Zmiana pojawiła się w moim życiu stopniowo. Drogą ewolucji a nie rewolucji. Dziś, mając 33 lata i będąc mamą dwójki dzieci uważam się za szczęśliwszą niż byłam kiedykolwiek przedtem i czuję jakby w mojej głowie nagle otworzyły się dziesiątki zamkniętych wcześniej klapek. Wiele z nich sama kiedyś zamknęłam i wydawało mi się, że na zawsze. Bardzo się ograniczałam w swoich poczynaniach. Zmieniałam jedną nielubianą pracę na kolejną, bo przecież nie nadaję się pewnie do tego, co chciałabym naprawdę robić. Nie ujawniałam swoich poglądów, bo kogo one tak naprawdę interesują. Nie wychodziłam z inicjatywą, bo po co komu inicjatywa tak nieznaczącej osoby. Żyłam po omacku, niezadowolona i wciąż zastanawiając się jaki jest cel mojego istnienia, właśnie teraz i tu.

To była długa droga. Wiele przeczytanych mądrych książek, wiele wysłuchanych nagrań, wielu inspirujących ludzi, którzy zaczęli pojawiać się w moim życiu kiedy byłam wreszcie gotowa na to, żeby się od nich uczyć. Stworzenie mapy marzeń. Wyznaczanie sobie kolejnych celów na drodze do zmiany.

W końcu mam odwagę by być sobą. Mam poczucie sprawczości zamiast pozwalania by inni zagospodarowywali moje zasoby. Poczucie, że zaczęłam w końcu kształtować swoje życie zgodnie z własną wizją i życiową misją, którą chciałabym wypełnić i wreszcie wiem co nią jest! Wstaję codziennie z uśmiechem. Codziennie robię też kolejny mały krok do wymarzonego życia i w końcu wiem, że takie życie jest osiągalne, również dla mnie. Mimo ograniczeń i przeszkód, jakie sama sobie stawiałam przez lata. Usuwam kolejne bariery, które kiedyś zbudowałam. W końcu wiem po co istnieję. Jest pięknie. I wiem, że zawdzięczam to głównie mojej gotowości do zmiany swojego nastawienia i wytrwałej pracy nad sobą. A to, że samodoskonalenie, dojrzewanie i w rezultacie zmiany to procesy trwające całe życie tylko mnie cieszy bo chcę u schyłku życia móc pomyśleć- tak, zrobiłam wszystko, żeby rozwinąć swój pełny potencjał, jakim obdarował mnie Bóg. Moje życie miało znaczenie. Tworzyłam, inspirowałam, pomagałam, coś dla kogoś znaczyłam. Odcisnęłam tutaj swoje ślady.

Zmiana pojawiła się w moim życiu stopniowo. Drogą ewolucji a nie rewolucji. Dziś, mając 33 lata i będąc mamą dwójki dzieci uważam się za szczęśliwszą niż byłam kiedykolwiek przedtem i czuję jakby w mojej głowie nagle otworzyły się dziesiątki zamkniętych wcześniej klapek. Wiele z nich sama kiedyś zamknęłam i wydawało mi się, że na zawsze. Bardzo się ograniczałam w swoich...

Udało mi się zmienić siebie w drodze do zdobycia marzeń. Trudna droga nauczyła mnie śmiałości i większej otwartości na otaczający mnie świat. Nauczyła mnie również zachowania pewnej dozy nieufności i ostrożności.

Udało mi się zmienić siebie w drodze do zdobycia marzeń. Trudna droga nauczyła mnie śmiałości i większej otwartości na otaczający mnie świat. Nauczyła mnie również zachowania pewnej dozy nieufności i ostrożności.

