Z potworami może i nie walczyłam, a historie o duchach nużą już każdego, ale po dziś dzień pamiętam, że kiedy byłam młodsza, czasami musiałam zostawać sama w domu na noc. Historia, która mi się przydarzyła miała miejsce na krótko po śmierci babki. Siedziałam w nocy w fotelu przed telewizorem, oczywiście miałam zapalone światła, nie byłam w stanie zasnąć - a wszystko przez to, że w korytarzu prowadzącym do kuchni widziałam coś bardzo dziwnego. Nie miało konkretnego kształtu, jedynie sylwetkę. Zdawała się być wypełniona czymś, co przypominało czarno-biały obraz w telewizorze, kiedy kończy się program, ale było bardziej przeźroczyste. Strasznie się tego bałam, ale jako dziecko nie wiedziałam, co robić, więc tylko wtulałam się w fotel i nie patrzyłam w tamtą stronę...

Z potworami może i nie walczyłam, a historie o duchach nużą już każdego, ale po dziś dzień pamiętam, że kiedy byłam młodsza, czasami musiałam zostawać sama w domu na noc. Historia, która mi się przydarzyła miała miejsce na krótko po śmierci babki. Siedziałam w nocy w fotelu przed telewizorem, oczywiście miałam zapalone światła, nie byłam w stanie zasnąć - a wszystko przez...

Największą zmorą mojego dzieciństwa była Noc.Bogini rzeczy strasznych i mrocznych,które mają miejsce pod czarnym sklepieniem.Zakradała się do mojej sypialni,gdy niebo na zachodzie złociło się od zapadającego w sen słońca.
Nie posiadała głosu,lecz potrafiła przemówić w wiele strasznych sposobów,bowiem jej mrożące krew w żyłach pojękiwania dało się słyszeć w szeleście liści czy złowieszczym trzepocie skrzydeł nocnych ptaków.
Pojawiała się,gdy wieczorna dobranocka dobiegła końca,po tym jak mama złożyła na mym czole pożegnalny pocałunek.Jej jedynym odzieniem był płaszcz utkany z ciemności.Cień i Mrok byli jej służącymi,których naginała do swojej woli.
Była ucieleśnieniem mego strachu,niewidzialnym wrogiem z jakim przyszło mi walczyć,gdy słońce chyliło się ku upadkowi,a dorośli opuszczali mój pokój. Zawsze wygrywała tę samą pieśń.Pieśń o małej dziewczynce otoczonej przez ciemność,samotnej istotce,której serce trawi lęk.
Gdy nikłe światło lampki stojącej przy łóżku gasło na dobre,a do środka sypialni przenikał tylko wątły promień lamp ulicznych,zaczynała tańczyć do melodii,którą sama wygrywała. Widziałam jedynie jej cień kołyszący się w rytm muzyki jednoczącej się z kompozycją wybijaną przez me serce.Bum,bum.To był utwór zapisany we mnie od dnia mych urodzin,stworzony tylko dla Niej.
Z biegiem lat przywykłam do mrocznej obecności Nocy i już nigdy nie doświadczyłam nieprzyjemnych dreszczy wywołanych jej straszliwym westchnieniem,a jedynie ukojenie,gdy zasypiałam w jej objęciach.

Największą zmorą mojego dzieciństwa była Noc.Bogini rzeczy strasznych i mrocznych,które mają miejsce pod czarnym sklepieniem.Zakradała się do mojej sypialni,gdy niebo na zachodzie złociło się od zapadającego w sen słońca.
Nie posiadała głosu,lecz potrafiła przemówić w wiele strasznych sposobów,bowiem jej mrożące krew w żyłach pojękiwania dało się słyszeć w szeleście liści...

Jako 12-latka byłam nierozgarnięta. Chciałam się popisać i stwierdziłam, że przejdę po przewróconym słupie elektronicznym, który wisiał nad rzeką, jakieś 4m, a że byłam wtedy na rolkach, to musiałam przejść w rolkach. Chciałam to zrobić, ale jednocześnie bardzo sie bałam. Zrobiłam to.Przeszłam 6m po słupie wiszącym 4m nad ziemią. Nigdy więcej, przysięgam.

Jako 12-latka byłam nierozgarnięta. Chciałam się popisać i stwierdziłam, że przejdę po przewróconym słupie elektronicznym, który wisiał nad rzeką, jakieś 4m, a że byłam wtedy na rolkach, to musiałam przejść w rolkach. Chciałam to zrobić, ale jednocześnie bardzo sie bałam. Zrobiłam to.Przeszłam 6m po słupie wiszącym 4m nad ziemią. Nigdy więcej, przysięgam.

