Przyjaciel to nie ktoś, kto "słodzi", ale nieźle daje w kość, sprowadzając Cię na ziemię. Tak jest też w przypadku mojej więzi z najlepszą przyjaciółką jaką mogłabym mieć. Znamy się od przedszkola, ale straciłyśmy kontakt na czas podstawówki, w gimnazjum odnowiłyśmy znajomość i od tego czasu jesteśmy nierozłączne. Nie oznacza to, że widzimy się codziennie, wręcz przeciwnie, dzielą nas kilometry, ale mimo ich, potrafimy zawsze znaleźć dla siebie czas i opowiedzieć chociaż krótko co u nas słychać. Oczywiście, zdarzają nam się kłótnie i spory, ale zawsze potrafimy dojść do kompromisu. Dlatego myślę, że ta przyjaźń przetrwa bardzo długo, a może nawet do śmierci :).

Przyjaciel to nie ktoś, kto "słodzi", ale nieźle daje w kość, sprowadzając Cię na ziemię. Tak jest też w przypadku mojej więzi z najlepszą przyjaciółką jaką mogłabym mieć. Znamy się od przedszkola, ale straciłyśmy kontakt na czas podstawówki, w gimnazjum odnowiłyśmy znajomość i od tego czasu jesteśmy nierozłączne. Nie oznacza to, że widzimy się codziennie, wręcz przeciwnie,...

Tak naprawdę zaczęłyśmy się przyjaźnić niedawno. W sumie to zaczęło się od tego że obie zostałyśmy tak trochę olane.

Moja przyjaciółka stwierdziła że nie ma sensu się dłużej przyjaźnić i miała racie. Kiedyś mówiłyśmy sobie wszystko, spędzałyśmy mnóstwo czasu razem ale to się zmieniło. My się zmieniłyśmy. Ona chciała mnie mieć na wyłączność jakbym była jej własnością lecz ja tak nie potrafiłam. Czułam się jak w klatce. No i właśnie po pewnym czasie skończyłyśmy się przyjaźnić (ale wciąż pozostałyśmy dobrymi koleżankami). Ona zaczęła się przyjaźnić z inną dziewczyną która okazała się być wcześniej przyjaciółką mojej obecnej przyjaciółki. Wiem to trochę pogmatwane. :D

No i z czasem tak wyszło że ja i Natalka (moja obecna przyjaciółka) zostałyśmy olane. I tym sposobem zaczęłyśmy spędzać ze sobą czas. Wcześniej też sporo gadałyśmy (ponieważ jesteśmy razem w klasie), ale od tamtego momentu robiłyśmy to częściej.

Tak naprawdę to sama nie wiem kiedy to się stało ale zaczęłyśmy mówić sobie o wszystkim. Po prostu sobie zaufałyśmy. I tak ta nasza przyjaźń sama wynikła.

Ogólnie Natalia jest osobą... i spokojną, i żywiołową. I rozumie mnie bez słów, i to dosłownie.
Tak na koniec dodam że przyjaźnimy się jakoś od roku i się jeszcze nie pokłóciłyśmy (z moim charakterem i humorkami to prawdziwy cud). Jest cudowną przyjaciółką i mam nadzieje że pozostanie nią na zawsze :P

Tak naprawdę zaczęłyśmy się przyjaźnić niedawno. W sumie to zaczęło się od tego że obie zostałyśmy tak trochę olane.

Moja przyjaciółka stwierdziła że nie ma sensu się dłużej przyjaźnić i miała racie. Kiedyś mówiłyśmy sobie wszystko, spędzałyśmy mnóstwo czasu razem ale to się zmieniło. My się zmieniłyśmy. Ona chciała mnie mieć na wyłączność jakbym była jej własnością lecz...

Kiedy zaczęłyśmy studia to nie myślałam, że to tak się potoczy. Nie wierzyłam, że tacy ludzie istnieją. Nigdy się nie kłóciłyśmy, chociaż często nasze poglądy czy zdania były zupełnie różne. Zaczęłyśmy dzwonić do siebie bardzo często i rozmawiać o głupotach godzinami. Moja przyjaciółka została świadkiem na moim ślubie. Dzieli nas jakieś 60 kilometrów, wiec nie spotykamy się zbyt często, tym bardziej, że ja mam już obowiązki rodzinne, ale te dwa razy do roku jest obowiązkowe. Nadrabiamy za to telefonami i to bardzo częstymi. Wiemy wszystko o sobie, o swoich rodzinach, czy nawet znajomych, których ta druga pewnie nawet nigdy nie spotka.
Tak szczerze, to dziękuję losowi, za ta osobę, którą jest moja przyjaciółka. Która zawsze wysłucha, pokrzyczy gdy trzeba, a potem znowu wysłucha tego samego od początku. Taka, której mogę pożalić się na męża, której nigdy nie zazdroszczę, tylko cieszę się, że jej się układa. Taka, której mogę wszystko powiedzieć wprost, z która mogę podzielić się przepisem na ciasto, czy której rodzice podają prezenty dla moich dzieci. Od niej mój syn zawsze odbierze telefon i powie, że na pewno do niej oddzwonię. I mam pewność, że słowo przyjaciel nie jest na wyrost.
Mam świetne relacje z moim mężem, mamą i siostrą, ale uważam, że taka osoba zupełnie „z zewnątrz” też jest potrzebna w naszym życiu. Mi daje to pewnego rodzaju równowagę i szczerze to nie wyobrażam sobie, żeby mogło być inaczej.