Tak,do zmiany trzeba dojrzeć.Może i nie doprowadziła mnie do euforycznego szczęścia ale pokazałam,że jestem gotowa na kolejny krok,zupełnie sama ,bez podania pomocnej dłoni,bez słów,które czasem sprawiały ból.
Zdałam maturę i trzeba było podjąć kolejny krok w dorosłość.Moim marzeniem zawsze była archeologia,przygotowywałam rodziców na to,że to jest to co chcę robić.Widziałam tylko uśmieszki i słowa,które bolały bardzo długo.W końcu gdy miałam złożyć papiery ojciec powiedział,ze jeśli złożę je mogę szukać sobie mieszkania ,skoro chcę być archeologiem to na pewno gdzieś znajdę.Te słowa uderzyły mnie jak obuchem,nie mogłam zrozumieć dlaczego?Bez żadnych perspektyw na jakąkolwiek pracę porzuciłam swoje marzenia.Siedziałam bez celu w domu.W ręce moje w końcu wpadła gazeta z ogłoszeniem o nabór chętnych na wolontariat do wyjazdu do opieki nad starszymi osobami w Niemczech.Znajomość języka nie była potrzebna a koszty pokrywała firma.Musiałam jedynie mieć na początek jakieś kieszonkowe.Miałam miesiąc czasu na załatwienie formalności.Udało się gdzieś po znajomości załapałam pracę.Tydzień przed wyjazdem poinformowałam rodziców o moim wyjeździe,zdziwienie było sporo a jeszcze więcej miałam kazań.Powiedziałam dość.Wyjechałam.Początki były trudne a nawet ciężkie ale nie narzekałam.Poduczyłam się języka,poznałam nowych ciekawych ludzi,którzy dali mi siłę,sporo sił i wsparcia.Przyjechałam do domu po roku.Było sporo pytań ,łez i nadziei,że zostaję w domu.Nic z tego, wracałam do ludzi,którzy mnie potrzebowali,którzy wierzyli we mnie.
Dzięki temu wyjazdowi stałam się silną osobą,która wie ,że trzeba tylko zrobić jeden krok by zmienić swoje życie,nie ważne ile ma się lat.Ta jedna chwila sprawiła,że z niepoprawnej pesymistki zmieniłam się w optymistkę,która w końcu wykrzyczała sobie"chcę zmienić swoje życie"i konsekwentnie zaczęłam realizować swoje ,własne postanowienia.W końcu..

Tak,do zmiany trzeba dojrzeć.Może i nie doprowadziła mnie do euforycznego szczęścia ale pokazałam,że jestem gotowa na kolejny krok,zupełnie sama ,bez podania pomocnej dłoni,bez słów,które czasem sprawiały ból.
Zdałam maturę i trzeba było podjąć kolejny krok w dorosłość.Moim marzeniem zawsze była archeologia,przygotowywałam rodziców na to,że to jest to co chcę...

Jako bardzo młoda dziewczyna tak bardzo pragnęłam miłości od innych, że zapomniałam pokochać najpierw samą siebie. Pełna kompleksów i obaw szukałam akceptacji w każdym człowieku i tego wyśnionego w każdym mężyczyźnie. Wydawało mi się, że jeśli tylko nie będę sama, to nagle moje życie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, stanie się idealne. Rzeczywistość przedstawiała się w odcieniach szarości, którą co dnia przemalowywałam na różowo. Wmawiałam sobie i innym, że jestem szczęśliwa, że przemoc psychiczna to nie przemoc, że zdrada z jego strony, to wynik mojej niedoskonałości, że przeciez musi mnie kochać, inaczej dawno by się wyprowadził. Nie potrafiłam zmienić nic w swoim życiu, nawet kiedy było już bardzo źle. Pewnego dnia nagle uświadomiłam sobie, że nie chcę już grać tej tragicznej roli na scenie życia. Spojrzałam w lustro i zobaczyłam w nim kompletnie obcą mi osobę, smutną i zastraszoną, żebrajacą o uczucie, którego nigdy nie było. Zmieniłam wszytko, dałam szansę samotności i wygrałam siebie. W momencie kiedy uwierzyłam w siebie, nagle cały świat stanął dla mnie otworem.

Jako bardzo młoda dziewczyna tak bardzo pragnęłam miłości od innych, że zapomniałam pokochać najpierw samą siebie. Pełna kompleksów i obaw szukałam akceptacji w każdym człowieku i tego wyśnionego w każdym mężyczyźnie. Wydawało mi się, że jeśli tylko nie będę sama, to nagle moje życie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, stanie się idealne. Rzeczywistość przedstawiała...

Jedną z najważniejszych, najtrudniejszych i, jak się okazało, najlepszych zmian była decyzja o rzuceniu studiów. Ja – uczennica ze świadectwami z paskiem, uczestniczka miliona konkursów i olimpiad, wzór odpowiedzialności, rozwagi i czego tam jeszcze, ambitna, pracowita bla bla bla (tzn. to inni mieli – i czasem nadal mają - takie zdanie), po bardzo dobrze zdanej maturze wybrałam kierunek „Język rosyjski od podstaw”. I po pół roku postanowiłam nawet nie podchodzić do sesji, tylko po prostu to rzucić. Bez tłumaczeń, wyjaśnień, usprawiedliwień. Oczywiście decyzja nie zapadła z dnia na dzień, myślę, że to dojrzewało we mnie przynajmniej kilka tygodni. Studia mnie nudziły, dojazdy męczyły (z mieszkania z koleżanką nic nie wyszło), w międzyczasie zmarł mój ukochany dziadek... I w głowie ciągle mi brzęczało „Dziewczyno, marnujesz czas, zrób coś z tym”.
Jasne, bałam się reakcji otoczenia, tego, że „wszyscy” jakoś sobie radzą na tych studiach, a ja po prostu rezygnuję, tego, że nie wiedziałam, co robić dalej. Ale... nie żałuję. Przeciwnie: po kilku miesiącach przerwy poszłam na inne studia, cieszyłam się prawie każdym dniem na uczelni, poznałam świetnych ludzi, znów byłam „naj” w nauce. Co więcej – w przeciwieństwie do tych, którzy skończyli kierunki, które zaczęli po liceum – pracuję w zawodzie! [ps. Skończyłam politologię (!!!), spec. dziennikarstwo]

