Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Jagoda
vaapku
Mruczanka
Estera
Sieku

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Jagoda
vaapku
Mruczanka
Estera
Sieku

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Na ławce w parku przysiadł się do mnie nieziemsko przystojny brunet o zielonych oczach. Zaczął rozmowę. Miałam wrażenie, że jest mi bardzo bliski, jakbyśmy bardzo dobrze się znali. Przedstawił się, zaczął rozmowę. Bardzo mi się spodobał. Jednak po kilku minutach poprosił, abym bardzo dobrze go słuchała i mu nie przerywała. Zaczął mówić.
- Mimo tego, że jestem w Tobie zakochany do szaleństwa, Ty we mnie także, jeszcze tego nie wiesz. Jesteś dla mnie wszystkim. Nie istniałbym bez Ciebie. Ale musisz robić to co Ci każę. Spędziliśmy ze sobą wspaniałe dwanaście miesięcy, każdą chwilę spędzaliśmy razem, nie widziałem świata poza Tobą. Chcieliśmy wyjechać razem na koniec świata, tam gdzie nikt nas nie znajdzie, jednak postanowiłem wejść w złe towarzystwo mimo tego, że mnie ostrzegałaś. Popadłem w spore tarapaty, moje długi były ogromne, robiłem złe rzeczy, aby je spłacić. Ale dla nich to było za mało. Kiedy nie mogłem dać im już nic więcej, porwali mi Ciebie. Chcieli spłaty długów. Zrobiłem wszystko, ale dla nich to było za mało. - Chłopak zaczął płakać, ja też miałam mokre policzki. - Zabili mi Ciebie! - wybuchł. - Ale otrzymałem od losu szansę, aby Cię uratować. Jutro poznamy się w barze. Mimo miłej rozmowy nie dawaj mi swojego numeru za nic w świecie. Wyjdź z baru i się nie odwracaj. Nigdy. Tylko o to Cię proszę. - Byłam cala zaryczana i w szoku. Jednak spełniłam jego prośbę.

Na ławce w parku przysiadł się do mnie nieziemsko przystojny brunet o zielonych oczach. Zaczął rozmowę. Miałam wrażenie, że jest mi bardzo bliski, jakbyśmy bardzo dobrze się znali. Przedstawił się, zaczął rozmowę. Bardzo mi się spodobał. Jednak po kilku minutach poprosił, abym bardzo dobrze go słuchała i mu nie przerywała. Zaczął mówić.
- Mimo tego, że jestem w Tobie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Natarczywy dzwonek telefonu przerwał ciszę panującą w całym domu. Podkomisarz Marcin Wolański w pierwszej chwili myślał, że dzwoni budzik i usiłował go wyłączyć. Dopiero po chwili oprzytomniał na tyle, że zaczął się rozglądać za telefonem. Zanim jednak zdążył odebrać telefon umilkł. Marcin spojrzał na wyświetlacz. To jego przyjaciel, Hubert. Teraz wpatrywał się w ciemny już ekran telefonu i zastanawiał się czego Hubert od niego potrzebował w środku i z ciężkim westchnieniem nadusił „oddzwoń”. Włączyła się poczta głosowa. Zrezygnowany pokręcił głową i położył się z powrotem do łóżka.
Następnego dnia Marcin jak zwykle pojechał na komendę. W końcu był to jego normalny dzień pracy. Jak tylko zasiadł za biurkiem rozległo się pukanie do drzwi. Powiedział „proszę” i dopiero po chwili poniósł wzrok znad biurka. I zamarł. Serce zatrzymało mu się w piersi. Robiło mu się na przemian gorąco i zimno. Spojrzał bowiem w swoje własne oczy. Postać stojąca w drzwiach nie miała widocznie takich stanów jak Marcin bo zdecydowanym krokiem weszła do środka i usiadła na krześle przed biurkiem. Nie zwlekając ani nie dając Marcinowi powiedzieć ani słowa, chociaż on i tak nie był zdolny do wypowiedzenia jakiegokolwiek wyrazu, postać zaczęła szybko mówić:
- Tak, wiem, że dziwisz się że tu jestem. I tak, ja jestem Tobą. Znaczy jesteśmy jedną osobą tylko ja przybywam z przyszłości aby Cię przestrzec. Dzisiaj w nocy Hubert zostanie zamordowany. Znowu będzie dzwonił w środku nocy. Tylko tym razem musisz odebrać. Wiem co mówię, w końcu widziałem jego zwłoki. Jeśli nie odbierzesz on zginie. Zapamiętaj.
To powiedziawszy postać wyszła zostawiając Marcina w całkowitym zdumieniu. W głowie podkomisarza kołatała się tylko jedna myśl: „Hubert zostanie zamordowany”.

