No nareszcie poszukiwany od kilku dobrze nieprzespanych lat komisarz Alex natrafił na trop bestialskich kradzieży grzybów z pobliskich lasów. Po wielu latach spektakularnych klęsk oraz zasłużonych awansów szef pobliskiego tzw. archiwum G z pomocą 4 zastępów obokleśnictwa oraz 5 straży pożarowych, postanowił skonfrontować się z przeciwnikiem równie przebiegłym jak farbowany zając udający Włocha. Była to pierwsza zorganizowana na taką skalę konferencja prasowa pod kryptonimem „prawy”. Jako pierwszy słowa zabrał komendant Alex znany pod pseudonimem eko-groszek.
-Witam Państwa na konferencji. Postaramy się pokazać wszystkim jak niebywale niebezpiecznym człowiekiem był ksiądz Mateusz.-komisarz Alex spojrzał w głąb publiki.-Panie Księciu Mateuszu. Mam do księdza pytanie.Jak często ksiądz przebywa w lesie?
-To zależy o co komisarz pyta. Przede wszystkim witam się ze wszystkimi słuchaczami a po drugie chciałbym podkreślić iż chodzę do lasu tylko po maślaki.-podkreślił ksiądz Mateusz poprawiając sutannę w kroku.
-Złe pytanie. Gdzie był ksiądz dnia 31.12.16 około 23:45?-zapytał Alex.
-Jak co wieczór układałem córki do snu. Przepraszam znaczy zakonnice. Nie ! Przepraszam, tamtego wieczoru byłem akurat na prawych!Chyba mnie Pan ma!Przyznaję się do winy.
-Nie wydaję mi się aby księdza umiejętności pozwalały na zebranie 55 prawych.
-Tak.To byłem Ja!
-Czy może Pan opisać każdego z nich?
-Oczywiście że nie.
-Chodź część.
-Nie! Ale to ja.
-Wątpię czy ktoś inny jest skłonny przyznać się do winy? - zapytał Alex.- Nie?
-Przeprasza ależ to byłem Ja!.Tylko ja jestem w stanie zebrać tyle prawych!

No nareszcie poszukiwany od kilku dobrze nieprzespanych lat komisarz Alex natrafił na trop bestialskich kradzieży grzybów z pobliskich lasów. Po wielu latach spektakularnych klęsk oraz zasłużonych awansów szef pobliskiego tzw. archiwum G z pomocą 4 zastępów obokleśnictwa oraz 5 straży pożarowych, postanowił skonfrontować się z przeciwnikiem równie przebiegłym jak farbowany...

Bliźniacy oglądali razem telewizję. Pokazywali ofiary napadu. Czternaście osób zginęło, dwie przeżyły.
- James, szukają nas już dwa tygodnie. Może któryś z nas pójdzie się zgłosić?
- Słyszałem, że szuka nas jakiś świeżak. Możliwe, że będzie zabawnie, więc ja się przejdę Finn.
James poszedł do biura detektywistcznego, gdzie pracował detektyw, który deklarował się na znalezienie złoczyńców.
- Dobry - powiedział z uśmiechem.
- Witam, co ana sprowadza?
- To ja dokonałem napadu.
- Podobno osoba lub osoby, które to zrobiły posiadały wąs jak Adolf Hitler.
- Goliłem się, a tu pretensje o to, że nie mam wąsa?
Detektyw się zamyślił i popatrzył na jego buty.
- Podobno ten kto tego dokonał miał opinacze, tak samo jak pan. Przykro mi, ale aresztuję Pana
Finn usłyszał o tym co się stało, na ulicy informacje szybko się rozchodzą. Przyszedł do tego samego biura co jego bliźniak, a za nim wszedł bezpański kot.
- O co chodzi? - zapytał detektyw przeglądając gazetę.
- Chodzi o to, że ja jestem tym, kogo pan poszukuje.
- Proszę, proszę. Wypuśćili pana? Czyli jednak to nie pańska zasługa tego co się stało.
Finn popatrzył na niego zdziwiony, a detektyw przyglądał się dla zwierzęcia, które znalazło swoje miejsce w kącie.
- Zagadka rozwiązana! Ten o to delikwent posiada wąs, taki sam jaki był opisywany. - Wskazał na czarną plamkę pod nosem kota.
Wziął ze sobą zwierzę, a bliźniak poszedł za nim, żeby go nie widział.
- Znowu tu pan? - To był głos detektywa.
Po chwili przy boku Finna znalazł się James.
- Stary, co się stało?
- Powiedział, że jestem niewinny i więcej się tu nie pokazywał.