Jedną z najważniejszych, najtrudniejszych i, jak się okazało, najlepszych zmian była decyzja o rzuceniu studiów. Ja – uczennica ze świadectwami z paskiem, uczestniczka miliona konkursów i olimpiad, wzór odpowiedzialności, rozwagi i czego tam jeszcze, ambitna, pracowita bla bla bla (tzn. to inni mieli – i czasem nadal mają - takie zdanie), po bardzo dobrze zdanej maturze...

Będąc dzieckiem byłam bardzo nieśmiała. Jako introwertyk miałam jedną koleżankę. Jednym z powodów tego były duże wymagania rodziców. Starałam się osiągnąć sukcesy tylko po to, żeby byli ze mnie dumni. Choć, gdy ponosiłam porażkę podnosili mnie na duchu, ja myślałam, że zawiodłam. Moja opinia na swój temat była bardzo niska. Może to nie powód do dumy, ale ja się cieszę, że wszystko się zmieniło, gdy przyszedł mój nastoletni bunt. Stałam się przeciwieństwem siebie z dzieciństwa. Przestałam się przejmować nauką i wymaganiami rodziców. Może to i źle, ale wiem, że gdyby nie ten czas nadal bym była nieśmiałą dziewczynką i bała się podejść do kasjerki spytać o cenę, powiedzieć człowiekowi zwykłe 'cześć'. Zawdzięczam to również moim przyjaciołom. Nieśmiałość to według mnie wada, a oni pomogli mi jej się pozbyć. Dziś jestem odważną, pewną siebie dziewczyną, stawiającą sobie własne wymagania i cele.Choć nadal mam niską opinię o sobie, to pracuje nad tym.

Będąc dzieckiem byłam bardzo nieśmiała. Jako introwertyk miałam jedną koleżankę. Jednym z powodów tego były duże wymagania rodziców. Starałam się osiągnąć sukcesy tylko po to, żeby byli ze mnie dumni. Choć, gdy ponosiłam porażkę podnosili mnie na duchu, ja myślałam, że zawiodłam. Moja opinia na swój temat była bardzo niska. Może to nie powód do dumy, ale ja się cieszę, że...

Odeszłam w pracy w sekretariacie po 7-8 latach. Uważałam tą pracę za stagnację, w której się nie rozwijałam i miałam jej dość. Zrobiłam to wbrew, choćby mojej mamie, która do dziś nie rozumie mojej decyzji i mi to wypomina. Nie miałam wcale żadnej alternatywy i właściwie trafiłam do szpitala. Ale nie ma nic takiego, co by na dobre nie wyszło i właściwie znalazłam sposób na życie. Robię rzeczy, które sprawiają mi frajdę i są dla mnie rozwojem. Kocham siebie i nie nudzę się we własnym towarzystwie. Czasami padam ze zmęczenia, ale jak pomyślę, co spotkało mnie danego dnia to jestem zadowolona, może nieszczęśliwa, bo jestem samotna. Niemniej nie użalam się nad sobą, a nie płaczę z tego powodu. I biorę udział w kolejnych projektach.

Odeszłam w pracy w sekretariacie po 7-8 latach. Uważałam tą pracę za stagnację, w której się nie rozwijałam i miałam jej dość. Zrobiłam to wbrew, choćby mojej mamie, która do dziś nie rozumie mojej decyzji i mi to wypomina. Nie miałam wcale żadnej alternatywy i właściwie trafiłam do szpitala. Ale nie ma nic takiego, co by na dobre nie wyszło i właściwie znalazłam sposób na...

Jestem dumna z mojej zmiany, która nastąpiła niecałe 4 miesiące temu.
Nienawidzę czytać książek. Tak, powiedziałam to tu .
Taka właśnie byłam zaledwie kilka miesięcy temu. Jedyne co czytałam to ogłupiające czasopisma, w których większość to obrazki. Skąd wzięła się ta niechęć do książek ? Otóż winowajcą były lektury szkolne. Które były po prostu nudne. Albo mi się tak wydawało ?. W większości czytałam streszczenia. Niektóre tylko dostąpiły ten zaszczyt, by je przeczytać w całości.
To był przypadek, gdy nagle trafiła mi w ręce książka. Nie miałam wtedy nic do roboty. Zaczęłam czytać. I skończyłam ją tego samego dnia, kiedy zaczęłam. Potem przeczytałam kolejną. Zaczęłam chodzić do biblioteki. Wypożyczać coraz to więcej i więcej książek. I tak oto stałam się stałą czytelniczką. Niektóre książki potrafiły mnie tak wciągnąć że czytałam je przez noc, bo nie mogłam się oderwać. I tak oto pokochałam książki.
Teraz w wolny wieczór wolę siąść i przeczytać niż oglądać telewizor. Jest to duża zmiana w moim życiu.

Jestem dumna z mojej zmiany, która nastąpiła niecałe 4 miesiące temu.
Nienawidzę czytać książek. Tak, powiedziałam to tu .
Taka właśnie byłam zaledwie kilka miesięcy temu. Jedyne co czytałam to ogłupiające czasopisma, w których większość to obrazki. Skąd wzięła się ta niechęć do książek ? Otóż winowajcą były lektury szkolne. Które były po prostu nudne. Albo mi się tak...

Moja droga do szczęścia wciąż trwa. Jest długa, kręta, usłana cierniami, lecz piękna. Nie będę wciskać farmazonów, że udało mi się wypracować solidne poczucie własnej wartości, osiągnąć jakiś wielki sukces w pracy nad sobą, czy chodzić innymi ścieżkami niż te, których oczekuje ode mnie otoczenie. Byłoby to w moim przypadku (niemałe) kłamstwo.
To małe zwycięstwa mnie budują. To z nich być może w końcu uda mi się stworzyć lepszą wersję siebie. Dojrzewam do zmiany każdego dnia, choć często wydaje mi się, że zatrzymuję ten proces przez fochami się i tupanie nogami na życie.
Nie wiem co jest moim największym sukcesem w pracy nad sobą do tej pory. Wiem jednak, do jakiego sukcesu zmierza moja praca obecnie: do postrzegania swojego życia w kategorii daru i szansy.

Moja droga do szczęścia wciąż trwa. Jest długa, kręta, usłana cierniami, lecz piękna. Nie będę wciskać farmazonów, że udało mi się wypracować solidne poczucie własnej wartości, osiągnąć jakiś wielki sukces w pracy nad sobą, czy chodzić innymi ścieżkami niż te, których oczekuje ode mnie otoczenie. Byłoby to w moim przypadku (niemałe) kłamstwo.
To małe zwycięstwa mnie...

Uwielbiam zmiany, właściwie można powiedzieć, że nie potrafię bez nich żyć. Jak na prawdziwą kobietę przystało najczęściej zmieniam zdanie. Wszyscy domownicy zdążyli się przyzwyczaić do ciągłych zmian dekoracji w domu, począwszy od detali na przemeblowaniach raz na pół roku kończąc. Bardzo chętnie zmieniałabym kolor ścian równie często jak kolor włosów ale obawiam się, że budżet domowy by tego nie wytrzymał. Zmieniają mi się również gusta literackie - zacytuję się fantastyczne, kryminłach, powieściach historycznych, publicystyce, pamiętnikach a nawet choć kiedyś zażekałam się że tego nie zrobię w horrorach i romansach. Dzięki zmianom mam poczucie zachowania kontroli i wpływu na moje otoczenie, na siebie samą. Nie nudzę się. Ciągle kombinuję co by tu zmienić by było lepiej. Podobno zawsze może być lepiej. W moim przypadku zmiany powodowane są ciągłym dążeniem do doskonałości. Mój mąż już przybył do tego. Jego jeszcze nie zmieniłam więc albo jest idealny albo... to kwestia czasu

Uwielbiam zmiany, właściwie można powiedzieć, że nie potrafię bez nich żyć. Jak na prawdziwą kobietę przystało najczęściej zmieniam zdanie. Wszyscy domownicy zdążyli się przyzwyczaić do ciągłych zmian dekoracji w domu, począwszy od detali na przemeblowaniach raz na pół roku kończąc. Bardzo chętnie zmieniałabym kolor ścian równie często jak kolor włosów ale obawiam się, że...