Boli mnie brzuch. Otwieram sklejone powieki i już wiem, że nic nie pamiętam. Jak przez mgłę widzę niewyraźne obrazy samej siebie wlewającej do ust mocny alkohol. Wykrzywiam się na samą myśl. Znowu to zrobiłaś Blanka - mówię do siebie, ale słowa docierają do mnie w strzępach. Siadam na łóżku i spoglądam na ubranie. Nie raczyłam zdjąć z siebie nawet butów. Bo po co - jęczę. Głowa mi pęka od nadmiaru wrażeń i z trudem przełykam ślinę. Po omacku szukam butelki z wodą. Jak na złość, stoi w drugim kącie pokoju. Podnoszę się i potykam o leżący na podłodze znak drogowy. To tak na prawdę tylko jego część ale i tak wydaje mi się być nie zrozumiałe to iż właśnie na mojej podłodze i w moim pokoju się znajduje. Wyciągam rękę po wodę i dopiero wtedy stwierdzam, że butelka jest pusta. Niech to szlak! - krzyczę a krzyk ten odbija się podwójnym echem w mojej głowie - Jak to się stało, że ten pokój tak wygląda? Rozglądam się dookoła i oprócz znaku drogowego dostrzegam inne dziwne przedmioty. Kamienie, patyki, kawałki metalowych rurek i stare puszki... Wszystko to częściowo pokryte błotem stanowiły niezwykły obraz. Siadam i biorę głęboki wdech. Impreza zaczęła się o 20 - analizuję - Ania przyszła z Tomkiem, a Dorota z tym nowym. Kim jest ten nowy?- pytam samą siebie. Drapię się po głowie i usilnie próbuję sobie przypomnieć jak jej nowy narzeczony ma na imię. Mateusz - oznajmiam szczęśliwa jakbym co najmniej odkryła obcą planetę. Spoglądam na telefon. Rozładowany. Właściwie to bez baterii. Przypominam sobie jak wyciągam z niego baterię by telefon nie logował się w miejscu w którym byłam. Bateria musiała mi upaść. Tak, jak przez mgłę widzę stertę podobnego żelastwa które mam w pokoju. Zauważam coś jeszcze. Wśród sterty kamieni dostrzegam niewielki skrawek papieru. Schylam się by go podnieść po czym z trudem odczytuję drobne pismo: Mateusz Kos artysta.
To wizytówka - stwierdzam głośno. Ktoś dzwoni do drzwi. O nie! Tylko nie teraz! - Czołgam się do nich i spoglądam przez judasza, choć i tak wiem, że mój zamglony wzrok nic nie ogarnie.
-Otwieraj Blanka to ja Dorota!-Otwieram.- Przyszłam sprawdzić czy żyjesz. O rany!- zatrzymuje się w progu mojej sypialni i nieruchomieje. Co to? Serio, myślałam że to mi się tylko śniło.
Nagle wszystko mi się przypomina. Stojąc nadal z wizytówką w dłoni nowego chłopaka Doroty, spływa na mnie jasność wiedzy i przypomnienia.
- W nocy chyba zapragnęłam być artystą rzeźbiarzem jak Twój chłopak. Poszłam na to złomowisko o którym mi Mateusz mówił. Twierdził, że same skarby można tam dostać. i popatrz, czyż nie piękne?
Wybuchnęłyśmy śmiechem. To nic że tydzień temu chciałam być ornitologiem i rankiem powitał mnie skulony na parapecie przestraszony wróbelek. Nigdy nie wiadomo kim zostanę za tydzień.

Boli mnie brzuch. Otwieram sklejone powieki i już wiem, że nic nie pamiętam. Jak przez mgłę widzę niewyraźne obrazy samej siebie wlewającej do ust mocny alkohol. Wykrzywiam się na samą myśl. Znowu to zrobiłaś Blanka - mówię do siebie, ale słowa docierają do mnie w strzępach. Siadam na łóżku i spoglądam na ubranie. Nie raczyłam zdjąć z siebie nawet butów. Bo po co - jęczę....

Sobota wcześnie rano (przynajmniej dla mnie). Budzę się z okropnym bólem głowy i brakiem pamięci, w tle słyszę pikanie telefonu. Biorę telefon i sprawdzam, czemu pika... no tak, rozładowany.
Podłączyłam zatem telefon do ładowarki i zaczęłam sprawdzać, czy się tam zachowało coś, co mi przypomni zdarzenia z dnia poprzedniego.
Zerkam więc na połączenia. Okazuje się, że dzwoniłam do brata oraz chłopaka, który mi się podobał.
Dobra, to dzwonię do brata.
- No, hej tam.
- Cześć siora, nieźle wczoraj zabalowałaś.
- Czemu tak mówisz?
- Czemu, czemu. Wczoraj zadzwoniłaś do mnie po pierwszej w nocy. Myślałem, że coś się stało, a Ty mi tu opowiadasz sekrety Twojego życia. Masz szczęście, że to do mnie zadzwoniłaś, by się z nimi podzielić, bo przynajmniej zachował je sobie dla siebie.
- Hę? Jakie sekrety?
- Oj, siostra, siostra... muszę kończyć, idę do pracy.
- To na razie.
- No, pa.
Niewiele mi to pomogło. Chociaż mam teraz świadomość tego, że brat wie o mnie dosłownie wszystko. Masakra. Aż się boje myśleć jak przebiegła druga rozmowa...
- Hej Marcin.
- Cześć.
- Mógłbyś mi powiedzieć, o czym wczoraj gadaliśmy?
- Wyznałaś mi miłość.
- Co?? Wiesz co, muszę kończyć. Pa!
I się rozłączyłam.
Nagle słyszę powiadomienie w telefonie. Patrzę, nowy komentarz na fejsie. Okazuję się, ze zrobiłam rachunek sumienia oraz napisałam kilka nieprzychylnych komentarzy na temat osób, które mnie w przeszłości zraniły. O nie! Czy jeszcze zrobiłam wczoraj coś, co zmarnowało mi życie?

Sobota wcześnie rano (przynajmniej dla mnie). Budzę się z okropnym bólem głowy i brakiem pamięci, w tle słyszę pikanie telefonu. Biorę telefon i sprawdzam, czemu pika... no tak, rozładowany.
Podłączyłam zatem telefon do ładowarki i zaczęłam sprawdzać, czy się tam zachowało coś, co mi przypomni zdarzenia z dnia poprzedniego.
Zerkam więc na połączenia. Okazuje się, że...

Obudziłam się z wielkim, okropnie ciężkim słoniem na głowie. Co prawda żadnego nad sobą nie zarejestrowałam, ale przysięgam, że rozsadzało mi czaszkę, jakby siedział na niej sześciotonowy zwierz. Wzrok zaś mazał mi się, jak bez okularów, a przecież nie mam nawet wady! I wtedy do mnie dotarło – miałam morderczego kaca, wzbogaconego o kompletny brak wspomnień minionej nocy.
Kontrolnie rozejrzałam się na boki. Po mojej lewej leżał relatywnie przystojny mężczyzna w stroju kowboja, po prawej zaś roznegliżowany chyba-ksiądz. Chyba, bo poza bielizną została mu już tylko koloratka. Zaczynałam jednak skupiać nieco myśli, więc jakkolwiek był to widok ciekawy, przypomniał mi o przebieranej domówce koleżanki.
Wówczas postanowiłam sę podnieść i gospodynię odszukać. Przetarłam ręką twarz, nie zważając na pewnie i tak już naruszony makijaż, i jęknęłam znacząco. Moje oko nie potrzebowało już cienia – przyozdobiono je limem. Ukłucie bólu zadziałało jednak stymulująco – znów wrócił do mnie fragment wspomnień. Jak przez mgłę przypomniałam sobie jakąś kobietę, ale nie pamiętałam żebym coś jej zrobiła.
Rozejrzałam się jednak dookoła i niemal wszystko do mnie wróciło. Graliśmy w butelkę, i ta rzeczywiście leżała na dywanie. Padło na kowboja i księdza, którzy całować się nie chcieli. Zaczęło się obstawianie – to dlatego na stole leżał stos banknotów. W końcu się przemogli i już miało dojść do całusa kiedy gospodyni wprowadziła do pokoju rozemocjonowaną blondynkę. Jej płaszcz, którym później okładała kowboja wciąż leżał na sofie. Gdy tylko zobaczyła scenę wpadła w szał. Nic nie powiedział jej o imprezie i posądzała go o zdradę, ale nie przypuszczała, że zrobi to z mężczyzną. Zamachnęła się, a ja… a ja stałam niefortunnie blisko.
Czas poszukać aspiryny, pomyślałam.

Obudziłam się z wielkim, okropnie ciężkim słoniem na głowie. Co prawda żadnego nad sobą nie zarejestrowałam, ale przysięgam, że rozsadzało mi czaszkę, jakby siedział na niej sześciotonowy zwierz. Wzrok zaś mazał mi się, jak bez okularów, a przecież nie mam nawet wady! I wtedy do mnie dotarło – miałam morderczego kaca, wzbogaconego o kompletny brak wspomnień minionej nocy.
...

