Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Aleksander
marta
Aququ
Crecutita
Marcin

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Aleksander
marta
Aququ
Crecutita
Marcin

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Jestem otoczona ze wszystkich stron. Drżą mi ręce, nie wiem co mam robić. To jakaś paranoja. W co ja się wplątałam? Chciały mnie wykorzystać do swoich celów. Dlaczego byłam taka naiwna? Nikt nie może mi pomóc, wszyscy są na lekcjach. Gdyby tylko był tu mój brat. Jeśli go zdradzę, nigdy więcej się do mnie nie odezwie. Ale trudno, muszę ratować własny tyłek. - Masz ostatnią szansę, nie zmarnuj jej. Później będzie za późno. Zapisz na kartce numer, a nic złego ci się nie stanie - zagroziła jedna z nich - inaczej stracisz coś, nad czym tak długo pracowałaś. No więc jak będzie? - Pociłam się ze stresu. Nie mogłam zdecydować. - Liczę do trzech. Jeśli nie podasz numeru do swojego brata, połamiemy ci te twoje piękne hybrydowe paznokcie. Nie chciałabyś tego, prawda? - Dorzuciła dziewczyna obok. Musiałam w końcu zdecydować: paznokcie czy numer? Nad paznokciami spędziłam całe trzy godziny, a numer do brata prędzej czy później zdobędą. Jest starszy ode mnie o trzy lata, uganiają się za nim wszystkie dziewczyny w szkole. A ja jestem najłatwiejszym sposobem, aby się do niego dostały. Ale on stanowczo zabronił mi rozdawać jego numer. Dobra. Będzie co będzie. Wzięłam niepewnie kartkę i zaczęłam zapisywać cyfry. - Oto numer. I odczepcie się ode mnie raz na zawsze! - krzyknęłam i wybiegłam z szatni. Kilka godzin później, leżąc w łóżku i podziwiając swoje piękne paznokcie usłyszałam krzyki i głośne walenie w drzwi. To mój wściekły brat. No to teraz się zacznie...W najgorszej sytuacji poczuje, jakie moje szpony są ostre ;) (thriller i komedia)

Jestem otoczona ze wszystkich stron. Drżą mi ręce, nie wiem co mam robić. To jakaś paranoja. W co ja się wplątałam? Chciały mnie wykorzystać do swoich celów. Dlaczego byłam taka naiwna? Nikt nie może mi pomóc, wszyscy są na lekcjach. Gdyby tylko był tu mój brat. Jeśli go zdradzę, nigdy więcej się do mnie nie odezwie. Ale trudno, muszę ratować własny tyłek. - Masz ostatnią...

Dawno temu, za siedmioma górami i siedmioma lasami żył sobie zajączek Elmo. Miał wielu przyjaciół, wszyscy roślinożercy z okolicy znali go z targu jako najlepszego sprzedawcę warzyw i owoców. Wszystko miał zawsze świeże i z własnej uprawy, ekologiczne. Mieszkał trochę na uboczu, z dala od sąsiadów. Był jednak częstym gościem okolicznej gospody, gdzie z lubością popijał sok marchewkowy i słuchał opowieści, zarówno stałych bywalców, jak i przejezdnych. Ci drudzy opowiadali naprawdę ciekawe historie. Zajączkowi utkwiła najbardziej w pamięci opowieść, w którą żaden z gości nie uwierzył. Lis opowiadał o dziwnym zwierzęciu, poruszającym się na dwóch nogach, prawie nie mającym sierści i na dodatek strasznie agresywnym. Opowiadał, że ledwo takiemu kiedyś uciekł. Elmo roześmiał się, rzucił bajarzowi monetę i wyszedł, próbując wyobrazić sobie takie kuriozum. Nie potrafił.
Kilka miesięcy później zmęczony Elmo kicał na swoje odludzie. Jednak kiedy dotarł do domu, z niepokojem zauważył, że jego drzwi są lekko uchylone, choć zawsze je zamykał. Zamiast podkulić ogon i uciec, Elmo z pewną obawą pchnął drzwi, które z przeraźliwym skrzypieniem otworzyły się szerzej. Przełykając głośno ślinę, powoli przekroczył próg. Mieszkanie wyglądało na nienaruszone, jednak Elmo wyczuwał czyjąś niepokojącą obecność. Łapą trącił przełącznik światła, ono jednak nie zapłonęło. Bezpieczniki, pomyślał racjonalnie. Potuptał w stronę piwnicy, lecz perspektywa zejścia w jej czeluście jawiła się jako przerażająca. W końcu Elmo wziął się w garść i wymyślając sobie od tchórzy ostrożnie zszedł na dół. Faktycznie, wybiło korek. Elmo odetchnął z ulgą i wyszedł na parter. Całkiem już zadowolony, ganiąc się w duchu za ten moment paniki, pokicał w stronę kuchni. Nagle usłyszał za sobą cichy szmer. Odwrócił się szybko i zdążył jeszcze kątem oka zobaczyć wysoką, dwunożną postać. Prawie bez sierści. Jakie to dziwne, pomyślał. A w następnej chwili jego jasna, tętnicza krew zabarwiła deski parkietu na czerwono.

Dawno temu, za siedmioma górami i siedmioma lasami żył sobie zajączek Elmo. Miał wielu przyjaciół, wszyscy roślinożercy z okolicy znali go z targu jako najlepszego sprzedawcę warzyw i owoców. Wszystko miał zawsze świeże i z własnej uprawy, ekologiczne. Mieszkał trochę na uboczu, z dala od sąsiadów. Był jednak częstym gościem okolicznej gospody, gdzie z lubością popijał sok...

Można w jakiś szczególny sposób podziwiać tych wymuskanych, bożych wybrańców, którzy zdrowo się odżywiają i trenują ostro na siłowni, by jak najdłużej zachować młody wygląd? Albo wylansowane dziewczyny, zgrabne i jędrne, które są cały czas na diecie, ćwiczą z Chodakowską i noszą drogie stroje? Jak ja ich podziwiałem. Ile razy przygnębiony, myślałem, o tych laskach i facetach, ich wyrzeczeniach i postanowieniach? Podczas gdy ja znowu się złamałem: zjadłem schabowego, znowu zaczynam palić papierosy, rzuciłem pracę, zakochałem się w dziewczynie, która dała mi kosza, zawalił mi się świat albo po prostu przemokłem. Sam, zawsze sam. Oczywiście wybrałaby faszerowane ryby lub krewetkowe szaszłyki i wino, morze wina albo coś równie delikatnego, pomyślał Paweł patrząc na zwłoki. Zwłoki były ładne. Dużo ładnych zwłok ostatnio pojawiło się w centrum Warszawy. Sprawcą był on i Paulin, jego towarzysz, którego widział tylko on. To on namawiał go do podejścia do tej ładnej dziewczyny lub chłopaka, połączenie młodziutkiego Marlona Brando z Jamesem Deanem. Nie chciał tego robić, ale Paulin powiedział, że zostanie sam, zupełnie sam i ta osoba zaszkodzi ich przyjaźni, a Paweł najbardziej bał się samotności i odrzucenia. Na początku zaczęły zdychać koty. Ktoś wyraźnie je truł, co tego tego nie było wątpliwości. Nie lubił kotów, bo chodziły własnymi drogami. Dumne, nie potrzebujące nikogo. Same dla siebie były towarzystwem. Jego nie chciały. Potem przyszła pierwsza ofiara. To Paulin, jego jedyny przyjaciel, który nigdy go nie zdradzi i będzie zawsze przy nim, namawiał go do tego. To oni "wymuskani" mieli zaszkodzić ich przyjaźni. Czasami Paweł nie mógł. Wtedy Paulin z nadprzyrodzoną mocą i darem nieśmiertelności bronił ich przyjaźni. Tak, Paulin był jego prawdziwym przyjacielem. Następne przypadki były takie same. Umierali zwykle nad ranem w okolicach swoich hoteli albo bezpośrednio na oczach zdumionych portierów. Paweł i Paulin zawsze nierozłączni, razem na dobre i na złe...

Można w jakiś szczególny sposób podziwiać tych wymuskanych, bożych wybrańców, którzy zdrowo się odżywiają i trenują ostro na siłowni, by jak najdłużej zachować młody wygląd? Albo wylansowane dziewczyny, zgrabne i jędrne, które są cały czas na diecie, ćwiczą z Chodakowską i noszą drogie stroje? Jak ja ich podziwiałem. Ile razy przygnębiony, myślałem, o tych laskach i...

