Nie byłoby niepotrzebnym spięć, ludzie zawsze mówiliby co im leży na sercu, niż to tłamsili. Na pewno więcej byłoby odkrytych miłości, bo teraz ludzie w dzisiejszych czasach mają opory mówić o tym co czują, wyrażają to za pomocą internetu, albo wcale. Mniej byłoby depresji i bólu, bo każdy uwolnił by z siebie ten ciężar i mógł przejść do następnego etapu, a nie tkwić w tym co zostało niedopowiedziane. Na pewno więcej byłoby uśmiechu u zwykłych ludziach na ulicach, bo każdy czułby się lżejszy.

Nie byłoby niepotrzebnym spięć, ludzie zawsze mówiliby co im leży na sercu, niż to tłamsili. Na pewno więcej byłoby odkrytych miłości, bo teraz ludzie w dzisiejszych czasach mają opory mówić o tym co czują, wyrażają to za pomocą internetu, albo wcale. Mniej byłoby depresji i bólu, bo każdy uwolnił by z siebie ten ciężar i mógł przejść do następnego etapu, a nie tkwić w tym...

Dziękuję za taką rzeczywistość!

Dziękuję za taką rzeczywistość!

Nie jestem urodzoną pesymistką, ale każdy chyba wie, że słowa potrafią mocno ranić. A jeśli zostały wypowiedziane w złym momencie i z premedytacją, to nigdy to nie może skończyć się dobrze. Chociaż wiele też zależy od charakteru człowieka. Ludzie wrażliwi nie poradziliby sobie w takim otoczeniu. Zaczęliby zamykać się w sobie, oddalać od znajomych, przyjaciół, bojąc się kolejnej opinii na swój temat bądź tego, co zrobili źle. Wiadomo jednak też, że nie każdy jest zły. Istnieje taka grupa społeczeństwa, która w sposób rozważny i umiejętny potrafi mówić, co im się nie podoba, nie raniąc przy tym nikogo. Wystarczy odpowiedni ton głosu, moment, brak złowrogich emocji. Patrząc jednak na świat, w którym żyjemy, obawiałabym się tej całej szczerości. Bałabym się, że ludzie zaczęliby mówić wszystko o czym pomyśleli, żeby tylko kogoś mniej odpornego psychicznie zrównać z ziemią dla własnej satysfakcji czy też kierując się czymś w stylu „po trupach do celu”. Czasami małe kłamstwo czy też tzw. półprawda może przynieść ulgę dla kogoś, kto tego potrzebuje. Jedno jest pewne. Nigdy nikomu się nie dogodzi.

Nie jestem urodzoną pesymistką, ale każdy chyba wie, że słowa potrafią mocno ranić. A jeśli zostały wypowiedziane w złym momencie i z premedytacją, to nigdy to nie może skończyć się dobrze. Chociaż wiele też zależy od charakteru człowieka. Ludzie wrażliwi nie poradziliby sobie w takim otoczeniu. Zaczęliby zamykać się w sobie, oddalać od znajomych, przyjaciół, bojąc się...

To bardzo trudne pytanie, na które nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Z jednej strony, nikt z nas nie chciałby być okłamywany, ale czy czasami nie warto przemilczeć pewnych spraw?. Świat, w którym ludzie zawsze mówią, co im leży na sercach nie byłby szczęśliwy. Nasza szczerość do bólu mogłaby skrzywdzić i zasmucić inne osoby, nie powiem przecież np. swojej przełożonej, że czegoś nie zrobię, bo mi się nie chce. Następnego dnia musiałabym, zapewnię szukać nowej roboty, nie powiem swojej koleżance z pracy, że jej nie pomogę, bo w przyszłości, kiedy ja będę w potrzebie, ona powie to samo. Mówienie „spadaj” nielubianej osobie, zamiast „dzień dobry” byłoby okropne, w życiu ważna jest przecież życzliwość. Przecież już dziś żyjemy w czasach, gdzie jest pełno hejtu, a osoby o tym piszący usprawiedliwiają się, że opisują tylko swoje zdanie, swoje przemyślenia, i co jest dobrze?, nie sądzę. Oczywiście uważam, że są sytuacje, gdzie trzeba mówić prawdę,np. zdradzana żona na pewno chciałaby znać prawdę, nie chciałaby, aby robiono z niej idiotkę. Świat nie jest czarno-biały, jest w nim również wiele szarości, więc nie można jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie postawione w konkursie. Zastanówmy się, czy chcielibyśmy żyć w świecie całkowitej prawdy, ja na pewno nie.

To bardzo trudne pytanie, na które nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Z jednej strony, nikt z nas nie chciałby być okłamywany, ale czy czasami nie warto przemilczeć pewnych spraw?. Świat, w którym ludzie zawsze mówią, co im leży na sercach nie byłby szczęśliwy. Nasza szczerość do bólu mogłaby skrzywdzić i zasmucić inne osoby, nie powiem przecież np. swojej przełożonej, że...

Niezbyt wesoło. Na pewno nie przyjemnie. Tak, to się wydaje takie szczytne, nigdy nie kłamać, być najlepszym człowiekiem. Medal sobie daj. Naprawdę chcesz powiedzieć swojej zmęczonej i samotnej Babci, że te pierogi to w sumie były okropne i więcej nie masz ochoty jej odwiedzić? Naprawdę chcesz powiedzieć swojej kobiecie, która urodziła ci trójkę dzieci, że tak, jest gruba i obwisła, i już cie nie pociąga? Naprawdę chcesz powiedzieć swojemu pacjentowi, że będzie bolało, będzie rzygał, będzie czuł się jak stara szmata do podłogi, a ta chemia i tak nie wyleczy jego nowotworu? Są kłamstwa i półprawdy, które nie tylko poprawiają humor, ale dają nadzieję, motywację, chęć do życia. Cała prawda i tylko prawda nikomu jeszcze nie pomogła.

Niezbyt wesoło. Na pewno nie przyjemnie. Tak, to się wydaje takie szczytne, nigdy nie kłamać, być najlepszym człowiekiem. Medal sobie daj. Naprawdę chcesz powiedzieć swojej zmęczonej i samotnej Babci, że te pierogi to w sumie były okropne i więcej nie masz ochoty jej odwiedzić? Naprawdę chcesz powiedzieć swojej kobiecie, która urodziła ci trójkę dzieci, że tak, jest gruba i...

Moje Miasteczko 15 kwietnia 20xx
Drogi pamiętniczku
Myślę, że niepotrzebnie wylewałam tyle łez i żali na twoje karteczki. Dziś stała się przedziwna rzecz, o której nawet marzyć nie chciałam! Wygrałam! A ty już doskonale wiesz z kim. Pamiętasz tą dziewczynę non stop mi dokuczającą? Wiecznie słyszałam od niej docinki odnośnie mojego ubioru czy tuszy a przecież wiesz, że mam wagę w normie i to, że ubieram się na czarno o niczym nie świadczy!
No dobrze, otóż dziś widziałam ją na korytarzu, już szła w moją stronę z tym wrednym uśmieszkiem. Jad aż kapał z jej zębów a dookoła jak zwykle zebrał się tłumek gotowy na przedstawienie. Stanęła w tej swojej pozie gwiazdy i… powiedziała, że zazdrości mi ocen w szkole, że nie może znieść moich świetnych kontaktów z rodzicami oraz moich wiernych dwóch przyjaciółek. Z zaskoczenia aż się do niej odezwałam… Chciałam powiedzieć jej coś miłego, w końcu to jednak ona była pokrzywdzona ale zamiast tego powiedziałam jej… Oj pamiętniczku, nie chcesz wiedzieć co wtedy wyrwało się z moich ust.
Później był istny armagedon szkolny. Wszyscy mówili sobie prawdę, co każdy o kim myśli! Uff, całe szczęście, że mam swoje wierne koleżanki, które zawsze mówią mi prawdę niezależnie od tego czy boli czy nie. Przywykłam.
Jutro mam sprawdzian, więc idę się uczyć. Do zobaczenia następnego dnia pamiętniczku o ile będzie jakieś jutro bo to co dzieje się na ulicach… Jestem jednak dobrej myśli. Pa!

Moje Miasteczko 15 kwietnia 20xx
Drogi pamiętniczku
Myślę, że niepotrzebnie wylewałam tyle łez i żali na twoje karteczki. Dziś stała się przedziwna rzecz, o której nawet marzyć nie chciałam! Wygrałam! A ty już doskonale wiesz z kim. Pamiętasz tą dziewczynę non stop mi dokuczającą? Wiecznie słyszałam od niej docinki odnośnie mojego ubioru czy tuszy a przecież wiesz, że mam...

Paradoksalnie byłaby to rzeczywistość cierpienia, niezrozumienia i beznadziei. Co więcej codzienne życie nabrałoby jeszcze większego tempa. Wyobrażacie to sobie? Pierwsze spotkanie z potencjalną ukochaną/nym i jesteście obnażeni ze wszystkich "podkręconych" atutów, czy więc zobaczycie się po raz drugi (mam nadzieję)... Nie wspominając o rozmowach o pracę.

Czy dało by się przetrwać tak bezceremonialne odrzucenie?
- Wiesz, chciałbym/chciałabym Ci coś wyznać, jesteś najlepszą, najpiękniejszą osobą jaką spotkałem/spotkałam w życiu, jesteś powodem dla którego się budzę, nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie. Kocham Cię.
- Ale ja nie odwzajemniam Twoich uczuć, myślałam/łem, że się tylko przyjaźnimy. Ja Cię nie kocham.

Jak ukryć strach?
- Kochanie, jestem w ciąży!!! Będziesz tatą!
- ...
- Nie cieszysz się?
- Nie. Nie jestem na to gotowy.

Zazdrość?
- Mam dla Ciebie wspaniałe wieści, ja i Max się pobieramy!
- Co, jak możesz tak po prostu wziąć ślub z facetem, którego kocham ?

Nasze życie składa się z kłamstw i niedopowiedzeń. Oczywiście najlepiej, gdybyśmy odrzucili te, które mogą kogoś zranić, ale czasem warto przemyśleć czy stuprocentowa prawda nie skrzywdzi kogoś jeszcze bardziej.

Paradoksalnie byłaby to rzeczywistość cierpienia, niezrozumienia i beznadziei. Co więcej codzienne życie nabrałoby jeszcze większego tempa. Wyobrażacie to sobie? Pierwsze spotkanie z potencjalną ukochaną/nym i jesteście obnażeni ze wszystkich "podkręconych" atutów, czy więc zobaczycie się po raz drugi (mam nadzieję)... Nie wspominając o rozmowach o pracę.

Czy dało by się...

Pomysł ciekawy, ale… nie, to absolutnie niemożliwe, żeby się udało na dłuższą metę. Chociaż idea piękna, w baśniowy sposób – gdzie jest jasny podział i wszyscy kibicują tym „dobrym”.
Trzeba sobie twardo powiedzieć i nie wypada się z tym kłócić: kłamstwa, półprawdy, albo zatajanie pewnych rzeczy sprawia, że jako społeczeństwo się jeszcze nie pozabijaliśmy. Zwłaszcza Polacy – naród krewki i skory do bitki – a już nade wszystko przewrażliwiony i pozbawiony zdrowego dystansu.
Ciężko sobie wyobrazić społeczeństwo oparte na prawdzie, bo przepadłaby różnorodność: ludzie podzielili by się na grupki, koterie, gdzie wszyscy myślą to samo i tak samo, jak w stereotypowej Korei. Współpraca w firmach padłaby jak stówa po wypłacie, dyscyplinarki stały się codziennością – bo jak tu nie dokopać kierownikowi, z którym się nie zgadzamy?
W porządku, byłyby plusy: zawody opierające się na społecznym zaufaniu, byłyby wykonywane przez ludzi z powołaniem, którym naprawdę zależy na dobru drugiego człowieka – przykład polityków aż sam się prosi o rozwinięcie, ale lepiej nie będę zaczynał.
A teraz tak szczerze: czy my przypadkiem nie lubimy być czasem trochę oszukiwaniu? Czy musimy koniecznie znać prawdę, nawet jeśli nadepnęłaby na nasze ego, albo poczucie wartości? Ile szkód by wynikło, gdybyśmy nie używali w codziennych sytuacjach drobnego mijania się z prawdą.
Jak we wstępie: to utopijny pomysł, a samo eksperymentowanie z czymś takim przyniosłoby więcej chaosu, niż realnego pożytku.

Pomysł ciekawy, ale… nie, to absolutnie niemożliwe, żeby się udało na dłuższą metę. Chociaż idea piękna, w baśniowy sposób – gdzie jest jasny podział i wszyscy kibicują tym „dobrym”.
Trzeba sobie twardo powiedzieć i nie wypada się z tym kłócić: kłamstwa, półprawdy, albo zatajanie pewnych rzeczy sprawia, że jako społeczeństwo się jeszcze nie pozabijaliśmy. Zwłaszcza Polacy –...

Jeśli rzeczywiście wszyscy mówią wszystkim, co leży im na sercach, myślę- pewnie dość naiwnie- że byłoby to bardzo wygodne i w sumie dobre. O ile łatwiej byłoby znaleźć przyjaciół i odkryć wrogów, o ile łatwiej byłoby bronić się przed złymi z gruntu ludźmi. Gwałciciel z daleka krzyczałby, co pragnie zaraz zrobić. Morderca dawno przed zbrodnią pochwaliłby się swoim planem. Zakładając jednak, że nie jest to aż tak dosłowne i złoczyńcy nie byliby tak skorzy do wykrzykiwania zamiarów, to i tak miło by się żyło w świecie, gdzie rozmawiasz z koleżanką bez obaw, że wszystko wypłynie zanim jeszcze wrócisz do domu. Albo spotykając mężczyznę od razu można by poznać jego zamiary i oszczędzić sobie późniejszego bólu. Podsumowując jestem jak najbardziej za tym pomysłem i zachęcam do mówienia o wszystkim, co mamy w środku, bez owijania i kłamania dla własnego zysku (oczywista). Sama staram się żyć w ten sposób. Nie kłamię, co najwyżej przemilczam, a i to rzadko. Niestety, poznałam bardzo niewiele osób, które cenią moją szczerość. Dlatego apeluję- stwórzmy świat, gdzie mówi się to, co leży nam na sercach!

Jeśli rzeczywiście wszyscy mówią wszystkim, co leży im na sercach, myślę- pewnie dość naiwnie- że byłoby to bardzo wygodne i w sumie dobre. O ile łatwiej byłoby znaleźć przyjaciół i odkryć wrogów, o ile łatwiej byłoby bronić się przed złymi z gruntu ludźmi. Gwałciciel z daleka krzyczałby, co pragnie zaraz zrobić. Morderca dawno przed zbrodnią pochwaliłby się swoim planem....