Jest to historia czasów dawnych – ekscytujących oraz wymagających, pełne adrenaliny i potrzebnych wyrzeczeń.
Zaczął się niewinnie, gdyż przywiózł mnie na miejsce mechaniczny pojazd nie poruszający się po czarnej ziemi, a po dwóch, jakoby to kijach z mocnego jak dąb a nawet i bardziej, drewna. Szłam za tłumem. Niektórzy z nich wyglądali na pewnych siebie, jakby zmierzali tędy już od dziecka, niektórzy byli zagubieni w tej ciasnocie. Zgodnie z konformizmem – ruszyłam za przewodnikami, kompletnie mi nie znanymi w miejsce zmierzające w głąb ziemi…
Wyszłam spod ziemi i znów mogłam ujrzeć słońce! Gdyby tylko wtedy świeciło.

Jakiś człek wymyślił, coś co gatunek ludzki nazywa schodami. Znajdowały się wszędzie i nie było od nich ucieczki! Najpierw wchodzisz, ledwo oddychasz. Kawałeczek przejdziesz i znowu te stopnie, i znowu wchodzisz, dyszysz, a później ponownie schody…
Jedynym wytchnieniem są światła, które w magiczny sposób mówią, kiedy możemy się poruszyć. Jak widzę czerwone – muszę stać bez ruchu. Trochę oszukuję, bo w tym momencie próbuję złapać oddech. Pojawia się zielone – czym prędzej ruszam, bo jak na złość, zmienia się szybciutko na czerwony!
Gdy przejdzie się pasiastą glebę, oczom ukazuje się góra, prowadząca do upragnionego miejsca. Zaciskam pięści i ruszam ostatkami sił! Tylko po to, aby na górze, ledwo drepczącej, ujrzeć budynek z napisem liceum i przekonać się, że to będzie przygoda mojego życia na kolejne trzy lata.

Jest to historia czasów dawnych – ekscytujących oraz wymagających, pełne adrenaliny i potrzebnych wyrzeczeń.
Zaczął się niewinnie, gdyż przywiózł mnie na miejsce mechaniczny pojazd nie poruszający się po czarnej ziemi, a po dwóch, jakoby to kijach z mocnego jak dąb a nawet i bardziej, drewna. Szłam za tłumem. Niektórzy z nich wyglądali na pewnych siebie, jakby zmierzali...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

7 rano.Wstaję powoli i ociężale.Znów muszę udać się na spotkanie ze stadem jadowitych żmij siedlących się w budynku szkoły.Zakładam ciepłe buty ze skóry i kożuch,bo mróz znów daje się we znaki.Mijam piętrzące się labirynty szarych,brudnych bloków.Wchodzę do sklepu.Jak co dzień staczam walkę o ostatnią bułkę leżącą w koszu.Ta starsza pani,z poczochranymi włosami i wykrzywioną twarzą,jakby przez całe życie jadła tylko cytrynę,dziś mnie pokonała.Niestety,przegrałam,teraz przez cały dzień będę chodzić głodna.Trudno.Wsiadłam do wielkiego brzucha-stwora,nazywanego “autobusem” aby zawiózł mnie do celu.Po 15 minutach,siedzenia w odorze innych człekokształtnych,znów poczułam świeże,pozornie,powietrze.Po raz setny muszę przedzierać się przez bagna powstałe,dzięki żółtym potworom o wielkich zębach,nazywane przez uczonych “koparkami”.Dla mnie to zwykłe stwory,bez prawa istnienia.Tylko warczą i sapią.Muszę uważać,bo jeden prawie zjadł mnie na obiad. Po 10 min,przechodzenia przez bagna,uważania na “koparki” i skakania przez dziury,dotarłam na miejsce.Kiedy otworzyłam drzwi,ich wzrok skupił się na mnie.Syczały i chichotały kąśliwie.Wszystko,znoszę dzielnie przez 7h.Nie poddaje się.Nigdy.Nauczyłam się żyć w tej miejskiej dżungli.Z pozoru tak piękna a w środku odrażająca.Za każdym zaułkiem czyha coś na ciebie.Wszystko dokoła rządzi się swoimi prawami,a takie szaraczki jak ja muszą tym bardziej uważać,będąc na końcu łańcucha pokarmowego.Nic się nie zmienia, poza porami roku,przez 365 dni.

7 rano.Wstaję powoli i ociężale.Znów muszę udać się na spotkanie ze stadem jadowitych żmij siedlących się w budynku szkoły.Zakładam ciepłe buty ze skóry i kożuch,bo mróz znów daje się we znaki.Mijam piętrzące się labirynty szarych,brudnych bloków.Wchodzę do sklepu.Jak co dzień staczam walkę o ostatnią bułkę leżącą w koszu.Ta starsza pani,z poczochranymi włosami i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dochodzi 9.00 Moja furgonetka załadowana po dach, pora ruszyć w droge. Najgorsza jest zimowa plucha, tęgi mróz byłby moim sprzymierzencem, ale nie deszcz, nie cierpie deszczu. Pierwsze kilometry mijają w spokoju, twarda równa droga to tylko miły początek codziennego koszmaru. Po 30minutach jest pierwszy z około 70 adresów które musze codziennie odwiedzić, by dostarczyć przesylke. Wita mnie sfora bezpanskich psów, spokojne, chetne by je poglaskać, lecz jeden ujada szczerząc kły. Dookoła pusto, wszyscy pochowali się w domach, szukam dzwonka, nie ma, za furtka drugi pies podejrzliwie na mnie patrzy. Ktos w końcu wychodzi... Kolejnych kika adresów w miare spokojnych. Jade do nastepnej wioski, im dalej od miasta tym coraz wiekszy horror sie zaczyna. Domy kilkadziesiąt metrów od głownej drogi, musze podjechać pod futrke, przejść nie sposob mając do dostarczenia 45kg pakunek, gliniana nasączona nawierzchnia jest gorsza niz lodowisko, nie wiem czy jechać, ugrzęzne to nie wyjade stamtad do wiosny, nie pojade to będe mial problemy w pracy. Z trudem ale udaje się, mam dosyć, jade pod następny adres, sytuacja identyczna, brak dojazdu, w dodatku kompletny brak numeracji domow tylko poteguje moja frustracje. Ugrzęzłem, koła boksuja, klejąca glina obsmarowuje auto po dach. Ide pieszo szukac jakiegos ciagnika by mnie wyciagnął z tej breji. I tak 5dni w tygodniu, 10godzin dziennie, byle do upragnionej wiosny. Tak wyglada w skrócie moja codzienna droga, ktorą pokonuje rozwożąc przesyłki, gdzie tropikalna dżungla to tylko dziecięca zabawa.

Dochodzi 9.00 Moja furgonetka załadowana po dach, pora ruszyć w droge. Najgorsza jest zimowa plucha, tęgi mróz byłby moim sprzymierzencem, ale nie deszcz, nie cierpie deszczu. Pierwsze kilometry mijają w spokoju, twarda równa droga to tylko miły początek codziennego koszmaru. Po 30minutach jest pierwszy z około 70 adresów które musze codziennie odwiedzić, by dostarczyć...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wychodzę z domu do pracy. Trasa przypomina tor przeszkód, a raczej trasę survivalową jak z obozu przetrwania. No cóż, dla mnie to rzeczywistość. Na początek walka z zamknięciem szałasu (czyli poszukiwanie klucza żeby zamknąć dom). W końcu się udaje. Teraz przeciskanie się między stadem małp (ludzie na mojej wyjątkowo zatłoczonej ulicy). Kiedy już pokonam te duże zwierzęta okazuje się, że muszę lawirować między małymi lemurami (dzieci zmierzające do pobliskiej szkoły). Cały czas odwracam głowę na wszystkie możliwe strony, bo czasem rozległa rodzina Króla Juliana wymaga ratunku od wszechobecnych niszczycieli lasu (samochody jeżdżące jak szalone, ich właściciele nieustannie wychodzą za późno z domu i później łamią wszystkie możliwe przepisy drogowe). Zostaje ostatnia prosta. Prosta, bo nie chce mi się chodzić dookoła. Płacę za to bagnistym terenem i ryzykiem utopienia (jeszcze nie wylali asfaltu i jest wyjątkowo mokre podłoże. Koniec końców jestem na miejscu. Całe szczęście, że tropikalne deszcze występują dopiero później, bo nie byłoby dobrze siedzieć przemoczonym w pracy.

Wychodzę z domu do pracy. Trasa przypomina tor przeszkód, a raczej trasę survivalową jak z obozu przetrwania. No cóż, dla mnie to rzeczywistość. Na początek walka z zamknięciem szałasu (czyli poszukiwanie klucza żeby zamknąć dom). W końcu się udaje. Teraz przeciskanie się między stadem małp (ludzie na mojej wyjątkowo zatłoczonej ulicy). Kiedy już pokonam te duże zwierzęta...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wiedziałam, że to musi nastąpić, ale instynktownie odsuwałam od siebie ten moment. Po trzech minutach nie było wyjścia. Otworzyłam drzwi, a mroźne powietrze uderzyło mnie jak obuch. Stanęłam zdumiona. Wokół mnie była pusta przestrzeń. Bez chodników, jezdni i ludzi. Złowieszcza cisza sprawiła, że tempo mojego kroku się zwiększyło. Przedzierałam się przez śnieżne zaspy wprost ku swemu przeznaczeniu. Do stacji kolejowej. Najgorsze dopiero przede mną. Ostatnie wejście, nie mogłam pozwolić sobie na lęk wysokości. Zacisnęłam zęby i chwytając kurczowo barierkę wspięłam się na szczyt peronu. W oddali zamigały światła. W uszach brzęczał niewiarygodny hałas. W stronę peronu podążał niewiarygodnie długie, zielony pociąg. Kolejne metry pokonywał zwinnie jak anakonda, choć jego ciężar i hałas przywodziły na myśl słonia. Teraz to już koniec. Nie ma odwrotu. - Pomyślałam, gdy z otwartych drzwi buchnęło niewiarygodne ciepło niczym z pieca. Wiedziałam, że pociąg powiezie mnie ku mojemu przeznaczeniu. Do pracy w prowizorycznym szałasie, zwanym przez tubylców szpitalem, gdzie oczekują pomocy ludzie z dżungli. Po wyjściu z paszczy węża równikowy deszcz zrosił mi ubranie. Gorzej być nie może. A jednak było. Gdy próbowałam pokonać kolejne kilometry, zza drzewa wyskoczył na mnie jakiś drapieżnik. Przypominał nieco tygrysa, a nieco wilka. Jego kłapiące zęby dopominały się o jedzenie. Jeśli za chwilę nie zatopi ich w moim mięsnym udzie, to stanie się cud. I stał. Wyjęłam z sakiewki starą kanapkę, której nie miałam czasu zjeść. Wygłodniałe zwierze rzuciło się na pakunek, a mi udało się uciec. Dotarłam do szpitalnego szałasu bez szwanku. Dzień jak codzień.

Wiedziałam, że to musi nastąpić, ale instynktownie odsuwałam od siebie ten moment. Po trzech minutach nie było wyjścia. Otworzyłam drzwi, a mroźne powietrze uderzyło mnie jak obuch. Stanęłam zdumiona. Wokół mnie była pusta przestrzeń. Bez chodników, jezdni i ludzi. Złowieszcza cisza sprawiła, że tempo mojego kroku się zwiększyło. Przedzierałam się przez śnieżne zaspy wprost...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Godzina 21.00 jesienną porą. Wychodzę z jasnej i przestronnej sali wykładowej na jasny ale wąski korytarz. Po przejściu kilku metrów skręcam w prawo i wchodzę na schody. Schodząc robi się coraz ciemniej, ciaśniej i mroczniej. Po kilkunastu schodkach znajduję się w wąskim i ciemnym korytarzu, nad moją głową znajduje się gąszcz zaplątanych rur, a każdy krok roznosi się głośnym echem po całej przestrzeni. To sutereny szpitala. Nagle korytarz się kończy a ja znajduję się przed dużymi, przeszklonymi drzwiami niczym przed murem. "Sezamie otwórz się", drzwi przede mną się rozsuwają a ja wychodzę na betonową pustynię pełną uśpionych samochodów. Cicho pokonuje swoją drogę starając się nie dotknąć tych stworów by nie wybudziły się ze snu. Pustynia pokonana, teraz czas na dżunglę, i choć nie jest ona gęsta to panująca w niej ciemność i skrzeczenie wron nad głową niezmiennie wywołuje u mnie ciarki na plecach. Szybko, nie ogłądając się za siebie pokonuję dżunglę i światło oślepia moje oczy. Zatrzymuję się. Stoję przed szlakiem komunikacyjnym. Z dużą szybkością poruszają się tędy samochody. Widzę lukę i szybko niczym gazela wskakuje na szlak i już jestem po jego drugiej stronie. Teraz jeszcze tylko kilka metrów przez trawiastą równinę i już jestem przed swoją jaskinią. Wita mnie portier i podaje klucz do pokoju.