Mając 6 lat przeprowadziliśmy się do nowego domu. Rodzice, ja i moich dwóch młodszych braci. Jako dzieci z bujną wyobraźnią zawsze mieliśmy fantazje.
Zajmowaliśmy z rodzicami parter domu, gdyż góra była w remoncie, i każdy z nas bał się schodów. Twierdziliśmy, że na górze straszy "zielone oczko". Dlatego, że w pewien słoneczny dzień padające światło w okna dawało zieloną poświatę na ścianę nad schodami, którą widzieliśmy z dołu. Nikt z nas nie odważył się przez bardzo długi czas iść samemu na górę. Teraz jesteśmy już dorośli a nasi rodzice wciąż potrafią opowiadać nam tą historię, przy różnych okazjach. Teraz się z tego śmiejemy, lecz wtedy wcale nam do śmiechu nie było.

Mając 6 lat przeprowadziliśmy się do nowego domu. Rodzice, ja i moich dwóch młodszych braci. Jako dzieci z bujną wyobraźnią zawsze mieliśmy fantazje.
Zajmowaliśmy z rodzicami parter domu, gdyż góra była w remoncie, i każdy z nas bał się schodów. Twierdziliśmy, że na górze straszy "zielone oczko". Dlatego, że w pewien słoneczny dzień padające światło w okna dawało zieloną...

Najtrudniejszą rzeczą mojego dzieciństwie było niespełnione życzenie.
Zawsze mówią, żeby przed zdmuchnięciem świeczek na torcie urodzinowym pomyśleć życzenie. Oczywiście trzeba zdmuchnąć wszystkie świeczki za jednym razem.
Moje życzenie było bardzo szczegółowe. W pokoju miałam komodę z pięcioma szufladami. Moim życzeniem było, abym mogła znaleźć magiczną różdżkę w ostatniej z szuflad. Specjalnie zostawiłam ją pustą. Pomyślałam życzenie, dokładnie zdmuchnęłam wszystkie świeczki i czekałam. Nawet podkreśliłam w życzeniu, że różdżka ma się tam pojawić następnego dnia. Magiczne moce miały 24h czasu i nic się nie wydarzyło!!! Byłam zdruzgotana, że się nie udało.

Najtrudniejszą rzeczą mojego dzieciństwie było niespełnione życzenie.
Zawsze mówią, żeby przed zdmuchnięciem świeczek na torcie urodzinowym pomyśleć życzenie. Oczywiście trzeba zdmuchnąć wszystkie świeczki za jednym razem.
Moje życzenie było bardzo szczegółowe. W pokoju miałam komodę z pięcioma szufladami. Moim życzeniem było, abym mogła znaleźć magiczną różdżkę w ostatniej...

"Walka nie z wiatrakami lecz pieluchą"

Łeee, łeeeeee, łeeeeeeeeee (płacz)

Nie, nie... ja nie chcę! Proszę! Nie zakładajcie mi tej żałosnej pieluchy, proszę!!! łeee, łeee... ja się nauczę do nocnika tylko nie każcie mi chodzić w tym czymś wielkim tetrowym. Błagam, ja chcę zwykłe bawełniane majteczki już! To mnie ściska i uwiera!!! łeeeeee, łeeeeeeeeeeeeeeeee
Dalej nie rozumiecie? Nie jestem głodna tylko wkurza mnie ta pielucha!!!
Trudno, sama sobie ją ściągnę!

Szczerze mówiąc byłam wtedy malutkim dzieckiem, ale z opowiadań mamy wiem, że była to pierwsza najstraszniejsza sytuacja w moim życiu z którą próbowałam sobie jakoś sama radzić. Założona na pupę czyściutka pielucha dziwnym zrządzeniem losu rankiem znajdowała się już na mojej głowie. Po jakimś czasie młodzi rodzice zrozumieli, że ich dziecko jest wybitnie mądre i poradzi sobie bez takich środków zapobiegawczych. Zresztą ku ich wielkiej uciesze, że nie muszą już paplać się w tych moich nieczystościach...

"Walka nie z wiatrakami lecz pieluchą"

Łeee, łeeeeee, łeeeeeeeeee (płacz)

Nie, nie... ja nie chcę! Proszę! Nie zakładajcie mi tej żałosnej pieluchy, proszę!!! łeee, łeee... ja się nauczę do nocnika tylko nie każcie mi chodzić w tym czymś wielkim tetrowym. Błagam, ja chcę zwykłe bawełniane majteczki już! To mnie ściska i uwiera!!! łeeeeee, łeeeeeeeeeeeeeeeee
Dalej nie...

Moi rodzice mieli pewnych znajomych...małżeństwo (teraz oboje już nie żyją). Jeździliśmy do nich dosyć często. Od pierwszego jednak spotkania, w tym mężczyźnie było coś, co mi nie pasowało. Moja wtedy dziecięca jeszcze intuicja nie zawiodła mnie, mówiąc, iż to zły człowiek. Jakiś czas później zaczął mnie molestować...
Nikt o tym nie wie, sama wtedy też nie wiedziałam, że robi mi coś złego. Czułam tylko, że nie podoba mi się jego zachowanie...
Na szczęście nie wpłynęło to na moje życie w znaczący sposób. Po prostu o tym zapomniałam, czasu nie cofnę.