Kryminał w połączeniu z fantasy.
Ujrzałem ją nagle - stwierdziłem po lekkim namyśle.
Zatrzymałem się i nagle zobaczyłem krew. Jej twarz krwawiła. Ciało leżało nietykalne. Nie zastanawiając się dalej powiadomiłem szefa, gdyż umiałem rozróżnić na tym etapie miłosny amok. Nic z tego nie rozumiałem. Pogotowie wezwane, czynności śledcze wykonane. Odpowiedziałem na pytania, ale w moim sercu czułem niesmak.
Minęły 3 dni i udałem się w to miejsce, gdzie ją ujrzałem. Niby nic nie było, ale zobaczyłem napis: "Free with girl". Obok odnajdź moje serce napis drugi, podpowiedź znajdziesz wkrótce.
Czy był3m przestraszony nie? Miałem w sobie na tyle siły, że ktoś chce się ze mną pobawić. Doświadczony byłem, nie żyłem sam, ale brakowało mi spełnienia zawodowego - zabawy. Zaproszenie do zabawy nie przyszło samo. Nagle widzę strzałę.
Na niej znajduje się napis -"Jesteś blisko mnie".
Wszedłem ostrożnie za napisem i co widzę but. Normalny but w kolorze białym.
Sprawdziłem się zawodowo w butach. Taki zawód mój kryminalny, ale momentami zabawny.
Czy z butem mogłem być szczęśliwy? Tego muszę się dowiedzieć w kolejnej części, gdyż nie wiem do kogo on należy i jak ma na imię jego właściciel.

Kryminał w połączeniu z fantasy.
Ujrzałem ją nagle - stwierdziłem po lekkim namyśle.
Zatrzymałem się i nagle zobaczyłem krew. Jej twarz krwawiła. Ciało leżało nietykalne. Nie zastanawiając się dalej powiadomiłem szefa, gdyż umiałem rozróżnić na tym etapie miłosny amok. Nic z tego nie rozumiałem. Pogotowie wezwane, czynności śledcze wykonane. Odpowiedziałem na pytania, ale...

Policjant jeszcze raz przejrzał stodołę, w której miano przechowywać zwłoki. W sianie, na wozie, pod deskami – nic, ani jednej kostki świadczącej o tym, że wiejski psychopata miałby kogoś zabić i tutaj zakopać. Bardzo zależało mu na rozwiązaniu tej zagadki. Na komisariacie obiecano nagrodę dla tego, kto zdobędzie dowody na to, że ich główny podejrzany jest winny zabójstwa kilku osób w okolicy. Nikt też dotąd nie znalazł zwłok zaginionych osób. A przecież muszą one gdzieś być! Nagle jego oczom ukazała się karteczka wisząca na gwoździu wbitym w wrota budynku. Szybko ją ściągnął i zaczął czytać:
„Jest ….16 rok. Ostatnio Helka tak mnie zdenerwowała, że postanowiłem zabrać jej największy skarb – …ka. Nie wiem, ile on waży, ale na pewno jest bardzo ciężki. Jak skończy się ta cała … to sprzedam go. Na pewno dostanę kilka tysięcy złotych. Wraz z pieniędzmi zakopałem go w puszce pod psią budą”.
- O, i oto mamy nawet dowód na handlowanie zwłokami – szepnął radośnie funkcjonariusz i pobiegł pod wskazaną psią budę. Nie zwrócił zupełnie uwagi na to, że owa wiadomość napisana była dość dziecinnym charakterem, a ząb czasu zatarł fragmenty niektórych wyrazów. Cieszył się, że wreszcie rozwikłał zagadkę nie dającą im spokoju. A za handel zwłokami i przechowywanie kradzionych rzeczy przyjemniaczek szybko nie wyjdzie zza krat.
Policjant zaczął kopać we wskazanym miejscu. W pewnym momencie trafił na jakiś twardy, blaszany przedmiot.
- To na pewno jest owy skarb – przemknęło mu przez myśl. Spojrzał do wykopanego dołu – na jego dnie była metalowa puszka. Ostrożnie podniósł ją, otworzył, a w środku znalazł… szkielet chomika oraz kilka marek polskich w monetach. I jeszcze ten szyderczy list: „Oto mój skarb – mysz Helki oraz kilka pieniążków, za które kupię sobie lody na jarmarku. A myszkę oddam Helce za kilka dni. Marek, 1 września 1916”.
Dobrze że nie pochwalił się wcześniej kolegom z pracy, przynajmniej przed nikim nie spalił się ze wstydu i łatwowierności.

Policjant jeszcze raz przejrzał stodołę, w której miano przechowywać zwłoki. W sianie, na wozie, pod deskami – nic, ani jednej kostki świadczącej o tym, że wiejski psychopata miałby kogoś zabić i tutaj zakopać. Bardzo zależało mu na rozwiązaniu tej zagadki. Na komisariacie obiecano nagrodę dla tego, kto zdobędzie dowody na to, że ich główny podejrzany jest winny zabójstwa...

Reportaż wojenny i erotyk

Nasza kompania przebiła się przez wrota i ujrzała cel ataku. Widzieliśmy jasne kaskady włosów spływające falami po ramionach, uznaliśmy to miejsce za dogodne do założenia bazy. Zbliżyliśmy się szybko, w całej kompanii czuć było zdenerwowanie. Ale gdy tylko rozmieściliśmy siły główne mniej więcej pośrodku tych kaskad, w wilgotnej i miękkiej dolinie, zdenerwowanie zniknęło i zostało zastąpione przez pewność i zaangażowanie. Morale wzrosło zauważalnie, dlatego korpus zaczął nie tylko okrążać dolinkę, ale również jej okolice. Inne oddziały błądziły po całej strefie ataku – po leżących na południu pagórkach, by docierając wreszcie do dwóch rozległych wzgórz, miłych dla oka. Tam również urządziliśmy dłuższy postój, ciesząc się obozowaniem w tym miejscu. Oporu nie napotykaliśmy, w zasadzie się go nie spodziewając. Dopiero gdy zdecydowaliśmy się na końcowy marsz na południe, dokonał się prawdziwy sprawdzian naszych sił. Gdy nasz północy korpus wkroczył w strefę południową i zajął się penetrowaniem wilgotnej kotlinki, południowy niecierpliwił się, by pójść mu w sukurs. Aż nareszcie przyszedł rozkaz z dowództwa – północny korpus kompanii ma wrócić na północ i zająć pozycje pomiędzy jasnymi kaskadami włosów, korpus południowy spenetrował kotlinę. Dążył do zbadania każdej jej części, podczas gdy korpus północny błądził po, wbrew rozkazowi, całej części północnej, a nie tylko w dolince. Czuło się wibracje gruntu, cała ta strefa była niestabilna. Po dłuższym czasie, gdy wszystkie siły były już wyczerpane, nagle usłyszeliśmy krzyk, jęk z północy. I zrozumieliśmy wtedy, że nasza misja została zakończona sukcesem, że nadszedł czas wiwatowania i otwierania butelek z szampanem. Mieliśmy taką, by uczcić zwycięstwo, toteż otworzyliśmy ją i spieniony napój polał się w całej kotlince. Mogliśmy wracać do domu, ale nie czekaliśmy – dyszeliśmy ociekając potem tuż obok strefy którą badaliśmy, co jakiś czas zapuszczając patrole to na dwa wzgórza, to w okolice kaskad.

Reportaż wojenny i erotyk

Nasza kompania przebiła się przez wrota i ujrzała cel ataku. Widzieliśmy jasne kaskady włosów spływające falami po ramionach, uznaliśmy to miejsce za dogodne do założenia bazy. Zbliżyliśmy się szybko, w całej kompanii czuć było zdenerwowanie. Ale gdy tylko rozmieściliśmy siły główne mniej więcej pośrodku tych kaskad, w wilgotnej i miękkiej...

