Krzysiu, Krzysiaku, Krzysztofie!

Bardzo Cię kocham. Nadal jesteś moim Bohaterem.
Chcę być z Tobą. Pragnę Twojego Ciała.

Wierzę w nas.

Małgosia

Krzysiu, Krzysiaku, Krzysztofie!

Bardzo Cię kocham. Nadal jesteś moim Bohaterem.
Chcę być z Tobą. Pragnę Twojego Ciała.

Wierzę w nas.

Małgosia

Drogi Krzysztofie,
Tak naprawdę nie wiem od czego zacząć. Jest tyle rzeczy, o których chciałabym Ci opowiedzieć. Z cichą nadzieją, czekam na czas w którym znów będziemy bez pamięci w sobie zakochani. Kiedy oddzielimy nieszczęście od szczęścia i nauczymy się żyć w tych dobrych momentach. Wtedy opowiem Ci wszystko dokładnie. Nie pominę żadnego dnia mojej codzienności.
Krzysztofie, chciałabym dzielić znów z Tobą marzenia, plany, dni, godziny. Chciałabym aby czas stał się dla nas na tyle łaskawy, aby wybaczając nam naszą nie miłość, zwolnił swoje tępo, żebyśmy mogli siebie dogonić.
Poczekaj na mnie, kochany. Zgubiłam się w innych czach.
Twoja Małgorzata.

Drogi Krzysztofie,
Tak naprawdę nie wiem od czego zacząć. Jest tyle rzeczy, o których chciałabym Ci opowiedzieć. Z cichą nadzieją, czekam na czas w którym znów będziemy bez pamięci w sobie zakochani. Kiedy oddzielimy nieszczęście od szczęścia i nauczymy się żyć w tych dobrych momentach. Wtedy opowiem Ci wszystko dokładnie. Nie pominę żadnego dnia mojej codzienności.
...

Miły Mój,
Pamiętasz jak poprosiłam Cię, abyś narysował mi swoje uczucia? Jesteś w tym dobry, niesamowicie dobry więc narysowałeś. Początkowo byłam zachwycona. Naga kobieta siedząca tyłem z jednym pięknym skrzydłem anioła, a przed nią rozpościerał się piękny krajobraz, który oglądać można było tylko latając. Byłam taka szczęśliwa. Jednak z czasem Twój rysunek, Twoje uczucia zaczęłam odbierać inaczej. Nie czułam się jak piękny anioł z przepięknymi widokami przed siebie, widokami w przyszłość życia. Ten Anioł ma jedno skrzydło, drugie mu zlikwidowałeś. Ja też czuję jakbym miała podcinane skrzydła. Nie mogę się już wzbić w powietrze, radować pięknem. Powoli spadam coraz niżej, dusząc się jak w więzieniu. Najdroższy jeszcze nie jest za późno. Jeszcze można naprawić to co zepsuliśmy. Weź proszę znów ołówek i dorysuj nam szczęśliwe zakończenie, bo ja nadal w Ciebie wierzę.
Kocham i czekam, oby tylko nasz obrazek całkiem nie wyblakł.

Twoja Fire

Miły Mój,
Pamiętasz jak poprosiłam Cię, abyś narysował mi swoje uczucia? Jesteś w tym dobry, niesamowicie dobry więc narysowałeś. Początkowo byłam zachwycona. Naga kobieta siedząca tyłem z jednym pięknym skrzydłem anioła, a przed nią rozpościerał się piękny krajobraz, który oglądać można było tylko latając. Byłam taka szczęśliwa. Jednak z czasem Twój rysunek, Twoje uczucia...