Natarczywy dzwonek telefonu przerwał ciszę panującą w całym domu. Podkomisarz Marcin Wolański w pierwszej chwili myślał, że dzwoni budzik i usiłował go wyłączyć. Dopiero po chwili oprzytomniał na tyle, że zaczął się rozglądać za telefonem. Zanim jednak zdążył odebrać telefon umilkł. Marcin spojrzał na wyświetlacz. To jego przyjaciel, Hubert. Teraz wpatrywał się w ciemny już...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Siedmioletni Piotrek został tego popołudnia na dwie godziny sam w domu. Wychodząc, mama przykazała mu:
-Pamiętaj, nie otwieraj nikomu. Ja z tatą mamy klucze, wejdziemy sami.
Kiedy więc jakąś godzinę później usłyszał chrobot w zamku, założył, że to któreś z rodziców. Podbiegł do drzwi, żeby się przywitać i stanął jak wryty. Wgapiał się w nieznanego mu, zasapanego mężczyznę i już nabierał powietrza, by krzyknąć, kiedy nieznajomy wydyszał: Nie kupuj adidasa!- nim zamigotał i zniknął. Kiedy Piotrek opowiedział wszystko mamie usłyszał tylko, że musiał przysnąć i to tylko dziwny sen.
-Zapomnij o tym, synku, to tylko twoja wyobraźnia.
Ale mały Piotrek nie umiał zapomnieć. Jakiego adidasa? Tylko jednego buta? Na wszelki wypadek w ogóle nie będzie nosił adidasów.
Trzymał się tego postanowienia przez kilka lat. Pewnego dnia jednak stwierdził, że to bez sensu. Przemyślał sprawę i doszedł do wniosku, że może nieznajomemu chodziło tylko o ubrania i buty Adidasa? Pełen obaw i głęboko zakorzenionego strachu włożył swoje pierwsze od lat sportowe obuwie. I nic się nie stało. Uspokojony więc, z czasem zupełnie zapomniał o tamtym popołudniu.

25 LAT PÓŹNIEJ

-Kochanie, kupiłam ci nowy żel pod prysznic. Sprawdź, czy podoba ci się zapach. Ja pójdę pod prysznic po tobie, tylko obejrzę wiadomości.
Czołówka faktów, głos zabiera spiker.
-Wiadomość z ostatniej chwili! Wszystkich posiadaczy żelów pod prysznic marki Adidas prosimy o bezzwłoczne sprawdzenie numeru partii. Grupa obrońców zwierząt przyznała się do skażenia silnie żrącym kwasem produktów kosmetycznych tej marki po tym, jak na firmę padły oskarżenia o testowanie kosmetyków na zwierzętach. Na dole podajemy numer partii.
Aneta z krzykiem rzuciła się na górę do łazienki, by powstrzymać Piotra. Ogłuszający ryk bólu upewnił ją jednak, że nie zdążyła.