Kiedy zaczęłyśmy studia to nie myślałam, że to tak się potoczy. Nie wierzyłam, że tacy ludzie istnieją. Nigdy się nie kłóciłyśmy, chociaż często nasze poglądy czy zdania były zupełnie różne. Zaczęłyśmy dzwonić do siebie bardzo często i rozmawiać o głupotach godzinami. Moja przyjaciółka została świadkiem na moim ślubie. Dzieli nas jakieś 60 kilometrów, wiec nie spotykamy się...

Z Elą przyjaźnię się od czasów studiów.
Pewnego dnia byłyśmy na wakacjach nad morzem w Łebie. Przeskakiwałyśmy fale i zaszłyśmy bardzo daleko. Plaża była niestrzeżona. W pewnej chwili zrobiło się groźnie. Było głęboko, a jak próbowałyśmy wrócić do brzegu, to fale ściągały nas z powrotem. Nie miałam już siły walczyć. Wtedy Ela wzięła mnie za rękę, dodawała otuchy i udało się. Gdy znalazłyśmy się na brzegu leżałyśmy na plaży niezdolne do wypowiedzenia słowa.
Wiem, że zawdzięczam jej życie. Czy może być większy dowód przyjaźni? Mogła mnie tam zostawić, wtedy nie pisałabym tych słów.

Wiem, że mogę na Eli zawsze polegać, więc sama staram się dać z siebie wszystko, gdy Ona potrzebuje mojej pomocy.
Zawdzięczam jej życie.
Dziękuję Ci Elu za to,że jesteś!
Twoja wierna przyjaciółka Ola

Z Elą przyjaźnię się od czasów studiów.
Pewnego dnia byłyśmy na wakacjach nad morzem w Łebie. Przeskakiwałyśmy fale i zaszłyśmy bardzo daleko. Plaża była niestrzeżona. W pewnej chwili zrobiło się groźnie. Było głęboko, a jak próbowałyśmy wrócić do brzegu, to fale ściągały nas z powrotem. Nie miałam już siły walczyć. Wtedy Ela wzięła mnie za rękę, dodawała otuchy i udało...

Z moją najleprzą przyjaciółką znamy się praktycznie od zawsze. Moja rodzina wprowadziła się do nowego domu gdy miałam 2 i pół roku, a ona niecały roczek. I tak oto zostałyśmy sąsiadkami. Niestety byłyśmy za małe, żeby pamiętać nasze pierwsze spotkanie. W dzieciństwie połączyły nas wspólna zabawa, nocowanie w namiocie, jazda na rowerach, póżniej dołączyły do tego książki. Dzięki temu, że czytamy (w ilościach hurtowych) i lubimy podobne książki, dają nam one mnóstwo okazji do dyskusji.
Oczywiście kłóciłyśmy się wiele razy (w wieku moich 13 a jej 11 lat nie odzywałyśmy się do siebie pół roku) to i tak zawsze się godzimy. Mimo różnicy wieku, (w dzieciństwie różnica 2 lat to sporo), tego, że nigdy nie zdarzyło nam się chodzić do tej samej szkoły, różnych znajomych, oczywiście poznawałyśmy wielu swoich znajomych na przykład ze szkół, ale nigdy nie udało nam się stworzyć zganej paczki, nasza przyjaźń pzetrwała próbę czasu. Pomiędzy jej krewnymi czuję się praktycznie jak z własną rodziną i mam wrażenie, że ona czuje się podobnie przy moich krewnych.
Rok temu moja najleprza przyjaciółka przeprowadziła się za granicę. Nadal jesteśmy w kontakcie przez Internet i telefon. Gdy przyjeżdża do Polski spędzamy razem każdą możliwą chwilę, co często kończy się na wielu nieprzespanych nocach.
Jest to zdecydowanie przyjażń na całe życie, ponieważ nie rozdzieliły nas osobne szkoły, środowiska, a nawet setki, jak nie tysiące kilometrów.
W tym roku latem świętujemy 16-lecie naszej przyjaźni (data umowna;)) RAZEM w Polsce:D.