Moja Księżniczko,
Kochanie, piszę z Międzyzdrojów. Po naszej kłótni chciałem trochę odpocząć. Przepraszam że wyszedłem bez słowa i nie zadzwoniłem od wczoraj. Mam nadzieje, że się nie martwiłaś. Chciałem pobyć trochę sam więc pojechałem nad morze i wynająłem pokój w jednym z hoteli. Jestem tutaj sam. Całymi dniami chodzę po plaży i rozmyślam o tym co z Nami dalej będzie. Odboje czuliśmy że od pewnego czasu coś się psuło. Szkoda, że doszło do tej kłótni. Pamiętam, że tyle razy sobie obiecywaliśmy, że więcej się nie będziemy kłócić, a tutaj znowu to samo. Mówiliśmy sobie, że nie będziemy jak moi lub Twoi rodzice ale tak naprawdę postępujemy tak samo.
Nie chce wracać do tej kłótni. Chcę tylko abyś wiedziała, że jak jestem tu sam to naprawdę czuję, że czegoś mi brak, jestem jakiś niekompletny. Niby nie widzimy się od 2 dni, a ja już bez Twojego widoku szaleję. Nie jestem sobą. Znam Cię na tyle dobrze, że wiem że Ty też tak masz. To może oznaczać tylko jedno. Miedzy nami naprawdę jest miłość! Wiem, że mam ciężki charakter i czasem jestem uparty jak mój ojciec. Ty za to momentami potrafisz ciągle marudzić jak Twoja mama. Tylko czy to nie jest piękno życia? Nie możemy przecież być wszyscy tacy sami, a małżeństwo które się nie kłóci nie może być normalne. Kocham Cię Księżniczko. Możliwe, iż zanim odczytasz ten list będę już przy Tobie i razem z uśmiechem go przeczytamy.
P.S.
Wynająłem ten sam pokój w którym spędzaliśmy nasz pierwszy wspólny wyjazd nad morze w liceum.

Moja Księżniczko,
Kochanie, piszę z Międzyzdrojów. Po naszej kłótni chciałem trochę odpocząć. Przepraszam że wyszedłem bez słowa i nie zadzwoniłem od wczoraj. Mam nadzieje, że się nie martwiłaś. Chciałem pobyć trochę sam więc pojechałem nad morze i wynająłem pokój w jednym z hoteli. Jestem tutaj sam. Całymi dniami chodzę po plaży i rozmyślam o tym co z Nami dalej będzie....

Świt. Tym razem nie przyszedł za wcześnie. Wczoraj też nie, ani przedwczoraj, ani … nie pamiętam już kiedy. A Ty? Pamiętasz? Czy w ogóle wracasz do tych chwil, kiedy wszystko było proste, a szczęście szczerzyło się do nas w uśmiechach z każdego miejsca zaznaczonego naszym spojrzeniem? Ten czas wydaje się tak bliski, a zarazem odległy. Ten czas kpi sobie ze mnie, z nas. Obiecuję sobie: jutro, jutro będzie lepiej, dziś mam tyle ważnych spraw, jutro damy radę spojrzeć na siebie jak kiedyś, kiedy obiecywaliśmy sobie, że na zawsze …
Tyle że to „jutro” nie nadchodzi, a „zawsze” nie istnieje. Pewnie nigdy go nie było.
A my? Kiedyś z różnych perspektyw potrafiliśmy dostrzec tę samą tęczę na błyszczących od rosy nitkach pajęczyny. Dziś nie możemy znaleźć ziarenka porozumienia stojąc po tej samej stronie codzienności.
Przestaliśmy widzieć to, co dawało nam siły do przezwyciężania wspólnych trudów. Oślepliśmy w zapamiętałej gonitwie za tym, co burzy nasze kruche „na zawsze”.
Czy możemy odzyskać wzrok? Czy uda nam się znowu zobaczyć tęczę?
Bardzo tego pragnę.
Małgorzata

Świt. Tym razem nie przyszedł za wcześnie. Wczoraj też nie, ani przedwczoraj, ani … nie pamiętam już kiedy. A Ty? Pamiętasz? Czy w ogóle wracasz do tych chwil, kiedy wszystko było proste, a szczęście szczerzyło się do nas w uśmiechach z każdego miejsca zaznaczonego naszym spojrzeniem? Ten czas wydaje się tak bliski, a zarazem odległy. Ten czas kpi sobie ze mnie, z nas....