Siedmioletni Piotrek został tego popołudnia na dwie godziny sam w domu. Wychodząc, mama przykazała mu:
-Pamiętaj, nie otwieraj nikomu. Ja z tatą mamy klucze, wejdziemy sami.
Kiedy więc jakąś godzinę później usłyszał chrobot w zamku, założył, że to któreś z rodziców. Podbiegł do drzwi, żeby się przywitać i stanął jak wryty. Wgapiał się w nieznanego mu, zasapanego mężczyznę i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czytałam książkę i nagle z bujania w obłokach wyrwał mnie dzwonek do drzwi! Gdy otworzyłam nikogo nie było. Na wycieraczce leżała koperta bez adresata. Z zaciekawieniem otworzyłam ją. W środku był list o następującej treści: "Krótko i zwięźle, bo nie mam ochoty, żebyście się zadręczali moimi słowami. Żegnam Was, niczego nie żałuję, dziękuję. Doskonale wiem, co zrobiłam, to był mój wybór i jest mi z tym dobrze. Pogrzeb ma być skromny, bo są pilniejsze wydatki. Janina Pionek, Zielona Góra, kwiecień 2017 r. Pani Janina była moją sąsiadką, ok. 60 lat, skromną, samotną. Podobno była bogata, choć się z tym nie obnosiła. Postanowiłam pójść do niej, choć mówiłyśmy sobie tylko "dzień dobry". Niezwykle miła, jak zawsze zadbana, poczęstowała mnie herbatą. Na stole była otwarta książka, pożyczona z biblioteki, kawałek szarlotki, bilet do teatru. Nie wyglądała na osobę, która chce popełnić samobójstwo. Gdy tak sobie rozmawiałyśmy, niespodziewanie odwiedziła ją kobieta. Nietrudno było odgadnąć, że to jej siostra, tylko, że starsza. Przyniosła jej papiery do podpisu i własnoręcznie napisane oświadczenie. Na chwilę wyszły do innego pokoju, a ja zbladłam. Charakter pisma idealnie pasował do stylu siostry. To niemożliwe! Z osłupienia wyrwały mnie strzępki rozmowy o dużej kwocie pieniędzy, na którą pani Janina nie chciała się zgodzić. Wszystko zaczęło się układać w logiczną całość. Starsza siostra chciała ją zabić i upozorować jej śmierć. Nie mogłam do tego dopuścić! Wpadłam na genialny pomysł. Zaproponowałam opiekę mojej kuzynki w zamian za pokój. Pani Janina ochoczo się zgodziła. Teraz nie tylko nie dopuszczę do śmierci sąsiadki, ale jeszcze się z nią zaprzyjaźnię....

Czytałam książkę i nagle z bujania w obłokach wyrwał mnie dzwonek do drzwi! Gdy otworzyłam nikogo nie było. Na wycieraczce leżała koperta bez adresata. Z zaciekawieniem otworzyłam ją. W środku był list o następującej treści: "Krótko i zwięźle, bo nie mam ochoty, żebyście się zadręczali moimi słowami. Żegnam Was, niczego nie żałuję, dziękuję. Doskonale wiem, co zrobiłam, to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

O pierwszej w nocy wlokę swoje ociężałe ciało do frontowych drzwi, aby otworzyć natrętowi. Chociaż blondynka dyszy, po jej twarzy spływa pot i jest ubrana w krótką koszulkę nocną, jej twarz rozświetla uśmiech.
-Bardzo przepraszam, że pana nachodzę, ale szukam miejsca do przekimania. – nim zdążę odmówić kontynuuje przemowę. – Rano już mnie nie będzie, obiecuję.
Kiwam głową i kieruję ją w głąb salonu. Nie wiem dlaczego względem tej kobiety chcę się zachować, jak dobry Samarytanin. Rozkładam kanapę i daję kobiecie koce. Blondynka przysiada na brzegu i poważnieje.
- Pewnie teraz uzna mnie pan za dziwaka, albo wróżkę.
Powstrzymuję chęć wyrzucenia jej za drzwi i cierpliwie słucham, co ma do powiedzenia.
-Jeżeli pójdzie pan jutro na rozprawę pana Rokosza to zostanie pan wplątany w poważne problemy z których trudno będzie się wyplątać. Pozna pan sędziego Poznańskiego, który za dwa tygodnie zostanie oskarżony o molestowanie i handel narkotykami. Na nieszczęście będzie pan obecny przy aresztowaniu Poznańskiego i powiązany z gangiem Lisa. Zdradzę panu również, że sprawa nie skończy się pomyślnie i straci pan to na co pracował od kilkunastu lat. Po wyjściu z więzienia nie będziesz miał mieszkania, pieniędzy, nie znajdziesz nigdzie pracy, bo kto przyjmie prawnika z taką przeszłością. Do końca krótkiego życia będą cię męczyć ludzie Lisa.
Przez kilka sekund mam nadzieję, że powie „to tylko głupi żart”, ale ona tylko patrzy na mnie. Bez słowa kieruję się do sypialni i mam nadzieję, że kobieta o blond włosach nie zamorduje mnie w czasie snu.
Następnego dnia budzę się dwie godziny później niż zawsze, odkrywam, że mój budził był wyłączony, a obok niego leżała karteczka z krótką wiadomością, która zwala mnie z nóg.
Nie musisz dziękować.
Czego nie robi się dla przyszłego męża
Wiktoria

