Być może jestem tradycjonalistą,ale muza sama przychodzi do mnie. Są to szczególne momenty, bardzo trudne do wyjaśnienia. Nagle świat staje a ja zostaję ,,przesunięty''. Tak jakby świat był stworzony z kostek Rubika, a ja jestem jedną z nich. Wszystko co wydawało się uporządkowane, a przez to nudne, przesuwam się w jednej chwili. Rzeczywistość burzy się i nie przypomina niczego, co spotkałem wcześniej.
Jednocześnie stoję w oku cyklonu, z nieruchomego punktu oglądam zmiany. Pozwala mi to zadziwić ,,nieświadomych'' ludzi. Ukazuje im, że świat może, a nawet był, całkiem inny. Wszystko jest takie zaskakujące! Jednak to nie wszystko. Wyciągam ręce i sam układam kolorowe ściany, które wydawały się niezmiennym więzieniem. Nowe barwy mieszają się i tworzą żywą mozaikę. Pokazuję to innym, pozostawiam ślad. Jeżeli spróbują, nawet nie śmiało, postawić pierwszy krok do zmiany, to z pewnością ożyją. Co wtedy?
Wtedy słyszę dźwięk trzaskanego szkła, który roznosi się wszędzie. Okazuje się, że moja własna kostka żyje wewnątrz większa. Większa znajduje się wewnątrz kolejnej, o wiele bardziej skomplikowanej. Wielki mechanizm, nieustających zmian i kolorów. Jak tego nie opisywać? Wtedy nie można milczeć, sam ruch zmusza do działania. Wpleceni w wir zmian, tworzymy nowe spectrum, nowe barwy. Czy chcemy, czy nie, sami układamy rzeczywistość. To jest pisanie, to moment oświecenia. Bez niego nie ma życia.

Być może jestem tradycjonalistą,ale muza sama przychodzi do mnie. Są to szczególne momenty, bardzo trudne do wyjaśnienia. Nagle świat staje a ja zostaję ,,przesunięty''. Tak jakby świat był stworzony z kostek Rubika, a ja jestem jedną z nich. Wszystko co wydawało się uporządkowane, a przez to nudne, przesuwam się w jednej chwili. Rzeczywistość burzy się i nie przypomina...

Wystarczy, że spojrzę na uśmiech mojego małego synka i już wiem, że mogę napisać najpiękniejszy poemat o miłości. W oczach małego Doriana mogę dostrzec najczystszą miłość jaka istnieje i to ona mnie pcha to pióra i papieru. W końcu nie od dziś wiadomo, że miłość dziecka do matki to najpiękniejsze znane nam zjawisko.

Wystarczy, że spojrzę na uśmiech mojego małego synka i już wiem, że mogę napisać najpiękniejszy poemat o miłości. W oczach małego Doriana mogę dostrzec najczystszą miłość jaka istnieje i to ona mnie pcha to pióra i papieru. W końcu nie od dziś wiadomo, że miłość dziecka do matki to najpiękniejsze znane nam zjawisko.

Myślę, że nigdy do końca się z tym nie pogodziłam, ale prawdziwą inspiracją do tworzenia jest dla mnie... Smutek. Żal. Złość. Tak, tak, wiem - same negatywne uczucia. Ale czy pisanie poematu o pięknie spadającego liścia można porównać do wiersza, który aż targa emocjami, opowiadając o niespełnionej miłości? Łatwiej tworzyć obrazy, muzykę, teksty będąc w jakimś stopniu nieszczęśliwym - wyrzucasz to z siebie, a efekt jest szczery i autentyczny. I chociaż może wydawać się to bardzo pesymistycznym myśleniem, to w rzeczywistości otrzymujemy z niego ogromną ulgę - wyrzucamy z siebie to wszystko, a rezultat często okazuje się oszałamiający. O to właśnie chodzi - uczynić z naszego bólu coś pięknego.

Myślę, że nigdy do końca się z tym nie pogodziłam, ale prawdziwą inspiracją do tworzenia jest dla mnie... Smutek. Żal. Złość. Tak, tak, wiem - same negatywne uczucia. Ale czy pisanie poematu o pięknie spadającego liścia można porównać do wiersza, który aż targa emocjami, opowiadając o niespełnionej miłości? Łatwiej tworzyć obrazy, muzykę, teksty będąc w jakimś stopniu...