Krzysztofie,
Pamiętam ten dzień, gdy Cię poznałam. Pamiętna impreza studencka u Jolki. Nie miałam ochoty iść, ale dziewczyny mnie zmusiły. Od razu zobaczyłam Ciebie: byłeś gwiazdą wieczoru- rozbawiałeś wszystkich. Miałeś tą pasję, błysk w oku. Kiedy przysiadłeś się do mnie i zacząłeś opowiadać o Twoich studiach, wycieczkach w góry i największej pasji- motoryzacji, wiedziałam, że wpadłam po uszy. Wszystko potoczyło się lawinowo- zaczęliśmy się spotykać, później zaręczyny i ślub. Śmieszne jest to, że nigdy nie mieliśmy co do nas wątpliwości, nasza miłość była wręcz namacalna. Krzysiek, gdzie podziali się tamci ludzie? Gdzie te uczucie? Z tamtego, pełnego pasji chłopaka pozostał wieczny Piotruś Pan, który pracuje w telewizji samochodowej, ale jednocześnie nie pamięta o rachunkach. Jesteś facetem, który ciągle mentalnie ma dwadzieścia lat, choć już Ci bliżej do czterdziestki niż dalej. A ja? Gdzie ta zakochana dziewczyna? Ubrała się w garsonkę i codziennie niczym robot chodzi w szpileczkach do kancelarii, gdzie pomaga ludziom rozwiązywać ich problemy, choć sama nie radzi sobie z dniem dzisiejszym. Chciałabym znów poczuć te emocje, tą pewność co wtedy. Krzysiek, proszę zróbmy coś z nami, bo czuję, że tracimy się wzajemnie. Dajmy sobie nową szansę. Dla tych ludzi, którymi byliśmy na imprezie u Jolki

M.
PS. Kocham.

Krzysztofie,
Pamiętam ten dzień, gdy Cię poznałam. Pamiętna impreza studencka u Jolki. Nie miałam ochoty iść, ale dziewczyny mnie zmusiły. Od razu zobaczyłam Ciebie: byłeś gwiazdą wieczoru- rozbawiałeś wszystkich. Miałeś tą pasję, błysk w oku. Kiedy przysiadłeś się do mnie i zacząłeś opowiadać o Twoich studiach, wycieczkach w góry i największej pasji- motoryzacji,...

Mój mężu, wiem, masz już dość mojego biadolenia i czepiania się o wszystko. Wiem, że jesteś na mnie wiecznie zły, bo przeszkadzają mi twoje skarpetki porozrzucane w każdym koncie naszego domu lub to, że gdy bawisz się z dziećmi zawsze kończy się to płaczem, bo nie chcą iść spać. Jestem momentami okropna i zdaję sobie z tego sprawę. Pewnie myślisz, że gdy cię tak opierniczam i się złoszczę to niedoceniam tego co robisz dla mnie i dzieci. Mylisz się. Widzę z jakim uczuciem patrzysz na te nasze pociechy kiedy bawicie się do późnych godzin, jakie wielkie serce masz dla nich i jak one cię kochają. Ale spróbuj mnie zrozumieć. Gdy jest godzina 21, a dzieci zamiast zasypiać rozrabiają to ja muszę z nimi siedzieć do nocy i próbować utulić do snu, kosztem własnego. Nawet nie wiesz jak pęka mi serce gdy muszę z nimi walczyć. Widzę jak bardzo się starasz dbać o nas. Ale chciałabym żebyś był z nami, a nie obok nas. Tak dawno nie rozmawialiśmy. Ostatnio tylko praca i kłótnie o bzdury. Odsunęliśmy się od siebie, a nie chcę by tak było. Denerwujesz się na mnie gdy czepiam się o pierdoły. Tylko zrozum, że to ja za tobą sprzątam i chciałabym, żebyś uszanował czasem moją pracę nie rzucając kolejnych brudnych skarpet na podłogę. Wiem, że ja też zawiniłam i nie poświęcam ci tyle uwagi ile byś potrzebował. Naprawmy to, porozmawiajmy. Kocham Cię tak jak te 15 lat temu, gdy cię poznałam. Zasługujesz na cudowną żonę. Chcę nią dla Ciebie być, bądźmy ze sobą blisko. Twoja żona.

Mój mężu, wiem, masz już dość mojego biadolenia i czepiania się o wszystko. Wiem, że jesteś na mnie wiecznie zły, bo przeszkadzają mi twoje skarpetki porozrzucane w każdym koncie naszego domu lub to, że gdy bawisz się z dziećmi zawsze kończy się to płaczem, bo nie chcą iść spać. Jestem momentami okropna i zdaję sobie z tego sprawę. Pewnie myślisz, że gdy cię tak opierniczam...

Mój Drogi! Niegdyś słowa "i cię nie opuszczę aż do śmierci" były obietnicą, której dotrzymywała każda ze stron. Dziś pragnę również takiego związku, ale coraz bardziej dostrzegam, że pozwalamy sobie na to, by nasze małżeństwo dryfowało w złym kierunku. Gdzie podziały się nasze rytuały pogłębiania więzi, poranne pożegnania czy wieczorne powitania? Codzienna wspólna kawa po południu czy mycie zębów przy jednym lustrze w tym samym czasie? Do naszego małżeństwa wkradła się przewidywalność i rutyna. To cios wbity w serce naszej miłości. Wiem, że jestem chorobliwie ambitna. Chcę być we wszystkim perfekcyjna, ale robię to wszystko po to, byś był ze mnie dumny. Jestem też wyniosła i nie umiem przyznać się do błędów. Opór przed wchodzeniem w "my" często wynika ze strachu przed końcem bliskości, dlatego tworzę ten chłodny dystans. Gram Zosię Samosię, gdzie tak naprawdę w rzeczywistości potrzebuję Ciebie i Twojej kojącej obecności, Twojej czułości, troski oraz uwagi. Podejmijmy ten wysiłek, by coś zmienić: usiądźmy razem i porozmawiajmy o tym, co można poprawić, popracować nad naszą relacją. Mam wiarę, że przed laty dokonałam właściwego wyboru i to właśnie z Tobą chcę spędzić resztę życia. Kocham Cię!

Mój Drogi! Niegdyś słowa "i cię nie opuszczę aż do śmierci" były obietnicą, której dotrzymywała każda ze stron. Dziś pragnę również takiego związku, ale coraz bardziej dostrzegam, że pozwalamy sobie na to, by nasze małżeństwo dryfowało w złym kierunku. Gdzie podziały się nasze rytuały pogłębiania więzi, poranne pożegnania czy wieczorne powitania? Codzienna wspólna kawa po...

Krzysztof! Piszę do Ciebie ten list, bo tak wiele emocji we mnie siedzi, a nie mam odwagi powiedzieć Ci tego w oczy. Zawsze, kiedy podejmuję próbę wytłumaczenia Ci, co mnie boli czuję, że mnie wcale nie słuchasz! Może chociaż przeczytasz ten list i dotrze do Ciebie, że nasze małżeństwo chyli się ku upadkowi. Jestem zapracowana, zabiegana, wszystko jest na mojej głowie, a Ty bujasz w obłokach. Oczekuję, że pokażesz w końcu, że jesteś prawdziwym mężczyzną, że mogę mieć w Tobie oparcie. Chciałabym, żebyś choć raz pomyślał o mnie i moich uczuciach. Tak, ja też mam uczucia, nie tylko Ty jesteś wrażliwy i delikatny. Ja także, mimo że tego nie chcesz od 10 lat zauważyć. Pomimo tego że staram się być twarda, w środku czuję się czasem jak mała dziewczynka, potrzebuję wsparcia. Mógłbyś mnie czasem bezinteresownie przytulić. Wiesz ile to by dla mnie znaczyło? Chciałabym spróbować ratować nasz związek, ale do tego jest potrzebna dobra wola także z Twojej strony. Kochasz mnie jeszcze? Czy żyjesz ze mną jedynie z przyzwyczajenia? Myślę, że jeszcze wszystko się może ułożyć, ale musisz wykazać się inicjatywą, rozumiesz? Sama tego nie jestem w stanie udźwignąć. Bądź mężczyzną, stań na głowie, żeby nam się udało. Oczekuję tego od Ciebie i liczę, że mnie nie zawiedziesz. Zależy mi na nas z jednego prostego powodu: kocham Cię…

Krzysztof! Piszę do Ciebie ten list, bo tak wiele emocji we mnie siedzi, a nie mam odwagi powiedzieć Ci tego w oczy. Zawsze, kiedy podejmuję próbę wytłumaczenia Ci, co mnie boli czuję, że mnie wcale nie słuchasz! Może chociaż przeczytasz ten list i dotrze do Ciebie, że nasze małżeństwo chyli się ku upadkowi. Jestem zapracowana, zabiegana, wszystko jest na mojej głowie, a Ty...

Patrzę na świat i widzę w nim jedynie ironię. Jest ona matrycą tego, co już za nami, jak i przyszłości. Wszędzie się pojawia jako przyczyna i skutek, początek i koniec, konsekwencja zapamiętania się w czuciu.
Człowiek nie wyciąga wniosków, dlatego wciąż potyka się na tych samych przeszkodach. Potem podnosi się, by znowu upaść. Jakby nie łatwiej było od razu zostać na dole… Człowiek też dużo myśli. Na końcu jednak kalkulacje znikają, a on robi, to co czuje lub to, co jest najprostsze. Człowiek widzi drugie osoby, ale… szybko o nich zapomina. Tak został zaprogramowany, że w momencie zagrożenia skupia się na sobie, odrzucając innych. On jest jedynie urodzonym egoistą o zapędach do ukrywania tej cechy… I wreszcie człowiek zmierza przed siebie w poszukiwaniu szczęścia. Jednak, gdy osiągnie obrany cel, i tak chce iść dalej.
Ja czuję, że ta ironia ludzkiego życia pozbawia mnie człowieczeństwa. Pragnę biec do przodu, chcę coraz więcej. Nie umiem wyciągnąć wniosków, nie potrafię już zatrzymać się i cieszyć z tego, co mam. Jestem egoistką, która kiedyś zapragnęła miłości. Otrzymałam ją od Ciebie. Minęło jednak tyle czasu i ja nie potrafię myśleć o Tobie tak, jak zdarzało mi się na początku naszej wspólnej drogi.
Napiszę ten list i schowam go na dnie szuflady. On jeden będzie świadkiem mej niepewności. A jeśli go przypadkiem znajdziesz… Cóż, może dzięki temu zrozumiesz, jak bardzo się pogubiłam. Bo choć nie czuję potrzeby, by być przy Tobie, dziwnie mi z myślą, że mógłbyś odejść.
M.

Patrzę na świat i widzę w nim jedynie ironię. Jest ona matrycą tego, co już za nami, jak i przyszłości. Wszędzie się pojawia jako przyczyna i skutek, początek i koniec, konsekwencja zapamiętania się w czuciu.
Człowiek nie wyciąga wniosków, dlatego wciąż potyka się na tych samych przeszkodach. Potem podnosi się, by znowu upaść. Jakby nie łatwiej było od razu zostać na dole…...