To było, jakby ktoś zdzielił cię obuchem w łeb. Podejmuję kolejną próbę zmiany pozycji. Teraz robię to powoli. Udaje mi się usiąść i nie zwymiotować. Sukces. Zaczynam rejestrować to, co dzieje się dookoła. Ktoś chrapie, szczelnie owinięty kołdrą. Dziwne. Wczoraj Piotrek mówił, że nie może za dużo wypić, od rana pracuje. Widocznie zmienił plany. Znowu. Czeka nas rozmowa.
Przeciągam się. Przydałaby się kofeina. Z aspiryną.
Lakier na paznokciach zdarł się całkowicie. Musiałam tańczyć na bosaka. Miał się trzymać tydzień. Nie ufajcie producentom. To węże.
Z rozmyślań wyrywa mnie ostry dźwięk. Dobiega spod łóżka. Wraca ból głowy. Pomału kładę się i rozpoczynam poszukiwania. Dziwne. Ani ja, ani Piotrek nie słuchamy Rihanny, a mimo to, jedna z jej piosenek jest ustawiona jako dzwonek. Po chwili znajduję telefon, a ten przestaje ujadać. Bogu dzięki.
15 połączeń, 9 sms-ów. No nieźle. Ale od kogo to? Od Ali. Ali? Piotrka czeka dłuższa rozmowa.
Otwieram wiadomości. Przebiegam po nich wzrokiem. Sens większości jest taki sam: Adam, gdzie jesteś? Wracaj do domu. Jaki Adam?
Wstaję. To niemożliwe, mówię sobie. Ale wiem, że to nie Piotrek tam leży. Zaglądam pod pierzynę. Widzę jasne włosy, wytatuowane plecy. Nagle wszystko wraca. Piotrek idzie zapalić. Zostaję w klubie sama. Ciemnooki blondyn podchodzi do mnie. Spójrz, mamy takie same telefony mówi. Coś słaby ten podryw, myślę sobie, ale odpowiadam uśmiechem. Cholera.
Z kuchni dobiega mnie jazgot kolejnego telefonu. Tym razem mojego.

To było, jakby ktoś zdzielił cię obuchem w łeb. Podejmuję kolejną próbę zmiany pozycji. Teraz robię to powoli. Udaje mi się usiąść i nie zwymiotować. Sukces. Zaczynam rejestrować to, co dzieje się dookoła. Ktoś chrapie, szczelnie owinięty kołdrą. Dziwne. Wczoraj Piotrek mówił, że nie może za dużo wypić, od rana pracuje. Widocznie zmienił plany. Znowu. Czeka nas rozmowa.
...

Budzę się z ogromnym bólem głowy i odruchem wymiotnym. Wstaję szybko z łóżka i wybiegam z pokoju nagle zdając sobie sprawę, że nie mam pojęcia gdzie jestem. Przede wszystkim jest to czyjeś mieszkanie. Idę przed siebie zapominając o wymiotach, nie mogąc jednak zapomnieć o pulsującym bólu w czaszce. Mamy tu kuchnię, zlew wypełniony szklankami, kieliszkami i kruszonkami z chipsów. Na stole leży stos kolejnych naczyń. Zapach przypraw i alkoholu wypełnia to pomieszczenie przypominając mi, dlaczego szukałam łazienki. Wpadam do pomieszczenia obok kuchni, otwieram z impetem drzwi i wyrzucam z siebie ciążącą mi zawartość żołądka, cudem trafiając do otwartego sedesu. Mamy więc toaletę. Wracam do pokoju, w którym się obudziłam. Dlaczego jestem tu sama? W pokoju nie ma ludzi, ale bynajmniej nie można go nazwać pustym. Są w nim buty, ubrania i butelki. Wszystko wskazuje na to, że impreza była niezła. Przewracam sterty rzeczy porozrzucanych po całej podłodze znajdując w końcu moją torebkę. Otwieram ją i nie znajduję telefonu. Nie znajduję też portfela, ale pamiętam, że go nie zabierałam. Całe szczęście. Przeszukuję więc kolejne zakamarki, po czym zauważam kartkę na drzwiach- „Klara, będziemy za godzinę”. Ktokolwiek to pisał, na pewno nie myślał trzeźwo. Za to wiem już, dlaczego jestem tu sama. Odnajduję w końcu telefon- leży pod łóżkiem. Otwieram galerię i znajduję serię nagranych przeze mnie filmów. Więc z klubu przenieśliśmy się do mieszkania koleżanki. Pokój wiruje, idę spać.

Budzę się z ogromnym bólem głowy i odruchem wymiotnym. Wstaję szybko z łóżka i wybiegam z pokoju nagle zdając sobie sprawę, że nie mam pojęcia gdzie jestem. Przede wszystkim jest to czyjeś mieszkanie. Idę przed siebie zapominając o wymiotach, nie mogąc jednak zapomnieć o pulsującym bólu w czaszce. Mamy tu kuchnię, zlew wypełniony szklankami, kieliszkami i kruszonkami z...

Otwieram oczy. Zza mgły wyłania się mój pokój. Jest dobrze-spałam we własnym łóżku. Mam na sobie wczorajszy tshirt i bieliznę. To moja typowa piżama po imprezie. Na telefonie 4 nieodebrane połączenia od Ani z którą umówiłam się wczoraj na dyskotekę. Pewnie chce się zapytać czy żyję. Wstaję. Na podłodze leżą porozrzucane ubrania. Zbieram je. Najpierw buty. 12cm szpilki ubłocone "po pachy". Coś mi świta-byłam w parku. Podnoszę bransoletkę Svarowskiego. Dziwne nigdy nie miałam takiej, to nie moja. Przeszukuję kieszenie w spodniach. Nakrętka od taniego wina. No to już wiem od czego tak boli mnie głowa. Znajduję też etykietę z napisem "patyczak". Teraz sobie przypominam spotkałam w parku Pawła. Zebrało mu się na wspominki. Zaproponował wypicie buzona jak za studenckich czasów. Sięgam po torebkę. Wkładam do niej rękę i wyjmuję rulon pieniędzy. Opada mi szczęka. Szybko przeliczam. 2500 zł. Miotam się. Robi mi się gorąco na myśl że kogoś okradłam. Staram sobie coś przypomnieć. Już wiem. Poszłam z Pawłem do bankomatu. Chciał wypłacić trochę gotówki. Byliśmy już po 1 butelce. Zaproponował, że jeżeli odgadnę pin to mogę sobie wypłacić wszystko co ma na koncie. To było proste. Był zakochany w polskich serialach i nawet do studenckiej szafki na basenie ustawiał szyfr 1313. Patrząc na gotówkę którą trzymam w ręku sądzę, że i tym razem zadziałał. Teraz już wiem skąd mam tą bransoletkę. I właśnie mnie oświeciło dlaczego Anka dzwoniła 4razy. Przecież ja na tą dyskotekę wcale nie dotarłam.

Otwieram oczy. Zza mgły wyłania się mój pokój. Jest dobrze-spałam we własnym łóżku. Mam na sobie wczorajszy tshirt i bieliznę. To moja typowa piżama po imprezie. Na telefonie 4 nieodebrane połączenia od Ani z którą umówiłam się wczoraj na dyskotekę. Pewnie chce się zapytać czy żyję. Wstaję. Na podłodze leżą porozrzucane ubrania. Zbieram je. Najpierw buty. 12cm szpilki...

Czuję przyjemną pustkę, złudny spokój, chwilową lekkość.PUF. Wszystko pękło jak bańka mydlana.Koniec błogiej nieświadomości dziecka. Dochodzą do mnie wszystkie moje zmysły, powoli i bez pośpiechu. Po kolei. Czuję drażniący odór niewyjaśnionego pochodzenia. Skrycie w głębi niedobudzonego umysłu mam nadzieje, że to nie ja. Powoli przełykam ślinę, czuję jeszcze gorzki posmak wódki i inny trunków którymi zapewne hojnie się raczyłem. Pierwsza myśl która do mnie napłynęła to "Gdzie do diabła moja szczoteczka?!". Jednak podejrzanie silne uczycie wilgoci zagłuszyło tą desperacką potrzebę higieny. Pod sobą czułem coś ohydnie mokrego i wilgotnego. Pozostały mi tylko złudne nadzieję, że to nie to co myślę. Gdy się ruszyłem usłyszałem dziwny ślizg metalu. Wreszcie nadszedł czas uchylenie powiek. Byłem gotowy. Po wstępnym rozeznaniu stwierdzam iż: siedzę w wannie, do połowy w wodzie(i tylko wodzie). Całe ciało mnie piekło. Niemiłosiernie paliło.Wdzięcznie wygramoliłem się z blaszaka i z niepewnością stanąłem przed lustrem. Zabalowałem, to pewne. Przez całą długość od brwi, przez żuchwę, aż do obojczyka biegł tatuaż stada ptaszorów...Upadłem na podłogę i odleciałem.

Czuję przyjemną pustkę, złudny spokój, chwilową lekkość.PUF. Wszystko pękło jak bańka mydlana.Koniec błogiej nieświadomości dziecka. Dochodzą do mnie wszystkie moje zmysły, powoli i bez pośpiechu. Po kolei. Czuję drażniący odór niewyjaśnionego pochodzenia. Skrycie w głębi niedobudzonego umysłu mam nadzieje, że to nie ja. Powoli przełykam ślinę, czuję jeszcze gorzki posmak...

Wybudzam się powoli. Najpierw ociężały umysł, dopiero później ciało, przez co przeżywam paraliż senny i omal nie robię w gacie ze strachu, że straciłem kompletnie czucie w członkach. Siadając przewracam z łoskotem butelki po piwie, które wlałem w siebie na koniec. Podchodzę do stołu zaścielonego chrupkami, krakersami, kromkami, butelkami pustymi i pełnymi, a ponad tym wszystkim króluje bongo, które wręcz się uśmiecha do mnie, na wspomnienie panienki, z którą poszedłem w tango po solidnym zaciągnięciu się. I zestaw do pokera, znajduję go rzuconego niedbale w kąt, znajomi wiszą mi trochę żetonów. Wkładam rękę do kieszeni i wyciągam z niej czerwone stringi. Blondynka wolała dać w zastaw bieliznę.
W salonie znajduję rozłożone dungeons and dragons. Pomyśleć, że zabijanie smoków i ratowanie dziewic jest takie męczące.

Wybudzam się powoli. Najpierw ociężały umysł, dopiero później ciało, przez co przeżywam paraliż senny i omal nie robię w gacie ze strachu, że straciłem kompletnie czucie w członkach. Siadając przewracam z łoskotem butelki po piwie, które wlałem w siebie na koniec. Podchodzę do stołu zaścielonego chrupkami, krakersami, kromkami, butelkami pustymi i pełnymi, a ponad tym...

Otworzenie oczu było błędem. Popołudniowe niemiłosiernie jaskrawe słońce wdziera się do pokoju przez niezasłonięte żaluzje. Słyszę szczury w piwnicy, chrobot ich małych nóżek o kamienno posadzkę, to nic, że mieszkam na 3 piętrze i tak je słyszę. Leżę na niepościelonej kanapie, nie dałem rady jej pościelić.

Wstaję i jeszcze trochę się zataczając idę do oazy jaką jest łazienkowy zlew. No dobra co się wczoraj działo?
Sprawdzam telefon, zero wiadomości. Sprawdzam radio i telewizor - żadnych niepokojących doniesień. Znaczy, że tym razem nic nie odjebałem. Wiec nie ma o co się martwić i czego dociekać, wracam spać wszystko w porządku.

Otworzenie oczu było błędem. Popołudniowe niemiłosiernie jaskrawe słońce wdziera się do pokoju przez niezasłonięte żaluzje. Słyszę szczury w piwnicy, chrobot ich małych nóżek o kamienno posadzkę, to nic, że mieszkam na 3 piętrze i tak je słyszę. Leżę na niepościelonej kanapie, nie dałem rady jej pościelić.

Wstaję i jeszcze trochę się zataczając idę do oazy jaką jest...

Miejsce akcji: moje mieszkanie (mogło być gorzej).
Czas akcji: sobota południe.
Sytuacja: przebudzenie w legowisku.

Odleciałam wczoraj... No trudno... Nie ja pierwsza i nie ostania...
Pamiętam, że bardzo chciałam się napić. Najwidoczniej udało się spełnić to marzenie.Ech, szkoda ,że akurat to ...

Co my tu mamy:

Twarz szara, oczy podkrążone, niemiły zapach w ustach,ale żołądek sprawny to dowód że, wypity trunek był dobrej jakości.
Brak złotej bransolety - piłam za swoje, lecz nie uniknęłam pożyczki w lombardzie.Czarne pończochy i mała czerwona sukienka - chciałam uprawiać seks. Po obdukcjach wszystko wskazuje , że do tego nie doszło. Jak pech , to pech...Choć nie wszystko jeszcze stracone. Obok śpi murzyn... Pomyślmy... W Afryce go nie znalazłam - niewykonalne czasowo.Z marynarki wystają mu dokumenty. Wygląda, że to student.

Jakie ma piękne ciało...Myślicie, że warto go obudzić?

Miejsce akcji: moje mieszkanie (mogło być gorzej).
Czas akcji: sobota południe.
Sytuacja: przebudzenie w legowisku.

Odleciałam wczoraj... No trudno... Nie ja pierwsza i nie ostania...
Pamiętam, że bardzo chciałam się napić. Najwidoczniej udało się spełnić to marzenie.Ech, szkoda ,że akurat to ...

Co my tu mamy:

Twarz szara, oczy podkrążone, niemiły zapach w...