Moim natchnieniem zwykle jest jego uśmiech, chodź to takie banalne, mówić, że jest moją muzą. Że jest inspiracją, kiedy budzi mnie rano pocałunkiem, kiedy robi mi kawę na śniadanie i nie zapomina o mleku. Kiedy przypomina mi o śniadaniu i opowiada mi o tym jak bardzo mnie kocha. Jest moim największym natchnieniem, kiedy się o mnie martwi i zbiera mnie z ziemi, kiedy się rozpadam. Sprawia, że chcę być kimś. Że chcę pisać.

Moim natchnieniem zwykle jest jego uśmiech, chodź to takie banalne, mówić, że jest moją muzą. Że jest inspiracją, kiedy budzi mnie rano pocałunkiem, kiedy robi mi kawę na śniadanie i nie zapomina o mleku. Kiedy przypomina mi o śniadaniu i opowiada mi o tym jak bardzo mnie kocha. Jest moim największym natchnieniem, kiedy się o mnie martwi i zbiera mnie z ziemi, kiedy się...

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

mikser
AminaSara
malaikatyang
KaroWena
katmaz

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

mikser
AminaSara
malaikatyang
KaroWena
katmaz

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Zazwyczaj chodzi o jakiś sprzyjający układ - doskonałą konfigurację kilku jakości. Moja Muza jest chwilą.
Nałożenie się aktualnego stanu myśli na dziwny porządek rozmowy obcych ludzi w autobusie. Nagły intensywny kontakt wzrokowy podkreślony miękkim światłem padajacym na przeźroczystą teraz tęczówkę nieznajomego. Niepokojący dźwięk nierealnie oplątujący zwyczajne zdarzenie. Kontrast lub właśnie idealne dopasowanie bodżców.
Lubię momenty. Takie, które mogę odebrać wieloma zmysłami i nadpisać na nich warstwę myśli. Często banalnych, lecz przecież moich i dojrzewających. Bycie zainspirowanym jest wrażliwością. Artystą można być przez chwilę - dokładnie tę, gdy impuls elektryczny w naszej głowie połączy obrazy i wysnuje z nich refleksje lub chociaż chwilowy zachwyt. Ułamek dluższe uderzenie serca zwiastujące inspirację.

Zazwyczaj chodzi o jakiś sprzyjający układ - doskonałą konfigurację kilku jakości. Moja Muza jest chwilą.
Nałożenie się aktualnego stanu myśli na dziwny porządek rozmowy obcych ludzi w autobusie. Nagły intensywny kontakt wzrokowy podkreślony miękkim światłem padajacym na przeźroczystą teraz tęczówkę nieznajomego. Niepokojący dźwięk nierealnie oplątujący zwyczajne...

Może to zabrzmi trywialnie ale moją największą inspiracją są ludzie. Osoby, które znam od lat albo takie spotkane przypadkiem. Czasem natchnieniem jest podsłuchana rozmowa a czasem zwykłe spojrzenie na osobę obok. Często patrząc na kogoś zastanawiam się kim ona jest, jaka jest jej historia albo poprostu czy jest ona szczęśliwa. To stanowi moją największą inspirację.

Może to zabrzmi trywialnie ale moją największą inspiracją są ludzie. Osoby, które znam od lat albo takie spotkane przypadkiem. Czasem natchnieniem jest podsłuchana rozmowa a czasem zwykłe spojrzenie na osobę obok. Często patrząc na kogoś zastanawiam się kim ona jest, jaka jest jej historia albo poprostu czy jest ona szczęśliwa. To stanowi moją największą inspirację.

Moja muza nachodzi mnie wieczorami. Jest bardzo kapryśna i lubi się spóźniać, ale jestem w stanie jej to wybaczyć, bo sprzyja nie tylko inwencji twórczej, ale też wszystkiemu, co miłe mojemu sercu.
Co musi się stać, żeby mnie nawiedziła?
Otóż wszystko zaczyna się, kiedy przychodzę z pracy...
„Tata, wróciłeś!”, słyszę od progu i ledwo zdejmuję buty. „A kupiłeś marchewkę?”, krzyczy żona, która też dopiero wróciła z pracy. No tak, marchewka... - znowu zakładam buty. „Tatuś, a zabierz ze sobą nas!” Nigdy w życiu. „Tatuś, no zabierz!”. Dobra, wsiadamy do auta. W sklepie piekło. Dzieci obrabowały dwie staruszki pobierając myto za przejście na mrożonki. Nie będzie więcej Gry o tron. W domu „co tak długo, obiad stygnie”. Jemy. Dzieci obrzucają się jedzeniem. „Widziałeś naszego sąsiada leśnika?” pyta żona. „Naleśnika? Jemy naleśniki!”. Świetnie, teraz robię naleśniki na deser. Siadam po obiedzie. „Mamy troszkę sprzątania. Dzieci zachlapały ściany. Jest okazja, żeby pomalować.” Ok, maluję ściany. „Tata, pobaw się z nami!” Ok, zakładam kostium King Konga. Szkoda, że dzieci są samolotami. „Kochanie, pomóż mi wybrać skarpetki.” Ok, przeglądamy skarpetki w internecie. Nadchodzi dwudziesta druga. Wrzucamy dzieci do łóżek. Szantażuję je, że jak nie zasną to nie przyjdzie po nie T-rex. Chcą być zjedzone przez T-rexa. (Nie będzie więcej klasyki filmowej). Żona zmęczona kładzie się spać. „Zaraz do ciebie dołączę”.
A ja tymczasem idę do siebie i tworzę. Bo najlepszą weną zawsze jest spokój.

Moja muza nachodzi mnie wieczorami. Jest bardzo kapryśna i lubi się spóźniać, ale jestem w stanie jej to wybaczyć, bo sprzyja nie tylko inwencji twórczej, ale też wszystkiemu, co miłe mojemu sercu.
Co musi się stać, żeby mnie nawiedziła?
Otóż wszystko zaczyna się, kiedy przychodzę z pracy...
„Tata, wróciłeś!”, słyszę od progu i ledwo zdejmuję buty. „A kupiłeś marchewkę?”,...

Moją inspiracją jest powietrze. To trochę śmieszne, że na niego nie zwracamy uwagi. To dzięki niemu żyjemy. I chyba każdy wie, co oznaczy wyrażenie: Traktować kogoś, jak powietrze. Tylko, że to powietrze umożliwia nam oddychania, a ono z kolei życie. Powietrze jest inspirującą rzeczą, bo go nie widać, nie słychać, nie czuć. Jest niewidzialne i nikt o nim nie myśli. Może być tak naprawdę czymkolwiek i kimkolwiek, a i tak zostanie, potocznie mówiąc, olany. To jednak powietrze daje nam życie. I to jest w nim takie inspirujące, jego złożoność, jego życie. Inspirując się powietrzem stworzyłam wiele postaci, które (mam nadzieję) na zawsze zapadną w pamięć. Ćwicząc bycie świadomym powietrze, stworzyłam światy i wymyśliłam sytuacje, które moim zdaniem były głębokie, niebanalne, inne i takie, które potrafiły zmienić życie.
Moja rada: Szukajmy pomysłów w tym, w czym myślimy, że noc nie ma, bo tak naprawdę to właśnie tam są bogactwa

Moją inspiracją jest powietrze. To trochę śmieszne, że na niego nie zwracamy uwagi. To dzięki niemu żyjemy. I chyba każdy wie, co oznaczy wyrażenie: Traktować kogoś, jak powietrze. Tylko, że to powietrze umożliwia nam oddychania, a ono z kolei życie. Powietrze jest inspirującą rzeczą, bo go nie widać, nie słychać, nie czuć. Jest niewidzialne i nikt o nim nie myśli. Może być...

Nie inspirują mnie krajobrazy. Często, gdy widzę coś zapierającego dech w piersiach, nie mam odwagi zepsuć tego słowami i mam za złe osobom, które rzucają jakąś błahą uwagą w rodzaju "łał, ale pięknie". Nie umiem pisać o przestrzeni ani o czymś tak ulotnym jak gra słońca na liściach drzew.
Inspirują mnie słowa. Emocje w nich zamknięte. Rozmowy. Czasem jedno zdanie, usłyszane przypadkiem albo zaczerpnięte z jakiejś rozmowy nie daje mi spokoju. Kiełkuje we mnie, obrasta słowami, znaczeniami, kontekstem i... puf. Czuję to zabawne "podrażnienie umysłu", które zmusza mnie do sięgnięcia po kartkę i długopis.
Podobnie jest z mitologią i legendami, które oglądam z różnych stron, obwąchuję, ostukuję, by w końcu wyciągnąć z nich esencję albo przerobić je na swoją modłę.
Inspirują mnie ludzie i słowa, zawarta w nich mądrość i znaczenie. Natura jest dla mnie czymś niepojętym i nawet nie próbuję objąć jej rozumem.

Nie inspirują mnie krajobrazy. Często, gdy widzę coś zapierającego dech w piersiach, nie mam odwagi zepsuć tego słowami i mam za złe osobom, które rzucają jakąś błahą uwagą w rodzaju "łał, ale pięknie". Nie umiem pisać o przestrzeni ani o czymś tak ulotnym jak gra słońca na liściach drzew.
Inspirują mnie słowa. Emocje w nich zamknięte. Rozmowy. Czasem jedno zdanie,...