Z moją najleprzą przyjaciółką znamy się praktycznie od zawsze. Moja rodzina wprowadziła się do nowego domu gdy miałam 2 i pół roku, a ona niecały roczek. I tak oto zostałyśmy sąsiadkami. Niestety byłyśmy za małe, żeby pamiętać nasze pierwsze spotkanie. W dzieciństwie połączyły nas wspólna zabawa, nocowanie w namiocie, jazda na rowerach, póżniej dołączyły do tego książki....

Moja przyjaciółka codziennie rano robi mi śniadanie i pije ze mną poranną herbatę.
Uczy się ze mną do sprawdzianów. Słucha mnie, nie kłamie, że zawsze mam racje, ma dla mnie czas. Nie udaje, że jestem fantastyczna.
Cierpię gdy się z nią kłócę, ale nawet wtedy wiem, że mnie kocha i nie wymieniłaby mnie na nikogo innego.
Pozwala mi płakać w swoich ramionach, gdy mówię jej, że nie mam ochoty rozmawiać ona tylko podaje mi chusteczkę. Nigdy nie odmawia mi pomocy.
Przeczyta wszystko co napiszę, nawet gdyby było najgorszym tekstem pod słońcem.
Ogląda ze mną wszystko od romansideł z Ryanem Goslingiem do dramatów wojennych.
Kocha mnie za to jaka jestem, nie są dla niej ważne moje niepowodzenia, ale moje szczęście.
Największą oznaką tego, że mnie kocha jest to, że mnie urodziła.
Myślę, że każdy z nas ma takiego przyjaciela, który oddał by za nas życie i dla, którego jesteśmy idealni.
Dziękuję, mamo.

Moja przyjaciółka codziennie rano robi mi śniadanie i pije ze mną poranną herbatę.
Uczy się ze mną do sprawdzianów. Słucha mnie, nie kłamie, że zawsze mam racje, ma dla mnie czas. Nie udaje, że jestem fantastyczna.
Cierpię gdy się z nią kłócę, ale nawet wtedy wiem, że mnie kocha i nie wymieniłaby mnie na nikogo innego.
Pozwala mi płakać w swoich ramionach, gdy mówię jej, że...

Wiele osób mówi, że prawdziwa przyjaźń jest nieosiągalna, a czysta damsko-męska nie spotykana...

Ja nie zgadzam się z takimi osobami. Moim przyjacielem właśnie jest mężczyzna. Jest on moim prawdziwym przyjacielem. Jesteśmy jak rodzeństwo. Jak brat i siostra. On akceptuje mnie taką jaka jestem, chodź mam wiele dziwnych nawyków. On toleruje moje niecodzienne zachowania. Choć jeśli czuje, że to nie najlepszy pomysł, stara mi go wybić z głowy. Gdy mam doła on jest przy mnie i mnie pociesza. Jest prawdziwym skarbem. Często się sprzeczamy, ale każda sprzeczka jeszcze bardziej utrwala nas w przekonaniu, że jesteśmy dobrze dobraną parą przyjaciół. Mam różne poglądy na wiele spraw, ale zawsze staramy się znaleźć złoty środek. Uwielbimy spędzać razem czas, choć mamy inne pasje, ale one się uzupełniają. Taki przyjaciel to skarb. Jest to czysta damsko-męska przyjaźń. Dziękuję za to. Takiego przyjaciela życzę każdemu z nas ;).

Wiele osób mówi, że prawdziwa przyjaźń jest nieosiągalna, a czysta damsko-męska nie spotykana...

Ja nie zgadzam się z takimi osobami. Moim przyjacielem właśnie jest mężczyzna. Jest on moim prawdziwym przyjacielem. Jesteśmy jak rodzeństwo. Jak brat i siostra. On akceptuje mnie taką jaka jestem, chodź mam wiele dziwnych nawyków. On toleruje moje niecodzienne zachowania. Choć...

Mój przyjaciel Robert pojawił się w moim zyciu tak szybko jak zniknął. Zostawił mi jednak poczucie bezpieczeństwa i dar przekazywania podobnych uczuć innym. Zniknął ale dzięki niemu wiem czym jest przyjaźń. Poznałam go przypadkiem. Niemal odcrazu otoczył mnie swym ramieniem. Przy nim wszystko było proste. Wypowiedziane na głos trafiło na wartości,zle stawało się błahe a to co dobre zyskało i nabieralo sensu. Rozsmieszal i sklanial do myślenia. Mówił prawdę niemal zawsze. I choć czasem prawda ta bolała do szpiku kości, była czymś dobrym i zrozumiałym.
Gdy odszedł płakałam. Długo. Nie pilnowalam dlaczego nie mogę już oprzeć się na jego ramieniu...
Odszedł i wydawało mi się ze wszystko straciłam.
Kilka lat później spojrzałam na świat jego oczami. Po prostu i zupełnie nagle. I spotkałam ja. Była zagubiona i miała ogromny ból w sercu. On nauczył mnie jak jej pomoc. Teraz to ja jestem ramieniem na którym może oprzeć się inna osoba.

Mój przyjaciel Robert pojawił się w moim zyciu tak szybko jak zniknął. Zostawił mi jednak poczucie bezpieczeństwa i dar przekazywania podobnych uczuć innym. Zniknął ale dzięki niemu wiem czym jest przyjaźń. Poznałam go przypadkiem. Niemal odcrazu otoczył mnie swym ramieniem. Przy nim wszystko było proste. Wypowiedziane na głos trafiło na wartości,zle stawało się błahe a to...

Moją przyjaciółkę poznałam na studiach. Z charakteru byłyśmy podobne: obie nieśmiałe, zagubione, a zarazem obie w przeszłości wiele przeszyłyśmy. I chyba dlatego ona stała się moją przyjaciółkę: bo wiele nas łączyło.

Szybko zaczęłyśmy o sobie opowiadać. Ona zna moje sekrety, ja jej. Ona zna moje pasję, ja jej.
Ja jej mogę opowiedzieć o ostatniej przeczytanej książce czy obejrzanym filmie, ona natomiast opowiada o mangach i anime - nie ogranicza się to do słuchania drugiej osoby, bo zawsze z danej książki, filmu, mangi czy anime rodzi się poważniejszy lub luźniejszy temat, który pozwala nam poznawać się jeszcze lepiej.
Wspieramy się, czasem razem płaczemy, a przede wszystkim jesteśmy przy sobie, gdy tego potrzebujemy.

Moją przyjaciółkę poznałam na studiach. Z charakteru byłyśmy podobne: obie nieśmiałe, zagubione, a zarazem obie w przeszłości wiele przeszyłyśmy. I chyba dlatego ona stała się moją przyjaciółkę: bo wiele nas łączyło.

Szybko zaczęłyśmy o sobie opowiadać. Ona zna moje sekrety, ja jej. Ona zna moje pasję, ja jej.
Ja jej mogę opowiedzieć o ostatniej przeczytanej książce czy...

Z Magdą znamy się od przedszkola- jeszcze nikt oprócz rodziców tyle ze mną nie wytrzymał.
1. ZAWSZE rozumie moje żarty.
2. Najlepszy moment to ten, kiedy jednocześnie spoglądamy na siebie tym spojrzeniem ,,wiem, rozumiem, nic mi nie mów” albo kiedy mówi na głos rzeczy, o których dopiero pomyślałam.
3. Z nikim nocne ,,pogaduchy” i szalone pomysły nie smakują tak dobrze.
4. To banalne, ale naprawdę mogę jej powiedzieć WSZYSTKO.
5. Jest drugą osobą ( zaraz obok mamy) do której chce zadzwonić każdego dnia, żeby podzielić się tym co się działo. A jeśli nic się nie działo, to nawet tym co jadłam na śniadanie.
6. Możemy spędzić godzinę gadając o wszystkim i o niczym- a musicie wiedzieć, że okropnie nie lubię rozmawiać przez telefon.
7. Do niej piszę pięć minut PO tym jak skończę książkę żeby móc ją polecić albo odradzić. A także do niej piszę CO pięć minut w trakcie czytania, żeby na bieżąco mogła ze mną wszystko przeżywać. Wiem, że mamy praktycznie jednakowy gust, więc jeśli mówi mi, że jakąś książkę warto przeczytać, zaraz się za nią biorę.
8. Bardzo dbam o moje książki i nie pożyczam ich byle komu, w ogóle raczej rzadko to robię, ale ona przeczytała każdą książkę w mojej biblioteczce. Właściwie traktuję je jako naszą wspólną własność.
9. A co najważniejsze po tylu latach nie wyobrażam już sobie, że mogłoby jej zabraknąć w moim życiu. Bez niej czułabym się jak bez ręki.
I tu kończy mi się limit słów, a mogłabym tak wymieniać bez końca, ale wierzcie przyjaźń trudno pomylić z innym uczuciem.

Z Magdą znamy się od przedszkola- jeszcze nikt oprócz rodziców tyle ze mną nie wytrzymał.
1. ZAWSZE rozumie moje żarty.
2. Najlepszy moment to ten, kiedy jednocześnie spoglądamy na siebie tym spojrzeniem ,,wiem, rozumiem, nic mi nie mów” albo kiedy mówi na głos rzeczy, o których dopiero pomyślałam.
3. Z nikim nocne ,,pogaduchy” i szalone pomysły nie smakują tak dobrze.
4....