Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

miś
joola
MarCyśka
Inka
Katarzyna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

miś
joola
MarCyśka
Inka
Katarzyna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Co się dzieje? Dlaczego konkurs dotąd nie jest rozstrzygnięty? Pozdrawiam :)

Co się dzieje? Dlaczego konkurs dotąd nie jest rozstrzygnięty? Pozdrawiam :)

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Wracam myślami do czasów kiedy wakacje spędzaliśmy z paczką (mieszanką dzieciaków z różnych stron Polski). Solidaryzowaliśmy się z bohaterami książki pt. "podroż za jeden uśmiech".
Naszym Dudusiem był Warszawiak przyjeżdżający do babci. Oczytany (kujon), bojący się robaków, niewysportowany. Czasami sprawiał wrażenie jakby był z innego świata.
Z wioski pod Wrocławiem z kolei przybywał nasz Poldek. Ten to był pewny siebie, zawadiaka, wysportowany i odważny, ciekawy świata.
Ci dwaj byli najbardziej charakterystyczni.
Przez około dwa miesiące (co roku) przeżywaliśmy przygody, które potem wspominaliśmy przez cały rok szkolny. Niecierpliwie czekaliśmy na następne wakacje i niezapomniane przeżycia.

Wracam myślami do czasów kiedy wakacje spędzaliśmy z paczką (mieszanką dzieciaków z różnych stron Polski). Solidaryzowaliśmy się z bohaterami książki pt. "podroż za jeden uśmiech".
Naszym Dudusiem był Warszawiak przyjeżdżający do babci. Oczytany (kujon), bojący się robaków, niewysportowany. Czasami sprawiał wrażenie jakby był z innego świata.
Z wioski pod Wrocławiem z...

Ja i moje przyjaciółki byłyśmy jak bohaterki popularnej swego czasu serii książek W.I.T.C.H.: pięć różnych nastolatek, których pozornie nic nie łączyło, a które w istocie tworzyły bardzo zgraną paczkę. Najbliżej było mi do Hay Lin, nieco oderwanej od rzeczywistości miłośniczki sci-fi i sklepów z używaną odzieżą. Klaudia, z jej zamiłowaniem do sukienek i sięgających ziemi spódnic, przypominała Cornelię. Wysportowana Sandra, ubierająca się raczej w chłopięcym stylu, miała wiele wspólnego z Will. Skarżąca się na problemy z młodszym bratem Anka mogłaby być drugą Irmą, a uwielbiająca intensywne kolory Sara, która zawsze wplatała we włosy koraliki, przywodziła na myśl Taranee. Choć nie byłyśmy superbohaterkami o nadludzkich mocach, które przenosiły się do innych wymiarów, by walczyć ze złem i ratować świat, to bez wątpienia pociągała nas idea przyrządzania leczniczych wywarów i rzucania miłosnych zaklęć, które niestety nie poskutkowały, bo chłopcy, do których skrycie wzdychałyśmy, nadal nie wiedzieli o naszym istnieniu. Namiętnie czytywałyśmy zamieszczane w Bravo Girl i Twiście horoskopy oraz straszne historie, usiłowałyśmy się też nauczyć telekinezy, czytania w myślach i widzenia aur zgodnie z podanymi tam instrukcjami, ale jak można się domyślać, na niewiele się to zdało i czarodziejkami nie zostałyśmy. Wobec tego nasza misja pomagania światu musiała się ograniczyć do zdejmowania z drzew cudzych kotów czy też do robienia zakupów naszym starszym sąsiadkom.

Ja i moje przyjaciółki byłyśmy jak bohaterki popularnej swego czasu serii książek W.I.T.C.H.: pięć różnych nastolatek, których pozornie nic nie łączyło, a które w istocie tworzyły bardzo zgraną paczkę. Najbliżej było mi do Hay Lin, nieco oderwanej od rzeczywistości miłośniczki sci-fi i sklepów z używaną odzieżą. Klaudia, z jej zamiłowaniem do sukienek i sięgających ziemi...

Pamiętam ten moment gdy razem z piątką moich przyjaciół oglądaliśmy znany większości film Wielka szóstka. Mniej więcej tak w połowie Michał– najmłodszy z naszej paczki- zawołał że od dziś tytuł tego filmu będzie określał naszą grupę. Nikt nie zaprzeczył, wręcz przeciwnie pochwalaliśmy ten pomysł więc się przyjął z powodzeniem.

Pamiętam ten moment gdy razem z piątką moich przyjaciół oglądaliśmy znany większości film Wielka szóstka. Mniej więcej tak w połowie Michał– najmłodszy z naszej paczki- zawołał że od dziś tytuł tego filmu będzie określał naszą grupę. Nikt nie zaprzeczył, wręcz przeciwnie pochwalaliśmy ten pomysł więc się przyjął z powodzeniem.

My byliśmy jak postaci z bajki Scooby-Doo. Dwie dziewczyny, dwóch chłopaków i od czasu do czasu pies koleżanki, który chodził za nami po pobliskim boisku i placu zabaw. Tak jak bohaterowie książki lubiliśmy rozwiązywać zawiłe zagadki, szukać odpowiedzi na nurtujące pytania oraz potajemnie robić rzeczy, których zabraniali dorośli (np. podglądanie przez okno sąsiadów i tworzenie torii – kto do nich przyjechał i w jakim celu, dlaczego bramka jest otwarta chociaż zawsze zamykali ją na klucz i tak dalej...).
Wśród nas był „Kudłaty”, który zawsze wszystkiego się bał, i Fred, który nawet jeśli się bał, to za nic w świecie się do tego nie przyznawał, była Daphne, zawsze zestrojona, ale otwarta na każdą propozycję, no i Velma, najrozsądniejsza z całego towarzystwa. A i o oczywiście był wspomniany już wcześniej Scooby Doo, tyle że wabił się Maks.
To były świetne czasy. Wakacje. Beztroska. Zabawa od świtu do wieczora. Czasami chciałoby się do tego wrócić.

My byliśmy jak postaci z bajki Scooby-Doo. Dwie dziewczyny, dwóch chłopaków i od czasu do czasu pies koleżanki, który chodził za nami po pobliskim boisku i placu zabaw. Tak jak bohaterowie książki lubiliśmy rozwiązywać zawiłe zagadki, szukać odpowiedzi na nurtujące pytania oraz potajemnie robić rzeczy, których zabraniali dorośli (np. podglądanie przez okno sąsiadów i...

Gdy myślę o dzieciństwie, to na myśl nasuwa mi się tytuł "Dzieci z Bullerbyn".

Dorastałam na wsi. Przy tej samej drodze stały domy, w których mieszkało moje kuzynostwo. Każdą wolną chwilę spędzaliśmy na bieganiu po polach i zabawie. Nie mieliśmy komputerów ani komórek, za to życie wyposażyło nas w dary natury i wielkie pokłady wyobraźni. Raz byliśmy policjantami, innym razem budowaliśmy miasta, a przy następnej zabawie warzyliśmy eliksiry. Byliśmy paczką najlepszych przyjaciół, którzy do porozumiewania się nie potrzebowali słów. Za to korzystaliśmy z alfabetu Morse'a i własnych szyfrów. Spiskowaliśmy, knuliśmy i nie słuchaliśmy się rodziców. Budowaliśmy szałasy, obserwowaliśmy z ukrycia dziki i niczego się nie baliśmy. Właśnie dlatego dzieciństwo było tak szczęśliwym okresem.

Gdy myślę o dzieciństwie, to na myśl nasuwa mi się tytuł "Dzieci z Bullerbyn".

Dorastałam na wsi. Przy tej samej drodze stały domy, w których mieszkało moje kuzynostwo. Każdą wolną chwilę spędzaliśmy na bieganiu po polach i zabawie. Nie mieliśmy komputerów ani komórek, za to życie wyposażyło nas w dary natury i wielkie pokłady wyobraźni. Raz byliśmy policjantami, innym...

101 dalmatyńczyków to lekka przesada, jednakże miałam naprawdę sporą grupkę przyjaciół. Pochodziłam z wioski, gdzie rodziny były wielodzietne i wszyscy spotykaliśmy się w jednym miejscu. Duży plac z huśtawkami i ręcznie robionymi bramkami, miał jeden minus. Mieszkała obok starsza kobieta z dużym ogródkiem. Kiedy piłka wleciała tam, to strach i zgrzytanie zębami. Szli najmłodsi - naiwni i łatwi do przekonania. A tekst staruszki "Przyjdą panowie i was zjedzą, lub zakopią" wskazuje, że była naszą Cruellą!

101 dalmatyńczyków to lekka przesada, jednakże miałam naprawdę sporą grupkę przyjaciół. Pochodziłam z wioski, gdzie rodziny były wielodzietne i wszyscy spotykaliśmy się w jednym miejscu. Duży plac z huśtawkami i ręcznie robionymi bramkami, miał jeden minus. Mieszkała obok starsza kobieta z dużym ogródkiem. Kiedy piłka wleciała tam, to strach i zgrzytanie zębami. Szli...

Od małego wolałam kolegować się z chłopakami, są mniej konfliktowi i bardziej konkretni. Moich przyjaciół poznałam w czwartej klasie podstawówki. Piotrek - typowa fajtłapa, osoba, która nigdy nie pamiętała o odrobieniu lekcji, czasami nawet o przyniesieniu śniadania. Moim drugim przyjacielem był Olek - bardzo bystra osoba, zawsze potrafił wyciągnąć nas z największych tarapatów, klasowy sportowca i osoba lubiana przez całą szkołę. No i zostałam ja, ambitna, lubiąca się uczyć, czasami zarozumiała mała dziewczynka. To była przyjaźń od pierwszego wejrzenia, chłopcy byli na tyle dojrzali i nie twierdzili, że dziewczyny są głupie - zobaczyli we mnie kumpla w sukience. Dopiero w gimnazjum ciocia poleciła mi przeczytanie serii książek o Harrym Potterze (teraz moich ukochanych pozycji na półce) i dostrzegłam ogromne podobieństwo pomiędzy trójką przyjaciół z kartek książek, a nami. Może nie mam wystających zębów jak Hermiona i włosów żyjących własnym (szalonym) życiem, Piotrek nie jest rudy, a Olek nie ma blizny na czole oraz nie jest ścigany przez najgroźniejszego czarnoksiężnika świata, to widzę (albo chcę widzieć) podobieństwo w charakterach oraz szczerej przyjaźni pomiędzy nami.

Od małego wolałam kolegować się z chłopakami, są mniej konfliktowi i bardziej konkretni. Moich przyjaciół poznałam w czwartej klasie podstawówki. Piotrek - typowa fajtłapa, osoba, która nigdy nie pamiętała o odrobieniu lekcji, czasami nawet o przyniesieniu śniadania. Moim drugim przyjacielem był Olek - bardzo bystra osoba, zawsze potrafił wyciągnąć nas z największych...