...a oto fragmenty Metafizyki kulinarnej czyli filozoficznego traktatu o gotowaniu (z praktycznymi przepisami)

Rosół z kury

ingrediencje:
kura, woda, włoszczyzna, sól, pieprz, przyprawy wedle uznania.

inspiracje:
Arthur Schopenhauer, Emil Cioran, nihilizm i pesymizm

Rosół z kury, zwany czasem bulionem bądź wywarem, a będący w rzeczywistości niczym innym, jak zwyczajnym kompotem, w którym owoce zastąpiono kurzym kadawerem, jest jedną z najpospolitszych potraw. Odpowiednio dawkowany, utrzymuje przy biologicznej egzystencji ogrom populacji, która posiliwszy się nieco, znajduje tę absurdalną siłę, by przekazywać dalej swoje brzemię i płodzić potomstwo (podobno w dawniejszych czasach ludy słowiańskie rosół zaprawiały lubczykiem mającym działanie afrodyzjalne). Wszystko to na marne, bo w efekcie dążymy do takiego przesilenia ludzkiej liczebności, że dla wszystkich rosołu nie wystarczy. [...]

Sekretem doskonałego rosołu z kury jest brak pośpiechu. Woda nie może wrzeć, jak krew sangwinika czy nietzscheanisty. Powinna pozostawać niewzruszona jak stoik. I gdy tak spoczywa, podgrzewana minimalnie, powoli wyparowuje, co dowodzi twierdzeniu Marksa, jakoby "wszystko co stałe rozpływa się w powietrzu". [...]

Na koniec możemy doprawić do smaku. Choć w obliczu pustki egzystencji, czy nadawanie smaku potrawom może mieć jakikolwiek sens? Czyż gorzko-słone łzy bólu istnienia nie są jedyną, wystarczającą i odpowiednią przyprawą nie tylko tego, ale każdego innego dania?

...a oto fragmenty Metafizyki kulinarnej czyli filozoficznego traktatu o gotowaniu (z praktycznymi przepisami)

Rosół z kury

ingrediencje:
kura, woda, włoszczyzna, sól, pieprz, przyprawy wedle uznania.

inspiracje:
Arthur Schopenhauer, Emil Cioran, nihilizm i pesymizm

Rosół z kury, zwany czasem bulionem bądź wywarem, a będący w rzeczywistości niczym innym, jak zwyczajnym...

- Nie powinieneś tak grzeszyć...
Co? Jak? Kto to?
- Popełniłeś duży błąd, grzesząc z tą pstrokatą szlachcianką...
Co, co to za bzdury?
- Dlatego to zrobiłam... Abyś to ty czuł się winny... Byłam piękna... Urocza... Obyta... Czego więcej potrzeba do szczęścia?...
Ale o co chodzi? Co się dzieje?
- Zmień swoje życie... Inaczej skończysz jak ja... A może i gorzej... MWAHAHAHAHAHAH!
AAAAAAA!
- Daniel? Czy wszystko w porządku?
- Ophelia? To... Ty tu jesteś?
- Oczywiście, mój kochany, spodziewałeś się ducha?
- Eheh... Tak jakby... - wymusiłem krzywy uśmiech.
- Spokojnie, to tylko koszmarki... W końcu ta cnotka nie dałaby ci tyle co ja, nieprawdaż?
- Nie, masz rację...
- No, a teraz jazda do roboty. Nie zamierzam cię utrzymywać.
*Wieczorem, nad brzegiem rzeki*
Moja kochana Lorelei, gdybyś tylko znała prawdę o tej żmii... Uwiodła mnie, prowokowała, nie chciałem tego, zmuszała mnie, była zazdrosna... Jeśli mam zaznać szczęścia, to tylko z tobą...

Podobno w mgliste dni na rzece można usłyszeć smutny śpiew Lorelei... Jak wyznaje swe uczucia, choć jego tu z nią nie ma... Wciąż wierzy, że kiedyś do niej dołączy, przeprosi i będą zawsze razem...

- Nie powinieneś tak grzeszyć...
Co? Jak? Kto to?
- Popełniłeś duży błąd, grzesząc z tą pstrokatą szlachcianką...
Co, co to za bzdury?
- Dlatego to zrobiłam... Abyś to ty czuł się winny... Byłam piękna... Urocza... Obyta... Czego więcej potrzeba do szczęścia?...
Ale o co chodzi? Co się dzieje?
- Zmień swoje życie... Inaczej skończysz jak ja... A może i gorzej......