O pierwszej w nocy wlokę swoje ociężałe ciało do frontowych drzwi, aby otworzyć natrętowi. Chociaż blondynka dyszy, po jej twarzy spływa pot i jest ubrana w krótką koszulkę nocną, jej twarz rozświetla uśmiech.
-Bardzo przepraszam, że pana nachodzę, ale szukam miejsca do przekimania. – nim zdążę odmówić kontynuuje przemowę. – Rano już mnie nie będzie, obiecuję.
Kiwam głową i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wszedłem do pokoju dziecinnego. Stała w nim wielka szafa ze środkowymi drzwiami w postaci szyby, za którą wisiała zasłonka. Zacząłem się bawić klockami. Nagle poczułem, że w pokoju jest ktoś jeszcze. Odwróciłem się i zobaczyłem, że para, kobieta i mężczyzna przenika przez szybę wielkiej szafy wprost do pokoju. Przestraszyłem się nie na żarty.
- Spokojnie mały. Przybywamy w pokojowych zamiarach – usłyszałem z ust kobiety.
- Skąd wy jesteście? - zapytałem.
- Normalnie żyjemy w roku 2066. A wiesz, który teraz mamy rok?
- No pewnie! 1996, a więc wy dopiero będziecie żyć za sto lat?
- Tak właśnie!
- Ale jak to możliwe?
- Potrafimy przenosić się w czasie. W ten sposób poznaliśmy twego dziadka.
- Przecież on dawno umarł.
- Trafiliśmy w czas kiedy jeszcze żył.
- A po co przybywacie?
- Chcielibyśmy cię ostrzec, bo ktoś będzie chciał cię zamordować. Musisz więc unikać sytuacji, w której mógłby to zrobić.
- Dobrze.
- Powiemy ci wszystko, ale spowodujemy, że zapomnisz i tylko twoja podświadomość będzie słuchała naszych poleceń.

Od rana wybierałem się do szkoły. Kiedy już miałem wsiąść do tramwaju zamiast tego poszedłem do parku. O tej porze był pusty. Położyłem się na ławce. Chyba przysnąłem w prawie letnim już słońcu, gdy nagle poszułem szturchnięcie a nade mną rozbrzmiał szorstki głos.
- A co ty tutaj robisz? Nie powinieneś być w szkole?
Zawstydziłem się i zaczerwieniłem. Policjanci zadzwonili po rodziców. Przybyli z czerwonymi oczyma.
- Synku! Szczęście, że żyjesz. W twojej szkole była masakra.