Godzina 21.00 jesienną porą. Wychodzę z jasnej i przestronnej sali wykładowej na jasny ale wąski korytarz. Po przejściu kilku metrów skręcam w prawo i wchodzę na schody. Schodząc robi się coraz ciemniej, ciaśniej i mroczniej. Po kilkunastu schodkach znajduję się w wąskim i ciemnym korytarzu, nad moją głową znajduje się gąszcz zaplątanych rur, a każdy krok roznosi się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wychodzę ze swojej bezpiecznej strefy i patrzę mrużąc oczy na te stwory idące z zawrotną prędkością w przeciwne stwory. Muszę uważać by nie wejść im w drogę, mało tego trzeba zważać na wielkiego starego strażnika który patroluje drogę w poszukiwaniu osób takich jak ja. Trzeba więc szybko się skradać z dala od jego nieustępnych oczu. Później można odpocząć idąc w miarę bezpieczną drogą do miejsca gdzie będę czekać na długiego metalowego stwora wypełnionymi po brzegi wkurzonymi istotami które tylko czekają na twój błąd. Ale najgorsi są z nich jednostki najstarsze, narzekają w swoim niezrozumiałym języku na wszystko i wszystkich. Po dotarciu wreszcie do wymarzonego celu jestem z siebie dumna że po raz kolejny udało mi się dotrzeć do tego miejsca żywym.

Wychodzę ze swojej bezpiecznej strefy i patrzę mrużąc oczy na te stwory idące z zawrotną prędkością w przeciwne stwory. Muszę uważać by nie wejść im w drogę, mało tego trzeba zważać na wielkiego starego strażnika który patroluje drogę w poszukiwaniu osób takich jak ja. Trzeba więc szybko się skradać z dala od jego nieustępnych oczu. Później można odpocząć idąc w miarę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Po całym dniu walki o przetrwanie oraz po polowaniu na pożywienie wracam do mej osady. Wraz ze mną tłumy tubylców również wracają do swoich wiosek i legowisk. Czekamy na zwierzę, które pomaga nam pokonać duże odległości. Wreszcie wielki ogromny zwierz pojawia się przed nami i lokujemy się w środku. Wszyscy polują na miejsca siedzące. Jakiś wredny małpiszon sprzątnął mi ostatnie wolne miejsce sprzed nosa.
Stoję. Z nudów zerkam to za okno to na podróżujących. Dżunglę zamieszkuje naprawdę wiele interesujących osobników, prowadzę dyskretną obserwację: Naprzeciwko rozwalony na siedzeniu wielki zwalisty goryl przeżuwający jakieś pożywienie. Obok przycupnięta panterka w cętkowanej sukience ogląda swoje długie naostrzone pazurki. Po prawej lew z bujną czupryną złotych loków bystro rozglądający się wokół jakby chciał upolować jakąś sztukę. Dalej dwie wesołe papużki trajkoczące ze sobą. Na siedzeniach kawałek dalej stadko małych barwnych ptaszków pod opieką jednego większego. Ich radosny szczebiot rozbrzmiewa już do końca podróży.
Kiedy wysiadam, mam do pokonania jeszcze kawałek dżungli. Zapada już zmrok, najniebezpieczniejsza pora. Wytężam wzrok, zachowuję pełną czujność. Uważam, by nie dać się zabić stalowym potworom przecinającym drogę, a przede wszystkim unikać miejsc, w których żerują nocni łowcy. Przemykam prędko skryta w cieniu gigantycznych szarych mrowisk.
Mam nadzieję, że moje plemię rozpaliło już ogień, przy którym ogrzejemy się wieczorem, zjemy strawę i odpoczniemy, by nabrać sił do kolejnego dnia.

