Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

ZaskoczeCie
Anksunamun
Iwa_90
Klaudia
Audrey

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

ZaskoczeCie
Anksunamun
Iwa_90
Klaudia
Audrey

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Siedmiu mnichów strzegło skarbu... A tym skarbem były zioła, bardzo silne i pożądane, które znane były pod nazwą "Kadzidło miękka nóżka". Mimo niepozornej nazwy zioła te były bardzo ważne, a zarazem niebezpieczne. Król, który miał dostęp do takich ziół mógł zrobić praktycznie wszystko - wiedząc jak się ochronić przed działaniem kadzidła mógł do swojej woli przekonać niejedną niewiastę lub niejednego męża.. Jak można się domyślić, działanie kadzidła polegało na uczuciu miękkich nóg. U niewiast sprowadzało się to do uczucia uwielbienia dla swojego Pana (co mógł wykorzystać na różne sposoby), ale najważniejsze było działanie na nieprzyjaciół. W trakcie negocjacji lub audiencji, słudzy wykorzystywali kadzidło, które sprawiało, że przeciwnik króla poddawał się jego woli... Bo jak się nie poddać, jeśli nogi się pod Tobą uginają?
Niestety, w dzisiejszych czasach, w natłoku różnych bodźców, w tym zapachowych, działanie kadzidła jest znikome... z drugiej strony, może to by tłumaczyło sukces osób, które zawsze potrafią postawić na swoim?

Siedmiu mnichów strzegło skarbu... A tym skarbem były zioła, bardzo silne i pożądane, które znane były pod nazwą "Kadzidło miękka nóżka". Mimo niepozornej nazwy zioła te były bardzo ważne, a zarazem niebezpieczne. Król, który miał dostęp do takich ziół mógł zrobić praktycznie wszystko - wiedząc jak się ochronić przed działaniem kadzidła mógł do swojej woli przekonać...

Tuż przed świtem siedmiu mnichów zebrało się w cieniu klasztornych murów. Księżyc wyjrzał zza chmur, srebrząc swą poświatą nocne niebo w oczekiwaniu na powitanie nowego dnia. Już niewiele czasu pozostało do długiej i niebezpiecznej wędrówki.

Mnisi stanęli wokół kamiennego portalu. Oddali się modlitwie i medytacji. Szeptali słowa mądrości, zagłębiając się w rozważania nad istotą i sensem życia. Ich misją bylo niesienie w świat wiedzy o mocy umysłu.

Kiedy skończyli swój rytuał, naciągnęli na głowy kaptury i odeszli w mrok ku swojemu przeznaczeniu. Ich wewnętrzne światło pewnego dnia zapłonie w każdym zakątku Ziemi.

Nie było żadnego namacalnego skarbu.

Umysł ludzki jest najpotężniejszą bronią wszechświata.

Klucz do niego od wieków spoczywa w rękach człowieka. Właściwie wykorzystany przyniesie światu pojednanie i szczęście. Ale użyć go może tylko osoba o czystym sercu i szlachetnych intencjach.

Jak do tej pory, ludzkość jeszcze nie zdała egzaminu.

Tuż przed świtem siedmiu mnichów zebrało się w cieniu klasztornych murów. Księżyc wyjrzał zza chmur, srebrząc swą poświatą nocne niebo w oczekiwaniu na powitanie nowego dnia. Już niewiele czasu pozostało do długiej i niebezpiecznej wędrówki.

Mnisi stanęli wokół kamiennego portalu. Oddali się modlitwie i medytacji. Szeptali słowa mądrości, zagłębiając się w rozważania nad...

Ojciec Bernardo po raz ostatni przelotnie zerknął na skarbiec królewski. Wynieśli z niego tyle, ile byli w stanie. Część kosztowności musieli niestety zostawić. Nie istniała jakakolwiek szansa na ich dyskretny transport. Najważniejsze, że zabrali wszystko to, co miało związek z ich najpilniej strzeżoną tajemnicą. Nikt nie mógł poznać sekretu, którego strzegli już od setek pokoleń. Jeśli kiedykolwiek wypłynąłby na światło dzienne, cała historia świata, musiałaby być spisana od nowa.

Mogłoby dojść do masowej paniki, gdyby ludzie poznaliby prawdę o prastarych przybyszach z nieba i ich technologii. Dlatego, w pierwszej kolejności musieli wywieźć wszystkie dowody potwierdzające ich egzystencję i ingerencję w starożytne cywilizacje.

Ojciec Bernardo po raz ostatni przelotnie zerknął na skarbiec królewski. Wynieśli z niego tyle, ile byli w stanie. Część kosztowności musieli niestety zostawić. Nie istniała jakakolwiek szansa na ich dyskretny transport. Najważniejsze, że zabrali wszystko to, co miało związek z ich najpilniej strzeżoną tajemnicą. Nikt nie mógł poznać sekretu, którego strzegli już od setek...

Siedmiu mnichów wyruszyło w pełną zagadek i niebezpieczeństw drogę w celu ukrycia najcenniejszego, a zarazem najniebezpieczniejszego skarbu posiadanego przez ludzkość. Był to mały wisiorek w kształcie wilka oplecionego ciernistą różą z wygrawerowanym napisem z tyłu. Mówiono, że osoba która podczas pełni odczyta wyryty napis zostanie obdarzona najlepszymi zdolnościami wilka. Będzie posiadała lepszy słych, węch, siłę, orientację w terenie i nawet zdolność zmiany w to piękne zwierzę. Jednak nie ma nic za darmo. Ceną jest logiczne myślenie. Im częściej korzysta się z darów tym popada się w coraz większy obłęd, zapomina się kim jest, łaknie się krwi, władzy, zmienia się w dzikie zwierze. Z tego powodu mnisi postanowili ukryć wisiorek i strzec go nawet za cenę życia, aby nikt nie posiadł zdolności mogących zniszczyć świat.

Siedmiu mnichów wyruszyło w pełną zagadek i niebezpieczeństw drogę w celu ukrycia najcenniejszego, a zarazem najniebezpieczniejszego skarbu posiadanego przez ludzkość. Był to mały wisiorek w kształcie wilka oplecionego ciernistą różą z wygrawerowanym napisem z tyłu. Mówiono, że osoba która podczas pełni odczyta wyryty napis zostanie obdarzona najlepszymi zdolnościami wilka....

Ach, głupcy, którzy pokładają wiarę w niezwykłą moc pieniądza! Głupcy, którzy doszukują się drogocennych skarbów w sakwach starożytnych mnichów… Głupcy! Głupcy! Głupcy! Lecz, takie właśnie skarby, jakie nasze cnoty! A cnotą mnichów musiała być… wiedza. Głęboka, obszerna i niezwykle cenna wiedza, którą wymedytowali przez setki lat, którą przekazywali sobie z pokolenia na pokolenie, szlifując ją niczym diament, wykształcając nowe nurty myślowe, a stare poddając działaniu czasu… i nowych argumentów. Wiedza, głupcy! To ona zawsze pchała człowieka do przodu i rozwijała go… więc dobrze pielęgnowana wiedza jest tym, czego powinniśmy pożądać najbardziej. To wiedza powinna być czymś, czego oczekujemy od mnichów… Wiedza, głupcze… Wiedza...

Ach, głupcy, którzy pokładają wiarę w niezwykłą moc pieniądza! Głupcy, którzy doszukują się drogocennych skarbów w sakwach starożytnych mnichów… Głupcy! Głupcy! Głupcy! Lecz, takie właśnie skarby, jakie nasze cnoty! A cnotą mnichów musiała być… wiedza. Głęboka, obszerna i niezwykle cenna wiedza, którą wymedytowali przez setki lat, którą przekazywali sobie z pokolenia na...

-Mamusiu, gdzie oni mnie zabierają?-chlipałem
-Tam gdzie będziesz bezpieczny-odparła moja mama.
Trzech mnichów przyjechało na koniach. Obeszli nasz skromny, drewniany domek, w którym mieszkałem z moją mamą i owcami. Weszli do środka i oznajmili, że mnie zabierają. Mama tego dnia była nerwowa. Spojrzała na mnichów ze strachem, ale oznajmiła:
-No tak kiedyś musiało to nadejść...-powiedziała
-Dalej chłopcze. Mamy mało czasu.-oznajmił mnich z blizną
Nie miałem pojęcia kim byłem. Co w ogóle robię na tym świecie. Zdołałem rzucić:
-Żegnaj mamo.
Nie wiedziałem gdzie ci mnisi mnie wiozą. Nadal, gdy to wspominam przechodzą mnie ciarki. Później dowiedziałem się, że ludzie, którzy mnie tu przywieźli to nie byli mnisi tylko posłannicy. Ja i sześciu innych chłopców dowiedzieliśmy się okrutnej prawdy.
Dawno temu posłannicy zostali przeklęci. Wybrali siedmiu mnichów (wśród nich byłem ja), abyśmy pilnowali skarbu. Było to nieskończone złoże złota, ale dla nas to się nie liczyło. Ważna była ródżdżka życia i śmierci. Mogliśmy kogoś zabić jednym machnięciem ródżdżki, albo przywrócić mu życie. Odczuwałem dumę, że jestem jednym z ważnych mnichów, ale gdy teraz myślę to wiem, że to było i jest przekleństwo. Jestem nieśmiertelny. Patrzę jak inni umierają, odczuwam pustkę, ale mimo tego muszę pilnować tego okropnego przedmiotu. Zagłady świata...

-Mamusiu, gdzie oni mnie zabierają?-chlipałem
-Tam gdzie będziesz bezpieczny-odparła moja mama.
Trzech mnichów przyjechało na koniach. Obeszli nasz skromny, drewniany domek, w którym mieszkałem z moją mamą i owcami. Weszli do środka i oznajmili, że mnie zabierają. Mama tego dnia była nerwowa. Spojrzała na mnichów ze strachem, ale oznajmiła:
-No tak kiedyś musiało to...

Wschodzące słońce zbudziło siedmiu wędrowców.
- Jeszcze tylko pięć minutek.
-Nie możemy sobie na to pozwolić, Albercie. Wstawaj – odburknął brat Bernard.
- To prawda. Musimy ruszać. Chwila zwłoki może sprawić, że wpadniemy w ręce Arabów i utracimy nasz skarb – poparł go brat Celestyn.
-Skarb?! Traktujesz Błażejka przedmiotowo! – odparł oburzony brat Dorian i mocniej przycisnął tobołek do piersi.
-Na Boga, Dorianie! To tylko jajo! Ono nie ma imienia! – wykrzyknął zirytowany brat Ernest.
-Jajo, któremu niedługo wyrosną łuski, zębiska i szpony – szepnął pod nosem brat Florian.
- Właśnie dlatego musimy ruszać i ukryć jajo. Nie chcecie raczej zobaczyć niedługo armii Arabów podbijających Europę na dinozaurach? – podsumował rozmowę głos rozsądku w postaci brata Gerwazego.
Niepodważalny argument brata Gerwazego zachęcił mnichów do wyruszenia w dalszą podróż, której celem było ukrycie skarbu będącego jednocześnie darem i przekleństwem.

Wschodzące słońce zbudziło siedmiu wędrowców.
- Jeszcze tylko pięć minutek.
-Nie możemy sobie na to pozwolić, Albercie. Wstawaj – odburknął brat Bernard.
- To prawda. Musimy ruszać. Chwila zwłoki może sprawić, że wpadniemy w ręce Arabów i utracimy nasz skarb – poparł go brat Celestyn.
-Skarb?! Traktujesz Błażejka przedmiotowo! – odparł oburzony brat Dorian i mocniej...

Siedmiu jeźdźców zmuszało swoje konie do ostatniego wysiłku. Jeszcze kilka godzin, a dotrą do portu w Maladze, gdzie zgodnie z obietnicą króla Roderyka miał czekać statek gotowy w każdej chwili wypłynąć w kierunku Rzymu. Papież Konstantyn z pewnością dostał już wiadomość, że grupa mnichów zmierza do niego z niezwykle ważną przesyłką.
Mnisi wyjechali z lasu na rozległą polanę i z zaskoczeniem spostrzegli wielką grupę ludzi poruszających się na północ. Na ich czele jechał biskup, który spostrzegłszy jeźdźców zatrzymał ich i zapytał, dokąd jadą.
- Do Malagi, z polecenia króla. Mamy ważną przesyłkę do papieża.
- Nie wiecie? Roderyk pobity! Ogromne siły Arabów już zajęły całe południe i wschód królestwa! Armia najeźdźców podąża na Toledo, a my uciekamy przed nimi!
- Musimy dostarczyć dokumenty do Rzymu! To również z ich powodu Arabowie zaatakowali nasz kraj!
- W takim razie jedźcie na zachód. Jedyna nadzieja, że dojedziecie do Lizbony, zanim zajmą ją Arabowie.
Mnisi posłuchali rady i czym prędzej wyruszyli w drogę. Niestety ledwie ujrzeli mury Lizbony, usłyszeli za sobą odgłosy armii – wróg ruszał do oblężenia miasta. Duchowni uznali, że jedyną możliwością, by Arabowie nie przejęli dokumentów, jest ukrycie ich w lesie. Tak też zrobili – zakopali szkatułę z dokumentami obok dużego kamienia, a sami ruszyli do portu, by szukać ucieczki. Ostatecznie siedmiu mnichów odpłynęło w dal, a wraz z nimi informacja o miejscu ukrycia jedynych dowodów, że Mahomet była kobietą.

Siedmiu jeźdźców zmuszało swoje konie do ostatniego wysiłku. Jeszcze kilka godzin, a dotrą do portu w Maladze, gdzie zgodnie z obietnicą króla Roderyka miał czekać statek gotowy w każdej chwili wypłynąć w kierunku Rzymu. Papież Konstantyn z pewnością dostał już wiadomość, że grupa mnichów zmierza do niego z niezwykle ważną przesyłką.
Mnisi wyjechali z lasu na rozległą...

Pewna stara legenda, opowiadana z dziada pradziada mówi o siedmiu dzielnych mnichach, którzy ukryli Skarby. jeśli myślicie, że ukryli oni złoto, kamienie lub mapę prowadzącą do skarbu piratów to jesteście głupcami. Bo czyż te wszystkie świecidełka to skarby?
Mnisi ukryli coś innego. Coś, co ich zdaniem było drogocenne, coś co warto było ukryć przed całym złem ówczesnego świata. Włożyli wiele trudu w znalezienie idealnego miejsca na ukrycie swojego skarbu. Legenda głosi, że był0 to 5 idealnie wybranych miejsc, a w każdym znajduje się na pozór zwykły kamień dolomitowy. Kamień, który zauważony nie zwraca na siebie uwagi ale jego moc jest olbrzymia! Kamienie te utrzymują świat w jasności, bez nich panowałby ciągły mrok. A bez światła nie ma życia. Nie ma roślin zwierząt, cały świat straciłby swoją równowagę.

Pewna stara legenda, opowiadana z dziada pradziada mówi o siedmiu dzielnych mnichach, którzy ukryli Skarby. jeśli myślicie, że ukryli oni złoto, kamienie lub mapę prowadzącą do skarbu piratów to jesteście głupcami. Bo czyż te wszystkie świecidełka to skarby?
Mnisi ukryli coś innego. Coś, co ich zdaniem było drogocenne, coś co warto było ukryć przed całym złem ówczesnego...