Wszedłem do pokoju dziecinnego. Stała w nim wielka szafa ze środkowymi drzwiami w postaci szyby, za którą wisiała zasłonka. Zacząłem się bawić klockami. Nagle poczułem, że w pokoju jest ktoś jeszcze. Odwróciłem się i zobaczyłem, że para, kobieta i mężczyzna przenika przez szybę wielkiej szafy wprost do pokoju. Przestraszyłem się nie na żarty.
- Spokojnie mały. Przybywamy w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ciszę w mieszkaniu inspektora Kowalskiego przerwał dzwonek do drzwi. Gdy policjant je otworzył, jego oczom ukazał się dziwny nieznajomy, którego ubrania poplamione były czymś, co do złudzenia przypominało zakrzepniętą krew.
-Musisz mi pomóc! Wiem, że jesteś policjantem, to twój obowiązek, mam mało czasu, słuchaj! Moja dziewczyna, której właściwie chciałem się już oświadczać, zdradzała mnie, przyłapałem ich w naszym mieszkaniu, ten facet uciekł, a ja byłem wściekły i nawet nie wiem kiedy, ona leżała martwa, a ja nad nią stałem, no ale ja ją kocham i nie chcę żeby nie żyła, więc musisz mnie powstrzymać, za godzinę na ulicy Kwiatowej 20A będzie morderstwo, jesteś policjantem, zapobiegnij temu. Nie uwierzysz, ale jestem n...-w tym momencie nieznajomy po prostu rozpłynął się w powietrzu. Stojący z otwartymi ustami inspektor, pomachał ręką w miejscu, w którym wcześniej się on znajdował.
- Jesteś największym naiwniakiem na Ziemi, Kamil.-mruknął i powlókł się w stronę drzwi. Gdyby naprawdę doszło tam do morderstwa od wyrzutów sumienia nie uwolniłby się do końca życia.
Gdy policjant znalazł wymieniony przez dziwaka adres, z godziny zostało zaledwie 5 minut. Usłyszał dobiegające zza uchylonych drzwi krzyki, więc pośpiesznie wszedł do środka. W pokoju znajomy mu mężczyzna podnosił właśnie ciężki wazon z zamiarem rozbicia go kobiecie na głowie. Nie myśląc wiele, inspektor rzucił się na niego. Mężczyzna wciąż próbował się wyrwać, zaczęła się więc szamotanina. Nagle przeciwnik mocno uderzył głową o znajdujący się za nim kominek i gwałtownie znieruchomiał. Policjant starał się go ocucić, nie dało to jednak żadnego efektu.
-Dzwoń po pogotowie!-rozkazał przerażonej kobiecie, sam sprawdzając puls nieprzytomnego. Nie wyczuł go i wtedy właśnie czas rozpadł się nieodwracalnie.

Ciszę w mieszkaniu inspektora Kowalskiego przerwał dzwonek do drzwi. Gdy policjant je otworzył, jego oczom ukazał się dziwny nieznajomy, którego ubrania poplamione były czymś, co do złudzenia przypominało zakrzepniętą krew.
-Musisz mi pomóc! Wiem, że jesteś policjantem, to twój obowiązek, mam mało czasu, słuchaj! Moja dziewczyna, której właściwie chciałem się już...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zadzwonił telefon. Głośny dźwięk wwiercał się w obolałą od spożytego alkoholu głowę. Ewa jęknęła i szczelniej przykryła ucho kołdrą. Natrętny dzwonek wciąż jednak dzwonił, powodując u niej chęć wyrzucenia telefonu przez okno. W końcu zerwała się z łóżka i szybko chwyciła słuchawkę:

– No w końcu, babciu dlaczego tak długo nie odbierasz? – usłyszała.

– Babciu? Pomyłka – odpowiedziała, rozłączyła się i wróciła pod kołdrę. Jeszcze chwilka snu na pewno mi nie zaszkodzi – pomyślała.
Nie zdążyła się przykryć, kiedy dzwonek ponownie się odezwał.

– Babciu, nie rozłączaj się. Przecież wiem że to Ty. Rodzice nauczyli mnie wybierać do Ciebie numer. Wystarczy pomyśleć do kogo chcę zadzwonić, a mój kosmotablet sam nawiązuje połączenie.

– Yyy…

– No babciu, odezwij się. Źle się czujesz? Powiedz, to wezwę doktora. Odkąd ma nowego motodrona, zjawia się w ekspresowym tempie. Wiesz, w końcu mamy 2050 rok, musi iść z duchem czasu – rezolutnie przemówił dzieciak.

– Dziecko, co ty bredzisz? Jaki 2050 rok? Mamy 2016 rok a ja nie jestem niczyją babcią, nie wiem co to jest kosmotablet ani motodron i potwornie boli mnie głowa! – odpowiedziała Ewa, zastanawiając się, czy aby ktoś nie dosypał jej wczoraj do drinka jakiegoś kosmodopalacza.

– Oj babciu, znów masz zaniki pamięci i wydaje Ci się, że masz 30 lat? Zdarzało Ci się to już wcześniej. Zaraz powiem rodzicom, to przyleci po Ciebie karetka. Musisz się przebadać! – mały był stanowczy.

– Ja chyba śnię – pomyślała Ewa. Rozłączyła się, wskoczyła do łóżka i próbowała zasnąć. – Mam halucynacje! Nie mogę tyle pić!

Nagle usłyszała dzwonek do drzwi i głos: Proszę otworzyć, jesteśmy z dronowego pogotowia, zabierzemy Panią do szpitala.

– No, teraz to już jestem pewna, całkiem oszalałam – pomyślała Ewa i rzekła do ratowników: Prosto do psychiatrycznego poproszę!

Zadzwonił telefon. Głośny dźwięk wwiercał się w obolałą od spożytego alkoholu głowę. Ewa jęknęła i szczelniej przykryła ucho kołdrą. Natrętny dzwonek wciąż jednak dzwonił, powodując u niej chęć wyrzucenia telefonu przez okno. W końcu zerwała się z łóżka i szybko chwyciła słuchawkę:

– No w końcu, babciu dlaczego tak długo nie odbierasz? – usłyszała.

– Babciu? Pomyłka –...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Miłego dnia, kochanie! - powiedział Marek, pocałował ją i wyszedł. W codziennym, porannym rytuale Ani był to moment, kiedy musiała wstać z łóżka i zacząć zbierać się do pracy. Nie potrzebowała budzika - jej mąż był niezwykle punktualny i wychodził z domu zawsze o tej samej porze. Wtedy na stole czekała już na nią kawa i kanapki. Ideały istnieją.
Dziś jednak, jeszcze zanim zdażyła wyjść z pokoju, coś zakłóciło ten porządek. Usłyszała trzaśnięcie drzwi i pospieszne kroki. Nie miała wątpliwości, że to Marek - znała go przecież tak dobrze, nie musiała go widzieć, żeby wiedzieć, że to on.
A jednak, kiedy otworzyły się drzwi sypialni, była pewna, że patrzy na obcego człowieka i poczuła paraliżujący strach. Mężczyzna był zaniedbany, zgarbiony, na twarzy miał zarost domagający się interwencji, a ubrania już dawno nie widziały pralki. A jednak, gdy spojrzała w jego oczy, zauważyła w nich coś znajomego. I przede wszystkim zobaczyła w nich miłość.
"To przecież niemożliwe"- pomyślała. Pięć minut temu wyszedł z domu, w garniturze, ogolony i pachnący, a przede wszystkim- kilkanaście lat młodszy.
- Aniu, to ja. Nie musisz się mnie bać. Tylko przez chwilę mnie posłuchaj.
I tak nie była w stanie nic powiedzieć. Więc słuchała. I z każdym jego słowem była coraz bardziej przerażona.
- Wróciłem. Nie wiem jak, ale wróciłem - z 2031 roku. Każdego dnia marzyłem, żeby to było możliwe, żebym mógł być tutaj, ostrzec Cię i zrobić coś, żeby zmienić bieg wydarzeń. Aniu, w wersji przyszłości, którą przeżyłem, za tydzień nie będziesz już żyć. Za rok prokuratura zamknie śledztwo w sprawie Twojej śmierci. Za 15 lat nadal nie będzie wiadomo, dlaczego zginęłaś. Poświęciłem 15 lat, żeby znaleźć mordercę mojej żony. Bezskutecznie. Nie chcę tak żyć - nie chcę żyć bez Ciebie. Dlatego wróciłem. Musisz go znaleźć. Musisz odnaleźć zabójcę, zanim on zdąży zabić.

- Miłego dnia, kochanie! - powiedział Marek, pocałował ją i wyszedł. W codziennym, porannym rytuale Ani był to moment, kiedy musiała wstać z łóżka i zacząć zbierać się do pracy. Nie potrzebowała budzika - jej mąż był niezwykle punktualny i wychodził z domu zawsze o tej samej porze. Wtedy na stole czekała już na nią kawa i kanapki. Ideały istnieją.
Dziś jednak, jeszcze zanim...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej