Bardzo poruszył mnie „Inny świat” Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. Czytałam tą książkę jako lekturę w liceum. Pamiętam, że już po kilku stronach bardzo mnie wciągnęła, poruszyło mnie to jak autor opowiadał historie swoje i innych współwięźniów wywiezionych na Syberię.
Bardzo późno położyłam się wtedy spać, dopiero gdy zapoznałam się z ostatnią stroną lektury, ale kiedy już to zrobiłam miałam bardzo dziwne sny. Wydawało mi się, że to ja byłam jedną z uwięzionych i wywiezionych w głąb Rosji, niemal czułam przez skórę mróz, o których pisał autor w swojej książce. W moim pokoju było gorąco, a ja przykrywałam się kołdrą po szyje byle tylko nie czuć zimna, które istniało tylko w mojej podświadomości. Nikt mnie nie bił, nie zmuszał do ciężkiej pracy, ale obudziłam się zmęczona i obolałą, ponieważ śniłam o tym, że jednak jestem przymuszana do tych robót. Cierpiałam w tym śnie razem z innymi bohaterami lektury. Nie umiałam ich wyrzucić z głowy.
Ta książka naprawdę trafiła w moje serce.

Bardzo poruszył mnie „Inny świat” Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. Czytałam tą książkę jako lekturę w liceum. Pamiętam, że już po kilku stronach bardzo mnie wciągnęła, poruszyło mnie to jak autor opowiadał historie swoje i innych współwięźniów wywiezionych na Syberię.
Bardzo późno położyłam się wtedy spać, dopiero gdy zapoznałam się z ostatnią stroną lektury, ale kiedy już...

Środek nocy. Żadnych przechodniów, tylko raz na jakiś czas ulicą przejedzie spóźniony samochód. Dom cichy, wszyscy mieszkańcy pogrążeni we śnie - poza mną, lat trzynaście, wypieki na twarzy. Nad łóżkiem zapalone małe światełko, poza tym wielki pokój pogrążony jest w mroku.
W ręku trzymam "Miasteczko Salem" Stephena Kinga.
Oczy kleją się ze zmęczenia, ale gdzieś z tyłu głowy czai się strach. Strach przed zgaszeniem światła. Strach przed spojrzeniem w okno. Strach przed zamknięciem oczu. Strach nie do przezwyciężenia.
Światło paliło się całą noc.

Środek nocy. Żadnych przechodniów, tylko raz na jakiś czas ulicą przejedzie spóźniony samochód. Dom cichy, wszyscy mieszkańcy pogrążeni we śnie - poza mną, lat trzynaście, wypieki na twarzy. Nad łóżkiem zapalone małe światełko, poza tym wielki pokój pogrążony jest w mroku.
W ręku trzymam "Miasteczko Salem" Stephena Kinga.
Oczy kleją się ze zmęczenia, ale gdzieś z tyłu...

,,Pewnego dnia" autorstwa Emily Giffin wciągnęło mnie tak bardzo, że nie mogłam przez nią zasnąć. Jest to przede wszystkim zasługa ciekawego i lekkiego pióra, jakim posługuje się pisarka. Oczywiście nie mogłam odłożyć tej książki na półkę przeczytaną jedynie do połowy. Musiałam ją pochłonąć. I nieważne, że była to noc przed egzaminem teoretycznym z prawa jazdy. I nieważne, że musiałam wstać bardzo wcześnie. Książka wygrała. Cóż, musiałam ją dokończyć. A jak już dokończyłam, to poczułam niedosyt z powodu zakończenia. Bo to ja musiałam ułożyć sobie dalszą część dziejów bohaterów. I kiedy miałam to uczynić? Oczywiście, że w nocy!
To właśnie ta pozycja literacka nie pozwoliła mi zasnąć w nocy, ale wcale nie żałuję.

,,Pewnego dnia" autorstwa Emily Giffin wciągnęło mnie tak bardzo, że nie mogłam przez nią zasnąć. Jest to przede wszystkim zasługa ciekawego i lekkiego pióra, jakim posługuje się pisarka. Oczywiście nie mogłam odłożyć tej książki na półkę przeczytaną jedynie do połowy. Musiałam ją pochłonąć. I nieważne, że była to noc przed egzaminem teoretycznym z prawa jazdy. I nieważne,...

Pamiętam to jakby wydarzyło się dziś. Był ciepły czerwcowy wieczór, rok temu… no tak – teraz to już rok z „haczykiem”. Leżałam wsparta na łokciach na łóżku w jednym z kieleckich akademików. Czytałam książkę. Pochłonięta bez reszty, tylko mimochodem wyłapywałam napływające zza okna dźwięki: mieszające się ze sobą muzykę, śmiech i soczyste wulgaryzmy – ot, zwykły kampusowy gwar. W którymś momencie dotarł do mnie głos bliższy. Słowa kierowane wyraźnie do mnie. Spojrzałam na siedzącą po drugiej stronie pokoju współlokatorkę.
-Dlaczego płaczesz? – powtórzyła. Dziwne. Przecież wcale nie płakałam. Tak mi się wydawało. Nie szlochałam, nie łkałam, ale teraz-wyrwana z powrotem do realnego świata-poczułam na swoich policzkach wyraźne, zimne ścieżki wytyczone przez płynące mi z oczu łzy.
Płakałam. A potem długo nie mogłam spać. Tą książką było: „Jakbyś kamień jadła” Wojciecha Tochmana. To taka książka, że gdy się ją czyta to aż boli. I w nocy boli. I teraz boli. I dobrze. Tak chyb powinno być.

Pamiętam to jakby wydarzyło się dziś. Był ciepły czerwcowy wieczór, rok temu… no tak – teraz to już rok z „haczykiem”. Leżałam wsparta na łokciach na łóżku w jednym z kieleckich akademików. Czytałam książkę. Pochłonięta bez reszty, tylko mimochodem wyłapywałam napływające zza okna dźwięki: mieszające się ze sobą muzykę, śmiech i soczyste wulgaryzmy – ot, zwykły kampusowy...

"A kiedy trzeba, na śmierć idą po kolei. Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec." Te słowa przez całą noc rozbrzmiewały w mojej głowie. "Kamienie na szaniec" to lektura, która wywarła na mnie ogromne wrażenie. Istotny był fakt, iż zawarta w niej historia miała miejsce w rzeczywistości. Kiedy ów książka wpadła w moje ręce, nikt nie zdołał mnie od niej odciągnąć. Wspólnie z bohaterami zrywałam niemieckie flagi, wybijałam szyby w zakładach fotograficznych. Patrzyłam na śmierć Rudego, a "umarłam" razem z Zośką, gdy opowieść Kamińskiego dobiegła końca. Byłam potwornie przygnębiona losami trójki przyjaciół. Przygnębiona, ale i dumna. Dumna, że miałam tak wspaniale odważnych przodków. Jak współczesna młodzież zachowałaby się na ich miejscu? Ów pytanie do dziś mnie dręczy i niestety - napawa pesymizmem. "Kamienie na szaniec" to lektura, która wzbudza niemałe emocje. Uważaj, za nim po nią sięgniesz! To podróż do czasów II wojny światowej. Grozi nieprzespaną nocą oraz potokiem refleksji.

"A kiedy trzeba, na śmierć idą po kolei. Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec." Te słowa przez całą noc rozbrzmiewały w mojej głowie. "Kamienie na szaniec" to lektura, która wywarła na mnie ogromne wrażenie. Istotny był fakt, iż zawarta w niej historia miała miejsce w rzeczywistości. Kiedy ów książka wpadła w moje ręce, nikt nie zdołał mnie od niej odciągnąć. Wspólnie...

Czytałam bardzo wiele kryminałów, ale jeden z nich wywarł na mnie szczególne wrażenie. "Szepty zmarłych" były tą książką przez, którą nie mogłam zasnąć, miałam schizy i bałam się wystawić nosa poza swój pokój oraz otworzyć oczy dopóki nie zapaliłam światła. Początkowo wszystko wydawało się całkiem normalnie, jednak późniejsze szczegółowe opisy, zaprawiały o drżenie. Czytałam ją z szeroko otwartymi oczyma, nie wierzyłam w to co czytam. Były fragmenty, kiedy czułam jak kołatało mi serce, ale obracała kartki, strona za stroną. Chciałam skończyć czytać wieczorem, ale się nie udało. Zmusiłam się do tego po północy, kolejne kilka godzin próbowałam spać. Przed oczyma miałam obraz, który podsyłała mi moja wyobraźnia, obraz stworzony na podstawie opisów z książki, z każdym, najmniejszym szczegółem. Mimo to nie żałuję, że czytałam tą książkę późnym wieczorem, ciemność za oknem, szumy wiatru dodatkowo wzmacniały atmosferę, którą stworzył autor.

Czytałam bardzo wiele kryminałów, ale jeden z nich wywarł na mnie szczególne wrażenie. "Szepty zmarłych" były tą książką przez, którą nie mogłam zasnąć, miałam schizy i bałam się wystawić nosa poza swój pokój oraz otworzyć oczy dopóki nie zapaliłam światła. Początkowo wszystko wydawało się całkiem normalnie, jednak późniejsze szczegółowe opisy, zaprawiały o drżenie....

Dla mnie taką historią był Ring Koji Suzuki. A jeszcze fajnie zrobiłam, że przeczytałam szczególnie Ring przed samym spaniem (nie powiem to wszystko przez Samarę z magicznej kasety nie mogłam spać). To był mój największy błąd, którego więcej nie popełnię. Nigdy więcej horroru przed snem.

Dla mnie taką historią był Ring Koji Suzuki. A jeszcze fajnie zrobiłam, że przeczytałam szczególnie Ring przed samym spaniem (nie powiem to wszystko przez Samarę z magicznej kasety nie mogłam spać). To był mój największy błąd, którego więcej nie popełnię. Nigdy więcej horroru przed snem.

To była "tracę ciepło" Orbitowskiego. Doszedłem do sceny jak rzucili odpaloną petardę i kazali psu ja aportować. A on to zrobił. Książkę odstawiłem nieprzeczytaną, autora znielubiłem, a w nocy serce bolało na myśl o żyjącym psie z urwanym pyskiem

To była "tracę ciepło" Orbitowskiego. Doszedłem do sceny jak rzucili odpaloną petardę i kazali psu ja aportować. A on to zrobił. Książkę odstawiłem nieprzeczytaną, autora znielubiłem, a w nocy serce bolało na myśl o żyjącym psie z urwanym pyskiem

Ostatnio przeczytałam książkę "Przyjaciel z dzieciństwa" Sary MacLean.
Przed położeniem się spać przeczytałam kilka rozdziałów... Nie było tak, że nie spałam z przerażenia, ale okazało się, że za Chiny nie usnę, ponieważ, jak później sobie uświadomiłam, zakochałam się w przystojnym, brązowookim szatynie, który na dodatek był współwłaścicielem najmodniejszego londyńskiego kasyna.
Nie wiem dlaczego, ale z łatwością przychodzi mi zakochiwanie się w fikcyjnych bohaterach :) Ach... Gdybym takiego spotkała... Poza tym następnej nocy nie zmrużyłam oka, pragnąc dokończyć tę pochłaniającą książkę.

Ostatnio przeczytałam książkę "Przyjaciel z dzieciństwa" Sary MacLean.
Przed położeniem się spać przeczytałam kilka rozdziałów... Nie było tak, że nie spałam z przerażenia, ale okazało się, że za Chiny nie usnę, ponieważ, jak później sobie uświadomiłam, zakochałam się w przystojnym, brązowookim szatynie, który na dodatek był współwłaścicielem najmodniejszego londyńskiego...

Mając 10-11 lat wzięłam się za czytanie Sagi o Ludziach Lodu. Był jeden tom pt. "Przewoźnik" z okropnym mężczyzną na okładce, śnił mi się on później chyba przez 2 lata.

Mając 10-11 lat wzięłam się za czytanie Sagi o Ludziach Lodu. Był jeden tom pt. "Przewoźnik" z okropnym mężczyzną na okładce, śnił mi się on później chyba przez 2 lata.