna cierpieć na syndrom zwany "dorosłością". Zostają tylko wspomnienia beztroskich...