Urodziłem się w Jakucji. Tam też poznałem małego chłopca, byłem jego pupilem. Staliśmy się przyjaciółmi.

Kiedy miałem 3 lata, do naszej wioski przyjechali ludzie z Europy. Prowadzili wywiady z mieszkańcami wioski. Byli bardzo mili. Mój pan oddał mnie jednemu z nich.

Miałem już nowego właściciela, miał na imię Max. W stosunku do mnie był nieco szorstki, a ja nigdy go nie rozumiałem.

Wraz z Maxem wyjechałem do jego domu. Wszystko wyglądało inaczej. Moje życie obróciło się o trzysta sześćdziesiąt stopni.
Usiłowałem się tam zaaklimatyzować. Niestety nie zdążyłem tego zrobić.

Ponownie zmieniłem właściciela, teraz należałem do ulicy. Max mnie porzucił.

Od tamtego momentu kręciłem się po targu i czasem dostawałem ochłapy.

Pewnego deszczowego dnia wygłodniały przebiegałem ulicę. Wpadłem na rowerzystę uszkadzając jego rower. Mężczyzna bardzo się zdenerwował. Zaczął mnie uderzać. Nawet nie wiem kiedy przestał ... umarłem.

Przed tym wspominałem najpiękniejsze czasy, kiedy byłem jeszcze szczenięciem i bawiłem się w małej wiosce z Jakuckim chłopcem.

Urodziłem się w Jakucji. Tam też poznałem małego chłopca, byłem jego pupilem. Staliśmy się przyjaciółmi.

Kiedy miałem 3 lata, do naszej wioski przyjechali ludzie z Europy. Prowadzili wywiady z mieszkańcami wioski. Byli bardzo mili. Mój pan oddał mnie jednemu z nich.

Miałem już nowego właściciela, miał na imię Max. W stosunku do mnie był nieco szorstki, a ja nigdy go nie...

Mieszkam w mieście molochu wśród przytłaczających ogromem budynków. Pomiędzy nie wciśnięte są jedynie wąskie przejścia, które sprawiają, że na ich dno nie dociera światło dnia, a budowle zdają się dosięgać nieba. Przemykam się często tymi przejściami w poszukiwaniu jedzenia, ale rzadko można w nich coś znaleźć. Najwięcej pożywienia można wyszukać na wielkich placach pomiędzy gigantycznymi skupiskami wieżowców. Ale tam nie jest bezpiecznie. Wielkie bezwłose, blade monstra z obrzydliwymi mackami polują na mnie i mnie podobnych. Dlatego wychodzimy nocą, by zdobyć pożywienie dla rodziny, dla dzieci. Tak jest i dziś...
Nagły błysk!!! Oślepiająca błyskawica. Wielka słoneczna kula rozświetliła miasto niczym eksplozja jądrowa. Uciekam na oślep, a ze mną dziesiątki innych. Powietrze przeszywa grzmiący, wibrujący dźwięk. Wszystko od niego drga i dygoce, wręcz czuję na ciele jego pulsację.
- JANUSZ!!! Znowu pluskwy się zalęgły pod szafkami kuchennymi! Zrobisz wreszcie coś z tym czy nie?!

Mieszkam w mieście molochu wśród przytłaczających ogromem budynków. Pomiędzy nie wciśnięte są jedynie wąskie przejścia, które sprawiają, że na ich dno nie dociera światło dnia, a budowle zdają się dosięgać nieba. Przemykam się często tymi przejściami w poszukiwaniu jedzenia, ale rzadko można w nich coś znaleźć. Najwięcej pożywienia można wyszukać na wielkich placach...

Mam na imię Dyziu, jestem prawie dwuletnim kocurem.
Codziennie rano robię swojej ludzkiej mamie masaż i mruczę tak głośno jak tylko potrafię! Ona to uwielbia - świadczy o tym drapanie za uchem.
Potem koniecznie muszę sprawdzić co pan robi w łazience i jaką szynkę kładzie sobie na bułki do pracy.
Kiedy pani rano siada do komputera i pracuje, ja muszę odtańczyć swój sławny kawałek: parapet, ściana, sufit, lampa i głośnooooooooooo warczeć, prychać, mrukać, prychać :D Pani się wtedy śmieje i zawsze mi da przekąskę.
Moi ludzie są całkiem w porządku: mam pełno zabawek, drapaki, miseczkę w kolorze zielonym i co ważne mogę z nimi spać w łóżku.
Jedno mnie tylko zastanawia: po co kradną z moich diamentowych piasków moje kupki? :D

Acha, a jako rozrywkę mam zawsze stado gołębi przed oknem. Kiedyś jeszcze z nimi inaczej pogadam - cwaniaki! :P

Mam na imię Dyziu, jestem prawie dwuletnim kocurem.
Codziennie rano robię swojej ludzkiej mamie masaż i mruczę tak głośno jak tylko potrafię! Ona to uwielbia - świadczy o tym drapanie za uchem.
Potem koniecznie muszę sprawdzić co pan robi w łazience i jaką szynkę kładzie sobie na bułki do pracy.
Kiedy pani rano siada do komputera i pracuje, ja muszę odtańczyć swój sławny...