Moi rodzice mieli pewnych znajomych...małżeństwo (teraz oboje już nie żyją). Jeździliśmy do nich dosyć często. Od pierwszego jednak spotkania, w tym mężczyźnie było coś, co mi nie pasowało. Moja wtedy dziecięca jeszcze intuicja nie zawiodła mnie, mówiąc, iż to zły człowiek. Jakiś czas później zaczął mnie molestować...
Nikt o tym nie wie, sama wtedy też nie wiedziałam, że...

Każdy zapewne zna powiedzenie "złośliwość rzeczy martwych" i każdy pewnie taką złośliwość doświadczył. Ale czy wiecie, że również przyroda potrafi być złośliwa? Gdy miałam ok 9 lat, rodzice robili gruntowny remont w domu. Tego dnia zostały zdjęte wszystkie okna, następnego miały zostać wstawione nowe piękne plastikowe. Środek lata, piękna pogoda, ciepło, więc nie było najmniejszego problemu, żeby spać w domu bez okien. O bezpieczeństwo też się nie baliśmy, ponieważ czuwały nad nim nasze wilczury. Przed rozpoczęciem prac rodzice oczywiście sprawdzili prognozę pogody. Jednak ktoś się pomylił. W nocy nadeszła ogromna burza. Zasłony w oknach fruwały pod sam sufit, pioruny błyskały dosłownie nad naszymi głowami, a grzmoty rozsadzały nasze głowy. Było strasznie. Bałyśmy się wszystkie- ja, moja siostra i mama. Wszystkie spędziłyśmy kilka godzin przyklejone do taty, który nawet jeżeli sam był zaniepokojony, nie mógł tego okazać. Był jednym odważnym, gdyż nawet nasze psy bały się grzmotów. Minęło ponad 20 lat, a do tej pory mama czasem wspomina jaka to była przerażająca noc. Świadczy to o tym, że dziecięca wyobraźnia nie podkolorowała historii.

Każdy zapewne zna powiedzenie "złośliwość rzeczy martwych" i każdy pewnie taką złośliwość doświadczył. Ale czy wiecie, że również przyroda potrafi być złośliwa? Gdy miałam ok 9 lat, rodzice robili gruntowny remont w domu. Tego dnia zostały zdjęte wszystkie okna, następnego miały zostać wstawione nowe piękne plastikowe. Środek lata, piękna pogoda, ciepło, więc nie było...

Ja zawsze miałam bardzo bujną wyobraźnię. Niewiele trzeba było aby mnie wystraszyć. Wystarczył mały impuls, mały hałas, jedno słowo, szum wiatru a już miałam miękko w kolanach. Najstraszniej było jednak w czasie wakacji u babci. Ja byłam najmłodsza z grona wszystkich kuzynów i w dodatku dziewczyna więc byłam łatwym celem. Pewnego razu, kiedy miałam około 7 lat, mój 10 lat starszy kuzyn zaczął snuć opowieść. O Freddy Kruegerze. Jakże by mogło być inaczej? W takim gronie nie miejsca na księżniczki i dzielnych rycerzy. Widziałam już jak Freddy przedziera się przez las do domku babci. Jak swoimi długimi łapami rozdziera sufit. W pewnym momencie kuzyn mówi, że to koniec opowieści i że już późno. No i oczywiście że idzie już do swojego pokoju. WSZYSCY z nim poszli a ja zostałam sama. Najpierw oczy szeroko otwarte. Płytki oddech. Nie wydaje najmniejszego dźwięku. Leżę na wznak. Nagle słyszę hałas. Jakby ktoś przerzucał płyty CD na półce. Odwracam się od razu w stronę ściany. "Tylko tam nie patrz, tylko tam nie patrz" powtarzam do siebie. "Idź spać, idź spać. To na pewno Ci się wydaje". To była jedna z najgorszych nocy w moim dziecięcym życiu.

Ja zawsze miałam bardzo bujną wyobraźnię. Niewiele trzeba było aby mnie wystraszyć. Wystarczył mały impuls, mały hałas, jedno słowo, szum wiatru a już miałam miękko w kolanach. Najstraszniej było jednak w czasie wakacji u babci. Ja byłam najmłodsza z grona wszystkich kuzynów i w dodatku dziewczyna więc byłam łatwym celem. Pewnego razu, kiedy miałam około 7 lat, mój 10 lat...

Serafina i czarny płaszcz[bookLink]4444085|Serafina i czarny płaszcz[/bookLink]

Serafina i czarny płaszcz[bookLink]4444085|Serafina i czarny płaszcz[/bookLink]

 [bookCover]4444085|Serafina i czarny płaszcz[/bookCover]