Adrenalina to bardzo duża część mojego życia ponieważ pracuje jako strażak w Państwowej Straży Pożarnej. Podczas służby, która trwa 24h, średnio zdarza się około 4/5 wyjazdów alarmowych, za każdym razem gdy ogłaszany jest alarm jest powiew adrenaliny, czasem większy gdy zgłoszenie jest poważne, ale również mniejszy gdy nie ma zagrożenia życia.. Czasem podczas służby nie wyjedziemy ani razu, następnym razem 10 razy więc średni poziom adrenaliny w miesiącu jest utrzymany na tym samym poziomie. Podczas służby uwielbiam czytać książki ponieważ bardzo mnie relaksują i pomagają mi w radzeniu sobie ze stresem oraz nie rozmyślaniem po powrocie z trudniejszej akcji.

Adrenalina to bardzo duża część mojego życia ponieważ pracuje jako strażak w Państwowej Straży Pożarnej. Podczas służby, która trwa 24h, średnio zdarza się około 4/5 wyjazdów alarmowych, za każdym razem gdy ogłaszany jest alarm jest powiew adrenaliny, czasem większy gdy zgłoszenie jest poważne, ale również mniejszy gdy nie ma zagrożenia życia.. Czasem podczas służby nie...

Miałam chyba pięć lat, jak wybrałam się z rodzicami do wesołego miasteczka pojeździć samochodzikami.
Był to mój pierwszy raz w takim miejscu i wszystko wydawało mi się bardzo fascynujące i pozornie... w ogóle nie niebezpieczne ;)
Tata zasiadł w czerwonym kabriolecie na miejscu pasażera, a ja z dumą zaczęłam kręcić kierownicą. Byłoby fajnie, gdyby nie inni ludzie, którzy dziwnym zbiegiem okoliczności zaczęli jechać centralnie na nas... Po krótkiej chwili jak można było przewidzieć nastąpiła kraksa,a mnie z tego wszystkiego aż spadły z nosa okulary i niestety zostały rozjechane przez inny brawurowy samochodzik. Nie zastanawiając się minuty dłużej wychyliłam się z pojazdu i skupiłam wyłącznie na tym, by zebrać ich szczątki...
To dopiero był ryzyko! Mogłam wypaść i skończyć równie marnie, ale jakoś udało się przeżyć...choć pamiętam przeraźliwe krzyki mamy, która stała z boku i była świadkiem tej całej sytuacji.

No cóż... Szczerze mówiąc z punktu widzenia małej dziewczynki było to niesamowite doświadczenie pełne spodziewanej adrenaliny i niespodziewanego końca życia mojej drugiej pary oczu...

Miałam chyba pięć lat, jak wybrałam się z rodzicami do wesołego miasteczka pojeździć samochodzikami.
Był to mój pierwszy raz w takim miejscu i wszystko wydawało mi się bardzo fascynujące i pozornie... w ogóle nie niebezpieczne ;)
Tata zasiadł w czerwonym kabriolecie na miejscu pasażera, a ja z dumą zaczęłam kręcić kierownicą. Byłoby fajnie, gdyby nie inni ludzie, którzy...

Najbardziej fascynującą jak i niebezpieczną było założenie przeze mnie rolek na stromej górce. Gdy wstałam byłam przerażona, a inni mówili że również biała jak ściana. Niechcący drgnęłam i pojechałam do przodu. Krzyczałam widząc dziecko na swojej drodze. Zamknęłam oczy a otworzyłam je będąc na trawie otoczona rodziną i bliskimi. Tak wyglądała moja pierwsza lekcja jazdy na rolkach.

Najbardziej fascynującą jak i niebezpieczną było założenie przeze mnie rolek na stromej górce. Gdy wstałam byłam przerażona, a inni mówili że również biała jak ściana. Niechcący drgnęłam i pojechałam do przodu. Krzyczałam widząc dziecko na swojej drodze. Zamknęłam oczy a otworzyłam je będąc na trawie otoczona rodziną i bliskimi. Tak wyglądała moja pierwsza lekcja jazdy na...

Mieszkam w Zagłębiu Miedziowym i mój mąż pracuje pod ziemią. To ciężka i niebezpieczna praca dlatego ma przykazane,że po każdym wyjeździe dzwoni. Pewnego dnia miał nocną zmianę i jak zwykle o 22 wyjechał do pracy. W nocy koło 2 obudził mnie telefon.Zanim odebrałam to tysiące myśli przebiegły mi przez głowę,bo wiadomo co oznaczają nocne telefony. Z drżącą ręką podniosłam słuchawkę i usłyszałam "cześć to ja jestem już na górze,było tąpnięcie,ale zdarzyłem uciec ".Poczułam niebywałą ulgę,ale i strach,bo ilu było,jest i będzie takich,którym to nie będzie dane?Rudna,bo tam pracuje mój mąż,to nie jest bezpiczne miejsce:(

Mieszkam w Zagłębiu Miedziowym i mój mąż pracuje pod ziemią. To ciężka i niebezpieczna praca dlatego ma przykazane,że po każdym wyjeździe dzwoni. Pewnego dnia miał nocną zmianę i jak zwykle o 22 wyjechał do pracy. W nocy koło 2 obudził mnie telefon.Zanim odebrałam to tysiące myśli przebiegły mi przez głowę,bo wiadomo co oznaczają nocne telefony. Z drżącą ręką podniosłam...

Moim największym wyczynem było wdrażanie się na czarny staw. Wiele osób tego dokonało, ale uważam to za swój sukces.
Uwielbiam góry i spacery po nich. Ale wejście na morskie oko, to nie wdrapywanie się po kamiennej trasie pionowo w górę. Kiedyś chciałam iść na rysy, byłam przekonana ze to przecież łatwizna. Po Czarnym stawie wiem, że to tylko łatwo wygląda jak patrzymy z obrazka. W rzeczywistości spojrzenie w dół z trasy. Podziwianie przepięknych widoków z góry uświadamia jak niebezpieczne potrafią być góry i zaczynamy podziwiać tych, którzy się po nich wspinają.

Moim największym wyczynem było wdrażanie się na czarny staw. Wiele osób tego dokonało, ale uważam to za swój sukces.
Uwielbiam góry i spacery po nich. Ale wejście na morskie oko, to nie wdrapywanie się po kamiennej trasie pionowo w górę. Kiedyś chciałam iść na rysy, byłam przekonana ze to przecież łatwizna. Po Czarnym stawie wiem, że to tylko łatwo wygląda jak patrzymy z...

Każdy czasami lubi poczuć adrenalinę. Zacznę od tego, że ja nie stanowię wyjątku. Jak się teraz zastanowić miałam dosyć dużo sytuacji "na krawędzi", co ciekawe najwięcej podczas jazdy na rowerze, a bardzo rzadko na nim jeżdżę...
Oto moja lista:
1. Jazda rowerem pod prąd
2. Jazda rowerem z 2 kartonami zamontowanymi na bagażniku i 2 siatkami na ramie obijającymi się o moje kolana (jak za mocno kopnęłam kolanem którąś siatkę to trochę mnie znosiło - trzeba uważać)
3. Jazda rowerem z dosyć pokaźną walizką trzymaną przy kierownicy (jak auta przejeżdżały obok to od podmuchu powietrza przez tą walizkę trochę mną miotało - totalna jazda zygzakiem, że tak powiem wyższa szkołą jazdy)
4. Jazda rowerem z długimi sznurówkami i załadowanymi warzywami na bagażniku drogą polną bez barierek czy ogrodzenia tuż nad torami kolejowymi. Sznurówki choć zawiązane były na tyle długie, że się wkręciły w pedały a ja na całe szczęście przewróciłam się na stronę pola a nie w stronę urwiska. Wszystko się stało bardzo szybka - szarpnięcie przy stopie, gleba, po rozsypane warzywa na około, przewrócony rower, stopa przymocowana do pedała no i oczywiście bolący tyłek i ulga, że przewróciłam się na drogę a nie na zbocze.

Każdy czasami lubi poczuć adrenalinę. Zacznę od tego, że ja nie stanowię wyjątku. Jak się teraz zastanowić miałam dosyć dużo sytuacji "na krawędzi", co ciekawe najwięcej podczas jazdy na rowerze, a bardzo rzadko na nim jeżdżę...
Oto moja lista:
1. Jazda rowerem pod prąd
2. Jazda rowerem z 2 kartonami zamontowanymi na bagażniku i 2 siatkami na ramie obijającymi się o moje...

Adrenalina w moim życiu pojawia się codziennie od wyścigów samochodowych,aż po chore hobby.Moje hobby polega na zwisaniu jak najdłużej na jednej ręce z dużych wysokości bez asekuracji.Wszystko zaczęło się od trzepaka i wygłupów kto wytrzyma najdłużej wisząc na dwóch rękach.Zawsze dziwnym trafem zostawałem na nim najdłużej i dawało mi to jeszcze większą motywację,żeby być jeszcze lepszy od nich. Pewnego dnia zobaczyliśmy budkę która miała około trzech metrów,a my mieliśmy po 12 lat.Ponownie bawiliśmy się na skraju dachu.Niestety ta zabawa nie skończyła się najlepiej dla nas mimo,że znowu udało mi się wygrać.Kolega skręcił kostkę spadając i wtedy poczułem adrenalinę,że może mi się coś stać.Było to wręcz odwrotne uczucie niżbym się spodziewał.Uwielbiałem czuć jak balansuje na krawędzi.Pewnego dnia udałem się do miasta jakieś 20km od miejsca w którym mieszkam i zobaczyłem tam most.Wysokość przybliżona do budynku z mojej miejscowości,ale kiedy ręce puszczą znajdę się w wodzie,a nie na ziemi.Zacząłem tam częściej bywać,aż pewnego dnia wiszenie na dwóch rękach skończyło przynosić mi adrenalinę i zacząłem szukać wyższych miejsc.W wieku siedemnastu lat pomyślałem,że może lepiej zacząć zabawę z jedną wiszeniem na jednej ręce i zacząłem przygodę tak samo jak w wiszeniu na dwóch rękach.Aktualnie najwyższa wysokość,którą do tej pory osiągnąłem wisząc na jednej ręce to Most w Stańczykach,który ma wysokość 36,5m kolejnym celem jest Most Beipanjiang.Tak wygląda moje hobby.

Adrenalina w moim życiu pojawia się codziennie od wyścigów samochodowych,aż po chore hobby.Moje hobby polega na zwisaniu jak najdłużej na jednej ręce z dużych wysokości bez asekuracji.Wszystko zaczęło się od trzepaka i wygłupów kto wytrzyma najdłużej wisząc na dwóch rękach.Zawsze dziwnym trafem zostawałem na nim najdłużej i dawało mi to jeszcze większą motywację,żeby być...

Jasne, że żyję na krawędzi. Używam kremu na noc w dzień, jem płatki śniadaniowe na kolację, korzystam z biblioteki akademickiej nie będąc studentem, używam żelu pod prysznic podczas kąpieli w wannie, a co najgorsze - zdarza mi się jeść tort nie mając urodzin. Życie bez ryzyka nie ma sensu :)

Jasne, że żyję na krawędzi. Używam kremu na noc w dzień, jem płatki śniadaniowe na kolację, korzystam z biblioteki akademickiej nie będąc studentem, używam żelu pod prysznic podczas kąpieli w wannie, a co najgorsze - zdarza mi się jeść tort nie mając urodzin. Życie bez ryzyka nie ma sensu :)

Nie potrafię pływać, choć mieszkam na wsi, na terenie której są 4 duże jeziora. Zimą, gdy niskie temperatury utrzymują się dłużej niż tydzień jeziora zamarzają. Gdy tylko warstwa lodu osiągnie te minimum 10cm. Wspólnie ze znajomymi wsiadamy na rowery, zabieramy 4 drewniane paliki i piłkę. Granie w piłkę na środku zamarzniętego jeziora - ktoś nazwałby głupotą. Szczególnie, gdy nie potrafisz pływać. Coś jednak ciągnie mnie tam co roku. Kto wie, może kiedyś nie wrócę, niemniej wiem, że takie przeżycia długo pozostają w pamięci.

Nie potrafię pływać, choć mieszkam na wsi, na terenie której są 4 duże jeziora. Zimą, gdy niskie temperatury utrzymują się dłużej niż tydzień jeziora zamarzają. Gdy tylko warstwa lodu osiągnie te minimum 10cm. Wspólnie ze znajomymi wsiadamy na rowery, zabieramy 4 drewniane paliki i piłkę. Granie w piłkę na środku zamarzniętego jeziora - ktoś nazwałby głupotą. Szczególnie,...

Jak byłam młodsza byłam bardziej otwarta na różne doświadczenie oraz przede wszystkim moja granica strachu była umiejscowiona dużo niżej niż obecnie. Chodziłam po naszych polskich górach i bez lęku zaglądałam w różne "przepaści". W pewnym momencie jednak zaczęłam się blokować i kiedy miałam szansę zrezygnowałam z przejścia Orlą Percią. Ten mój nowy "lęk wysokości" zaczął mnie irytować. Jak zaczęłam z tym walczyć? Zapisałam się na kurs wspinaczkowy. Kiedy jednak dochodziłam do połowy ścianki nogi miałam jak z waty, byłam cała mokra i od razu schodziłam. Pewnego razu instruktor zawiązał mi oczy i kazał wchodzić. Doszłam do końca. Zaczęłam się trochę ośmielać względem ścianki. To jednak było za mało więc w ostatnim roku zafundowałam sobie lot balonem. Nie będę opisywała moich początkowych przeżyć bo nie byłoby to nic przyjemnego a poza tym końcowe wrażenia przyćmiewają wszystko. Teraz zbieram pieniądze na kolejny lot. Tylko może tym razem w Kapadocji? 100 balonów jednocześnie w powietrzu to musi być coś.

Jak byłam młodsza byłam bardziej otwarta na różne doświadczenie oraz przede wszystkim moja granica strachu była umiejscowiona dużo niżej niż obecnie. Chodziłam po naszych polskich górach i bez lęku zaglądałam w różne "przepaści". W pewnym momencie jednak zaczęłam się blokować i kiedy miałam szansę zrezygnowałam z przejścia Orlą Percią. Ten mój nowy "lęk wysokości"...