Źle wybrane liceum, fiasko.
Źle wybrane studia, koszmar.
W przyszłość, kiedy moja rodzina zmniejszy się do formatu 1 + 3 będzie to miało skutek niczym efektu ubocznego brania złych leków.
Kiedy zostanę sama ze sobą podczas gdy inni będą cieszyć się rodzinami, na stare lata przyjdzie mi jedynie gorycz i rozżalenie, które zamieni się w fascynację kotami lub ogrodnictwem, jak to w zwyczaju mają zasuszone staruszki.

Źle wybrane liceum, fiasko.
Źle wybrane studia, koszmar.
W przyszłość, kiedy moja rodzina zmniejszy się do formatu 1 + 3 będzie to miało skutek niczym efektu ubocznego brania złych leków.
Kiedy zostanę sama ze sobą podczas gdy inni będą cieszyć się rodzinami, na stare lata przyjdzie mi jedynie gorycz i rozżalenie, które zamieni się w fascynację kotami lub ogrodnictwem, jak...

Jestem jeszcze młodą osobą i wydaje mi się, że podjęcie decyzji, która będzie miała największe znaczenie w odległej przyszłości jest dopiero przede mną (chodzi mi głównie o zamążpójście).
Jednak na chwilę obecną taką kluczową dla mnie decyzją był wybór kierunku studiów. Taka decyzja skutkuje wykształceniem w nas pewnych cech, które pielęgnowanie towarzyszą nam do końca naszych dni. Na studiach poznajemy również nowych ludzi i jeśli trafimy na odpowiednich, przyjaźnie z nimi pielęgnowane są latami.
Co więcej, wybór kierunków studiów ma duże znaczenie w przyszłości jeśli chodzi o odnalezienie się na rynku pracy.
Zatem jest to decyzja, która odciska znaczne piętno w historii naszego życia. Kto wie, może się okazać, że to właśnie a studiach poznałam też swojego przyszłego męża.

Jestem jeszcze młodą osobą i wydaje mi się, że podjęcie decyzji, która będzie miała największe znaczenie w odległej przyszłości jest dopiero przede mną (chodzi mi głównie o zamążpójście).
Jednak na chwilę obecną taką kluczową dla mnie decyzją był wybór kierunku studiów. Taka decyzja skutkuje wykształceniem w nas pewnych cech, które pielęgnowanie towarzyszą nam do końca...

Człowiek podejmuje w życiu wiele decyzji i każda z nich może mieć przełożenie w przyszłości. Myślę jednak, że decyzją, która będzie rzutować (a nawet już rzutuje) na moją przyszłość jest związanie się z drugą, lepszą połówką. Po wielu latach, z każdym dniem, upewniam się coraz bardziej, że wiele w życiu popełniłam błędów, wiele spraw zatraciłam, ale przysięga bycia do końca życia z J. wszystko zmieniła na lepsze i teraz może być już tylko dobrze.

Człowiek podejmuje w życiu wiele decyzji i każda z nich może mieć przełożenie w przyszłości. Myślę jednak, że decyzją, która będzie rzutować (a nawet już rzutuje) na moją przyszłość jest związanie się z drugą, lepszą połówką. Po wielu latach, z każdym dniem, upewniam się coraz bardziej, że wiele w życiu popełniłam błędów, wiele spraw zatraciłam, ale przysięga bycia do końca...

Przeszłość, złe i dobre decyzje. I "co by było gdyby...?"

Gdybym wybrała inną ścieżkę zawodową? Nie posłuchała rady, bym się przekwalifikowała? Czy wówczas nie skończyłabym pod mostem? Czy byłabym zawodowym bezrobotnym? Czy jednak znalazłabym pracę w swoim kierunku? Zawsze nad tym będę się zastanawiać, bo to jest coś, co sprawiło, iż moje życie wygląda jak wygląda.

Gdybym zaś poddała się, przestała walczyć o moje szczęście, czy mogłabym wówczas cieszyć się z tego, co dziś mam?

Czy to, co osiągnęłam zależy tylko ode mnie, od decyzji, które podjęłam. A może taki był mój los zapisany, takie było przeznaczenie, któremu nie mogłam się przeciwstawić?

Przeszłość, złe i dobre decyzje. I "co by było gdyby...?"

Gdybym wybrała inną ścieżkę zawodową? Nie posłuchała rady, bym się przekwalifikowała? Czy wówczas nie skończyłabym pod mostem? Czy byłabym zawodowym bezrobotnym? Czy jednak znalazłabym pracę w swoim kierunku? Zawsze nad tym będę się zastanawiać, bo to jest coś, co sprawiło, iż moje życie wygląda jak wygląda.

