Gdybym miała szansę na zmianę jednej decyzji nie odkładałabym realizacji marzenia w czasie, który niebezpieczne zaczyna przeciągać się coraz dłużej. Podjęłabym decyzję o tym by to jedno tak bardzo wyczekiwane marzenie zacząć realizować gdy miałam 20 lat. Wydawało mi się wtedy, że mam jeszcze sporo czasu, a ogrom rzekomych obowiązków przytłaczał mnie studentkę. Nie przyszło mi do głowy, że im będę starszą tym przeciwności jak lata w dowodzie zaczną mnożyć się nie ubłaganie. Mam jeszcze spory kawałek życia przed sobą - dopiero stukła mi 30 tka, ale w sportach sylwetkowych z którymi wiążą si moje marzenia dzwoni już dla mnie ostatni dzwonek. Gdybym 10 lat temu podjęłabym taką decyzję jeszcze zanim na moje życie spadły sidła odpowiedzialności do dziś nie jeden raz stanęłabym na deskach sceny i z pewnością realizowałabym się w zawodzie, który kocham!

Gdybym miała szansę na zmianę jednej decyzji nie odkładałabym realizacji marzenia w czasie, który niebezpieczne zaczyna przeciągać się coraz dłużej. Podjęłabym decyzję o tym by to jedno tak bardzo wyczekiwane marzenie zacząć realizować gdy miałam 20 lat. Wydawało mi się wtedy, że mam jeszcze sporo czasu, a ogrom rzekomych obowiązków przytłaczał mnie studentkę. Nie przyszło...

Gdybym była o połowę młodsza, to na pewno skorzystałabym z zaproszenia na wyjazd w góry, które wtedy odrzuciłam.
Myślę, że moje życie wyglądałoby teraz zupełnie inaczej. Wyjazd otworzyłby mi oczy na wiele spraw i dzięki temu większość z tych spraw zostałaby rozwiązana dużo wcześniej.
Spojrzenie z dystansu bywa dla mnie zbawienne. A wtedy tego dystansu mi brakowało.

Gdybym była o połowę młodsza, to na pewno skorzystałabym z zaproszenia na wyjazd w góry, które wtedy odrzuciłam.
Myślę, że moje życie wyglądałoby teraz zupełnie inaczej. Wyjazd otworzyłby mi oczy na wiele spraw i dzięki temu większość z tych spraw zostałaby rozwiązana dużo wcześniej.
Spojrzenie z dystansu bywa dla mnie zbawienne. A wtedy tego dystansu mi brakowało.

Życie o połowę czyli miałabym 15 lat...Z takim rozumem jak teraz zmieniłabym dokładnie tylko jedną rzecz...przyłożyłabym się bardziej do nauki. Na moje szczęście ( a może i nie) nie musiałam się dużo uczyć i szybko chłonęłam wiedzę, co skutkowało tym, że nie skupiałam się mocno na nauce. Teraz na 100% zmieniłabym podejście do tego traktowałabym to jako dobro a nie jako zło. Zajęłabym się karierą naukowca.

Życie o połowę czyli miałabym 15 lat...Z takim rozumem jak teraz zmieniłabym dokładnie tylko jedną rzecz...przyłożyłabym się bardziej do nauki. Na moje szczęście ( a może i nie) nie musiałam się dużo uczyć i szybko chłonęłam wiedzę, co skutkowało tym, że nie skupiałam się mocno na nauce. Teraz na 100% zmieniłabym podejście do tego traktowałabym to jako dobro a nie jako zło....

To dziś – budzę się ze świadomością, że ten dzień jest ważny. Wstanę, ubiorę się i pojadę do dużego miasta, na porządną uczelnię i złożę dokumenty na poważny, techniczny kierunek. Wielka chwila. Klamka zapadnie. Pięć lat poświęcę na naukę, by na dyplomie mieć bardzo dobrą ocenę. Znajdę pracę w dużej firmie, na stanowisku inżynierskim, w międzynarodowym, prestiżowym środowisku. Dni będą lecieć jeden za drugim i ani się obejrzę, jak stanę się panią w średnim wieku.

A gdyby tak nie wstać z tego łóżka i nie złożyć dokumentów?
W alternatywnej rzeczywistości nie idę na studia. Brakuje mi pieniędzy, pracuję tu i tam. Z determinacji zaczynam robić to, co wychodzi mi najlepiej – piekę ciastka, uczę dzieciaki jeździć na nartach, organizuje wyjazdy sportowe. Nie muszę już oglądać z zazdrością jak inni wrzucają zdjęcia z egzotycznych miejsc, z dzikich wypraw górskich, ze zbyt długich jak na dorosłych ludzi wakacji. Nie myślę z żalem, że też bym tam chciała być. Żyję trochę skromniej, nie mam super mieszkania i wypasionego samochodu. Ale żyję z dnia na dzień robiąc to co sprawia mi radość.

To dziś – budzę się ze świadomością, że ten dzień jest ważny. Wstanę, ubiorę się i pojadę do dużego miasta, na porządną uczelnię i złożę dokumenty na poważny, techniczny kierunek. Wielka chwila. Klamka zapadnie. Pięć lat poświęcę na naukę, by na dyplomie mieć bardzo dobrą ocenę. Znajdę pracę w dużej firmie, na stanowisku inżynierskim, w międzynarodowym, prestiżowym...

Niczego bym nie zmieniła
Prawdę mówiąc, w wieku będącym połową mojego obecnego byłam już po najważniejszych decyzjach życia. Jechałam sobie gracko po torach, na które dzięki nim weszłam. Może nie do końca o nich marzyłam, ale życie pokazało mi, że nie do wszystkiego, o czym myślałam się nadaję. Nie z powodu braku kwalifikacji czy predyspozycji… Chociaż może to ostatnie tak, bo świat, w jaki chciałam wejść – z bliska nie był taki, jak sądziłam. Może i wspaniały, przynoszący satysfakcję, radość i spełnienie, ale pożerający, wymagający ciągłej walki, sprawiając, że szybko stałabym się kimś innym. W porę się wycofałam, nie chcąc się unurzać i uzależnić. I choć zdarzało mi się słyszeć uwagi, że bliscy więcej po mnie oczekiwali – ja jestem zadowolona, spełniona. I zdrowa. Żadnej ważnej decyzji w swoim życiu bym nie zmieniła. A nie zawsze fortunne drobiazgi i tak nie miały większego wpływu na miejsce, w którym jestem.

Niczego bym nie zmieniła
Prawdę mówiąc, w wieku będącym połową mojego obecnego byłam już po najważniejszych decyzjach życia. Jechałam sobie gracko po torach, na które dzięki nim weszłam. Może nie do końca o nich marzyłam, ale życie pokazało mi, że nie do wszystkiego, o czym myślałam się nadaję. Nie z powodu braku kwalifikacji czy predyspozycji… Chociaż może to ostatnie...

Wiecie co? Chyba zanim bym się zdobyła na zmiany to by się zastanawiała: Czy warto? Czy nie warto? Czy to można tak? Czy tak wypada? Jakie to będzie miało konsekwencje? Czy kogoś zranię? Czy wreszcie pomyśleć o sobie?
I ot nad szukaniem odpowiedzi na te pytania minęła by mi szansa na zmianę czegokolwiek.
Ale jak to mówią: Nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło :) i tego się trzymajmy

Wiecie co? Chyba zanim bym się zdobyła na zmiany to by się zastanawiała: Czy warto? Czy nie warto? Czy to można tak? Czy tak wypada? Jakie to będzie miało konsekwencje? Czy kogoś zranię? Czy wreszcie pomyśleć o sobie?
I ot nad szukaniem odpowiedzi na te pytania minęła by mi szansa na zmianę czegokolwiek.
Ale jak to mówią: Nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło :) i...

Gdy byłam o połowę młodsza miałam 13 lat. Zaczytywałam się w Harrym Potterze i Ani z Zielonego Wzgórza. Wierzyłam, że dobro zawsze wygrywa, a miłość to najlepsze, co może nas spotkać. Gdybym wtedy wiedziała, co się zdarzy, to przerzuciłabym się na cięższe książki, które czytam dziś – Orwell, Atwood, Huxley. Albo zmieniłabym tę jedną rzecz.
Kilka lat temu byłam na wyjeździe studenckim w lato. Morze, plaża, dużo studentów i zabawy. On był moim kumplem, świetnie nam się gadało, ale nigdy nie wystąpił w moich myślach w innej roli niż „kolega”. Miał dziewczynę, ale nie traktował jej poważnie. Nie, żeby to się liczyło, bo i tak był kolegą.
Aż pewnego wieczora przestał nim być. I został Miłością Mojego Życia.
Wypiliśmy trochę za dużo, usta się spotkały. Rozmowy trwały całe dnie, zawsze znaleźliśmy temat. Rozumiał mnie jak nikt. Do końca wyjazdu byliśmy razem. „Pocałunki to nie zdrada” – mówił. Zresztą mało mnie to obchodziło, ja nie byłam w związku i uważam, że byłam w porządku. To On uwodził. To były chyba najlepsze wakacje mojego życia, kąpiel nocą w morzu pamiętam do dziś.
A potem wróciliśmy do Polski, a On wrócił do swojej dziewczyny i już nigdy nie usłyszałam słów tak pięknych, jak wtedy. Kilka lat później On się odezwał, zaprosił, wykorzystał, zostawił, uciął kontakt. Wszystko trwało tydzień. Od tego momentu nie wierzę już w to, że jeszcze kiedyś będę mogła się zakochać. Już poznałam Miłość Mojego Życia.
To bym zmieniła. Nigdy nie piłabym wtedy tego drinka, który przesądził sprawę.

Gdy byłam o połowę młodsza miałam 13 lat. Zaczytywałam się w Harrym Potterze i Ani z Zielonego Wzgórza. Wierzyłam, że dobro zawsze wygrywa, a miłość to najlepsze, co może nas spotkać. Gdybym wtedy wiedziała, co się zdarzy, to przerzuciłabym się na cięższe książki, które czytam dziś – Orwell, Atwood, Huxley. Albo zmieniłabym tę jedną rzecz.
Kilka lat temu byłam na wyjeździe...

Zmieniłabym soje podejście do rodziców. Na pewno w wielu kwestiach bardziej kierowałabym się ich zdaniem, nie byłabym taką buntowniczką, małą wredną niewdzięcznicą. Bardziej doceniałabym ich starania i ogromny wysiłek, jaki włożyli w moje wychowanie, budowę domu i utrzymanie wszystkiego. To na pewno oni byliby dla mnie ważniejsi niż koledzy, z którymi teraz właściwie i tak nie mam kontaktu. Być może ja też byłabym teraz w innym miejscu, może byłoby mi lepiej.

Zmieniłabym soje podejście do rodziców. Na pewno w wielu kwestiach bardziej kierowałabym się ich zdaniem, nie byłabym taką buntowniczką, małą wredną niewdzięcznicą. Bardziej doceniałabym ich starania i ogromny wysiłek, jaki włożyli w moje wychowanie, budowę domu i utrzymanie wszystkiego. To na pewno oni byliby dla mnie ważniejsi niż koledzy, z którymi teraz właściwie i tak...

Jak zawsze obudziłam się o świcie. Jak nigdy - o połowę młodsza. Znając bieg wydarzeń, losy dzisiejszego dnia oraz decyzje, które podjęłam, postanowiłam zmienić jedną z nich, która zaważyła o moim dalszym życiu. Umyłam się, ubrałam, zjadłam kanapkę z dżemem - wszystko jak kiedyś. Podobnie, wyszłam z domu o godzinie 9 i udałam się na pociąg. Znów zobaczyłam tę dziewczynę - smutne oczy, fryzura w nieładzie. Inaczej niż kiedyś - podeszłam do niej i zachęciłam do rozmowy. Wsparłam słowem i odciągnęłam od krawędzi peronu. Ona żyje, a ja w końcu mogę spać spokojnie.

Jak zawsze obudziłam się o świcie. Jak nigdy - o połowę młodsza. Znając bieg wydarzeń, losy dzisiejszego dnia oraz decyzje, które podjęłam, postanowiłam zmienić jedną z nich, która zaważyła o moim dalszym życiu. Umyłam się, ubrałam, zjadłam kanapkę z dżemem - wszystko jak kiedyś. Podobnie, wyszłam z domu o godzinie 9 i udałam się na pociąg. Znów zobaczyłam tę dziewczynę -...

Na pewno najbardziej żałuję nauczenia się palenia papierosów. Na pewno nie zrobiłabym tego w tak młodym wieku, a lat mam 25. W ogóle bym tego nie uczyniła. Już trzy lata nie palę, ale często odczuwam skutki nałogu czując chęć sięgnięcia po papierosa. Mój mózg szepcze: "przecież to takie proste, kupisz, poprosisz kogoś, nikt się o tym nie dowie...". A ja wiem, że jeden papieros wystarczy, by znów stać się zniewoloną. W sumie i tak jestem zniewolona, tym że w ogóle zaczęłam palić i to gdzieś we mnie siedzi.
Nie zaczynając, byłabym szczęśliwsza i wolna.

Na pewno najbardziej żałuję nauczenia się palenia papierosów. Na pewno nie zrobiłabym tego w tak młodym wieku, a lat mam 25. W ogóle bym tego nie uczyniła. Już trzy lata nie palę, ale często odczuwam skutki nałogu czując chęć sięgnięcia po papierosa. Mój mózg szepcze: "przecież to takie proste, kupisz, poprosisz kogoś, nikt się o tym nie dowie...". A ja wiem, że jeden...