Po całym dniu walki o przetrwanie oraz po polowaniu na pożywienie wracam do mej osady. Wraz ze mną tłumy tubylców również wracają do swoich wiosek i legowisk. Czekamy na zwierzę, które pomaga nam pokonać duże odległości. Wreszcie wielki ogromny zwierz pojawia się przed nami i lokujemy się w środku. Wszyscy polują na miejsca siedzące. Jakiś wredny małpiszon sprzątnął mi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie potrzeba klimatu równikowego, by żyć w dżungli…
Od urodzenia mieszkam w polskiej dżungli. Wysokie, gęsto usytuowane budynki niczym drzewa w dżungli, powietrzem ciężko się oddycha (wcale nie dlatego, że jest wilgotne) – to moja codzienność.
Gdy opuszczam swoje gniazdo-posłanie muszę trzymać się dobrze znanych mi ścieżek, by jakiś tygrys mnie nie zranił lub zabił. Kiedy moja droga przecina się z drogą tych drapieżnych kotów, oglądam się na prawo i lewo, aby zobaczyć czy na pewno jest bezpiecznie. Zawsze mijam wiele innych szympansów, które idą w poszukiwaniu jedzenia lub nauczenia czegoś swoich młodych. Nieraz spotykam się z moimi znajomymi szympansami, żeby zjeść razem banany oraz inne owoce i liście.
I chociaż w mojej dżungli czyhają na mnie tysiące niebezpieczeństw to i tak ją lubię.

Nie potrzeba klimatu równikowego, by żyć w dżungli…
Od urodzenia mieszkam w polskiej dżungli. Wysokie, gęsto usytuowane budynki niczym drzewa w dżungli, powietrzem ciężko się oddycha (wcale nie dlatego, że jest wilgotne) – to moja codzienność.
Gdy opuszczam swoje gniazdo-posłanie muszę trzymać się dobrze znanych mi ścieżek, by jakiś tygrys mnie nie zranił lub zabił. Kiedy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jestem studentką i moim domem jest obecnie akademik – raj dla młodocianych dorosłych. W mojej historii dość ważne jest, iż nie jestem taka do końca brzydka i ludzie uważają mnie za nawet sympatyczną.
I tu zaczynają się schody.
Każdego dnia po zajęciach na uczelni, moja droga do akademika to istna taktyczna przeprawa. Jak ominąć na pierwszym piętrze chłopaków, którzy zaczepią mnie i zaczną namawiać na procentowe odstresowanie po zajęciach? Jak odmówić koleżankom, które ciągną mnie na niekończące się zakupy? Jak uniknąć na korytarzu spotkania z profesorem, na którego dodatkowe zajęcia się zapisałam, ale z lenistwa ani razu nie poszłam? Istny labirynt, a ja chcę tylko w spokoju wrócić do akademika i choć raz zrobić to, co moi rodzice myślą, że robię w wolnym czasie. Przygotować się na kolejny dzień i od święta się wyspać!
Jednak studencki świat rządzi się swoimi prawami. Droga z uczelni do akademika choć krótka, rzadko kiedy okazuje się prosta.
Ile bym dała za dar niewidzialności!

Jestem studentką i moim domem jest obecnie akademik – raj dla młodocianych dorosłych. W mojej historii dość ważne jest, iż nie jestem taka do końca brzydka i ludzie uważają mnie za nawet sympatyczną.
I tu zaczynają się schody.
Każdego dnia po zajęciach na uczelni, moja droga do akademika to istna taktyczna przeprawa. Jak ominąć na pierwszym piętrze chłopaków, którzy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej