Dziękuję za wyróżnienie! :)
Gratulacje dla wszystkich pozostałych:)

Dziękuję za wyróżnienie! :)
Gratulacje dla wszystkich pozostałych:)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

wrzos
KalinaFaustyna
Mad2Kat
Szczęściara
Mateusz1992

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

wrzos
KalinaFaustyna
Mad2Kat
Szczęściara
Mateusz1992

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Niedługo po premierze przeczytałam książkę "Na końcu tęczy" Cecylii Ahern później wydaną pod tytułem "Love, Rosie". Książka opowiada o parze zakochanych w sobie przyjaciół którzy nie mieli odwagi by wyznać sobie co tak naprawdę do siebie czują i przez to ich drogi się rozmijały. Przeczytałam tą książkę i nagle otworzyły mi się oczy. Też miałam kolegę z którym bardzo dobrze mi się rozmawiało, świetnie się dogadywaliśmy i rozumieliśmy. Nawet się w nim skrycie podkochiwałam, chociaż nie chciałam się do tego przyznać sama przed sobą bo byłam pewna, że on traktuje mnie tylko jak dobrą kumpelę i nic więcej. Po lekturze tej książki zaczęłam zastanawiać się, że może on też coś do mnie czuje ale z tych samych powodów co ja nie ujawnia tego. Postanowiłam zaryzykować i powiedzieć mu co czuje. Teraz jest moim mężem.

Niedługo po premierze przeczytałam książkę "Na końcu tęczy" Cecylii Ahern później wydaną pod tytułem "Love, Rosie". Książka opowiada o parze zakochanych w sobie przyjaciół którzy nie mieli odwagi by wyznać sobie co tak naprawdę do siebie czują i przez to ich drogi się rozmijały. Przeczytałam tą książkę i nagle otworzyły mi się oczy. Też miałam kolegę z którym bardzo dobrze...

Po lekturze 'Historii Naturalnej Smoków' Marie Brennan wczułem się w rolę badacza smoków tak bardzo, że gdy znalazłem jajo o dziwnym kolorze skorupki i niespotykanym rozmiarze, postanowiłem wykonać na nim eksperyment i spróbować wyhodować z niego smoka. Opiekowałem się jajkiem, czytając mu przy tym książki o strasznych rycerzach - pogromcach smoków i oglądając z nim wspólnie ekranizacje 'Jak wytresować sobie smoka' Cressidy Cowell. Wyczekiwałem dnia w którym moje przeznaczenie wypełni się, niczym z 'Eragona' Christopher'a Paolini'ego. Marzyłem o podniebnych przygodach na plecach mojego wychowanka, wspólnych polowaniach na rycerzy (tak, to oni są tymi złymi), pieczeniu kiełbasek na ogniu prosto z pyszczka, czy wyścigach z wiatrem niczym Pocahontas.

Moje magiczne jajo okazało się niestety najzwyklejszym kurzym jajkiem, z którego wykluł się uroczy, żółciutki kurczaczek. Odchowałem maleństwo na tyle, by samodzielnie mogło dorosnąć w kurniku mojej babci. Wyrósł na barwnego koguta, a ja nadal mam nadzieję, że pewnego dnia okaże się chociaż bazyliszkiem, gdyż kilka razy przyłapałem kogucika na beznamiętnym, długotrwałym wgapianiu się w przeróżne kamienie.

Po lekturze 'Historii Naturalnej Smoków' Marie Brennan wczułem się w rolę badacza smoków tak bardzo, że gdy znalazłem jajo o dziwnym kolorze skorupki i niespotykanym rozmiarze, postanowiłem wykonać na nim eksperyment i spróbować wyhodować z niego smoka. Opiekowałem się jajkiem, czytając mu przy tym książki o strasznych rycerzach - pogromcach smoków i oglądając z nim...

Moja chuda jak tyczka siostra obdarowała mnie książka pod zabawnym acz jakże trafnym tytułem "Jak nie masz w głowie to masz w biodrach". Spojrzałam na nią z niedowierzaniem, że chce mnie -w porywach do 46 kg po solidnym obiedzie- uraczyć poradnikiem o odchudzaniu. Siostra wyjaśniła, że trafiła na nią przypadkiem i jej się nie przyda ,a ja przecież cyt." czytam wszystko".
I przeczytałam.
Wiedzę z tej książki wykorzystuje do dziś, a szczególnie bliska stała mi się jedna myśl w niej zawarta: To nie fair, że niektórzy opychają się chipsami i frytkami i są szczupli, a inni tylko staną obok drożdżówki i już odkłada im się w biodrach. Z tym, że Ci drudzy zmieniając swoje nawyki żywieniowe będą zdrowi i szczupli, a Ci pierwsi nie walcząc ze sobą będą tylko szczupli.
I gdzieś miedzy schabowym a czekoladą mnie trafiło. Jak olśnienie, grom z jasnego nieba czy jabłko Newtona. Jem na co tylko mam ochotę, bo przecież jestem szczupła. Jestem TYLKO szczupła. Dzięki tej lekturze zrozumiałam, że chcę być także zdrowa, a wiedza w niej zawarta pomogła mi w osiągnięciu tego celu.
Nie cierpię poradników, a te od odchudzaniu w ogóle uważałam za nieskuteczne i przynajmniej mi-niepotrzebne. Ten konkretny przeczytałam trochę z przekory, a porady autorki okazały się dla mnie odkrywcze i zbawienne.
Książkę po przeczytaniu oddałam siostrze z powrotem-niech i ona będzie zdrowa i szczupła!

Moja chuda jak tyczka siostra obdarowała mnie książka pod zabawnym acz jakże trafnym tytułem "Jak nie masz w głowie to masz w biodrach". Spojrzałam na nią z niedowierzaniem, że chce mnie -w porywach do 46 kg po solidnym obiedzie- uraczyć poradnikiem o odchudzaniu. Siostra wyjaśniła, że trafiła na nią przypadkiem i jej się nie przyda ,a ja przecież cyt." czytam wszystko".
...

Pani doktor, która prowadziła nasze ćwiczenia na studiach była nieobecna. Jej doktorant przyszedł na zastępstwo. Trwają zajęcia, omawiamy zadaną lekturę, "Na skałach Calvados" Sygietyńskiego, nagle zadał nam pytanie dotyczące innej książki tego autora, mianowicie "Skałotocz-palczak". Pozycja ta była obowiązkową lekturą do przeczytania przed egzaminem. Tamtego dnia, na ćwiczeniach nie trzeba było jeszcze jej znać. Byłam jedyną osobą, która już przeczytała tę książkę i mogłam odpowiedzieć na pytanie. Dzięki temu zostałam zapamiętana i doktorant pochwalił mnie na egzaminie ustnym w obecności pani doktor. I piątka w indeksie jest.
Druga sytuacja miała miejsce na innych ćwiczeniach. W tym wypadku przydała mi się znajomość Pisma Świętego. Jako jedyna z całej grupy dostrzegłam powiązanie, analogię pomiędzy "Kosmosem" Gombrowicza i jedną z Ewangelii. Dzięki temu prowadzący ćwiczenia podniósł mi ocenę o pół stopnia, ponieważ uznał, że byłam aktywna na zajęciach.

Pani doktor, która prowadziła nasze ćwiczenia na studiach była nieobecna. Jej doktorant przyszedł na zastępstwo. Trwają zajęcia, omawiamy zadaną lekturę, "Na skałach Calvados" Sygietyńskiego, nagle zadał nam pytanie dotyczące innej książki tego autora, mianowicie "Skałotocz-palczak". Pozycja ta była obowiązkową lekturą do przeczytania przed egzaminem. Tamtego dnia, na...

Gdy znajoma spytała mnie kiedyś o poradę w sprawie swojej sympatii, a ja z pretkością karabinu maszynowego podawałam jej przykłady z przeczytanych książek.

Gdy znajoma spytała mnie kiedyś o poradę w sprawie swojej sympatii, a ja z pretkością karabinu maszynowego podawałam jej przykłady z przeczytanych książek.

Pierwsza klasa liceum. Pierwsza długa przerwa. 20 minut, które dłuży się w nieskończoność. Stoję na środku korytarza i nie wiem, gdzie iść. Nie znam nikogo, a moja wrodzona nieśmiałość nie daje mi szansy, żebym zamieniła z kimś choć jedno słowo. Widzę wiele zagubionych par oczu, tak samo zdenerwowanych, przejętych i samotnych jak moje. Wiem, że wewnętrznie się nie przełamię, dlatego siadam w kącie, wyjmuję drugie śniadanie, „Dumę i uprzedzenie” i po raz setny zaczynam czytać moją ulubioną powieść Austen.
- Też ją czytałam. - słyszę nad sobą dziewczęcy głos. - Darcy jest zdecydowanie najlepszym facetem, jakiego można sobie wymarzyć. - podnoszę wzrok i widzę drobną brunetkę o zielonych oczach. Kojarzę ją z klasy – siada zawsze w pierwszym rzędzie. Uśmiecha się do mnie i siada obok, jakby nigdy nic. - Czytasz pierwszy raz czy kolejny? - pyta.
- Straciłam już rachubę, który to raz. - mówię. - To moja ulubiona książka. Praktycznie nigdy się z nią nie rozstaję. Kasia. - przedstawiłam się i wyciągnęłam rękę.
- Anita. - uścisk miała dość mocny. - Wiesz, też kiedyś tak miałam, ale...
Od słowa do słowa i potoczyła się rozmowa. Wcale nie było to trudne, ale wiem, że sama nigdy bym jej nie zaczęła. Uratowała mnie „Duma i uprzedzenie”. Dzięki niej nie musiałam już spędzać samotnych chwil na korytarzu szkolnym. Anita stała się odtąd moją najlepszą koleżanką z klasy i wierną towarzyszką w rozmowach o literaturze.

Pierwsza klasa liceum. Pierwsza długa przerwa. 20 minut, które dłuży się w nieskończoność. Stoję na środku korytarza i nie wiem, gdzie iść. Nie znam nikogo, a moja wrodzona nieśmiałość nie daje mi szansy, żebym zamieniła z kimś choć jedno słowo. Widzę wiele zagubionych par oczu, tak samo zdenerwowanych, przejętych i samotnych jak moje. Wiem, że wewnętrznie się nie...

Znalazłam się w takiej sytuacji wielokrotnie, ale najbardziej utkwiły mi w pamięci pewne zajęcia na studiach. Profesorka już chciała przejść do odpytywania nas z lektury, gdy w pewnym momencie jeden z moich kolegów zapytał, jakie są warunki zaliczenia. Reszta grupy oczywiście ochoczo podchwyciła ten temat, jak to studenci, byle tylko zająć czymś prowadzącego i odwlec w czasie nieuchronny moment sprawdzania naszej wiedzy. Po wyjaśnieniu kwestii zaliczenia, pani profesor zwróciła się do nas, mówiąc: „Et maintenant, revenons à nos moutons”, co dosłownie znaczy: „A teraz wróćmy do naszych baranów”. Studenci na moment zastygli, a na ich twarzach odmalowała się głęboka konsternacja. Oczywiście nikt się nie przyznał, że nie zrozumiał. Rozległy się za to gorączkowe szepty: „Jakie barany?”, „Czemu ona gada o jakichś baranach?”, „Ty czytałeś tę książkę, co była na dzisiaj? Było tam coś o baranach?” itd. Tymczasem ja się tylko uśmiechnęłam pod nosem, gdyż wiedziałam, że jest to cytat z La farce de maître Pathelin (Farsa mistrza Pathelin), który wszedł do użycia jako wyrażenie idiomatyczne i oznacza „wróćmy do właściwego tematu”. Niestety moja grupa o tym nie wiedziała i całe zajęcia zachodziła w głowę, co też profesorka mogła mieć na myśli. Po wyjściu z sali koleżanka zapytała mnie, wciąż jeszcze zdezorientowana:
- Zrozumiałaś, o co jej chodziło z tymi baranami?
Wówczas wybuchłam śmiechem, bo już nie mogłam dłużej wytrzymać i pomyślałam, że czasem naprawdę warto czytać książki.

Znalazłam się w takiej sytuacji wielokrotnie, ale najbardziej utkwiły mi w pamięci pewne zajęcia na studiach. Profesorka już chciała przejść do odpytywania nas z lektury, gdy w pewnym momencie jeden z moich kolegów zapytał, jakie są warunki zaliczenia. Reszta grupy oczywiście ochoczo podchwyciła ten temat, jak to studenci, byle tylko zająć czymś prowadzącego i odwlec w...