Bliźniacy oglądali razem telewizję. Pokazywali ofiary napadu. Czternaście osób zginęło, dwie przeżyły.
- James, szukają nas już dwa tygodnie. Może któryś z nas pójdzie się zgłosić?
- Słyszałem, że szuka nas jakiś świeżak. Możliwe, że będzie zabawnie, więc ja się przejdę Finn.
James poszedł do biura detektywistcznego, gdzie pracował detektyw, który deklarował się na...

Pani Halina nie miała zbyt ciekawego życia.To nuda popchnęła ją do przestępstwa. To nuda sprawiła, że kobieta wyszła z domu o świcie, założywszy na twarz czarną kominiarkę. W dłoni dzierżyła szklaną butelkę. Po piętnastu minutach dotarła tam, gdzie chciała dotrzeć. Czując dreszczyk emocji stanęła przed kontenerem, na którym widniał napis "PAPIER", po czym wrzuciła do niego butelkę. Halina dawno nie czuła się tak szczęśliwa.
Kobieta oglądała zdecydowanie za dużo seriali. Wyobrażała sobie najlepszego detektywa w mieście, Jana Kowalskiego, usiłującego odnaleźć sprawcę tej potwornej zbrodni. Jednak gdy minął miesiąc, a mężczyzna nie wpadł na jej ślad, zirytowała się i postanowiła do niego zadzwonić.
Jan: Dzień dobry, dodzwoniła się pani do biura detektywistycznego "ZŁAP MNIE".
Halina: Jestem kryminalistką. Wrzuciłam szklaną butelkę do kontenera z napisem "PAPIER".
Jan: Niech się pani nie wygłupia, mam poważniejsze sprawy na głowie.
Rozłączył się.
Halina wybuchnęła płaczem.

Pani Halina nie miała zbyt ciekawego życia.To nuda popchnęła ją do przestępstwa. To nuda sprawiła, że kobieta wyszła z domu o świcie, założywszy na twarz czarną kominiarkę. W dłoni dzierżyła szklaną butelkę. Po piętnastu minutach dotarła tam, gdzie chciała dotrzeć. Czując dreszczyk emocji stanęła przed kontenerem, na którym widniał napis "PAPIER", po czym wrzuciła do niego...

- Ja do kogoś, kto prowadzi sprawę zabójstwa i kradzieży w sklepie jubilerskim
- Detektyw Iksiński, to ja się tym zajmuję - odparł starszy mężczyzna siedzący za biurkiem
- Czyli dobrze trafiłam...
- Słucham, czy coś pani wiadomo w tej sprawie? - zapytał bez większego zainteresowania detektyw
- To ja zabiłam tę kobietę i ukradłam ten pierścionek...
- Widzę, że nie owija pani w bawełnę, jednak mamy już podejrzanego - podsumował krótko mężczyzna
- Jeszcze raz powtarzam, że to moja sprawka!
- Z całym szacunkiem, jaki miałaby pani cel w tym, żeby przychodzić tu i mówić o tym, że to rzekomo pani uczyniła?
- Chcę się przyznać, bo widzi pan.. Panie detektywie - myślałam, że ten pierścionek przyniesie mi szczęście, narzeczonego. Już w myślach widziałam się na ślubnym kobiercu!
- Tak.. pani mówi dalej - z niedowierzaniem przewrócił oczami
- Jednak minęło już tyle czasu, a nic się w tej kwestii nie zmienia, a mnie męczą wyrzuty sumienia z powodu tej kobiety, której miało tam przecież nie być!
- Jakieś bajki mi tu pani opowiada - odpowiedział ze spokojem w głosie
- Ale to prawda, nie posiadam alibi, mam w posiadaniu filmy z kamer, no i jest jeszcze coś... Wszystko mogę udowodnić.
- Powtarzam raz jeszcze, że mamy już podejrzanego
- To tym bardziej proszę mnie aresztować, bo zamknęliście niewinnego człowieka.
- Proszę stąd wyjść i nie podważać moich kompetencji. Odprowadzę panią - najwidoczniej zirytowany całą tą sytuacją, wyszedł zza biurka, otworzył mi drzwi. Ja w tym momencie podałam mu swoją dłoń, na której lśnił pierścionek, TEN pierścionek. Wtedy dotarło do niego, że się pomylili, a wszystko, co do tej pory mówiłam było prawdą. Mina detektywa była bezcenna.

- Ja do kogoś, kto prowadzi sprawę zabójstwa i kradzieży w sklepie jubilerskim
- Detektyw Iksiński, to ja się tym zajmuję - odparł starszy mężczyzna siedzący za biurkiem
- Czyli dobrze trafiłam...
- Słucham, czy coś pani wiadomo w tej sprawie? - zapytał bez większego zainteresowania detektyw
- To ja zabiłam tę kobietę i ukradłam ten pierścionek...
- Widzę, że nie owija pani...

-Dobry wieczór. Nie za późno na ognisko? Marek. (podaje dłoń)
-A dobry. Albert jestem. To tylko parę drewienek. Zadzwonisz po policję?
-Nie żartuj. Każdy kiedyś kradł drewno na ognisko.
-Dzięki. Mam na pieńku z komisarzem Burkiem. Mamy inne poglądy na temat ostatnich wydarzeń w Sośninie. Wiesz, te ostatnie morderstwa. Zabójca rozłupał czaszki trzem mężczyzną. A ty, co tu robisz tak późno?
-Na ryby przyjechałem, ale skoro tak dobrze nam się rozmawia to może posiedzimy razem i się piwka napijemy?
-Jasne. Chcesz piwo? Stoi tam, przy ławce.
-Tak się składa, że mam w bagażniku siekierę. Przyniosę ją, narąbię drzewa, a potem się napijemy.
*
-Jak miło posiedzieć przy ognisku.
-Bardzo miło. Dobrze, że miałem siekierę. Co prawda jest już stara i zdezelowana, ale potrafi czasem uratować życie, a czasem też odebrać. Widzisz to wyszczerbienie? Słyszałem, że te ostatnie morderstwa zostały wykonane właśnie taką wyszczerbioną siekierą.
-Zaraz, zaraz... One faktycznie... Skąd o tym wiesz?!
-Na prawdę jeszcze się nie domyśliłeś? Ja jestem mordercą.
-Cholerny Burek! Przysłał Cię tu, żeby mnie wrobić! Że niby ja ludziom o śledztwie rozpowiadam! Ale ja nic nie powiem! Zawsze trzymam język za zębami! A teraz wynoś się i przekaż Burkowi, żeby spieprzał!
-Ale ja naprawdę zabiłem ich wszystkich.
-Powiedziałem, zjeżdżaj!
-Dobrze, już dobrze. Zostawię ci siekierę, w razie, gdybyś jej jeszcze potrzebował.
-Precz!
(Jestem wspaniałym detektywem, a ten Burek to łajdak! Nigdy mu się nie uda mnie znieważyć. Nasłał na mnie swojego pachołka! Żałosne. A niech tę siekierę ryby zeżrą! *plusk*)

-Dobry wieczór. Nie za późno na ognisko? Marek. (podaje dłoń)
-A dobry. Albert jestem. To tylko parę drewienek. Zadzwonisz po policję?
-Nie żartuj. Każdy kiedyś kradł drewno na ognisko.
-Dzięki. Mam na pieńku z komisarzem Burkiem. Mamy inne poglądy na temat ostatnich wydarzeń w Sośninie. Wiesz, te ostatnie morderstwa. Zabójca rozłupał czaszki trzem mężczyzną. A ty, co tu...

