Według mnie nikt nie docenia tego, co ma. Oczywiście, że może w Polsce nie jest kolorowo, ustrojowi można zarzucić dużo wad, władza też nie jest wysokich lotów, ale to w końcu ojczyzna. Miejsce rodzime. Wyjeżdżając, po pewnym czasie zaczęłabym odczuwać samotność i tęsknotę za rodzina, domem, przyjaciółmi. A najbardziej tęskniłabym za tym, kiedy kasjerka mówi przy kasie "nie mam jak wydać".

Według mnie nikt nie docenia tego, co ma. Oczywiście, że może w Polsce nie jest kolorowo, ustrojowi można zarzucić dużo wad, władza też nie jest wysokich lotów, ale to w końcu ojczyzna. Miejsce rodzime. Wyjeżdżając, po pewnym czasie zaczęłabym odczuwać samotność i tęsknotę za rodzina, domem, przyjaciółmi. A najbardziej tęskniłabym za tym, kiedy kasjerka mówi przy kasie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja kiedyś chciałam wyjechać do USA. Nie miałam ściśle określone, czy to będzie na jakiś czas, czy na zawsze. Niestety z moich planów wyszły nici, bo nie dostałam wizy amerykańskiej. Ta moja próba wyjazdu za Ocean to był taki impuls. Wtedy wydawało mi się, że jestem nieszczęśliwe zakochana i chciałam jak najdalej uciec od tego uczucia. Dziś po latach myślę, że to nie była żadna miłość - po prostu chciałam doświadczyć tego uczucia i coś sobie wmówiłam. Dziś nie chcę nigdzie wyjeżdżać na stałe, ani do USA, ani gdziekolwiek indziej. Ja jestem wychowana w kulturze, języku, literaturze i historii polskiej, ba nawet skończyłam studia historyczne i już bodajże od trzech lat piszę krótsze i dłuższe teksty, które są jakimś wynikiem mojej polskości. Ja jeszcze długo nie napiszę po angielsku tak jak piszę po polsku. Poza tym ja w swojej pracy korzystam np. z zasobów Książnicy Podlaskiej i naprawdę nie wszystko jest w Internecie. Zresztą z gruntu czuję się Polką i język polski w Polsce jest żywy i słyszę go gdziekolwiek pójdę i zagranicą by właśnie brakowało by mi słyszenie go w około. Niemniej uważam, że podróże kształcą i warto poznawać inne kultury, ale tylko przez określony czas, a potem back to home.

Ja kiedyś chciałam wyjechać do USA. Nie miałam ściśle określone, czy to będzie na jakiś czas, czy na zawsze. Niestety z moich planów wyszły nici, bo nie dostałam wizy amerykańskiej. Ta moja próba wyjazdu za Ocean to był taki impuls. Wtedy wydawało mi się, że jestem nieszczęśliwe zakochana i chciałam jak najdalej uciec od tego uczucia. Dziś po latach myślę, że to nie była...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Może nie będę oryginalna, ale na pierwszym miejscu na mojej "liście tęsknoty" umieściłabym rodzinę. Chyba nie umiałabym przejść do porządku dziennego nad tym, że nie mogę w niedzielę zabrać brata na wyścigi konne, że przed wyjściem z domu nie mogę spytać mamy, czy na pewno ta koszula pasuje do spodni, że nie mogę pójść z tatą na ryby, czy posiedzieć z babcią na działce, wśród krzaków pomidorów;) Nie przepadam za rozmowami telefonicznymi, nigdy nie przekonał mnie też skype, więc trudno byłoby mi znaleźć jakieś substytuty codziennych kontaktów z rodziną.
Ale rodzina to nie wszystko. Na drugim miejscu listy znalazł by się chleb. Nigdzie na świecie do tej pory nie jadłam takiego chleba, do jakiego przyzwyczaiłam się przez całe życie. Każdy rodzaj pieczywa, który do tej pory próbowałam za granicą, był jakiś taki... bułkowaty. A przecież nie można w nieskończoność jeść bułek!

Może nie będę oryginalna, ale na pierwszym miejscu na mojej "liście tęsknoty" umieściłabym rodzinę. Chyba nie umiałabym przejść do porządku dziennego nad tym, że nie mogę w niedzielę zabrać brata na wyścigi konne, że przed wyjściem z domu nie mogę spytać mamy, czy na pewno ta koszula pasuje do spodni, że nie mogę pójść z tatą na ryby, czy posiedzieć z babcią na działce,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W czasach, kiedy większośc młodych ludzi wyjeżdża z Polski łatwo mi sobie wyobrazić moją własną historię emigracyjną.
Kiedy więc wyjechałam kuszona łatwym zarobkiem i pięknym życiem bez zmartwień i trosk, na początku czułam się jakbym wygrała na loterii.
Wszytko było nowe, piękne, inne, pociągające. Po dwóch tygodniam nasyciłam się już TYM NOWYM na tyle, że zaczęłam odczuwać smutek i melancholię.
Brak mi było przyjaciół, rozmów pod blokiem, spontanicznych telefonów od znajomych w środku nocy z zapytaniem, czy jestem w domu.
Na próżno szukałam w supermarketach wielkości boiska do piłki nożnej znajomych produktów. Nikt nie słyszał o białym chudym serze,
o prawdziwej kiełbasie bez chemii i chlebie. Tak, zapach polskiego chleba i jego smak to dla mnie prawdziwa magia. Po dłuższym czasie tękskno mi było nawet do znajomej ekspedienki ze sklepu osiedlowego, gdzie prawie codziennie zaglądałam. Odczuwałam ból patrząc na zdjecia szarych, upstrzonych grafitti blokowisk. Tam, gdzie inni widzieli jedynie brzydotę, ja odnajdywałam piękno. Patrzyłam na moje dawno osiedle nie oczami, lecz duszą. Dlatego dostrzegałam te wszytkie pozytywny jak: radość z własnego mieszkania, uśmiechy przyjaciół popijających herbatę u mnie na sofie, pierwszą randkę i pocałunek pod klatką. Nie tylko bryły betonu z niewielkimi wysepkami zieleni, nie tylko ludzi śpieszących się do pracy i wynoszących śmieci do przepełnionych kontenerów, nie tylko właścicieli psów, którzy nigdy nie sprzątali po swoich pupilach.

W czasach, kiedy większośc młodych ludzi wyjeżdża z Polski łatwo mi sobie wyobrazić moją własną historię emigracyjną.
Kiedy więc wyjechałam kuszona łatwym zarobkiem i pięknym życiem bez zmartwień i trosk, na początku czułam się jakbym wygrała na loterii.
Wszytko było nowe, piękne, inne, pociągające. Po dwóch tygodniam nasyciłam się już TYM NOWYM na tyle, że zaczęłam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zdecydowanie rodziny i osób, którym ufam. Bowiem mam też problem, że nie nawiązuje łatwo kontaktów międzyludzkich. Dlatego też wiem, iż nie potrafiłabym zbyt łatwo poznać i zaprzyjaźnić się osobami, których nie znam. Poza tym istnieje jeszcze problem języka. Boję się mówić obcym języku, i ten strach na pewno będzie widoczny. W ogóle wolę rozmawiać z osobami, które znam, lubię i toleruję. Mam swoją grupkę, której bym nie chciała odpuszczać. A raczej oni by ze mną nie pojechali...

Zdecydowanie rodziny i osób, którym ufam. Bowiem mam też problem, że nie nawiązuje łatwo kontaktów międzyludzkich. Dlatego też wiem, iż nie potrafiłabym zbyt łatwo poznać i zaprzyjaźnić się osobami, których nie znam. Poza tym istnieje jeszcze problem języka. Boję się mówić obcym języku, i ten strach na pewno będzie widoczny. W ogóle wolę rozmawiać z osobami, które znam,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wyjechać w nieznane i zacząć wszystko od nowa to niedoścignione marzenie prawie każdego. Rzeczywistość nie rozpieszcza kiedy umierają ideały. Wtedy rozstanie przychodzi nad wyraz łatwo. W prosty sposób zapomina się o tym co nas trzyma, bo pragnienie ucieczki jest niewyobrażalnie podniecające. Można być kim sie tylko zapragnie, więc dlaczego by nie opuścić starych kątów?

Wyjechać w nieznane i zacząć wszystko od nowa to niedoścignione marzenie prawie każdego. Rzeczywistość nie rozpieszcza kiedy umierają ideały. Wtedy rozstanie przychodzi nad wyraz łatwo. W prosty sposób zapomina się o tym co nas trzyma, bo pragnienie ucieczki jest niewyobrażalnie podniecające. Można być kim sie tylko zapragnie, więc dlaczego by nie opuścić starych kątów?

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Myślę, że najbardziej brakowałoby mi moich dwóch młodszych Braci i ojczystego języka. To najbardziej sprawiłoby, że czułabym się w innym kraju obco. Brakowałoby mi tego "czegoś", co mamy tylko tutaj...

Myślę, że najbardziej brakowałoby mi moich dwóch młodszych Braci i ojczystego języka. To najbardziej sprawiłoby, że czułabym się w innym kraju obco. Brakowałoby mi tego "czegoś", co mamy tylko tutaj...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Tęsknota za ojczyzną była powodem do napisania wielu wspaniałych dzieł, nie tylko za czasów stanu wojennego, ale też dużo wcześniej. Powstawały historie przepełnione smutkiem i bezsilnością. Nagły wyjazd byłby powodem ogromnego cierpienia, fizycznego z powodu nieobecności w swoim środowisku, oraz psychicznego będącego skutkiem oddalenia od bliskich i uczuć związanych z ojczyzną. Są to uczucie nie do opisania, ciężko wyrazić w słowach, tak ogromne emocje przepełnione tak wieloma uczuciami. Polska nie jest miejscem idealnym, ale każdy kto tu mieszka ma ludzi, rzeczy miejsca, do których by tęsknił i chciałby wrócić. Tak wielu zginęła by ratować kraj w którym dane jest Polakom żyć, że grzechem było by nie chcieć tu wrócić. Ten kraj jest piękny i szalony, warty każdej ceny.

Tęsknota za ojczyzną była powodem do napisania wielu wspaniałych dzieł, nie tylko za czasów stanu wojennego, ale też dużo wcześniej. Powstawały historie przepełnione smutkiem i bezsilnością. Nagły wyjazd byłby powodem ogromnego cierpienia, fizycznego z powodu nieobecności w swoim środowisku, oraz psychicznego będącego skutkiem oddalenia od bliskich i uczuć związanych z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Do kraju tego,gdzie kruszynę chleba,podnoszą z ziemi przez uszanowanie dla darów Nieba. Tęskno mi Panie..."
Pisał kiedyś Norwid,którego nawiasem mówiąc uwielbiam.
Czy i mnie byłoby tęskno,gdybym musiała żyć daleko od kraju? Na pewno. A czego brakowałoby mi najbardziej? Z pewnością moich bliskich. Bo choć często bywają irytujący,to jednak dziękuję Bogu za to,że są. I że mam ich obok siebie. Brakowałoby mi także naszych potraw. Cóż,jestem raczej tradycjonalistką i do wszelkiego rodzaju kulinarnych nowinek podchodzę raczej sceptycznie. Może to błąd z mojej strony,ale cóż. Taka jestem. Za czym jeszcze bym tęskniła? Za kolorem naszego nieba,zapachem deszczu. Na obczyźnie i niebo inne,i deszcz inaczej pachnie. Tęskniłabym także za naszą Wigilią. Nigdzie nie ma ona takiego klimatu,nie jast tak wzruszająca jak w Polsce.
To wszystko wydaje się mało istotne,ale każdy z tych niby drobiazgów tworzy Polskę. Staje się jej częścią. Tak,chyba za tym bym tęskniła. Za każdą cząstką utraconego kraju.

"Do kraju tego,gdzie kruszynę chleba,podnoszą z ziemi przez uszanowanie dla darów Nieba. Tęskno mi Panie..."
Pisał kiedyś Norwid,którego nawiasem mówiąc uwielbiam.
Czy i mnie byłoby tęskno,gdybym musiała żyć daleko od kraju? Na pewno. A czego brakowałoby mi najbardziej? Z pewnością moich bliskich. Bo choć często bywają irytujący,to jednak dziękuję Bogu za to,że są. I że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej