Gotyk, magia, dworskie intrygi, bale i złowrogie tajemnice. Punktem wyjścia jest tutaj morderstwo diuka Berness, szukanie podejrzanych i próba rozwikłania kolejnej zagadki. Signa i jej kuzynka Blythe mają wiele wątpliwości co do winy skazanego – podejmują ryzykowną grę, która może przynieść wiele negatywnych konsekwencji nie tylko dla nich, ale także dla całego Thorn Grove. Ponadto do grupy bohaterów dołącza ktoś, kto na pewno nie przybył tu uporządkować spraw, a raczej namieszać jeszcze bardziej – jest to Los sam w sobie, brat Śmierci, który za wszelką cenę pragnie zemsty i zadośćuczynienia.

Autorka startuje od razu z wysokiego C – nie ma tutaj czasu na wprowadzenie do świata czy przypomnienie sobie wydarzeń z poprzedniego tomu. Jeśli nie za bardzo pamiętacie, co się w nim wydarzyło, rekomenduję zerknięcie do krótkiego podsumowania, ponieważ w „Foxglove” wkraczamy w samo apogeum chaosu, nowych tajemnic i walki, w której wszystkie chwyty są dozwolone. To właśnie dynamika tej powieści jest czymś, co zdecydowanie zasługuje na wyróżnienie i sprawia, że możemy zatracić się w wydarzeniach na tyle, że właściwie zapominamy, że czytamy. Momenty bardziej refleksyjne płynnie przeplatają się ze scenami akcji, które stopniowo prowadzą nas do rozwikłania zagadki. To właśnie tempo, które lubię w fantastyce młodzieżowej – takie wyważenie pozwala na wysoki poziom zaangażowania w historię, a jednocześnie daje przestrzeń na lepsze poznanie bohaterów i ich motywacji.

Adalyn Grace w tej powieści wprowadza dodatkową perspektywę – poznajemy świat także oczami Blythe. Na początku nie byłam do tego przekonana, podobał mi się fakt, że jest ona dla nas postacią dość tajemniczą i nasz jedyny wgląd w jej zachowanie to perspektywa Signy. Z czasem jednak widzę, jak dużo historia zyskała dzięki temu zabiegowi. Najciekawszym momentem poznawania fabuły z dwóch perspektyw był zdecydowanie ten, w którym kuzynki wchodzą ze sobą w dość złożony konflikt interesów. Pozwoliło to na zbudowanie realistycznych i solidnych fundamentów pod dalsze wydarzenia i pokazało wielowymiarowość problemu.

Jakie było moje zdziwienie, gdy przewróciłam ostatnią stronę i pomyślałam sobie – przecież to nie może być koniec! Zakończenie stawia wiele nowych pytań i wzbudza w nas ochotę na więcej. Czym prędzej pobiegłam sprawdzić plany wydawnicze autorki i tak jak podpowiadała mi intuicja – dostaniemy trzecią (która prawdopodobnie będzie ostatnią) część tego cyklu. Z przyjemnością stwierdzam, że ma ona potencjał na bycie niezwykle ciekawą, i już nie mogę się doczekać jej wydania.

Dominika Wojtera