Rozmawiają dwaj policjanci w pubie przy piwku po służbie:

- Słuchaj, Bolek, jak tam to wasze ciągnące się dochodzenie w sprawie zabójstwa Olgi S.? Macie już coś konkretnego?
- E tam, Stefan, nic nie mamy. Przesłuchaliśmy już wszystkich, którzy mogli mieć coś wspólnego z ofiarą – rodzinę, znajomych, chłopaka, sąsiadów – i nic. Znaleźliśmy dwa przypadki bardzo podobnych morderstw, umorzonych z braku dowodów trzy lata temu. Widać morderca bawi się z nami w kotka i myszkę.
- A nie sądzicie, że to ktoś, kto działał po raz pierwszy?
- No co ty, Stefan, to niemożliwe – to na pewno zawodowiec. Doskonale wie, jak zacierać wszelkie ślady.
- A nie pomyślałeś, że wie jak zacierać ślady, bo to ktoś od nas?
- Jak to od nas? Co masz na myśli? Czyli kto?
- Czyli JA, Boleczku!
- Jak to ty? Nie rozumiem.
- Normalnie, poderwałem ją w barze, zaprosiła mnie do siebie, a potem poszło już szybko. Zatarłem ślady i wyszedłem.
- Ale przecież mówiłeś, że nie było cię wtedy w mieście.
- Mówiłem. Ale cóż, zawsze chciałem wiedzieć, jak to jest znaleźć się po tej drugiej stronie prawa. Widać najciemniej pod latarnią, czyż nie? Od dawna uważałem, że nie nadajesz się do tej roboty. Nie myliłem się. Nie zauważyłbyś mordercy, nawet gdybyś na niego nadepnął. Kto cię zrobił policjantem?

W tym momencie Cienki Bolo wpatruje się w kolegę oczami szeroko otwartymi ze zdumienia.

Rozmawiają dwaj policjanci w pubie przy piwku po służbie:

- Słuchaj, Bolek, jak tam to wasze ciągnące się dochodzenie w sprawie zabójstwa Olgi S.? Macie już coś konkretnego?
- E tam, Stefan, nic nie mamy. Przesłuchaliśmy już wszystkich, którzy mogli mieć coś wspólnego z ofiarą – rodzinę, znajomych, chłopaka, sąsiadów – i nic. Znaleźliśmy dwa przypadki bardzo podobnych...

-To ja zabiłem tę prostytutkę, której ciało znaleźliście w rzece.-słyszę za sobą piskliwy głos. Odwracam się i widzę chudego nastolatka o głowę niższego ode mnie.
-Dziecko, wracaj do domu. Nie mamy czasu na zabawy.-odpieram.
-Ale to ja! Kristen M. to tak naprawdę Kristen Maritssen zamieszkała przy Narrow Street 4. Zarabiała jako prostytutka, by opłacić szkołę młodszej siostrze.
-To twoja znajoma? Wiesz kto mógł ją zamordować?
-Tak, cholera jasna! No przecież mówię, że ja! Czekałem aż mnie znajdziecie. Mnie, najbliższego sąsiada i kumpla, który bywał u niej codziennie. Pomagałem jej siostrze przy lekcjach, Kristen nieraz opowiadała mi o swoich problemach! Dzień po morderstwie w jej domu zaroiło się od policji, ale co? Żaden z tych tępaków nie pomyślał, żeby mnie przesłuchać!
-To jaki miałbyś powód, by zabijać swoją sąsiadkę?
-Nie znasz kobieto życia. Odrzuciła mnie! Spotykała się z facetami, którzy traktowali ją jak przedmiot, a swojego
powiernika olała! Poszliśmy nad rzekę. Wyjawiłem jej, co naprawdę do niej czuję, a ona...zaczęła się śmiać!-W głosie chłopaka słychać było złość.- Wstała, ja złapałem ją za kark i pchnąłem na ziemię. Uderzyła się. Nie planowałem tego. Zresztą, po tym jak mnie potraktowała, zasłużyła na taki los. Przyznałem się, więc dawajcie kajdanki, odczytajcie mi moje prawa i marsz do celi. Ułatwię wam sprawę, bo mam już dość czekania aż połączycie wszystkie elementy układanki.-To powiedziawszy, Thomas W. został oficjalnie aresztowany pod zarzutem zabójstwa Kristen Maritssen.
Muszę przyznać, że takiego finału w swojej karierze jeszcze nie przeżyłam.

-To ja zabiłem tę prostytutkę, której ciało znaleźliście w rzece.-słyszę za sobą piskliwy głos. Odwracam się i widzę chudego nastolatka o głowę niższego ode mnie.
-Dziecko, wracaj do domu. Nie mamy czasu na zabawy.-odpieram.
-Ale to ja! Kristen M. to tak naprawdę Kristen Maritssen zamieszkała przy Narrow Street 4. Zarabiała jako prostytutka, by opłacić szkołę młodszej...

Mijał tydzień od czasu, gdy w hotelowym pokoju zabił tą piękną, sławną modelkę. Kusiły go nagłówki w gazetach, komunikaty w mediach. Myśl o trwającym policyjnym pościgu ekscytowała go. Marzył o sławie na miarę Kuby Rozpruwacza. Chciał być złapany, chciał aby świat o nim usłyszał i by ludzie na wspomnienie jego imienia odczuwali głęboki strach.
Tymczasem nic takiego się nie działo. Sfrustrowany, postanowił sam oddać się w ręce policji i zgłosić do tego kretyna komisarza Pytko.
Siedział na komisariacie już dobrą godzinę.
- Komisarzu, na Boga! Piąty raz tłumaczę, że to mnie szukacie, że to ja jestem tym typem spod ciemnej gwiazdy! Zabiłem ją!
- Zabiłeś, mówisz?!
- No nareszcie! - Tak! Tak! Tak! To moja wina! Proszę mnie aresztować! – mężczyzna wyciągnął za siebie ręce, odsłaniając nadgarstki. - Na pewno macie tu jakieś wolne kajdanki.
- Hola, hola! Nie tak prędko! – komisarz pacnął go po dłoniach, by schował ręce. - Czy masz na to jakieś dowody? Bez dowodów nie mamy o czym gadać.
- Dowody? Mnóstwo śladów zostawiłem celowo w hotelu! Odciski palców, włosy, ślady butów! List! Nawet list do was, barany napisałem! Nic nie znaleźliście?!
-Niee – pokręcił głową Pytko - przed przyjściem kazaliśmy pokojówce posprzątać pokój, przecież nie będę w brudzie pracował, jestem alergikiem!

Masz ci! Co za jełop ostatni! A ja?! Wyobrażałem sobie, że może sam Herkules Poirot będzie mnie ścigał!? Głupiec ze mnie! – Załamał się, nadzieja w nim umarła.
Nie zastanawiając się dłużej wyciągnął pistolet i przytknął go sobie do skroni, żal mu tylko było pięknego dywanu w gabinecie i niedoszłej sławy! Strzelił.

Mijał tydzień od czasu, gdy w hotelowym pokoju zabił tą piękną, sławną modelkę. Kusiły go nagłówki w gazetach, komunikaty w mediach. Myśl o trwającym policyjnym pościgu ekscytowała go. Marzył o sławie na miarę Kuby Rozpruwacza. Chciał być złapany, chciał aby świat o nim usłyszał i by ludzie na wspomnienie jego imienia odczuwali głęboki strach.
Tymczasem nic takiego się nie...

Usiadłem na mojej zdezelowanej kanapie, której od dawna nie mogłem wymienić na nową. Moje całe życie było do dupy. Tak jak ludzie. Właśnie jest u mnie jeden taki mędrek, który twierdzi, że zabił Smitha i właśnie go szukam. Boże, przecież nie jestem tak głupi, aby w to uwierzyć.
- Ale to naprawdę ja. Dlaczego pan mi nie wierzy?
- Miałem na studiach taki przedmiot jak psychologia i widzę to w pana oczach. Zwężają się i nie patrzą się w moje. Ja to wiem.
- Słabe były te pana studia.
- Może. Ale sprawcę to ja wyczuwam na kilometr. Mam myśliwski węch, a teraz nic nie czuję, a psik! – powiedziałem, wycierając swój grypowy katar w chusteczkę.
- Mam pomysł. Zawrzyjmy umowę. Pan zgłosi mnie na policję. Wszyscy będą szczęśliwi. To naprawdę ma sens!
- Jak to mówią, każdy bezsens ma jakiś sens. Słucham, zatem.
- Ostatnio widziałem reportaż w telewizji, gdzie pokazywali luksus życia więźniów i sobie myślę: kurczę, może mógłbym się wyrwać z tej meliny i doznać szczęścia! Wyszedłem z domu i w parku spotkałem jakiegoś faceta, normalny jak każdy. To go zabiłem. Myślałem, że mnie szybko złapią, bo to tuż obok kamery monitoringu było. Ale zawiódł mnie pan. Byłem zły, zirytowany, popadałem w depresję i powiedziałem sobie: dość. I oto jestem. Niech mnie pan teraz uratuje.
Zacząłem intensywnie myśleć, czy ta gorączka nie odebrała mi umysłu. Ale nie, faktycznie zapomniałem o kamerach. No cóż, jak chodziłem na studia, to jeszcze nie było takiego sprzętu. Skąd miałem wiedzieć?
- Zgoda – powiedziałem, myśląc o nowej, mięciutkiej kanapie, którą kupię za pieniądze za rozwiązanie tej zagadki.

Usiadłem na mojej zdezelowanej kanapie, której od dawna nie mogłem wymienić na nową. Moje całe życie było do dupy. Tak jak ludzie. Właśnie jest u mnie jeden taki mędrek, który twierdzi, że zabił Smitha i właśnie go szukam. Boże, przecież nie jestem tak głupi, aby w to uwierzyć.
- Ale to naprawdę ja. Dlaczego pan mi nie wierzy?
- Miałem na studiach taki przedmiot jak...

- To ja.
Detektyw Fred zamrugał parę razy i spojrzał na mężczyznę, który właśnie wszedł bez pukania do jego biura i zasiadł na krześle przed nim jakby nigdy nic. Rozsiadł się wygodnie i zaczął się rozglądać po pomieszczeniu.
- Spodziewałem się, że będzie tu pełno... papierów.
- Jestem pedantem - odpowiedział, nie wiedząc czemu się zwierza ze swojej chorej mani, czystości - Ekhem! - udawał, że kaszlnął - Kim pan jest? I co pan tu robi?
- Mówiłem już - machnął dłonią - Nie lubię się dwa razy powtarzać.
Detektyw, wciąż wpatrywał się w nieznajomego, nie wiedząc co powiedzieć.
- Ech... Naprawdę, muszę wyjaśniać - wstał i podszedł do tablicy, z której zerwał zdjęcie. Wyciągnął je przed twarz mężczyzny - To ja.
Przyglądnął się mężczyźnie i zdjęciu, na którym było zdjęcie mężczyzny w kapturze, przechadzającego się po ulicy, na której znaleziono zwłoki.
- To mój tatuaż - pokazał szyję, na której był tatuaż skorpiona, i wskazał na zdjęciu.
- Taki tatuaż, może mieć z 400 osób w tym mieście.
- Głupi jesteś czy co?
- Słucham?!
- Zgłaszam się do Ciebie dobrowolnie, bo wy młotki nie potraficie od pół roku, mnie nawet namierzyć. Od słuchania tych bredni w telewizji z waszym udziałem, rzygać mi się chcę. Tak trudno zrozumieć dwa proste słowa? Przeliteruję jak nie rozumiesz. T-O J-A!
Zatkało go.
- Zakujesz mnie, wreszcie? Czy może nalejesz mi kawy?
- Skąd mam wiedzieć niby, że to ty?
- Najpierw zepchnąłem ją ze schodów, potem ułożyłem zdjęcia wokół jej głowy, które zdążyłem zrobić, śledząc ją w ciągu paru tygodni, scyzorykiem napisałem swoje inicjały "M.S." od Marka Szumilas na jej lewym i prawym nadgarstku, a na koniec uciąłem jej pukiel włosów, które - wyciągnął zawiniątko z kieszeni i rozpakował pokazując związany pukiel włosów - mam przy sobie. Czy to nie wystarczający dowód? - rzucił w stronę detektywa, który złapał je w obie dłonie.
- Fred! - drzwi otworzyły się a za nim stał gościu, z dżojstikiem do gier w ręce - Gramy w LOLA?
- Pewnie! - detektyw wstał i już miał wychodzić gdy przypomniał sobie o mężczyźnie w pokoju - Wrócę... do około godziny! - zatrzasnął drzwi.
Złoczyńca załamał ręce i opadł na krzesło.
- Tell me why?

- To ja.
Detektyw Fred zamrugał parę razy i spojrzał na mężczyznę, który właśnie wszedł bez pukania do jego biura i zasiadł na krześle przed nim jakby nigdy nic. Rozsiadł się wygodnie i zaczął się rozglądać po pomieszczeniu.
- Spodziewałem się, że będzie tu pełno... papierów.
- Jestem pedantem - odpowiedział, nie wiedząc czemu się zwierza ze swojej chorej mani, czystości -...