Gdybym...

Myślę, że najważniejsza w moim życiu była decyzja o rozpoczęciu studiów prawniczych daleko od rodzinnego domu. Od tego wszystko się zaczęło. Wyprowadziłam się z domu, usamodzielniłam się, zażyłam studenckiego życia. Mieszkałam na stancji u cudownej kobiety, pani Grażynki, od której wiele się nauczyłam. Po studiach ja jej mogłam pomóc, prowadząc łącznie 3 sprawy o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. Na studiach poznałam mojego męża. Zostaliśmy parą pod koniec pierwszego roku. Po zakończeniu pobraliśmy się.
Znalazłam pracę w zawodzie, ale na aplikację nie startowałam. Nie byłoby nas na to stać. Ale to nawet dobrze, ponieważ pracowałam w agencji reklamowej jako prawnik i z czasem zapragnęłam prowadzić projekty, kampanie. Okazało się, że się do tego nadaję, więc zaczęłam rozwijać się w tym kierunku.
W ubiegłym roku urodził się nasz syn. Nasze kochane szczęście. W najbliższą niedzielę będzie chrzest. Pani Grazynka na szczęście dobrze się czuje i będzie z nami w tym pięknym dniu! Już nie może się doczekać, żeby poznać małego Tomcia:)

Myślę, że najważniejsza w moim życiu była decyzja o rozpoczęciu studiów prawniczych daleko od rodzinnego domu. Od tego wszystko się zaczęło. Wyprowadziłam się z domu, usamodzielniłam się, zażyłam studenckiego życia. Mieszkałam na stancji u cudownej kobiety, pani Grażynki, od której wiele się nauczyłam. Po studiach ja jej mogłam pomóc, prowadząc łącznie 3 sprawy o przyznanie...

Decyzja na przyszłość: wybór sali weselnej. Wybieram dziś salę a za półtorej roku okaże się czy to był słuszny wybór. Przecież wspominać ten dzień będę przez wiele lat... Sam ślub jest też tą decyzją, która z dużym prawdopodobieństwem będzie się ciągła za mną przez całe życie. Dziś nie żałuję, a za rok, dwa?

Decyzja na przyszłość: wybór sali weselnej. Wybieram dziś salę a za półtorej roku okaże się czy to był słuszny wybór. Przecież wspominać ten dzień będę przez wiele lat... Sam ślub jest też tą decyzją, która z dużym prawdopodobieństwem będzie się ciągła za mną przez całe życie. Dziś nie żałuję, a za rok, dwa?

Moim najważniejszym życiowym założeniem jest to żeby wszystkiego spróbować, chociaż po trochu. Poznawać zupełnie nieznane mi rzeczy. Nie chcę potem na starość mieć żalu do siebie, że moje życie było nudne.

Moim najważniejszym życiowym założeniem jest to żeby wszystkiego spróbować, chociaż po trochu. Poznawać zupełnie nieznane mi rzeczy. Nie chcę potem na starość mieć żalu do siebie, że moje życie było nudne.

W tym wieku mogę mieć jedynie nadzieję, która sytuacja wpłynie najbardziej na moje życie. Bo nie znam całościowej wizji, nie znam konsekwencji, jakie niosą za sobą podjęte przeze mnie działania, które dopiero realizuję.

Mam jednak nadzieję, że wybór dalszego rozwoju naukowego będzie tym, co poprowadzi mnie w tym kierunku, w którym najbardziej bym chciała.

I jeśli tak, to w wieku 70 lat siądę już w małym domku w górach, zjawiając się w stolicy tylko w wyjątkowych okolicznościach, co jakiś czas zabawiając swoje wnuki książkami i grami karcianymi (oczywiście takimi odpowiednimi dla dzieci!). Że będę w stu procentach spełnioną osobą, z lekko zmęczonym głosem i zmarszczkami, które wystąpiły na mojej twarzy od ciągłego wyglądania znad okularów. Będę zerkać na półkę, na grzbietach kilku książek zobaczę swoje nazwisko i nie będę się już zastanawiać, czy są wystarczająco dobre, nie będę się martwić, że może diagnoza w nich postawiona, prognoza na przyszłość, kompletnie się nie sprawdziła. Będę z nich czerpać jedynie wspomnienia.

A wieczorem zrobię herbatę i dobrą kolację i usiądę z moim mężem przed dobrym serialem, nie rozumiejąc ponowoczesności i rozkoszując się ciszą dawnego świata.

W tym wieku mogę mieć jedynie nadzieję, która sytuacja wpłynie najbardziej na moje życie. Bo nie znam całościowej wizji, nie znam konsekwencji, jakie niosą za sobą podjęte przeze mnie działania, które dopiero realizuję.

Mam jednak nadzieję, że wybór dalszego rozwoju naukowego będzie tym, co poprowadzi mnie w tym kierunku, w którym najbardziej bym chciała.

I jeśli tak, to...

W tym wieku mogę mieć jedynie nadzieję, która sytuacja wpłynie najbardziej na moje życie. Bo nie znam całościowej wizji, nie znam konsekwencji, jakie niosą za sobą podjęte przeze mnie działania, które dopiero realizuję.

Mam jednak nadzieję, że wybór dalszego rozwoju naukowego będzie tym, co poprowadzi mnie w tym kierunku, w którym najbardziej bym chciała.

I jeśli tak, to w wieku 70 lat siądę już w małym domku w górach, zjawiając się w stolicy tylko w wyjątkowych okolicznościach, co jakiś czas zabawiając swoje wnuki książkami i grami karcianymi (oczywiście takimi odpowiednimi dla dzieci!). Że będę w stu procentach spełnioną osobą, z lekko zmęczonym głosem i zmarszczkami, które wystąpiły na mojej twarzy od ciągłego wyglądania znad okularów. Będę zerkać na półkę, na grzbietach kilku książek zobaczę swoje nazwisko i nie będę się już zastanawiać, czy są wystarczająco dobre, nie będę się martwić, że może diagnoza w nich postawiona, prognoza na przyszłość, kompletnie się nie sprawdziła. Będę z nich czerpać jedynie wspomnienia.

A wieczorem zrobię herbatę i dobrą kolację i usiądę z moim mężem przed dobrym serialem, nie rozumiejąc ponowoczesności i rozkoszując się ciszą dawnego świata.

W tym wieku mogę mieć jedynie nadzieję, która sytuacja wpłynie najbardziej na moje życie. Bo nie znam całościowej wizji, nie znam konsekwencji, jakie niosą za sobą podjęte przeze mnie działania, które dopiero realizuję.

Mam jednak nadzieję, że wybór dalszego rozwoju naukowego będzie tym, co poprowadzi mnie w tym kierunku, w którym najbardziej bym chciała.

I jeśli tak, to...

Byłam beztroską studentką żądną wrażeń i ciekawą świata. Zatem kiedy tuż przed końcem roku akademickiego nieoczekiwanie wpadłam na koleżankę, która na co dzień mieszkała w Cambridge, a ta ni stąd ni z owąd zadała mi pytanie: "Nie znasz przypadkiem kogoś, kto chciałby spędzić lato w Anglii? Bo zostawiam tam pokój do wynajęcia...", ja bez zastanowienia ani zająknięcia pomyślałam: "Dlaczego nie miałabym to być ja?", a głośno powiedziałam: "Znam".

Następnego dnia kupiłam bilet na samolot, choć dzień wcześniej lata za granicą nawet nie brałam pod rozwagę.

Pracy sobie wcześniej nie załatwiłam, nikogo tam nie znałam. Miałam tylko ten pokój. I sobie poradziłam.

Niby nic, ale wiem, że gdybym wtedy, jako młoda dziewczyna, nie spróbowała albo - co gorsza - gdybym spróbowała i sobie nie poradziła, nie byłabym dzisiaj tak otwarta na świat. Nie spędziłabym w Anglii kilku kolejnych letnich sezonów. Nie pojechałabym na Erasmusa na Litwę. Nie podróżowałabym sama po Europie. Nie lgnęłabym tak do obcokrajowców, świata, posługiwania się różnymi językami w życiowej praktyce.

Czuję, że gdyby nie tamto przypadkowe spotkanie i decyzja podjęta w trzy sekundy, byłabym dziś innym człowiekiem. W taki oto sposób granice mojego świata zostały otwarte.

Byłam beztroską studentką żądną wrażeń i ciekawą świata. Zatem kiedy tuż przed końcem roku akademickiego nieoczekiwanie wpadłam na koleżankę, która na co dzień mieszkała w Cambridge, a ta ni stąd ni z owąd zadała mi pytanie: "Nie znasz przypadkiem kogoś, kto chciałby spędzić lato w Anglii? Bo zostawiam tam pokój do wynajęcia...", ja bez zastanowienia ani zająknięcia...