-Chodź tu pieseczku- powiedziała pani smutnym głosem.
„Już idę, chwileczkę.”
Ehh, pani jest zdołowana. Siedzi na kanapie w swojej ulubionej za dużej bluzie, przykryta kocem, a w ręce trzyma kubek z parującym napojem. Nie jest dobrze. Podchodzę do niej i kładę jej łapę na kolanie i patrze jej w oczy. Uśmiecha się. Merdam ogonem, pokazuje jej, że się cieszę.
Pani bywa trudna. Czasami zapomina mnie wyprowadzić, muszę czekać kilka godzin. Nie karmi mnie zawsze o tej samej porze…ale ona mnie kocha. Dużo rozmawiamy, nawet jeśli ona tego nie wie.
-Wskakuj- mówi klepiąc kolana.
„Już Cię przytulę, opowiedz mi co się stało.”
Wskakuje jej na nogi. Kładę się jej na brzuch, wyciągam łapy. Wiem, że pani to lubi. Wspominała mi kiedyś, że dzięki temu nie czuje się taka samotna, pusta. Jakkolwiek dziwnie to zabrzmi, lubi czuć na sobie ciężar ciała.
Czasami mam jej dość. Męczy mnie tym jak chce bym ciągle przy niej siedział...ale czasami i ja to uwielbiam. Czuć jej bliskość. Jesteśmy tylko we dwoje. Samotni.
-Wiesz kochany…-zaczyna mi opowiadać. Głaszcze mnie, to ją uspokaja.
Potrafię wyczuć emocje pani. Kiedy jest szczęśliwa pozwalam sobie na fochy. Jednak jeśli mnie potrzebuje zawsze może na mnie liczyć. Zawsze jej bronię.
KOCHAM JĄ.

-Chodź tu pieseczku- powiedziała pani smutnym głosem.
„Już idę, chwileczkę.”
Ehh, pani jest zdołowana. Siedzi na kanapie w swojej ulubionej za dużej bluzie, przykryta kocem, a w ręce trzyma kubek z parującym napojem. Nie jest dobrze. Podchodzę do niej i kładę jej łapę na kolanie i patrze jej w oczy. Uśmiecha się. Merdam ogonem, pokazuje jej, że się cieszę.
Pani bywa...

- Ty Luśka a co on tak się drze?
- Nie wiem Nelka, wydaje mi się, że to przez te żółte plamy na nowym dywanie. Przegięłyśmy chyba.
- No niech już nie przesadza, nie raz widziałyśmy, że oni też w domu sikają i nie tylko, a jakoś nikt z tego problemu nie robi.
- Tak, ale tym razem chce nas wymeldować z ciepłego domu a zameldować w kojcu z Ragą i Gabi! Mówię Ci, miarka się przebrała…
- Nie dygaj, przecież on zawsze dużo gada. A pamiętasz jak się wprowadziłyśmy do domu, a on mówił do Pani, że nigdy w życiu pies nie będzie spał w łóżku…
- haha no, a teraz nas pierwszy woła do spania :D

- Ty Luśka a co on tak się drze?
- Nie wiem Nelka, wydaje mi się, że to przez te żółte plamy na nowym dywanie. Przegięłyśmy chyba.
- No niech już nie przesadza, nie raz widziałyśmy, że oni też w domu sikają i nie tylko, a jakoś nikt z tego problemu nie robi.
- Tak, ale tym razem chce nas wymeldować z ciepłego domu a zameldować w kojcu z Ragą i Gabi! Mówię Ci, miarka się...

Cały czas siedzę samotnie w tym domu. A gdy wyjdę na spacer, ciągle ta smycz. Atrybut zniewolenia. Nie pozwolą mi decydować o sobie. A gdybym tak wyrwał się i poszedł na randkę? Oni mają miłość partnerską, a ja? A ja mianowicie nie mogę sam z własnej woli znaleźć sobie ukochanej istoty, z którą mógłbym stworzyć rodzinę. Zdarzały się już sytuacje, że próbowali zapoznać mnie z jakąś panną, jednak odczuwałem wtedy niechęć, z resztą nie tylko ja. One też. Nic nie ma na siłę. Miłości nie stworzysz z przymusu. Widziałem już ich miny-moich właścicieli, gdy nie byłem zainteresowany tymi swatkami. Nigdy, przenigdy nie zdołam zaaprobować czegoś takiego. Czy człowiek w ogóle zastanawia się nad tym, co my psy czujemy, gdy nie mamy prawa wyboru własnej miłości? Wy, ludzie sami sobie dobieracie partnerów. My, Wasze pupilki jesteśmy ubezwłasnowolnieni. Przydałoby mi się trochę wolności, a nie ciągła kontrola. Chciałbym stworzyć rodzinę. Mieć dzieci z miłości. Jednakże miłości szczerej, a nie kłamliwej. Przynajmniej bym zostawił jakiś godziwy ślad po sobie na tym świecie. A pamięć o mnie trwałaby dłużej.

Cały czas siedzę samotnie w tym domu. A gdy wyjdę na spacer, ciągle ta smycz. Atrybut zniewolenia. Nie pozwolą mi decydować o sobie. A gdybym tak wyrwał się i poszedł na randkę? Oni mają miłość partnerską, a ja? A ja mianowicie nie mogę sam z własnej woli znaleźć sobie ukochanej istoty, z którą mógłbym stworzyć rodzinę. Zdarzały się już sytuacje, że próbowali zapoznać mnie...

Znów leży na kanapie przed telewizorem, a ja od pół godziny wołam, żeby w końcu otworzyła mi te drzwi! Naprawdę tak trudno zrozumieć, że sam nie dosięgnę klamki? No, NARESZCIE!
- Zimno jest przecież… No idź, jak chcesz.
***
O, chyba usłyszałem lodówkę… Poszła jeść, a ja to co? Też przecież jestem głodny! Nie ma tak dobrze, muszę się przypomnieć, zaraz na pewno coś mi da…
-Ty znowu tutaj? Jadłeś już!
Jadłem, jasne… 2 godziny temu, o co się czepia? Ona też już jadła, hipokrytka … Jestem głodny! GŁODNY!
- Przestań, no już, masz… Matko, co za nieznośny kot…
Bezczelna. Ale szyneczka dobra…
***
Miałem taki piękny sen... Skąd te hałasy, tak wcześnie wróciła? Nie jest sama… A, kojarzę, to ta jej psiapsiółka - lubię ją, wiem, że też ma w domu kota, zawsze czuję zapach tamtego na jej ubraniach.
- O, jest Gustaw! Kici, kici…
Mmm, o tak, głaszcz mnie, głaszcz…
- On ciągle tylko je albo śpi.
No, to moja właścicielka dowaliła – DZIĘKUJĘ BARDZO. Tak się składa, że nie tylko jem albo śpię, gdyby nie ja, to by cię myszy zjadły, jak Popiela! Nie pamiętasz już, ile przyniosłem w zeszłym miesiącu? 4 czy 5 razy musiałaś je ganiać ze szczotką po domu, a ty nie dość że nigdy nie pochwalisz, to jeszcze się nie wiedzieć czemu wkurzasz… Eh, niedoceniony ja…
***
Co to za nowy pomysł, żeby się przede mną zamykać w sypialni?!
- Nie drap!
Nie drap, ciekawe jak inaczej miałem wejść… Rozłożę się tu grzecznie na kołdrze, chyba mnie nie wyrzucisz. O, tak, możesz mnie głaskać.
- Śpij, wariacie…
Mrrr… też cię kocham.

Znów leży na kanapie przed telewizorem, a ja od pół godziny wołam, żeby w końcu otworzyła mi te drzwi! Naprawdę tak trudno zrozumieć, że sam nie dosięgnę klamki? No, NARESZCIE!
- Zimno jest przecież… No idź, jak chcesz.
***
O, chyba usłyszałem lodówkę… Poszła jeść, a ja to co? Też przecież jestem głodny! Nie ma tak dobrze, muszę się przypomnieć, zaraz na pewno coś mi da…
...

Uwielbiam oglądać świat z wysokości. To miejsce odpowiada wysokiej pozycji, którą zajmuję w hierarchii stworzeń – mówi się przecież, że gdyby szczury były większe, to zawładnęłyby światem. Zgadzam się z tym w zupełności; bardzo często sobie to zresztą powtarzam, dumnie siedząc z zadartym ku górze pyszczkiem na ramieniu mojego człowieka. Nie chcąc oczywiście obrażać mojego człowieka, muszę z przykrością (i jednocześnie z pewną dumą) stwierdzić, że beze mnie by sobie nie poradził w tym ich ludzkim padole. Poszliśmy wczoraj na zakupy do osiedlowego sklepu (mimochodem i z kręcącą się w oczku łezką wspomnę, że mój człowiek nie zapomniał kupić mojej ulubionej miodowej kolby do gryzienia). Przy kasie mój człowiek zaczął liczyć pieniądze, którymi miał zapłacić za zakupy. Liczył, liczył i liczył. Doszedłszy do wniosku, że albo ma on ich za mało albo po prostu nie potrafi liczyć, z pełną gracją ześlizgnąłem się z jego ramienia, żeby mu pomóc. W tym momencie kasjerka, która nas obsługiwała, zaczęła przeraźliwie wrzeszczeć. Wrzeszczała i wrzeszczała. Wydaje mi się nawet, że udało jej się wywrzeszczeć przepiękne wysokie C (może powinna spróbować swoich sił jako śpiewaczka operowa?). Kobiety często tak na mnie reagują, jestem przystojny i jednocześnie słodki, a to zabójcza mieszanka.
- Weź pan tego szczura i idź pan stąd!
Mój człowiek posłusznie wziął mnie, zakupy, i wyszedł ze sklepu. Widzicie? Beze mnie by sobie nie poradził – zdążyłem policzyć, że miał jednak za mało pieniędzy.

Uwielbiam oglądać świat z wysokości. To miejsce odpowiada wysokiej pozycji, którą zajmuję w hierarchii stworzeń – mówi się przecież, że gdyby szczury były większe, to zawładnęłyby światem. Zgadzam się z tym w zupełności; bardzo często sobie to zresztą powtarzam, dumnie siedząc z zadartym ku górze pyszczkiem na ramieniu mojego człowieka. Nie chcąc oczywiście obrażać mojego...

Dlaczego ona się znów ubiera? Gdzie idzie? Czy nie wie, że czuję się wtedy samotny? Obserwuję wszystko z mojego ulubionego miejsca, czyli stołu. Mojemu niewolnikowi to się bardzo nie podoba, ale cóż mam to gdzieś. Krząta się, tu spryska czymś szyję, to tam umaluje usta jakąś mazią, to w przelocie podrapie mnie za uszkiem i właśnie teraz gdy jest przy drzwiach zacznie się mono...

- Kochanie moje muszę iść, bądź grzeczny, nie narozrabiaj...no nie patrz tak na mnie, wrócę szybko...no już malutki przestań, ktoś musi zarobić na twoje jedzonko.

Jedzonko, mniam, mniam no już idź idź i kup mi coś. Niewolniku... kocham cię - miau, miauuu... - zamyka drzwi, a ja kładę się w jej ulubionym swetrze, by czuć jej zapach i bliskość...nie taka straszna wredota ze mnie, jak mnie większość maluje. Ja...po prostu...tęsknie.

Dlaczego ona się znów ubiera? Gdzie idzie? Czy nie wie, że czuję się wtedy samotny? Obserwuję wszystko z mojego ulubionego miejsca, czyli stołu. Mojemu niewolnikowi to się bardzo nie podoba, ale cóż mam to gdzieś. Krząta się, tu spryska czymś szyję, to tam umaluje usta jakąś mazią, to w przelocie podrapie mnie za uszkiem i właśnie teraz gdy jest przy drzwiach zacznie się ...

Leżę sobie spokojnie jakiś czas, nie wiem ile. Człowieki jakoś to liczą, ale po co to komu? Nagle słyszę czyjeś kroki na klatce. Od razu podrywam się, wiedząc że to Mój Człowiek. Moje nieudolne próby wydostania się z tego miejsca do Mojego Człowieka zakończyły się, kiedy człowiek próbował otworzyć drzwi. Natychmiast pobiegłam po moją zabawkę, którą moje człowieki nazywają Szczurek. W tej chwili drzwi otwierają się, a w nich stoi Moja Pani. Podbiegam do niej, skaczę, liżę, cieszę się ogromnie! Przecież ona mnie zostawiła! Myślałam, że już nie wróci!
-Cześć Pysiu, na cześć piesku, już, już, dość, koniec.
Jak to dość? Koniec? Wiem! Jedzenie!Jedzenie!Jedzenie!Jedzenie!
-Chcesz coś zjeść?
Po tych słowach rzuciłam się na Mojego Człowieka, po czym szybko podreptałam do mojej miski. No, to za chwilę mogę spać dalej!

Leżę sobie spokojnie jakiś czas, nie wiem ile. Człowieki jakoś to liczą, ale po co to komu? Nagle słyszę czyjeś kroki na klatce. Od razu podrywam się, wiedząc że to Mój Człowiek. Moje nieudolne próby wydostania się z tego miejsca do Mojego Człowieka zakończyły się, kiedy człowiek próbował otworzyć drzwi. Natychmiast pobiegłam po moją zabawkę, którą moje człowieki nazywają...